ZAŁĄCZNIK 1
Diagnoza społeczna to badania, które odpowiadają na pytanie:
„jak jest” (w społeczeństwie, instytucji, rodzinie)
Są one podejmowane z przesłanek społecznych (zwykle w odpowiedzi na sytuację problemową w życiu
społecznym) i mają cele praktyczne (zastosowanie wiedzy naukowej dla skutecznego przekształcania rzeczywistości)
Najważniejsze przedmioty diagnozy społecznej w polityce społecznej:
• poziom (standard) życia - stopień zaspokojenia potrzeb materialnych
• jakość życia - zaspokojenie pozostałych potrzeb (niematerialnych), związanych z zadowoleniem z życia
• typy stosunków społecznych - relacje np.: pracodawca - pracownik (stosunki pracy), mieszkaniec - społeczność lokalna (badania samorządności), obywatel - państwo (zagadnienia bezpieczeństwa socjalnego), bogaci - biedni (nierówności społeczne)
• funkcjonowanie polityki społecznej, w tym jej instytucji,
• sfery życia społecznego, które są ważnym kontekstem dla prowadzenia polityki społecznej, np.: sytuacja ludnościowa, gospodarka i zachodzące w niej procesy, kultura i wartości społeczeństwa i ich przemiany.
Metody zbierania danych:
• obserwacje i eksperymenty,
• badania sondażowe (ankieta, wywiad kwestionariuszowy),
• wtórna analiza danych (badania na podstawie spisów, dokumentów urzędowych),
• badania jakościowe (analiza dokumentów osobistych, obserwacja uczestnicząca, wywiad swobodny).