9733773865

oraz do częstochowsko-kieleckiej dzielnicy klimatycznej (Zinkow 1988). Na badanym terenie występuje duża różnorodność warunków klimatycznych. W części północnej średnia roczna suma opadów wynosi 600—7(X) mm, a w części południowej — 700—800 mm. Średnia roczna temperatura to około 7,5°C; najzimniejszym miesiącem jest styczeń (średnia temperatura -3°C), a najcieplejszym — lipiec (17°C). Pokrywa śnieżna zalega średnio około 80 dni. okres wegetacji w części zachodniej obszaru wynosi 210, a na wschodzie 2(X) dni (Kruczała 2000). Osobliwością klimatu jest tu zmienność pogody z godziny na godzinę oraz duża ilość opadów burzowych. Występują także duże różnice klimatyczne między poszczególnymi częściami Wyżyny, np. gdy w Krakowie jest już wiosna, w Ojcowie często zalega jeszcze śnieg i panuje mróz. O rozmieszczeniu roślin na tym obszarze decyduje głównie zróżnicowanie warunków mikroklimatycznych. które jest jeszcze większe niż w przypadku klimatu lokalnego (Michalik 1974).

3.6. Podział geobotaniczny

Pod względem podziału geobotanicznego, według Szaty roślinnej Polski (Szafer 1977a. 1977b), badany teren należy do: Państwa IIo-larktyda. Obszaru Euro-syberyjskiego, Prowincji Niżowo-Wyżynnej Środkowoeuropejskiej, Działu Bałtyckiego, Poddziału Pasa Wyżyn Środko-wych i Krainy Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, która została podzielona na Okręg Północny (nieobejmujący badanego obszaru) oraz Okręg Środkowy i Okręg Południowy, wchodzące w jego skład — ryc. 2. Z Wyżyną Krakowsko-Wieluńską graniczą następujące krainy: Wyżyna Śląska, Północne Wysoczyzny Brzeżne, Świętokrzyska. Miechowsko-Sandomierska i Kotlina Sandomierska.

Nieco bardziej szczegółowy podział (z uwzględnieniem podokręgów) możemy znaleźć w pracy J.M. Matuszkiewicza (1993), który wydzielił obszar Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej jako odrębną krainę (Jury Krakowsko--Częstochowskicj), należącą do: Państwa Holark-tyda. Obszaru Europejskich Lasów Liściastych i Mieszanych. Prowincji Środkowoeuropejskiej i Działu Wyżyn Południowopolskich. W jej obrębie autor wyróżnił 2 okręgi i 5 podokręgów

(ryc. 3). Z Krainą Jury Krakowsko-Częstochowskiej sąsiadują krainy: Górnośląska, Wyżyn Środkowomałopolskich, Wyżyn Miechowsko--Sandomierskich i Kotliny Oświęcimskiej.

Na uwagę zasługuje także podział Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej na regiony llzyczno--geograllczne autorstwa Z. Czeppego (1972). opracowany pod względem granic jednostek geobotanicznych przez S. Wiki- (1986), który poprowadził granicę między Okręgiem Środkowym a Okręgiem Południowym wzdłuż linii oddzielającej Grzędy Olkuskie od Płaskowyżu Sułoszowej i Skały, a Okręg Środkowy podzielił na dwa podokręgi: Podokręg Wschodni (wyżynny) oraz Podokręg Zachodni o charakterze nizinnym (ryc. 4).

3.7. Potencjalna roślinność naturalna

Analizując rozmieszczenie potencjalnej roślinności naturalnej na Wyżynie Krakowsko--Częstochowskiej (Matuszkiewicz W. i in., red., 1995), stwierdzono, że zdecydowanie powinny tu dominować grądy subkontynentalne lipo-wo-dębowo-grabowe (Tilio-Carpinetum) z bukiem i jodłą w formie wyżynnej (na południowym wschodzie seria żyzna, a na pozostałym obszarze — seria uboga). Układ potencjalnych zbiorowisk roślinnych na badanym terenie jest w dużym stopniu mozaikowy, ale można zauważyć w nim pewne prawidłowości. Najważniejszą z nich jest wyraźna odrębność roślinności południowo-wschodniej części Wyżyny oraz pozostałego jej obszaru.

Syntaksony charakterystyczne dla południowo-wschodniej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej to:

—    podgórska dąbrowa acidofilna typu środkowoeuropejskiego {IaizjuIo luziiloidis-Querce-tum petraeae)\

—    żyzna buczyna karpacka (Dentario glandulo-sae-Fagetum), odmiana zachodniokarpacka. forma podgórska;

—    wapieniolubne buczyny storczykowe (Cepha-lantero-Fagenion).

Pozostałą część badanego obszaru wyróżniają następujące zbiorowiska:

—    suboceaniczne śródlądowe bory sosnowe w kompleksie boru świeżego (Leucobryo-Pi-netuin), boru suchego (Cladonio-Pinetum)

i boru wilgotnego (Molinio-Pinetum);    15