ograniczając ich liczbę i liczebność. Czasami tworzą także nowe, samodzielne układy -zbiorowiska zastępcze, stanowiące konkurencję dla rodzimych zbiorowisk.
Wiele obcych gatunków drzew i krzewów wprowadzono do flory Polski w sposób świadomy jako element gospodarki leśnej. Introdukcję drzew i krzewów obcego pochodzenia na tereny leśne stosuje się na szeroką skalę od drugiej połowy XIX w. Jej przedmiotem były gatunki szybko rosnące, wysoko produktywne, odporne na zanieczyszczenie przemysłowe, przeważnie pochodzące z Ameryki Północnej. W górach powszechnie wykorzystywano je do zalesiania stoków oraz do przebudowy zbiorowisk i zwiększania lesistości terenu. W lasach górskich Beskidów Zachodnich zastosowanie w uprawach leśnych znalazła m.in. daglezja zielona.
Gatunki introdukowane spotyka się obecnie na całym obszarze Beskidu Małego, jednak ich występowanie w drzewostanach leśnych jest zróżnicowane. Największy wpływ na tutejsze fltocenozy leśne mają: Pinus syfoestris, Larix decidua i Quercus rubra. Znacznie rzadziej w nieodległej przeszłości wprowadzano sosnę czarną, daglezję zieloną, sosnę wejmutkę, czeremchę amerykańską czy robinię akacjową. Natomiast klon jesionolistny występuje sporadycznie, na przydrożach lub dziczeje w zaroślach. Gatunki obce wprowadzane do lasów nie pozostają bez wpływu na stan zbiorowisk leśnych. Tam, gdzie neofity stanowią jedynie znikomą domieszkę w drzewostanie powodują stosunkowo niewielkie zaburzenia naturalnych układów biocenotycznych, jednak w drzewostanach, gdzie ich udział jest duży oraz w układach o charakterze monokultur sosny lub modrzewia, stwierdza się wyraźne ubożenie ekosystemu lasu, słabo wykształcone piętra roślinne, brak naturalnego odnowienia drzewostanu, ubogie runo oraz ograniczoną bryoflorę.
Neofity w runie leśnym spotykano najczęściej w zbiorowiskach dolin rzecznych, łęgach i zaroślach nadrzecznych oraz w zbiorowiskach okrajkowych, towarzyszących fitocenozom leśnym lub wzdłuż dróg leśnych. W większości były to rośliny pochodzenia północnoamerykańskiego oraz wschodnioazjatyckiego, do których należą m.in.: Impatiens parviflora i Reynoutria japonica.
Monotypizacja polega na ujednoliceniu gatunkowym i wiekowym drzewostanu, uproszczeniu struktury warstwowej oraz nieznacznym zubożeniu gatunkowym, będącym wynikiem gospodarki leśnej opartej na systemie zrębowym lub przerębowym. Monotypizacja traktowana jest jako przejaw antropopresji zmierzający do tworzenia monokultur lub drzewostanów zbudowanych z 1-2 gatunków, nie zawsze dostosowanych do siedliska i szczególnie pożądanych z punktu widzenia gospodarki leśnej.
-41 -