6355536992

83

Wąwóz rozwija się dzięki erozji wstecznej, rozcięcie pogłębia się głównie podczas okresowych dużych opadów, jednocześnie rozcięcia boczne mające uboższe źródło zasilania są zawieszone. W trzecim stadium ustaje erozja wgłębna, odbywa się poszerzanie dna rozcięcia oraz obrywanie i osuwanie zboczy. W czwartym stadium wąwóz przechodzi w parów. Do trzeciego stadium (a nawet do granicy trzeciego i czwartego) można zaliczyć końcowy odcinek etapów I, II i III poniżej punktu (I b). Terasa jest rozcięta tak głęboko, że na mapie topograficznej w skali 1:10 000 fragment ten zaznaczono jako dolinę boczną.

ETAPY ROZWOJU UKŁADU SIECI DROGOWEJ A^rA STOKU - OBSZAR 2

Obszar oznaczony jako 2, na którym funkcjonował w przeszłości podobny system wąwozów, łączy dolinę z wierzchowiną. Sumaryczna długość zachowanych do dziś wcięć drogowych wynosi 650 metrów. Przez badany obszar biegnie lokalna utwardzona droga o długości 400 metrów (ryc. 28). Wśród wcięć dominują formy zbliżone przekrojem do V-kształtnych. W ich dnie stwierdzano powszechnie akumulację. Na łączeniu starych ciągów komunikacyjnych występują również progi i liczne inne ślady wskazujące przebieg dawnych dróg. Są to nieciągłe wcięcia o głębokości do 0,4 m oraz sterasowane fragmenty stoku, głównie

0    genezie erozyjnej, fragmentarycznie o erozyjno-akumulacyjnej. W latach 70. XX wieku przekształcono teren, w efekcie czego na miejscu części starych wcięć zlokalizowana została nowa, odwodniona i utwardzona droga służąca do wywozu drewna. Po analizie konfiguracji zachowanych wcięć, progów oraz kształtu

1    wielkości form odtworzono prawdopodobny porządek rozwoju.

Droga pierwszego etapu miała bieg NW-SE i do tego kierunku nawiązują późniejsze stadia. Jest to optymalny kąt pod jakim droga pokonywała odcinek z wierzchowiny do dna doliny (deniwelacja 50 m, odległość 470 m). Cały ten fragment jest obecnie wcięty do 3 m. Głębokość wcięcia jest najmniejsza w górnych częściach stoku i zwiększa się w kierunku głównej doliny. Najniżej położony - 100-metrowy fragment, wcięty jest na 2-3 metry i posiada V-kształtny profil. W tej części występują progi zlokalizowane najwyżej nad dnem wcięć - 2 metry (punkt (1). Interpretacja układu sieci dróg i form im towarzyszących wskazała, że progi reprezentują najstarsze odcinki. Jeden z nich wcięty jest na ok. 0,5 m i posiada płaskie dno. Natomiast drugi jest rozpoznawalny w terenie tylko po sterasowaniu stoku. Przesuwając się w górę wcięcia etapu I, w jego środkowej części (na profilu A-B), znajduje się niewielka odnoga, gdzie droga rozdzielała się na dwa fragmenty - „mijanka”, by po kilkudziesięciu metrach znów się połączyć (2). Na połączeniu występuje próg (3) o wysokości I metra. W profilu podłużnym wcięcie etapu I ma jednostajny spadek. W punkcie oznaczonym jako (4), droga metrowym progiem łączy się z kolejnym wcięciem, które przyporządkowano etapowi II. Rozpoznawalne w terenie wcięcia, bądź inne ślady dróg, kończą się w punkcie (5). Etap II ma przebieg równoległy do pierwszego, od progu w którym łączył się z drogą etapu I (punkt (4)), do punktu (8) głębokość wcięcia przekracza 2 m. Od punktu (6), gdzie znajduje się lokalny