9576709020

Pleurozium schreberi (II) i Dicranum scoparium (II) oraz grupa gatunków sporadycznych, świadczących o wysokim zakwaszeniu podłoża. Spośród gatunków diagnostycznych kwaśnej buczyny górskiej z wysokim stopniem stałości występuje tylko Luzula luzuloides (IV), przy czym jedynie w zdjęciu 16 osiąga większe pokrycie. Pozostałe rośliny stanowią jednostkową domieszkę w pojedynczych płatach. Większe przywiązanie wykazuje Deschampsia flexuosa i Dicranella heteromalla, które reprezentują gatunki wyróżniające podwiązek Luzulo-Fagenion. Udział roślin z klasy Querco-Fagetea w warstwie zielnej jest ograniczony do gatunków sporadycznych. Obficie reprezentowane są gatunki towarzyszące, pojawiające się z dużą stałością, lecz niską ilościowością. Do takich taksonów należy: Rubus hirtus (V), Athyrium filix-femina (IV) oraz Calamagrostis arundinacea (IV).

Warstwa mszysta w części płatów jest słabo wykształcona lub nie występuje wcale, wyjątkowo osiąga pokrycie 30%. W sumie w zbiorowisku kwaśnej buczyny borówkowej stwierdzono 17 gatunków mszaków, z czego aż 14 z I stopniem stałości.

Stosunki florystyczne w obrębie dyskutowanego zbiorowiska ukazano w tabeli 22, a rozmieszczenie w Beskidzie Małym na ryc. 34. W płatach odnotowano ogółem 74 gatunki roślin naczyniowych i mszaków, w tym 24 z V-II stopniem stałości. Liczba gatunków w pojedynczym zdjęciu waha się od 8 do 23 (średnio 14).

Dyskusja

Borówkowy typ kwaśnej buczyny górskiej opisywany był między innymi przez Myczkowskiego [1958] i Pelca [1958], głównie z grzbietowych partii Beskidu Małego. Badane przez Myczkowskiego [l.c.] fitocenozy powstały pod wpływem warunków orograficznych. Wyjątkowo interesująco kształtuje się w nich warstwa drzew, budowana głównie przez niewysokie buki. Struktura drzewostanów jest przeważnie warstwowa, przy czym, co ciekawe, nigdy nie spotyka się sędziwych jodeł i świerków, a jedynie młode okazy tych drzew, które prawdopodobnie zamierają lub giną w latach krytycznych. Matuszkiewicz W. i A. [1973] wyróżnili suchy podzespół - Luzulo luzuloidis-Fagetum cladonietosum, przywiązany do najsuchszych i najuboższych siedlisk, często grzbietowych, z panującym w runie gatunkiem - Vaccinium myrtillus. Jak podają autorzy naturalne występowanie podzespołu cladonietosum uwarunkowane jest przede wszystkim topografią terenu i klimatem lokalnym. Występuje on przeważnie w szczytowej części zboczy, o ekspozycji południowej, na płytkich, szkieletowych glebach. Dodatkowo fitocenozy o tym charakterze mogą powstawać jako antropogeniczna forma degeneracyjna innych postaci kwaśnej buczyny górskiej wskutek trwałego prześwietlenia drzewostanu,

- 116-