9576708996

2.5. Luzulo luzuloidis-Fagetum (Du RlETZ 1923) Markgr. 1932 em. MEUSEL 1937

Stanowisko systematyczne

Kwaśna buczyna górska jest zespołem, który pod względem składu flory stycznego zajmuje stanowiska pośrednie pomiędzy lasami liściastymi z rzędu Fagetalia a borami z rzędu Yaccinio-Piceetalia [Matuszkiewicz W. i A. 1973]. Znajduje to swoje odzwierciedlenie przede wszystkim w runie, w którym duży swój udział mają gatunki acidofilne. W Polsce omawiany zespół występuje zarówno w Sudetach [Celiński 1965, Fabiszewski 1968, 1970, Kuczyńska 1972, 1973, Macicka 1988, Matuszkiewicz W. 1967, Matuszkiewicz W. i A l.c.], jak i w Karpatach w obrębie regla dolnego, przechodząc czasem do niższych położeń pogórza [Grodzińska, Pancer-Kotejowa 1965, Fabijanowski 1962, Medwecka-Komaś 1976, Medwecka-Kornaś, Komaś 1968, Ludera 1965, Matuszkiewicz W., Matuszkiewcz A. l.c., Michalik, Szary 1997, Myczkowski 1958, Myczkowski, Grabski 1962, Pancer-Kotejowa 1965, 1973, Staszkiewicz 1964, 1972, Stuchlik 1968, Święs 1973, 1982, 1985, Wilczek, Cabała 1989b, Wilczek 1995]. W Karpatach acydofilne buczyny stosunkowo często występują na terenie Beskidów fliszowych. Jak podaje Dzwonko [1986], fitocenozy kwaśnej buczyny górskiej częstsze są na obszarze Karpat Zachodnich niż Wschodnich, gdyż w tych drugich przeważają bardziej zasobne utwory geologiczne. Autor wyróżnia dwie postacie zespołu: bogatszą florystycznie - zachodniokarpacką i uboższą wschodniokarpacką. Pierwsza postać wyróżnia się występowaniem takich gatunków jak: Picea abies, Deschampsia Jlexuosa, Dtyopteris filix-mas, Poa nemoralis, Polygonatum verticillatum i in. W wyższych położeniach, głównie w Tatrach, w płatach zespołu odnotowano obecność m.in.: Clematis cilpina, Galium schultesii, Ranunculus platanifolius i Soldanella carpatica. Postać wschodniokarpacką cechuje udział Festuca drymeja, Carex pilosa i Blechnum spicant. Ten ostatni gatunek również często spotykany jest w Beskidzie Małym.

Zespół charakteryzuje się stosunkowo dużą zmiennością składu florystycznego, w głównej mierze runa, co daje podstawę do wyróżnienia szeregu niższych jednostek syntaksonomicznych [Dzwonko l.c.].

Luzulo luzuloidis-Fagetum typicum (tabela 20)

Rozmieszczenie i warunki siedliskowe

Luzulo luzuliodis-Fagetuni typicum, wariant typowy reprezentuje stosunkowo najczęstszą postać zespołu. Nie ma swych odrębnych gatunków diagnostycznych, lecz z większą stałością niż w innych podzespołach pojawiają się w jego fitocenozach gatunki

- 104-