8598055296

warunkami istnienia lasu i spychaniem problematyki leśnictwa i jego struktur na margines polityki gospodarczej i administracyjnej Państwa domagając się:

•    opracowania niezbędnych dokumentów do realizacji długofalowej polityki leśnej Państwa,

•    stworzenia właściwych struktur organizacyjnych i zabezpieczenia dostatecznych środków materialnych do osiągnięcia celów tej polityki,

•    wypracowania proekologicznego modelu prowadzenia gospodarki leśnej w której trzy podstawowe funkcje lasu byłyby traktowane równorzędnie, co oznaczało, że wobec ówczesnych zaniedbań w kreowaniu środowiskotwórczej roli lasu ta funkcja byłaby szczególnie popierana.

Uważna lektura powyższych myśli polskich leśników pozwala na jednoznaczny wniosek, że zamierzenia naszego leśnictwa były oryginalne, własne, nie narzucone i wyprzedzające w stosunku do sformułowań tak Szczytu Ziemi jak i Konferencji Helsińskiej.

Ustawa o lasach 1991/1997 ...

Leśnictwo polskie wychodzi więc na przeciw wyzwaniom cywilizacyjnym XXI wieku przez: A - Dostosowanie lasów i leśnictwa do pełnienia różnorodnych funkcji oczekiwanych przez społeczeństwo;

B - Powiększenie i ochronę zasobów leśnych oraz przyrodniczych wartości lasu;

C - Powszechne, ale też kontrolowane udostępnienie lasu dla potrzeb społecznych;

D - Doskonalenie rozwiązań ekonomiczno-finansowych, zapewniających trwałość ekosystemów leśnych i wielofunkcyjność gospodarki leśnej.

Polska polityka kompleksowej ochrony zasobów leśnych uznaje, że przedmiotem gospodarki leśnej nie jest drzewostan, ale cały ekosystem leśny widziany jako element krajobrazu i spełniający określoną funkcję w przestrzeni przyrodniczej regionu i kraju oraz zapewniający warunki do występowania różnych organizmów pozostających w związkach biotycznych biocenozy. Nakłada obowiązek odtworzenia i zachowania śródleśnych zbiorników i cieków wodnych, poprawy małej retencji wodnej, obowiązek biologicznej zabudowy obrzeży lasów i linii podziału powierzchniowego, ochrony starych drzew, śródleśnych bagien, torfowisk, wrzosowisk, wydm, gołoborzy i innych użytków ekologicznych wzbogacających krajobraz, co łącznie zapewni poważny wzrost zróżnicowania i złożoności lasów gospodarczych. Gospodarka leśna będzie nadal ograniczać stosowanie zrębów zupełnych na rzecz rębni udoskonalonych z wykorzystaniem odnowienia naturalnego, zwiększać udział gatunków liściastych i przechodzić na technologie bezpieczne dla środowiska. W ten sposób nastąpi restytucja lub regeneracja przyrodniczych wartości lasu i zachowanie zdolności produkcyjnych lasu dla dobra przyszłych pokoleń.

Powyższe zasady najpełniej i w pierwszej kolejności realizowane są w Leśnych Kompleksach Promocyjnych, których 10 utworzono w latach 1995-1996 a dalszych 10 powstanie do końca 1999 roku. LKP mają indywidualne programy swej działalności, w których priorytety funkcji lasu mogą być odmiennie uszeregowane. W każdym jednak przypadku uhonorowanie zadań priorytetowych musi być zgodne z potrzebami ochrony różnorodności przyrody, co będzie prowadzić do ograniczenia a nawet zaniechania działań temu przeciwnych. W skrajnych przypadkach priorytetem najwyższej rangi może być, tak jak w Puszczy Białowieskiej, ochrona całego bogactwa przyrody. Wówczas funkcja LKP zbliża się bardzo do funkcji parku narodowego.

LKP stają się też miejscem edukacji służb leśnych oraz społeczeństwa w zakresie trwale zrównoważonej, wielofunkcyjnej gospodarki leśnej.