6770510898

Piętro alpejskie zdominowane jest przez murawy wysokogórskie, które w zależności od podłoża dzielą się na: zespól situ skuciny i boimki dwurzędowej Oreoch/oo distichae -Juncetum trifidi, który występuje na podłożu kwaśnym oraz jedno z najbogatszych zbiorowisk tatrzańskich- zespół kostrzewy pstrej Festuco versicoloris - Seslerietum tatrae- na wapieniu (Piękoś-Mirkowa, Mirek 1996).

W najwyższych rejonach Tatr występuje piętro turniowe. Jest to strefa dominacji roślin zarodnikowych (porostów, mchów i wątrobowców) oraz luźnych, rozrzuconych wśród nagich skał i ubogich w gatunki, niskich muraw. Głównym zbiorowiskiem jest tu zespół boimki dwurzędowej Oreochloelnm distichae subnivale (Piękoś-Mirkowa, Mirek 1996).

2.3. Rys historyczny

Pierwszymi ludźmi, którzy pojawili się w Tatrach byli najprawdopodobniej myśliwi i poszukiwacze skarbów. Ich śladem podążyli górnicy, którzy już w XIV wieku rozpoczęli wydobywanie rud z głębi tatrzańskiego górotworu. Na przełomie XVI-XVII wieku pojawiło się w Tatrach pasterstwo, a mniej więcej 100 lat później przemysł hutniczy. Po upadku hutnictwa, jego miejsce zajął przemysł papierniczy, który zakończył swą działalność pod koniec XIX wieku. Za pierwszą tatrzańską turystkę, uważa się Beatę z Kościeliskich-Łaska, która w 1565 odbyła wycieczkę do Zielonego Stawu Kieżmarskiego (Nyka 1994) inaugurując w ten sposób erę turystyki pieszej, która swój szczyt osiągnęła w drugiej połowie XX wieku. Według Piękoś-Mirkowej (1981) ślady działalności człowieka w postaci przekształconej szaty roślinnej, widoczne są na większej części terenu Doliny Bystrej (Rycina 6).

Równolegle z działaniami powodującymi niszczenie przyrody tatrzańskiej, trwały prace nad objęciem ochroną tego wyjątkowego zakątka Polski.

Historia starań o ochronę Tatr sięga pierwszej połowy XVII wieku, wtedy to dochodziło do sporów pomiędzy starostami a chłopami, którzy nadmiernie wycinali i pustoszyli lasy. Komisja królewska z 1765 roku ostrzegała przed szkodliwością wypasu owiec w lasach i marnotrawstwem drewna przez pasterzy. Jednakże z tych ostrzeżeń nie wyciągnięto żadnych wniosków i w protokole z 1775 roku, pisze się nadal o pustoszeniu lasów przez chłopów (Paryski 1984).

Pierwszym, który wystąpił z ideą ochrony przyrody tatrzańskiej był Ludwik Zejszner-wybitny polski geolog. W latach 1839-1851 pisał on, o nadmiernym wyniszczeniu lasów tatrzańskich, o niszczeniu limb, kozic i świstaków. Te apele pełniły bardzo ważną rolę w społeczeństwie polskim, wzbudzały one szerszą świadomość zagrożenia przyrody