9372349720

8 Choróbski: Ch. P.

:

pseudarthrose definitive) 1’osteo-synthese par clou de Smith - Peter-sen donnę une consolidation osseu-se, si on a obtenu un engrenement des fragments tel, que la marche du malade, etant une charge pour la fracture, ne risque aucun deplace-ment des fragments.

2. L’operation n’est indiquee, que dans

les cas, ou la contracture musculaire de la hanche n’est point trop forte pour empecher la reduction de la fracture par une traction moderee.

3. Les resultats de 1’operation dans les trois cas presentes nous permet-tent d’elargir les indications opera-toires sur les cas des fractures an-ciennes du col du femur.

Z Oddziału neurochirurgicznego Kliniki Chorób Nerwowych U. J. P. w Instytucie Chirurgii Urazowej i z Zakładu Neurobiologii Instytutu im. Nenckiego T. N. W.

(Kierownik: Prof. dr. K. Orzechowski).

Krwiak podtwardówkowy i jego leczenie.

podał

Dr. Jerzy Choróbski.

Celem niniejszego omówienia sprawy krwiaka podtwardówkowego (haematoma subdurale) nie jest rozwiązanie licznych zagadnień patogenezy tego procesu chorobowego, wciąż jeszcze spornej i dość szeroko w piśmiennictwie lekarskiem omawianej, a przedstawienie własnych 2 przypadków i podkreślenie następujących momentów: 1) wylew krwawy pod oponę twardą jest zjawiskiem chorobowem nierzadko spotykanem, 2) rozpoznanie mimo częstego braku znamiennych objawów powinno być łatwe, 3) odpowiednie leczenie daje w większości przypadków dobre wyniki .

Jak wiadomo, nagromadzenie krwi między oponą pajęczą a twardą, w t. zw. spa-tium subdurale, spostrzegane podczas operacji lub sekcji, przedstawiać się może w dwu postaciach: w jednej grupie przypadków widzimy krew mniej lub bardziej płynną, fozlaną bądź bezpośrednio między pajęczynówką a twardówką, bądź już w tern wczesnem stadium odgraniczoną od opon cienkiemi, rdzawo zabarwięnemi błonami włóknistemi (Robertson, 1893). W innych razach mamy otorbiony skrzep albo jego masy w rozmaitych okresach organizacji, o wejrzeniu zazwyczaj brunatno - zielonkawem, przypominaj ącem tkankę ziarninową. Stąd dwie zasadnicze postacie kliniczne krwiaka podtwardówkowego: postać ostra i przewlekła. Spotykamy również postacie przejściowe. Na-ogół przyjmują, że postać przewlekła wylewu krwawego pod oponę twardą jest wyrazem organizacji wylewu ostrego. Dotyczy to w każdym razie krwiaków pochodzenia urazowego, albowiem na podstawie badań Virchowa (1857), Melnikowa-Rasvedenkowa (1900), Joresa i Laurenta (1901), a później Wohlwilla (1913), Ja-koba (1927) i innych, dzielimy krwiaki podtwardówkowe ze względu na etjologię i budowę skrzepu — na wywołane urazem czaszki i samoistne.

Sądzono dawniej, że krwiak samoistny powstaje z wynaczynienia krwi do przestrzeni pod twardówką, i że potem dopiero krew ulega otorbieniu przez błony, wytworzone przez oponę twardą i pajęczą. Od Virchowa (1857) rozpoczyna się okres ujmowania samoistnego krwiaka podtwąr-dówkowego (haematoma durae matris),