Tworzenie przez dzieci opowiadań, które wiążą się z ich doświadczeniami, przeżyciami, marzeniami, wyobrażeniami to potrzeba i umiejętność, która pojawia się wcześnie w ich rozwoju. Przedszkolaki bardzo chętnie tworzą narracje i pragną się nimi dzielić z rówieśnikami i dorosłymi. W momencie rozpoczęcia przez dzieci nauki w szkole proces rozwoju umiejętności narracyjnych mógłby być kontynuowany, ale nie zawsze tak się dzieje. Bowiem narzucenie w procesie komunikowania się nauczyciela z uczniami określonych ram formalnych i kultywowanie poprawności prowadzi niejednokrotnie do zahamowania naturalnej spontaniczności dzieci w wypowiadaniu się.
W szkole pojawia się też nowa jakość: tworzenie opowiadań z wykorzystaniem pisania. To wyzwanie dla dzieci, ale jednocześnie wielka szansa na rozwój języka, myślenia i wzbogacanie wiedzy o języku..
Jaki więc jest poziom umiejętności tworzenia tekstów narracyjnych wśród dzieci 9-letnich kończących I etap edukacji? Czy wykorzystuje się w procesie edukacji możliwości rozwojowe tkwiące w twórczości pisarskiej dzieci?
Spróbuję odpowiedzieć na to pytanie nawiązując do wyników ogólnopolskich badań 9-latków realizowanych w 2006 roku.
Jednym z zadań, które wykorzystano w testach w 2006 r. było konstruowanie dłuższej wypowiedzi pisemnej w formie opowiadania. Inspirację do stworzenia tekstu stanowił rysunek o treści fantastycznej, który miał stanowić punkt wyjścia do tworzenia tekstu. Polecenie sformułowano następująco:
Przyjrzyj się uważnie rysunkowi. Napisz o tym własne opowiadanie.
7j'ób to tak, aby zainteresować innych. Nadaj tytuł swojemu opowiadaniu.