0233

Systemy wyborcze

Systemy mieszane można uznać za zdecydowanie bardziej stabilizujące scenę parlamentarną niż „czyste” systemy proporcjonalne, zwłaszcza te, które posługują się formułami najwyższych reszt czy metodą Sainte-Lague. Są one korzystniejsze dla partii silnych, aczkolwiek nie zamykają drogi do parlamentu ugrupowaniom małym, jak czynią to w praktyce systemy większości względnej.

4. Polityczne konsekwencje systemów wyborczych

Rozpatrując polityczne konsekwencje określonych systemów wyborczych, większość autorów skłonna jest, podzielając pogląd M. Duvergera, zgodzić się co do tego, że wywołują one dwa zasadnicze efekty polityczne: bezpośredni - sprowadzający się do rozmiaru dysproporcji pomiędzy wielkością uzyskanego poparcia a udziałem w dystrybucji mandatów (rozmiar deformacji woli wyborców), oraz pośredni - odnoszący się do liczby partii reprezentowanych w parlamencie. Podkreśla się też, że wpływ rozwiązań wyborczych na system partyjny - jego format i strukturę rywalizacji międzypartyjnej - przejawia się szczególnie wyraźnie w przypadku państw wchodzących na drogę demokracji. Jednym bowiem z podstawowych problemów, przed którymi stoją architekci zmiany politycznej, jest zwykle znaczna liczba partii rywalizujących o poparcie wyborców, którą próbuje się ograniczyć, m.in. za pomocą prawa wyborczego. Tzw. „inżynieria wyborcza” staje się częścią strategii procesu transformacji politycznej.

Deformacja woli wyborców jako bezpośredni efekt systemu wyborczego to rozbieżność pomiędzy procentem uzyskanych przez partie głosów a procentem zdobytych przez nie mandatów. Proporcjonalność (lub dysproporcjonalność) systemu wyborczego stanowi jedno z najistotniejszych i najbardziej obiektywnych kryteriów jego oceny; daje też możliwość przeprowadzenia w miarę rzetelnej analizy porównawczej. Mierzy się ją różnymi metodami, których istota sprowadza się do obliczenia sumy odchyleń pomiędzy procentem głosów i mandatów zdobytych przez poszczególne partie. Proporcjonalność (dysproporcjonalność) jest bezpośrednią konsekwencją rozmiaru okręgów wyborczych oraz przyjętej formuły wyborczej. Jak była już o tym mowa, najpełniej odzwierciedla wolę wyborców kombinacja wielkich okręgów wyborczych oraz proporcjonalnego systemu wyborczego w wersji Hare-Niemeyera (zastosowana m.in. w wyborach parlamentarnych w b. NRD w 1990 r. i w Polsce w 1991 r.). Porównując poziom proporcjonalności w 36 demokracjach w latach 1945--1996, A. Lijphart ustalił, że najwyższą wartość przybrał on w Holandii, Danii, Szwecji

229