9679385556

Pożegnanie Profesora Wimcjusza Lambrechta

oprać. Monika Kubiak

Człowiek odchodzi, pozostaje jego dzieło

Prezydium Zarządu Głównego PTD. Byl też członkiem wielu towarzystw naukowych i komitetów redakcyjnych czasopism naukowych.

Pod lego kierunkiem kilkudziesięciu lekarzy uzyskało specjalizację I i II stopnia w zakresie dermatologii i wenerołogii. Był promotorem 6 prac doktorskich i 2 magisterskich

i kilku habilitacyjnych.

Dorobek naukowy śp. profesora Zenona Gwieździńskiego obejmuje 197 prac, w tym 105 artykułów opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Bral udział w wielu zjazdach krajowych i zagranicznych.

nezą i leczeniem chorób naczyniowych skóry, drożdżycy narządów płciowych, nowotworów skóry, chorób wirusowych i owrzodzeń podudzi. Wraz z zespołem zorganizował sympozja mikologiczne i wenerologiczne.

Był wielokrotnie nagrodzony nagrodami

i uczelnianymi.

Był wybitnym naukowcem o dużym dorobku naukowym, doświadczonym dydakty-

naukowo-badawczego i dydaktycznego.

Po latach, kiedy spotykaliśmy się z kolegami na zjazdach i sympozjach - z wielkim

ośrodku, o szkole bydgoskiej zapoczątko

Winicjusz Marek Lambrecht urodził się 8 kwietnia 1935 roku w Łodzi. W 1955 roku uzyskał świadectwo maturalne w II Liceum Ogólnokształcącym w Łodzi, a następnie rozpoczął studia na Fakultecie Wojskowo-Me-dycznym Wojskowego Centrum Wyszkolenia Medycznego w Łodzi. Będąc na IV roku studiów zainteresował się chirurgią i rozpoczął pracę w Studenckim Kole Naukowym przy II Klinice Chirurgicznej AM w Łodzi, kierowanej przez prof. M. Stefanowskiego, gdzie pracował aż do ukończenia studiów.

Staż lekarski i podyplomowy okres praktyk odbywał w kilku szpitalach na terenie Łodzi. Dyplom lekarza po złożeniu obowiązkowych egzaminów otrzymał w 1961 roku w Wojskowej Akademii Medycznej.

Po ukończeniu stażu lekarskiego w 1963 roku został skierowany do pracy w jednostce wojskowej. W 1966 roku rozpoczął pracę jako asystent w II Klinice Chirurgicznej Wojskowej Akademii Medycznej, kierowanej wówczas przez prof. dr. n. med. Jana Pruszyńskiego.

Specjalizację 1° z zakresu chirurgii ogólnej uzyskał w 1969 roku i dwa lata później został przeniesiony na etat starszego asystenta kliniki.

Następnie, pod kierunkiem prof. dr. hab. Tadeusza Orłowskiego rozpoczął badania doświadczalne w zakresie wstrząsu urazowego ze szczególnym uwzględnieniem płuca wstrząsowego oraz choroby oparzeniowej i jej leczenia.

W 1968 roku odbył stypendium naukowe wanej przez docenta Jana Kozłowskiego, a kontynuowanej przez Jego uczniów: Zenona Gwieździńskiego i Bohdana Szyszymara.

wiedzy, wielkiego serca, dobrego charakteru, delikatności i subtelności, wspaniały i niezwykle życzliwy ludziom i kochający dermatologię. Człowiek o niezwykłej i rzadkiej już dziś kulturze osobistej.

Bogata i twórcza osobowość nie byłaby pełna bez uwzględnienia cech jego charakteru: ogromnej życzliwości i głębokiej etyki w postępowaniu wobec ludzi, a zwłaszcza służenia radą i pomocą.

Długotrwała i wyczerpująca choroba nie

cia na kontakt z pacjentami i z nauką, ale zawsze do końca interesował się życiem Kliniki i cieszył się z każdego naszego sukcesu.

Poza dermatologią najważniejsza była żona i rodzina. Po obchodzie lekarskim opowiadał o rodzinie, chorobach rodziców, ich odejściu, o dzieciach: Grażynce i Adasiu, a później

0    przyszłej synowej Asi. Z wielką atencją opowiadał o siostrze, p. Eugenii Gwieździńskiej, znanej śpiewaczce Operetki Bytomskiej.

które obdarzał przyjemnymi i miłymi słowami. Był osobą bardzo kulturalną, szarmancką

1    zawsze okazywał szacunek kobietom. Jednak najważniejszą w Jego życiu była ukochana Terenia, z którą stanowili uroczą parę, nie tylko w Klinice Uniwersytetu Illinois wChicago, gdzie przedmiotem nauki była chirurgia, ze szczególnym uwzględnieniem torakochirurgii.

W 1973 roku uzyskał specjalizację II” z zaniesiony został na etat adiunkta w II Klinice Chirurgicznej WAM.

Przez cały okres pracy w klinice kontynuował aktywną działalność dydaktyczną ze studentami Wydziału Lekarskiego WAM a w latach 1975-1985 prowadził działalność opiekuńczą nad młodymi lekarzami rozpoczynającymi pracę w klinice.

Od roku 1974 kierował zespołem badawczym zajmującym się płucem wstrząsowym

leczeniem rozpoczął w 1970 roku we współpracy z Zakładem Patologii Ogólnej i Do-

prześłedzenie mechanizmów gojenia się rany oparzeniowej i ocena przydatności allogen-nych przeszczepów skóry jako opatrunków

po oparzeniu napalmem.

Całokształt wyników badań naukowych stał się podstawą pracy doktorskiej, po przedłożeniu której uchwałą Rady Wydziału Lekarskiego WAM przyznano mu 20 czerwca 1973 roku stopień naukowy doktora nauk medycznych. Za cykl prac o oparzeniach oraz za pracę doktorską został wyróżniony w 1973 roku Nagrodą Rektora.

na balach lekarskich i spotkaniach towarzyskich. Okrutny los rozdzielił ich na zawsze przed dziewięciu laty.

muzyką poważną, sportem, a w szczególności siakówką, piłką nożną i szachami.

Lubił zwierzęta. Szczególnymi względami cieszył się pies Wikuś, znany wodołaz, który w młodości „podnosił poziom wody” w stawie w Niemczu, a wychodząc z wody zraszał wszystko i wszystkich dookoła. Jego utrata bardzo wpłynęła na stan zdrowia śp. Zenka.

Zawsze był szefem rozumiejącym codzienne życie. Szef, w przypływie dobrego humoru, używał zabawnych powiedzonek np. „mucha nie siada, a komar nie kuca” lub „pikumbelum”

Nigdy nie zmieniał swoich zasad i przekonań, nawet w czasach kiedy kariera wiązała się z przynależnością do wiodących organizacji politycznych. Postępował zgodnie z zasadami etyki i humanizmu. Takim zapisuje się w historii i tradycji dermatologii bydgoskiej. Takim pozostanie w naszej pamięci i wspomnieniach. Chciałoby się powiedzieć „do zobaczenia, Szefie”.

Dalsze etapy pracy poświęcone były kontynuacji badań nad doświadczalną chorobą oparzeniową i jej leczeniem. Wstępne wyniki tych badań pozwoliły na wyciągnięcie wniosku

i wystąpieniu zaburzeń w czynności płuc, które prowadzą do niewydolności oddechowej. Za pracę „Der Eifluss von Lavamisole auf die Uberlebenszeit der Hauttransplantate im Ver-

heit“ został nagrodzony Nagrodą Rektora WAM w 1981 roku.

Z wielu badań doświadczalnych, jak i doświadczeń wykonanych w późniejszym okresie uzyskał materiał do badań czynnościo-