skanuj0096 (18)

99

DYLEMATY WIEJSKIEJ TURYSTYKI KULTUROWEJ

L.K. Medina proponuje podejście, które można uznać za kompromisowe. Jej zdaniem, dzięki przekształceniom kultury pod wpływem turystyki, powstają niekiedy nowe kanały, umożliwiające ponowne dotarcie do tradycji w sytuacji, gdy tradycyjne formy przekazu zanikły. Na potwierdzenie tej tezy przywołuje rezultaty własnych badań, prowadzonych w Belize wśród rdzennych mieszkańców. Zauważa, że dzięki turystom odkryli oni wartość odrzuconej przez wcześniejsze pokolenia kultury i obecnie uczą się jej na nowo, jednak nie - jak to było dawniej - od przodków, lecz z otrzymywanych od archeologów i turystów książek. W rezultacie powstają zupełnie nowe, nawiązujące do dawnego wzornictwa, formy rękodzieła.

Autorka niniejszych rozważań przychyla się do poglądu, że każdy element funkcjonujący w kulturze w naturalny sposób można uznać za autentyczny. Podejście to jest lepiej dopasowane do współczesnej, postmodernistycznej rzeczywistości, której jedną z najbardziej charakterystycznych cech jest zatarcie granic pomiędzy różnymi sferami życia człowieka (por. Małek 2003). Jak wspomina jeden z autorów (Jackson w: Daugstad i in. 2006), romantyczna interpretacja kultury lokalnej jako „czystej”, odizolowanej od wpływu innych kultur jest fikcją. R. Bachleitner i A.H. Zins (1999) twierdzą zatem, że autentyczność w turystyce należy definiować jako „wiarygodny związek produktu turystycznego z odwiedzanym miejscem”.

Takie podejście bardzo dobrze oddaje istotę problemu. „Tradycyjne” i „ludowe” jest to, co jest takim w subiektywnej opinii odwiedzających. Brak „autentycznej autentyczności” nie powinien zatem we współczesnej turystyce decydować o sukcesie na rynku turystycznym danej atrakcji.

Materiałem do refleksji nad zagadnieniem autentyczności może być fotografia na stronie 100.

Rozpatrywanie autentyczności zjawisk kulturowych można traktować jako rozrywkową łamigłówkę. Nie należy jednak zapominać, że sposób jej pojmowania przez różnych uczestników ruchu turystycznego ma konsekwencje dla pozytywnej lub negatywnej oceny skutków zmian zachodzących w lokalnej kulturze pod wpływem turystyki. Może on zatem wpływać na jak najbardziej poważne działania i decyzje.

Ciekawy problem związany z wykorzystaniem w turystyce dziedzictw materialnego i niematerialnego sygnalizują K. Daugstad i współautorki (2006). Zauważają oni że z jednej strony - w pewnym sensie - elementy niematerialne stają się materialnymi, gdy wiedza, tradycje i zwyczaje są przekształcane w produkty (np. przywracane dawne techniki wytwarzania) i walory agrotury-