984501866

Dopiero po ucieczce faryzeuszów Jezus przestał pisać na ziemi i zwrócił się do kobiety z pytaniem o oskarżycieli, a uzyskawszy odpowiedź, wydał wyrok zawierający nie tylko ułaskawienie, lecz także nakaz:

- I Ja cię nie potępię. Idź i odtąd już nie grzesz. Niewiasta z płaczem runęła do nóg Rabbiego, rozsypanymi włosami wymazując niewidzialne imiona grzeszników, które zapisał palcem na ziemi (III-IV, 139).

Wymowa tego ostatniego zdania zamykającego cały rozdział bezpośrednio łączy w jedną spójną całość to, co było w nim powiedziane. Wracają tu motywy niewidzialnego pisma Jezusa, imion grzeszników i ich wymazania z ziemi. Zdanie to stanowi szczególnego rodzaju podsumowanie treści rozdziału, a jego znaczenie zostaje podkreślone zastosowaniem częstej w powieści klamry kompozycyjnej, łączącej tytuł rozdziału z jego ostatnimi wyrazami.

Innym walorem artystycznym tego fragmentu jest wydobycie kontrastu między postawą kobiety i jej oskarżycieli. Kobieta okazała się osobą zdolną do okazania skruchy, a później wdzięczności, faryzeusze zaś zamknęli się w sobie - nie chcieli uznać swojej nieprawości. I tym razem wartości artystyczne służą przybliżeniu wymowy teologicznej. W tym kontekście znaczący jest fakt, że to właśnie oskarżona wymazała swoimi włosami imiona oskarżycieli, bo uznała prawdę o swoim grzechu, faryzeusze zaś wybrali ucieczkę przed prawdą o sobie.

Niekiedy starotestamentalne cytaty są przywołane po to, aby wyjaśnić czytelnikowi jakieś zagadnienie związane ze zwyczajami lub przepisami Izraela. Taką funkcję pełni cytat z Księgi Wyjścia zamieszczony w rozdziale Pszenica Galilei:

Prawodawca Mojżesz, napominając synów Izraela - a cytaty o tym w Świętej Księdze Bemidbar-tak do nich powiedział: „Oto prawa, które Adonaj kazał wam wypełnić: Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale siódmy dzień będzie dla was Świętym Szabatem, dniem odpoczynku dla Izraela, a ktokolwiek będzie w dniu tym pracować, ma być ukarany śmiercią. Nie będziesz zapalać ognia w dniu szabatu w waszych mieszkaniach” - tak powiedział Jahwe ustami Mojżesza (I-II, 400).

241