984502005

268 liUKYDKA

Kawska, utrzymując się jednak w lekkim, żartobliwym nastroju, cboć głos jśj drżał nieco...

—    Tobieby rodzice nie pozwolili! mówiła dalej panna Hubę, chociaż wzrok Liii znacząco Avzywał do milczenia—masz przecie wyjść za jakiegoś księcia...

—    Żartujcie, moje panienki, przerwała panna Walter, a ja zupełnie seryo mówię

I zwracając się do inżyniera:

—    Wszak prawda panie? Kuzynie pańskiej nie powiodły się niedawne swaty—przesądzać jednak nie można—uda się jej, lub komu innemu, raz drugi może.

Pierwszy to raz, od powrotu z Paryża, zrobiła tak wyraźną aluzyą do niedalekiej przeszłości —patrzała mu przy tern prosto w oczy, śledząc wrażenia słów powiedzianych; chciała zbadać, czy kochał istotnie, czy zapomniał już.

Joanka tymczasem zrozumiała tylko jedao: że Lila nie musiała kochać inżeniera, jeżeli tak swobdnie mówiła o możliwości jego małżestwa z inną. Zrozumiała też, że łączyła ich pewna zażyłość, dozwalająca na zwierzenia.

—    Tak, raz drugi może! powtórzył za Lila, jakby bezwiednie. Choć w takich razach, zwykle, trzecie osoby są zbyteczne.

Mrok zapadł—partya szachów miała się ku końcowi. Tym razem Liii sprzyjało szczęście: miała jeszcze dwa konie, oficera i trzy piony, podczas gdy panna Kawska tylko jednego konia i dwa chłopki przy swym królu.

—    Pan chyba już dziś wolny jesteś od zajęć? spytała panna Kawska inżeniera.

—    Tak pani! odpowiedział, gdyż zamierzał pozostać w pałacyku.

—    To zrób pan małą ofiarę dla damy: przyjechałam tu konno, bez mego grooma—noc zapada... odprowadź mię, choć za lasy tylko.—

—    Już piąta blisko — rzekła Lila — nie puszczę bez obiadu*— wieczorem weźmiesz sanki, a po konia jutro posłać tu można...

Odsunęła trochę niecierpliwie stoliczek z szachami.

—' Daję za wygranę, lecz zostać nie mogę — kilka osób będzie u nas wieczorem.

Lila tak szybko zrobiła swoją uwagę że Kruszewski nie zdążył jeszcze odpowiedzieć

—    Jedziemy tedy? pytała Joanka wstając.

—    Zostań pani tu z nami... odparł. Mimo szczerej chęci służenia ci, nie mogę, niestety, gdyż ręka moja jeszcze nie pewna; do tego przed godziną wróciłem z Warszawy...

—    Dobrze; rzekła nareszcie. Nim obiad podadzą, zagrasz