8679836162

26 Andrzej ZALEWSKI

uznać za bardziej spójną i sensowną, niżby to wynikało z mojego dotychczasowego opisu. Gdy idzie o sprawy czysto filmowe, to ta koncepcja daje się łatwiej zrozumieć, jeśli podłożymy pod nią nie jakieś teksty i ujęcia teoretyczne, lecz proste fabuły fantastycznych filmów z bohaterami przechodzącymi przez ekran i pogrążającymi się w fikcyjnym świecie - jak to ma miejsce już w niemej komedii SherlockJr Bustera Keatona (i z nim samym w roli głównej) z 1924 roku. W bardziej współczesnym i unaukowionym wariancie bioneurotechnologicznym urządzenie wideo podłącza się bezpośrednio do centralnego systemu nerwowego ofiary, by zarejestrowane obrazy postrzegała ona jako swą jedyną i prawdziwą rzeczywistość - modelowy dla podobnych fantazji film Wima Wendersa Aż na koniec świata z 1991 roku był w swoim czasie źle przyjęty, ale okazał się na swój sposób pionierski wobec późniejszych dokonań pokroju Matriksa czy In-cepcji. Oczywiście, pojęcia ucieleśnienia filmu czy jego intencjonalnej aktywności mają u Sobchack charakter teoretyczny, a nie fantastyczno-naukowy, ale łatwość translacji tych pojęć na schematy fabularne rodem z opowieści science fic-tion oraz możliwość problematyzacji treści książki Sobchack za ich pomocą daje do myślenia, wskazuje jak bardzo spekulatywny i „fantastyczny” - na poziomie teoretycznym - charakter mają jej własne pomysły.

Buster Keaton, SherlockJr (1924)