9576709046

ale nie mieszczą się zasadniczo w jej zasięgu wysokościowym. Natomiast obecność Luzula pilosa, Rubus hirtus, Blechnum spicant, Carex pilulifera wskazywałaby na przynależność dyskutowanych fitocenoz do żyznej odmiany Abieti-Piceetum montanum. Podobieństwo odnajdujemy także w zgodności w zasięgu wysokościowym (530 - 945 m n.p.m.). Biorąc jednak pod uwagę fakt stopnia degeneracji płatów zespołu w Beskidzie Małym oraz słaby walor diagnostyczny wymienionych powyżej gatunków związanych z żyzną postacią beskidzką, autorka nie opowiada się za przynależnością płatów z terenu badań do którejkolwiek z cytowanych postaci, wskazując jedynie na ich podobieństwa i różnice. Osobny problem pozycji syntaksonomicznej przedstawiają płaty z Pinus syhestris. O ich przynależności do Abieti-Piceetum zadecydowały stosunki flory styczne oraz podobieństwo do borów opisanych z niższych położeń Karpat Wschodnich. Wyraża się to głównie przez obecność w drzewostanie sosny, dębu, buka oraz Luzula pilosa w runie i Leucobryum glaucum w warstwie mszystej. Z drugiej jednak strony brak, w tak wykształconych fitocenozach Beskidu Małego, podstawowego składnika drzewostanu - Abies alba, pozwala uznać je za postaci degeneracyjne, noszące piętno antropopresji. Abieti-Piceetum Beskidu Małego różni się ponadto brakiem występowania facji z Rubus idaeus opisanej z Babiej Góry, która jest częstym elementem tamtejszych, prześwietlonych drzewostanów. Pojawiająca się natomiast jeżyna gruczołowata tylko w kilku wypadkach tworzy facje, które można uznać za przejaw fruticetyzacji. Częstszym dominantem w runie jest Yaccinium myrtillus, występująca masowo zarówno w płatach typowych jak i antropogenicznego pochodzenia z Pinus syhestris.

Niektórzy autorzy [Giertych 1973, Kulig 1968, Puchalski 1966, Myczkowski 1957, 1977] zaklasyfikowali do Abieti-Piceetum antropogeniczne drzewostany tzw. świerka istebniańskiego, powstałe na skutek nasadzeń na siedlisku żyznej buczyny karpackiej. Również Wilczek [l.c.] zaliczył do Abieti-Piceetum Beskidu Śląskiego i zachodniej części Beskidu Żywieckiego część płatów antropogenicznego pochodzenia, argumentując to jednorodnością florystyczną badanych płatów. Autor ten jednak nie wyodrębnił w tabeli, zgodnie z uwagami Matuszkiewicza [2001], płatów antropogeniczego pochodzenia. Jeśli bowiem monokultury sosny zwyczajnej na siedlisku grądowym traktowane są w literaturze przedmiotu jako wtórne zbiorowisko zastępcze z Pinus syhestris, to konsekwentnie należałoby traktować płaty świerczyn w obrębie regla dolnego na siedlisku buczyn jako wtórne zbiorowiska z Picea abies, nawet jeśli upodobniły się one florystycznie do Abieti-Piceetum. Tym bardziej, że siedlisko w istotny sposób wpływa na naturalny charakter fitocenoz. Inaczej bowiem kształtują się zbiorowiska sztucznie wprowadzonego świerka,

- 128-