7186603775

WM Rektorzy WSP/AP

Zygmunt My sła ko ws ki

Rektor w latach 1950-1956

Urodzony 4 sierpnia 1890 r. w Nowym Mieście n. Pilicą, kształcił się w Warszawie w III Gimnazjum Państwowym i prywatnym polskim Gimnazjum W. Górskiego. Maturę złożył jako eksternista w V Gimnazjum Państwowym. Studia odbył w latach 1909-1913 na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, zaś uzupełnił je w Wiedniu (1911). Podjął pracę jako nauczyciel gimnazjalny w Warszawie (1915-19) oraz na Wyższych Kursach Pedagogicznych (1916--17). W 1917 r. doktoryzował się na podstawie rozprawy lntuicjonizm Bergsona. Studium krytyczne. napisanej pod kierunkiem prof. W. Heinricha. W tym czasie napisał również pracę O rozwoju pedagogiki w Polsce (1919). W latach 1920-23 byl dyrektorem Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. G. Piramowicza w Lublinie. Korzystając ze stypendium rządu francuskiego odbył w 1923 r. studia w Paryżu. Po powrocie został zatrudniony w Seminarium Filozoficznym UJ kierowanym przez prof. W. Heinricha. W roku 1925 - na podstawie pracy Rozwój naturalny i czynniki wychowania -uzyskał na Wydziale Filozoficznym UJ stopień doktora habilitowanego. Otrzymanie przez Myszkowskiego tytułu docenta w zakresie pedagogiki umożliwiło powołanie pod jego kierownic-twem Katedry Pedagogiki UJ, w której zorgani-18    zowano studia pedagogiczne. Równocześnie w la-

— tach 1927-30 kierował Instytutem Pedagogicznym w Katowicach.

Po wkroczeniu do Krakowa wojsk niemieckich został 6 listopada 1939 r. aresztowany i wywieziony wraz z innymi profesorami do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po powrocie z obozu brał udział w konspiracji i tajnym na

uczaniu, a w lipcu 1944 r. wszedł w skład Wojewódzkiej Rady Narodowej. Od 1945 r. jako profesor zwyczajny kierował Katedrą Pedagogiki UJ, będąc równocześnie, w latach 1950-56, rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W 1960 r. przeszedł na emeryturę.

Jego zainteresowania naukowe były rozległe i są dziś trudne do sklasyfikowania: dominowała wśród nich filozofia wychowania, lecz za główny przedmiot prowadzonych przez niego badań pedagogicznych należy uznać środowisko wychowanka i główne czynniki kształtowania się jego osobowości, uzupełniane przez rozważania pe-deutologicznc. Jego dorobek naukowy przyczynił się do ukształtowania pedagogiki jako nauki.

W latach trzydziestych opublikował m in. takie syntezy, jak: Pedagogika, jej metody i miejsce w systemie nauk (Warszawa 1933), Pedagogika ogólna (Warszawa 1935) oraz Nauczanie żywe a podręcznik szkolny (Lwów 1936). Wypowiedział się także na temat wychowania państwowego i narodowego w pracy Państwo a wychowanie (Warszawa 1935). Zredagował pracę zbiorową na temat wychowania w środowisku małomiasteczkowym oraz przygotował polskie

Konspekt nr 1/2006 (25)