6355536892

26

charakteryzują się poziomem grawitacyjnego przemycia frakcji ilastej. Występują na terenach płaskich na przemian z glebami płowymi zerodowanymi. Degradacja górnego poziomu gleb płowych przez erozję pozbawia je poziomu przemycia, a profil obniża się do rdzawo-brunatnego poziomu wmycia. Dlatego gleby płowe zerodowanc na mapach glebowo-rolniczych oznaczone są jako brunatne (stara klasyfikacja). Cechą charakterystyczną gleb w tym rejonie jest występowanie w dolnych partiach profilu zbitych i trudno przepuszczalnych poziomów. Powoduje to „zawieszenie” wody pod powierzchnią, co ma istotny wpływ na stosunki powictrzno-wodnc i przydatność rolniczą. W Wiśnicko-Ryglickim rejonie glebo-wo-rolniczym około 40% gruntów ornych jest nadmiernie uwilgocone (Sumara 1986).

Gleby Pogórza Ciężkowickiego zaliczane są do średnio urodzajnych. Przeważa klasa III i IV, sporadycznie występuje klasa II. W gminie Ryglice, na terenie której leżą badane zlewnie, średnia klasa gleb mieści się w przedziale 111—IV (Guzik 1988). Według J. Tokaja i W. Gondka (1976) zlewnia Zalasówki pokryta jest glebami Ula IVb (gleby wytworzone z utworów pylastych), a zlewnia Pożory V i VI (gleby wietrzeniowe gliniaste płytkie).

2.1.5. POKRYCIE TERENU

Pogórze Ciężkowickie leży w karpackim okręgu geobotanicznym, który dzieli się na dwa podokręgi. Zlewnia Zalasówki znajduje się w Podokręgu Pogórza Lessowego, natomiast Pożory w Podokręgu Pogórza Fliszowego (Towpasz 1988). Granica między nimi przebiega równoleżnikowo, m.in. doliną Szwedki, do której uchodzą główne cieki badanych zlewni. Konsekwencją deniwelacji (190 m n.p.m. w dolinie Wisłoki i 561 m n.p.m. Liwocz) są trzy zasadnicze piętra roślinności: roślinność niżowa sięgająca do 300 m n.p.m., piętro pogórza - do 450, względnie 500 m n.p.m., a nad nimi regiel dolny (Medwecka-Kornaś 1976). Pierwotną szatę roślinną tworzyły zróżnicowane gatunkowo lasy. Wraz z przybyciem człowieka i rozwojem osadnictwa zaczęły się przemiany krajobrazu i szaty roślinnej. Zanikowi jednych gatunków towarzyszyło pojawienie się i rozprzestrzenianie innych, co w efekcie doprowadziło do powstania nowych zbiorowisk roślinnych. Należą do nich antropogeniczne zespoły pól, łąk, pastwisk, miedz, nieużytków, obrzeży dróg itp. Obszary leśne uległy ograniczeniu głównie do siedlisk nienadających się do innego użytkowania, a zalesienia przez nasadzania monokultur spowodowały znaczne przekształcenia drzewostanu (Medwecka-Kornaś 1976). Współcześnie zwarte kompleksy leśne porastają tylko pasmo Brzanka-Liwocz oraz pojedyncze, mniejsze wyniesienia (np. Słona Góra, Kokocz-Swiniogóra). Na Pogórzu Ciężko-wickim lasy zajmują łącznie obszar 170 km, co daje pokrycie 21% powierzchni (ryc. 6). Grunty orne zajmują 35%, a zabudowa wiejska wraz z przydomowymi poletkami (złożone systemy upraw i działek) aż 22% powierzchni. Tereny zajęte przez rolnictwo z dużym udziałem roślinności naturalnej, czyli porzucone i odłogowane grunty rolne stanowią 18%. Po 2% powierzchni zajmują tereny objęte zwartą zabudową oraz łąki i pastwiska.