7097420287

71

Ryc. 33. Aktywna termicznie warstwa osadów dennych wyznaczona metodą

A. W. Ogilviego

Jt°C — roczne amplitudy temperatury osadów dennych na poszczególnych głębokościach

w mi i 1972 roku

The thermically active bottom deposit layer determined by the A. W. Ogilvi

method

Jt°C — annual temperaturę amplitudes ot bottom deposits at particular depths in 1971

and 1972

ratury są rzędu 0,1—0,3°C. I tak na głębokości 5 m wynoszą one 0,2— 0,3°C, a na 6,0 m tylko 0,1 °C. Dokładność wskazań sondy termistorowej jest ±0,1°C, dlatego też tę ostatnią wartość traktować należy jako 0°C. Podobne wartości cytowane są przez E. A. Birge’a, C. A. Judaya, M. W. Marcha (1928) i L. F. Forsza (1965, 1968). Osady denne jako receptor zmian cieplnych zachodzących w masie wodnej charakteryzują się dużą inercją cieplną. Tak więc krótkotrwałe zmiany temperatury masy wodnej „zarejestrowane” są tylko w przypowierzchniowej warstwie osadów dennych. Z przedstawionych już rycin i tabel łatwo zauważyć, że największe zmiany temperatury zachodzą w warstwie 0— 3,0 m. Stwierdził to też L. F. Forsz (1965, 1968). Uważa on, że dla jezior o głębokości do 10 m czynna cieplnie warstwa podłoża praktycznie ma miąższość około 3 m. W celu określenia miąższości warstwy aktywnej termicznie zastosowano też metodę graficzną A. W. Ogil-viego (za: J. Paszczyk 1971), która polega na przedstawieniu rocznych amplitud na siatce logarytmicznej (ryc. 33).

Średnia roczna temperatura warstwy osadów 0—3,0 m w dwóch kolejnych latach 1971 i 1972 wynosi odpowiednio 9,8° i 9,9°C. Bliskie tych wartości są średnie roczne temperatury warstwy 3,0—6,0 m — 10,2°C. Średnia roczna temperatura na poszczególnych głębokościach