683539945

Ewentualne zagrożenie autorytetu rodziców wynikające z „postawienia na swoim” łagodzą słowa: „najpierw grzecznie ich wysłuchaj, potem powiedz im do ucha...”, co znaczy: powiedz cicho, szeptem, bez krzyku, awantury i tupania nogami. Podmiot liryczny tego wiersza (człowiek dorosły) uznaje bowiem prawo dziecka do dyskusji, a co za tym idzie do wolności - ale odpowiedniej dla obu stron. Ta idea wolności w modelu autodydaktycznym, wsparta odpowiedzialnością na miarę wieku (tu: „skacz, ale uważaj”), prowadzi do formuły: wychowywać, to znaczy pozwalać dziecku stawać się coraz bardziej samodzielnym.

W najnowszych wierszach Danuty Wawiłow, zatytułowanych Wiersze dla niegrzecznych dzieci, kpiąco nawiązujących do tomiku sprzed stu lat, mieszczą się utwory poetyckie zainspirowane przez folklor angielski. Jak wynika z wstępu:

część spośród nich stanowią wolne przekłady z popularnych nursery rhymes, większość jednak to utwory oryginalne. Utrzymane w klimacie i stylistyce tradycyjnej poezji angielskiej dla dzieci, łączą typowe dla niej elementy purnonsensu, liryzmu i baśniowości¹.

Informacja ta jest wskazówką dla odbiorcy, który nie musi już traktować serio „wierszy z dyscypliną” w rodzaju:

Kto pójdzie pierwszy do łóżka, dostanie z makiem placuszka!

Kto pójdzie drugi do łóżka, dostanie tylko okruszka!

A co ten trzeci dostanie?

A trzeci dostanie lanie!

W wierszu Kup mi coś, kup mi coś pojawia się jeszcze jedna, odmienna od wyżej omówionych (przez nakazy i zakazy, przez serce, przez zabawę) propozycja kontaktu z dzieckiem, taka, w której obie strony „wychowują się” wzajemnie przez wyrozumiały dialog:

-    Kup mi coś, kup mi coś!

Kup mi, proszę, jeszcze coś!

-    Kupię tobie złoty pałac, kupię tobie złoty pałasz.

-    Kup mi coś, kup mi coś!

Kup mi, proszę, jeszcze coś!

-    Kupię tobie dwa tygryski, będą jadły z twojej miski!

31

1

Wstęp [do ] D. Wawilow, Wiersze dla niegrzecznych dzieci, Warszawa 1987.