7648595287

OJCZE NASZ. 393

Ja noszę ją i żyję; jeszczem nie zwiędniała. . .

Kto wie ? może daleko śmierć tak upragniona.

Lat pięć, dziesięć, dwadzieścia będę jej czekała,

Z tą raną zawsze w sercu, z tym rakiem śród łona,

Który wiecznie ma wzrastać — ziele jadowite,

Aż mnie wyssie, pierś przedrze splotami strasznemi. ..

Na wsi choć zabijają bydlę już zużyte,

A mnie !. . . Pocóż mi dalej wlec się po tej ziemi P

Gdy zabili mi dziecię moje lube, brata,

Nie mam ja teraz więcej już celu istnienia...

Ach ! mieć tu, trzymać w ręku, policzkować kata,

W twarz mu plunąć, a potem dławić do zduszenia !. . .

Zwyciężono ich, dobrze! lecz uszedł tłum mnogi,

Niejeden da im pomoc, ukryje, ocali,

A Bóg im z mieczem zemsty nie zastąpi drogi.

Nie, nigdy! być nie może! Myśl mię o tern pali...

Od tej zbrojni potwornej już inną być muszę;

Dawna pobożność moja wygasła odrazu ;

Ja z ludu ! — odnalazłam mą pierwotną duszę ;

Moich cierpień nie zgoi próżny dźwięk wyrazu

O nadziei, o Bogu, który niebem spłaca.

Od wczoraj łzy me piję; trucizna to dziwna,

Pali wprawdzie wnętrzności, ale rozum wraca.

Dziś mi jasno. .. Ten, w kogo wierzyłam naiwna —

Jest niczem! bo grzech górą, złe mu się opiera.

Tak! Bóg ten złym być musi, albo niedołężnym,

Jeśli rzuca świętego na ofiarę zbira,

Stał się przeciw aniołom szatanów sprzysiężnym!

ł dziś nie chce dozwolić, abym się pomściła!

Ha! ten Bóg przenajświętszy, któregom wielbiła,

Już nie wierzę weń więcej! —- Ha! niech ksiądz przychodzi!

(Gdy domawia tych ostatnich słów, proboszcz, starzec z siwą głową, pojawia się w głębi, przechodzi przez ogródek i zatrzymuje się w progu

pokoju. Panna Róża spostrzega go).

Już przyszedł.

jScENA IV.

PANNA RÓŻ A, ICS. PKOBOSZCZ.

ks. pkoboszcz (idąc Im niej). Biedne dziecię!