6518466004

3

Termorezystory

Kropla historii

Za początki termometrii rezystancyjnej można uważać rok 1887, kiedy to C. W. Siemens opublikował pracę pod tytułem „On the practical measurement of temperaturę”

Termo rezystor metalowy stanowi uzwojenie wykonane z metalu (zwykle platyny, niklu, miedzi), nawinięte na kształtce z materiału izolacyjnego.

Zasada jego działania polega na zmianach rezystancji przewodnika pod wpływem temperatury. Powstałe w ten sposób zmiany rezystancji są mierzone i stanowią miarę temperatury.

Ze wzrostem temperatury wzrasta amplituda drgań jąder atomów oraz prawdopodobieństwo zderzeń elektronów swobodnych i jonów, co ze względu na hamowanie ruchów elektronów powoduje wzrost rezystancji.

Głównym powodem zmian rezystancji przewodników jest zmiana ich rezystywności p (gdy pominie się zmiany wymiarów przewodu pod wpływem temperatury) Dla większości metali zależność rezystywności od temperatury opisuje z dostateczną dokładnością następująca zależność,

p_r = p„(\ + AT + BT² +CT³)

gdzie:    pr~ oznacza rezystywność w temperaturze T

p₀ - rezystywność w temperaturze 0°C T - temperatura A, B, C - współczynniki

W pewnych zakresach temperatur i dla niektórych metali współczynniki B, C przybierają pomijalnie małe wartości, wobec czego można wtedy przyjąć, że rezystywność jest liniową funkcją temperatury

Rezystancja termorezystora jest opisana zależnością analogiczną do przytoczonej wyżej:

R_t = R₀ (l + A T + B T² + CT³ )

gdzie: Rt, R₀ rezystancje termorezystora odpowiednio w temperaturach T i

0° C.

Zmiana rezystancji termorezystora pod wpływem temperatury jest określona przez tzw. współczynnik temperaturowy rezystancji a, określający względną zmianę rezystancji przypadającą na jeden stopień zmiany temperatury: