9733773601

84 KRZYSZTOh DZIEMIANC7.UK. BARBARA WOJNAR

Tabela 2

Analizy mikrometryczne łupków łyszczykowosyllimanitowo-kwarcytowych w % objętości Minerał composition of mica-sillimanite-quartzite schists (in volume per cent)

Nr próby Sample no.	Kwarc Quartz	Sylli- manit Silił- manite	Biotyt Biotite	K- skaleń K- feldspar	Musko- wit M usco-vite	Tlenki Fc Fe- oxides	Anda luzyt Anda- lusite	Cyrkon Zircon	Tur- malin Tour- maline	Rutyl Rutile	Granat Gamet
1	18,52	21,98	30,76	22,94	5,20	0.51	—	0,08	_	_	—
2	33,61	15,26	23,57	16,98	3,34	6.56	—	0,68	—	—	—
3	58,50	35.02	3,76	0,87	1,21	0,53	—	0,11	—	—	-
4	44,40	20,21	18,1!	9,10	4,34	3,38	—	0,46	-	—	—
5	56,30	23,71	11,20	1,25	3,56	3,61	—	0,36	—	—	—
6	76,20	5,44	2.43	1,03	14.28	0,42	—	0,20	—	—	—
7	25,25	19,55	13,97	21,60	3,26	10,97	5,09	0,31	—	—	—
8	73,41	26,59	—	—	—	—	—	—	—	—	—
9	29,78	19,28	22,72	10.96	4,66	8.12	3,21	0,54	0,72	—	—
10	65,18	18,00	6,73	1,10	7,78	0,83	0,20	0,06	0,12	—	—
11	70,31	4.75	4,52	—	18,93	—	—	—	—	0,57	0,32
12	57,30	16.67	6,88	2,46	10,78	3.60	—	0,31	—	—	—
13	66.80	14.11	6,11	6,54	5,12	0,93	—	0,29	•	—	—
14	62,25	13,98	10,17	10,33	1.48	1.79	—	—	—	—	—
15	68,33	15,64	4,68	9,07	2,84	1,66	—	1,78	—	—	-
16	36,51	14,08	12,95	7,27	20,83	6,55	1,05	0,17	0,59	—	-
17	62,31	7,04	4,88	8,54	14,93	1,31	0,49	0,45	—	0,05	—

1-6 - odsłonięcie przy szosie Biały Kościół-Przcworno. około 50 m na E od zabudowań wsi Romanów; 7 — skałki u podnóża południowego stoku wzgórza Wyżna: X - skałka przy szosie Biały Kościół Przeworno, około KO m ku NE od zabudowań wsi Romanów. 9 - skałka na szczycie wzgórza Wyżna: 10 11 - skałki na północnym stoku wzgórza Wyżna; 12 13 — wschodnia skałka na wzgórzu Borowa: 14-15 — zachodnia skałka na wzgórzu Borowa. 16-17 — stary kamieniołom na szczycie wzgórza Miecznik.

miąższości zespoły warstw kwarcytowych, poprzedzielane milimetrowej grubości laminami łyszczy-kowymi. Niektóre z warstw takich zespołów odznaczają się wyraźnie zlepieńcowatym charakterem. Ilościowa dominacja odmian kwarcytowych nad łupkowymi w strefie południowej była przypuszczalnie jedną z głównych przyczyn korelowania tych skał z kwarcytową serią Jegłowej.

Omawiane łupki łyszczykowo-syllimanitowo--kwarcytowe i kwarcyty wykazują wielką zmienność składu mineralnego (tabele 1 i 2), co przypuszczalnie jest spowodowane w równej mierze zmiennością skał wyjściowych, jak i wpływem późniejszych procesów metamorficznych, jakim podlegały owe skały w toku ewolucji.

Zdecydowanie dominującym ilościowo składnikiem omawianych skał jest kwarc, występujący w różnorodnych postaciach i w kilku generacjach. Spotyka się drobne, okrągławe ziarenka tego minerału, otoczone wąską, brunatną obwódką, wśród mozaiki zazębiających się, poligonalnych ziarn. Najczęściej takie zaokrąglone ziarenka kwarcu pojawiają się w formie wrostków w skaleniu potasowym (fig. 4B\ pl. II, /). Kwarc buduje również samodzielne laminy (fig. 4/1; pl. II, 8), ograniczone laminami syllimanitowymi lub syllimani-towo-łyszczykowymi, w obrębie których całkowicie zrekrystalizował kierunkowo. Poszczególne ziarna tego minerału przybierają wówczas kształty zbliżone do prostokątów czy równoległobo-ków i układają się obok siebie, tworząc wykli-nowującesię warstewki, zakończone niekiedy osobnikami o zarysach trójkątnych. W warstewkach o większej miąższości krawędzie ziarn kwarcu są nachylone do siebie pod kątem 120°, dając charakterystyczną strukturę granoblastyczno-poligo-nalną, typową dla hornfelsów (Mason 1978). Tego rodzaju ziarna kwarcu, podobnie jak i wcześniej omówione, wygaszają światło z reguły spokojnie, jednorodnie. W rzadszych wypadkach spotyka się laminy kwarcowe, w których osobniki tego minerału wykazują zaburzenia sieci krystalicznej, wyrażające się falistym czy też smużystym wygaszaniem. Granice stref falistego wygaszania, w przypadku kiedy są wyraźniej zaznaczone, układają się równolegle do siebie i mniej więcej skośnie do kierunków wyznaczonych przez laminy sylli-manitowo-łyszczykowe (fig. 4/1). W podobny sposób układają się w tych ziarnach szczeliny pęknięć. Zrekrystalizowane kierunkowo ziarna kwarcu drugiej generacji często zawierają wrostki sylli-manitu i biotytu. W odsłonięciach położonych