9733773572

92 KRZYSZTOF DZ1EMIANCZUK. BARBARA WOJNAR

dla pierwszej fazy metamorfizmu w łupkach łysz-czykowo-syllimanitowo-kwarcytowych i kwarcy-tach prezentuje trójkąt ASK, odpowiadający polu b z figury 7 (wg Masona 1978).

Temperatura równowagi reakcji rozpadu mu-skowitu wynosi 580° C przy ciśnieniu 1000 barów. Ze wzrostem ciśnienia o około 1 Kb temperatura równowagi podnosi się mniej więcej o około 30° C. Maksymalna temperatura, przy której muskowit może istnieć w obecności Si0₂, wynosi 725° C prz 5 Kb ciśnienia (Winkler 1970).

W warunkach średniociśnieniowego metamorfizmu (2-4 Kb) reakcja definiująca izogradę K-ska-leń-syllimanit przebiega w temperaturze 610— 630° C (przy 3 Kb, a H₂0 = 1), zależnie od zawartości Na₂0 i CaO w składzie chemicznym skały. Całkowita natomiast eliminacja muskowitu w wyniku dehydratacji w tym zakresie ciśnień zachodzi przy — 640° C, przed rozpoczęciem wytwarzania anatektycznego stopu, zaczynającym się w temperaturze — 660° C. Jedynie w przypadku, gdy uwolniona w wyniku rozpadu muskowitu ilość wody jest zbyt mała do nasycenia fazy ciekłej powstającej w czasie upłynniania skały, w reakcje dehydratacji-stapiania włączony zostaje biotyt i w rezultacie powstają typowe, zupełnie pozbawione muskowitu migmatyty (Thompson, Trący 1979).

Omawiane łupki i kwarcyty zawierają w swoim składzie mineralnym sporą ilość muskowitu (tab. 2). Trudno w chwili obecnej rozstrzygnąć, w jakim procencie minerał ten uległ rozpadowi w czasie pierwszej fazy metamorfizmu. Współwystępowanie muskowitu z polimorficzną odmianą Al₂Si0₅ i skaleniem potasowym jest znane w literaturze (Evans, Guidotti 1966; Guidotti 1966; Cipriani, Sassi, Scolari 1971), a zatem reakcja izogrady K-skaleń-|-Al₂SiO_s nie musi pociągać za sobą całkowitego rozpadu muskowitu.

Większość muskowitu uczestniczącego w budowie łupków łyszczykowo-syllimanitowo-kwarcy-towych i kwarcytów stanowi niewątpliwie po-sylli-manitowy fibromuskowit. Jego powstanie może wskazywać na pewną retrogresję w warunkach P— Tpo głównej fazie metamorfizmu regionalnego. Jednakże w omawianych skałach obserwuje się również gruboblaszkowy muskowit, tworzący niekiedy równoległe zrosty z biotytem budującym laminy równoległe do płaszczyzn foliacji skały. Być może zrekrystalizował on kosztem fibromuskowitu.

W późniejszym okresie w omawianych skałach zaznaczył się wzrost temperatury, związany z in-truzją granitoidową. Przejawił się on zarówno w północnym (region Wyżnej-Borowej), jak i w południowym (region Nowoleskiej Kopy-Mlecznika) obszarze występowania omawianych łupków i kwarcytów. W okresie tym zrekrystalizował pryzmatyczny syllimanit II generacji, duże, automor-ficzne kryształy turmalinu II, powstał również andaluzyt. Jako ostatni w tym etapie utworzył się skaleń potasowy najmłodszej generacji — mi-kropertyt ortoklazowy, lokalnie przechodzący w formę pośrednią do mikroklinu i tworzący przerosty pismowe z kwarcem. Zamyka on jako wrostki w swoim wnętrzu zarówno turmalin II, jak i syllimanit II i andaluzyt.

Współwystępowanie obu odmian Al₂Si0₅: syl-limanitu i andaluzytu, jest szeroko znane i najczęściej tłumaczone oscylacją warunków P-T wzdłuż linii równowagi syllimanit/andaluzyt (Hie-tanen 1956; Rumbie 1973), względnie dostrzega się w ich współwystępowaniu ślad przemian metamorficznych w czasie, uwarunkowany zmianami ciśnienia, polimetamorfizmem, metastabilnością odmian polimorficznych, czy też zmianą che-mizmu roztworów intergranularnych (Suk 1979).

W omawianych łupkach część andaluzytu mogła powstać kosztem fibrolitu (pl. II, 8). Tę odmianę Al₂Si0₅ spotyka się również w otoczeniu kwarcu w sąsiedztwie syllimanitu (pl. II, 6), najczęściej jednakże obserwuje się andaluzyt w obrębie agregatów muskowitu (pl. II, 7).

Carmichael (1969) sugeruje, że przejście dyste-nu w syllimanit może odbywać się nie wskutek bezpośredniej nukleacji, lecz za pośrednictwem muskowitu, poprzez cykliczne reakcje, w których biała mika jest fazą przejściową. Glen (1979) opisuje reakcję przechodzenia andaluzytu w syllimanit w warunkach cyklicznej reakcji włączającej jako fazę pośrednią drobnoziarnisty „serycyt”.

Wydaje się, że w omawianych łupkach mogła zachodzić podobna reakcja: syllimanit -> fibromuskowit -» andaluzyt (+ pryzmatyczny syllimanit).

Ponieważ ze wzrostem temperatury muskowit pozbywa się domieszki paragonitu, zbliżając się do składu Ms_93>5Pa_{6 5} (Evans, Guidotti 1966), z sieci krystalicznej łyszczyku uwolniony zostaje Na, wchodzący najczęściej w strukturę pla-gioklazu (Cipriani et ai 1971). Z uwolnieniem sodu z sieci krystalicznej muskowitu można by łączyć rozwój pertytów w neogenicznym skaleniu potasowym, powstałym w omawianych łupkach łyszczykowo-syllimanitowo-kwarcytowych i kwar-cytach w wyniku oddziaływania intruzji grani-toidowej.