9576709112

człowieka, co zgodne jest z uwagami Dzwonki [1986]. Pod względem areału ustępują one jednak kwaśnym buczynom. Najbardziej zagrożone, i tym samym najrzadsze, w skali badanego terenu są podzespoły: D. g.-F. allietosum i D. g.-F. lunarietosum, ze względu na swój eutroficzny i higrofilny skład florystyczny. Według niektórych autorów [Pelc 1958, Wilczek, Cabała 1989b] żyzna buczyna karpacka z wyższych położeń górskich przejawia dużą żywotność i odporność na zniekształcenie. Przykładem tego są, według wspomnianych autorów, zręby pobukowe, zalesione świerkiem, gdzie gatunki charakterystyczne buczyn utrzymują się bardzo długo, a odnowienie buka następuje samorzutnie. W odniesieniu do Beskidu Małego powyższa teza znajduje tylko częściowe potwierdzenie, ponieważ w wyższych położeniach Dentario glandulosae-Fagetum występuje rzadko, ustępując kwaśnym buczynom lub wtórnym lasom świerkowym, a jeśli się pojawia to zajmuje enklawy na stromych zboczach. Dobre odnowienie buka pod okapem świerkowym oraz utrzymywanie się gatunków typowych dla żyznych lasów stwierdzano jedynie na terasach nadpotokowych lub w pobliżu lokalnych podtopień, wysięków, które podtrzymują żyzność siedlisk.

Analiza fi tosocj o logiczna Abieti-Piceetum montanum w Beskidzie Małym wykazała złożony charakter dynamiczno-genetyczny zespołu. Na niektórych stanowiskach płaty dolnoreglowego boru świerkowo-jodłowego są naturalnym, trwałym zbiorowiskiem, a na innych wtórnym zbiorowiskiem antropogenicznym, powstałym wskutek przeobrażenia siedliska przez człowieka i w obecnych nieodwracalnie zmienionych warunkach również mającym charakter układu zbliżonego do naturalnego.

Przy opisach zespołów zwracano szczególną uwagę na odnowienia gatunków drzewostanotwórczych, ma to kluczową rolę w procesie regeneracji drzewostanów i zachowania ciągłości zbiorowisk leśnych, a tym samym lasu na terenie badań. Gatunki naturalne takie jak buk, jodła, świerk wykazują, w różnym stopniu tendencje do odnowień, co zostaje często w bezpośredniej korelacji z siedliskiem. Znacznie poważniejszy problem odnosi się do gatunków, które zostały sztucznie wprowadzone, jak sosna, modrzew, czy daglezja. Wszystkie wspomniane cechuje znikome lub brak odnowienia, co nie gwarantuje ciągłości lasu.

Podsumowując należy stwierdzić, że w lasach Beskidu Małego, znacznie zwiększył się udział borów, w stosunku do siedlisk potencjalnych. Zmniejszyła się natomiast powierzchnia zajmowana przez lasy liściaste, zwłaszcza grądy Tilio-Carpinetum i żyzne buczyny Dentario glandulosae-F agetum oraz kwaśne buczyny Luzulo luzuloidis-Fagetum.

-161-