Urządzenia techniki komputerowej

Monitory

i Karty graficzne

MONITOR jest to urządzenie służące do wyświetlania
informacji przekazywanej przez komputer, na nim ukazuje
się to wszystko nad czym właśnie pracujemy. Monitor
komputera typu desktop przypomina odbiornik telewizyjny
z tym, że potrafi odbierać informacje przesyłane mu przez
komputer .Instrukcje dotyczące tego, co ma być
wyświetlane na jego ekranie, przekazuje mu
zainstalowana w komputerze karta graficzna, która
przetwarza je do postaci zrozumiałej dla monitora.

Liczba wyświetlanych jednocześnie kolorów zależy od możliwości zainstalowanej

w komputerze karty graficznej. Naturalnie wraz ze wzrostem liczby kolorów maleje

szybkość przetwarzania obrazu. Rozdzielczość obrazu mówi o tym, z ilu punktów

(pikseli) się on składa. Jej wartością jest liczba punktów obrazu w linii pomnożona

przez liczbę linii. Im wyższa jest ta wartość, tym ostrzejszy obraz możemy uzyskać.

Żaden komputer PC nie nadaje się do pracy bez monitora. Jakość obrazu zależy przede

wszystkim od jego częstotliwości odświeżania: im częściej odświeżany jest w czasie

jednej sekundy obraz, tym spokojniej jest on postrzegany przez ludzkie oko (nie

zauważalne jest migotanie obrazu). Częstotliwość odświeżania obrazu mierzona

jest w hercach (Hz). Aby otrzymać w pełni stabilny obraz , konieczne jest co najmniej

72-krotne (72 Hz ) odświeżenie obrazu w ciągu każdej sekundy.

Kineskopy zastosowane w monitorach kolorowych mają trzy oddzielne działa

elektronowe, z których każde emituje wiązkę elektronów, odpowiedzialną za

wyświetlenie jednego z trzech podstawowych kolorów. Wiązki elektronów są

odpowiednio ogniskowane przez zespół soczewek i pryzmatów elektronowych. Stanowią

je cewki siodłowe lub toroidalne, umieszczone tuż za działem elektronowym (są

przyklejone do tzw. szyjki kineskopu). Dzięki temu otrzymuje się odpowiednią

zbieżność kolorów, czystość oraz geometrię obrazu. W takim przypadku wewnętrzna

część ekranu nie jest pokryta jednolitym luminoforem, tak jak to było w przypadku

kineskopów monochromatycznych, ale trzema warstwami i to w taki sposób, iż ekran

pokryty jest pojedynczymi triadami RGB, składającymi się z leżących obok siebie trzech

mikroskopijnej wielkości plamek R, G i B, (po jednej z każdej warstwy). Wiązka

z pojedynczego działa elektronowego (np. Red) pada na odpowiadającą jej plamkę

(Red), itp. Dzięki trzem niezależnym strumieniom elektronów każda z tych cząstek może

być naświetlana z inną intensywnością. Nawet jeśli zostaną wzbudzone wszystkie trzy
plamki i spojrzymy na nie z pewnej odległości, będą one zlewały się w całość, tworząc

jednolitą barwę pochodną. Możliwe jest to dzięki wykorzystaniu ograniczonej

rozdzielczości oka ludzkiego. Swobodna zmiana natężenia poszczególnych strumieni

pozwala na uzyskanie pełnej palety barw. Aby wiązki elektronowe z odpowiednich dział

RGB trafiały we właściwe plamki RGB i nie powodowały świecenia plamek sąsiednich,

stosuje się specjalnej budowy maskownicę. Ponadto kineskopy kolorowe wyposażone są

w tzw. pętlę rozmagnesowującą (oplata ona bańkę kineskopu), wytwarzającą niewielkie

stałe pole magnetyczne, zabezpieczające kineskop przed rozproszonymi polami

magnetycznymi. Proces rozmagnesowywania ma miejsce najczęściej po włączeniu

zasilania, lub może być inicjowany specjalnym przyciskiem.

Jednym z najważniejszych parametrów monitora,

określającym jego rzeczywistą wartość, jest rozdzielczość

z jaką może on wyświetlać obraz. Jest ona ściśle związana

z maksymalną częstotliwością odchylania poziomego

i pionowego monitora, dlatego więc te parametry

odgrywają największą rolę. Częstotliwość odchylania

poziomego określa prędkość, z jaką strumień elektronów

wyświetla jedną linię poziomą na ekranie (stanowi ona

odwrotność czasu jaki upływa na narysowanie jednego

punktu). Natomiast częstotliwość odchylania pionowego (odświeżania obrazu)

Określa liczbę kompletnych ekranów, które monitor jest w stanie wyświetlić w czasie 1 s.

Im obie powyższe częstotliwości są większe, tym rozdzielczość monitora może ulec

zwiększeniu. Należy jednak pamiętać aby obraz (o danej rozdzielczości)

był wyświetlany z odpowiednią częstotliwością odświeżania. Luminofor,

zastosowany w kineskopach świeci tylko krótką chwilę - gdy wiązka elektronów

przestaje padać na dany punkt, ulega on wygaszeniu. Jeśli częstotliwość odświeżania

jest zbyt niska, możemy zauważyć zjawisko migotania obrazu, które jest bardzo

męczące i szkodliwe dla oczu. W celu zapewnienia odpowiedniej stabilności obrazu

strumień musi w odpowiednio krótkich odstępach czasu przebiegać przez całą

powierzchnię ekranu. W nowoczesnych monitorach częstotliwość odświeżania

nie powinna być mniejsza niż 75-82 Hz.

Rodzaje masek monitorów ekranowych
 
Aby strumienie elektronów trafiały w odpowiednie miejsca przed ekranem znajduje się
maska z otworami lub szczelinami. Wśród rodzajów masek najczęściej spotkać można
maski perforowane (delta), szczelinowe (Trinitron lub Diamondtron) oraz mieszane
(Croma Clear). Trzy różnokolorowe punkty luminoforu tworzą trójkę fosforową
(w maskach typu delta), czyli pojedynczy punkt obrazu. Plamka (dot-pitch) jest to
odległość między sąsiednimi punktami obrazu. Dokładniej, plamka określa odstęp
pomiędzy środkami obszarów wyznaczonych przez trzy barwne punkty luminoforu
tworzące pojedynczy punkt obrazu. Im większa jest ta odległość tym mniej punktów
obrazu zmieścić można na widzialnej powierzchni kineskopu. Jest to o tyle ważne, że
maksymalna możliwa do uzyskania rozdzielczość nie powinna być większa niż liczba
fizycznych punktów kineskopu. W przypadku monitorów 17 – calowych wartość
0,25 mm uznawana jest obecnie za zadawalającą. W przypadku kineskopów z maską
perforowaną typu delta (piksel obrazu zbudowany jest z trzech okrągłych punktów
Ułożonych w kształcie trójkąta) okazuje się, że wielkość plamki jest mierzona
po przekątnej, dzięki czemu może być ona nieco większa niż dla modeli z maską
paskową (szczelinową).

Kineskopy możemy podzielić na cztery podstawowe typy:

- Kineskopy typu Delta

W kineskopie tego typu zastosowano maskownicę (maską) perforowaną. Jest nią
cienka, czarna folia posiadająca określoną liczbę okrągłych otworów. Nazwa "Delta„
odzwierciedla sposób położenia poszczególnych pikseli: jeden kolorowy punkt na
ekranie tworzą trzy leżące obok siebie jednobarwne punkty, tworzące trójkąt
równoboczny. Tak samo względem siebie umiejscowione są trzy działa elektronowe.

-Kineskop Trinitron

-Został skonstruowany dużo później przez firmę Sony. Podstawową różnicą między nim
a "Deltą" jest inna konstrukcja maskownicy. Tworzą ją cienkie, czarne pionowo rozpięte,
metalowe druciki grubości 0,1 mm. Dzięki takiemu rozwiązaniu wyświetlane na ekranie
punkty mają kształt prostokątny, co zapewnia większy kontrast i ostrość oraz lepszą
geometrię obrazu. Dodatkową zaletą tego kineskopu jest fakt, iż jest on wycinkiem
walca (a nie kuli, jak w przypadku kineskopów Delta), co w efekcie sprawia, że ekran
jest bardziej płaski, przez co zniekształcenia geometryczne obrazu są mniejsze,
a także posiadają lepsze właściwości przeciwodblaskowe. Najnowsze kineskopy tego
typu są już praktycznie wycinkiem powierzchni płaskiej.

- Kineskop Diamondtron
Stosowany w monitorach firmy Mitsubishi, jest to pewna modyfikacja konstrukcji Sony,
maska jest również szczelinowa, ale zastosowane zostały trzy działa elektronowe
(po jednym dla każdego koloru) - w kineskopie Trinitron zastosowane jest jedno działo.

-Kineskop CromaClear

Wprowadzony przez firmę NEC, jest połączeniem dwóch wyżej opisanych technologii.
W masce kratowej istnieją również szczeliny, są jednak o wiele krótsze niż
w przypadku maski szczelinowej, pogrupowane w triady i przesunięte względem
siebie. Dzięki temu kolory są żywsze, obraz bardziej stabilny i kontrastowy.

Wytworzony przez wyrzutnie elektronów strumień, odpowiednio przyśpieszonych

i zogniskowanych w wiązkę o jak najmniejszym przekroju, elektronów jest kierowany

na ekran. Przemieszczanie strumienia w poziomie i pionie jest realizowane przez

układy odchylania, których elementem wykonawczym są cewki odchylające

wytwarzające silne pole elektromagnetyczne oddziaływujące na pędzące z dużą

prędkością elektrony. Strumień elektronów jest przemieszczany w poziomie

pobudzając do świecenia luminofor, a następnie szybko (w sposób niewidoczny

na ekranie) przenoszony na początek następnej linii.

W zależności od sposobu kreślenia linii monitor może wyświetlać obraz:

  - dzieląc go na półobrazy z których jeden zawiera tylko linie parzyste, a drugi linie
nieparzyste. Taki sposób nazywamy wyświetlaniem z przeplotem,
- lub linie wyświetlane są kolejno tak, że każdy obraz zawiera zarówno linie parzyste
jak i nieparzyste. Jest to wyświetlanie bez przeplotu lub kolejnoliniowe.

Ilość wyświetlanych kolorów

W kineskopach kolorowych występują 3 kolory. Każda katoda odpowiada za 1 z 3 podstawowych

kolorów - czerwony, zielony, niebieski (RGB) - z tych otrzymuje się wszystkie barwy pośrednie

w wyniku addytywnego (dodatkowego) mieszania. Luminofor jest wykonany z leżących blisko

siebie plamek zawierających substancje świecące na RGB. 3 strumienie muszą przejść przez

maskę umieszczoną tuż przed luminoforem i ustawiona tak, by elektrony pochodzące z katody

niebieskiej padały dokładnie na plamkę z luminoforem świecącym na niebiesko (tak samo działa

kolor czerwony i zielony). Sterowanie jasnością świecenia odbywa się osobno dla każdej katody.

Każdy z 3 cyfrowych sygnałów RGB wytworzonych przez układ sterowania monitora może wywołać

1 lub 0 (0 powoduje wygaszenie świecenia, a 1-świecenie). Jeżeli na wejściu będzie sygnał 100,

to plamka świeci na czerwono (RGB).

3 bitowa kombinacja RGB pozwala uzyskać jedynie 8 kolorów:

- 000 – czarny, - 001 – niebieski, - 010 – zielony, - 011 - cyjan

- 100 – czerwony, - 101 – purpurowy, - 110 – brązowy, - 111 - biały

Liczba wyświetlanych kolorów może wynosić: 16 (4-bitowy), 256 (8-bitowy), 65536 (16-bitowy),

16777216 (24-bitowy). Liczba wyświetlanych jednocześnie kolorów zależy od możliwości

zainstalowanej w komputerze karty graficznej. Nowoczesne monitory wykorzystują także cyfrowy

system sterowania OSD (On-Screen Display). Zazwyczaj są to przyciski umieszczone na przednim

panelu sterowania urządzenia. W najnowszych monitorach dostęp do opcji zaawansowanych

i podstawowych ułatwiają ułożone obok piktogramów skrócone opisy do wyboru w jednym z kilku

zachodnich języków (oraz coraz częściej w polskim). OSD monitora posiada niezbędne opcje

regulacji geometrii, położenia i kolorów.

Zasada działania LCD

 

Wszystkie wyświetlacze LCD charakteryzują się zupełnie inną metodą tworzenia

obrazu niż klasyczne kineskopy. Źródłem światła jest lampa fluorescencyjna

znajdująca się za matrycą. Matryca LCD odpowiada za to, czy dany piksel ma

świecić w tym momencie czy nie oraz jaki ma mieć kolor. Najpierw światło z postaci

rozproszonej zostaje spolaryzowane za pomocą filtra, przechodzi przez powłokę

szklaną i dochodzi do warstwy ciekłych kryształów. Ciekłe kryształy otoczone są

dwoma warstwami orientującymi, składających się z dwóch elektrod i tranzystora.

Cząsteczki ciekłych kryształów ułożone są prostopadle do padającego światła,

w momencie kiedy spolaryzowane światło przeniknie warstwę kryształów, ulega

skręceniu o 90 stopni. Umożliwia to światłu przejście przez drugi filtr polaryzacyjny

ustawiony pod kątem 90 stopni do pierwszego. Natomiast, jeżeli do warstwy

orientującej przyłożymy napięcie, ciekłe kryształy ustawią się równolegle do światła,

nie spowoduje to zmiany kąta polaryzacji, dzięki czemu światło nie przeniknie przez

kolejny filtr.

Następnie światło przechodzi przez serię filtrów RGB, które ustalają trzy składowe kolorów dla

każdego piksela. Taka technologia nie pozwala na razie uzyskać nieograniczonej głębi kolorów.

Najlepsze konstrukcje LCD charakteryzują się głębią 24-bitową. Kolejnym problemem jest to,

że wyżej opisana zasada musi być zastosowana dla każdego pojedynczego piksela, co dla

rozdzielczości 1280 x 1024, oznacza skonstruowanie matrycy składającej się z ponad 1 300 000

punktów! Jest to właśnie przyczyną tak wysokiej cen monitorów LCD oraz trudnościami ze

skonstruowaniem wyświetlaczy z dużą przekątną ekranu, gdzie rozdzielczość, a co za tym idzie

liczba pikseli byłaby jeszcze większa. Na tym nie koniec problemów, typowa karta graficzna,

mimo iż generuje przecież obraz cyfrowy wyposażona jest w specjalny układ RAMDAC,

który zajmując przy tym pamięć urządzenia, konwertuje cyfrowe dane pochodzące od

procesora graficznego na sygnał analogowy. Jest to w tej chwili tak popularny standard,

w przeciwieństwie do kart z wyjściem cyfrowym, że producenci wyświetlaczy LCD z reguły

wyposażają swoje produkty w wejścia analogowe i układ konwertujący sygnał z powrotem

do postaci cyfrowej. Nie trudno wywnioskować, że nie ma to żadnego sensu i jest przyczyną

pogorszenia jakości kolorów na wyświetlaczach LCD. Panele LCD różnią się też od zwykłych

kineskopów czasem reakcji matrycy na impuls pochodzący z sygnału wideo. Ogromnym

usprawnieniem było tutaj wprowadzenie tranzystorów do warstwy orientującej, mających za

zadanie buforowanie sygnału. Dzięki niemu zmalał znacznie czas reakcji matrycy w sytuacjach,

kiedy wartość poszczególnych punktów musi zmieniać się bardzo szybko, np. w czasie

oglądania dynamicznych filmów DVD, czy przy większości gier komputerowych.

Zastosowanie tranzystorów poprawiło ponadto kontrast i jakość kolorów. Nazwą warstwy

z tranzystorami (Thin Film Transistor), w skrócie TFT, ochrzczono wyświetlacze LCD

wyposażone w matryce tego typu.

Zasada działania karty graficznej

Praca karty w trybie tekstowym:

Każdy znak wyświetlany na ekranie jest reprezentowany w pamięci Video-RAM

za pomocą 2 bajtów: 1-kod ASCII, 2-atrybut. Bajt atrybutu występuje w komórkach

o adresach nieparzystych a bajt ASCII w parzystych. Znaczenie poszczególnych

bitów atrybutu:

Karta graficzna w trybie tekstowym może wyświetlić 16 kolorów tekstu/tła. Każdy zestaw
kolorów wynika z formatu atrybutu wyświetlanego znaku. Na każdy zestaw
przeznaczono po 4 bity
(bit 7 może być również
zdefiniowany jako bit
informacyjny i migotania
znaku)

Działanie karty w trybie graficznym:

Gdy obraz składa się z 600 linii, a każda ma 800 pikseli to mówimy, że rozdzielczość

wynosi 800x600 pikseli. Pamięć obrazu zawiera numery kolorów pikseli wyświetlanych

kolejno w poszczególnych liniach (numery mogą przyjmować wartości od 0 do 255).

Rodzaje kart graficznych

Karty graficzne podobnie jak komputery IBM PC pojawiły się w roku 1981.

Aby monitor mógł wyświetlać informacje w sposób czytelny dla użytkownika, musi on być

sterowany przez odpowiednie urządzenie, przetwarzające informacje zapisane w pamięci na

sygnały wizyjne przesyłane do monitora. Zadanie to spełnia sterownik graficzny zwany

również kartą graficzną lub kartą video. Występuje on w postaci oddzielnej karty dołączonej

do złącza szyny systemowej mikrokomputera lub jako układ na stałe zintegrowany z płytą

główną. Posiada on dwa podstawowe tryby pracy: tekstowy i graficzny. Pierwsze karty

graficzne miały dość ubogie możliwości, pracując głównie w trybie tekstowym. Wraz ze

wzrostem wydajności systemów komputerowych wzrastała jakość oferowanych w sprzedaży

kart graficznych. Obserwowany aktualnie lawinowy wzrost popularności systemów

operacyjnych, komunikujących się z użytkownikiem w sposób graficzny, stawia coraz

większe wymagania. Codziennością jest używanie kart mogących wyświetlić 16,7 mln kolorów

jednocześnie, przy rozdzielczości 1600x1200 (i wyższych) lub przetwarzaniu skomplikowanych

obrazów w czasie rzeczywistym co świadczy o tym, iż karty graficzne nie pozostają w tyle

w ogólnym wyścigu rozwojowym sprzętu komputerowego.

KARTA MDA
 
Pierwszą kartą grafiki, zastosowaną w oryginalnym komputerze firmy IBM, była pochodząca
z roku 1981 karta MDA (Monochrom Display Adapter). Przeznaczona była jedynie
do wyświetlania trybu tekstowego. Wyposażona była w pamięć równą 4 KB, pozwalała na
wyświetlanie obrazu z rozdzielczością równą 25 linii, w każdej po 80 znaków.

KARTA CGA

Efektem dalszego rozwoju karty MDA stała się karta CGA (Color Graphics Adapter), dzięki
której można było wyświetlić nie tylko tryb tekstowy, ale również graficzny. Karta CGA
posiadała pamięć video równą 16 KB i pozwalała na wyświetlanie trybu tekstowego na dwa
sposoby: 80 znaków w 25 liniach (co odpowiadało standardowi MDA) oraz 40 znaków w 25
liniach. W trybie tekstowym znaki składają się z pojedynczych punktów (pikseli). W przypadku
karty CGA każdy znak budowany był na bazie matrycy 8x8 pikseli. Natomiast w trybie
graficznym cały obraz składał się już z pojedynczych punktów.
Karta CGA charakteryzowała się dwiema różnymi rozdzielczościami w trybie graficznym:
640x200 oraz 320x200 punktów i wyświetlała obraz kolorach w czterech kolorach. Umożliwia
ona współpracę z monitorem monochromatycznym, monitorem kolorowym oraz odbiornikiem
telewizyjnym.

KARTA HERKULES

W tym samym czasie co karta CGA, pojawiła się również karta Hercules (HGC, Hercules
Graphics Card), posiadająca dodatkowo złącze równoległe dla przyłączenia drukarki. Była to
bardzo sprytna kombinacja, przynajmniej w tamtym czasie (rok 1982), kiedy standardowo
komputer osobisty sprzedawany był bez możliwości podłączenia drukarki. Karta Hercules
pozwalała na wyświetlanie obrazu przy rozdzielczości równej 720x348 punktów, i to zarówno
w trybie tekstowym, jak i graficznym. Znaki w trybie tekstowym wyświetlane były na bazie
matrycy znaku 9x14 punktów. Grafika mogła być wyświetlana jedynie w trybie
monochromatycznym. Karta dysponowała pamięcią video 64 KB. Częstotliwość sygnału
odchylania poziomego wynosiła 18.52 kHz, a odchylania pionowego 50 Hz.

KARTA EGA
 
Karta EGA (Enhanced Graphics Adapter) stanowi kolejny etap rozwoju kart CGA. Została
ona opracowana przez firmę IBM w 1984 roku. Pozwalała ona na wyświetlanie obrazu
w rozdzielczości 640x350 punktów. Przy tym możliwe jest również jednoczesne
wyświetlanie 16 kolorów z jednej palety (64 kolorów). Potrzebna do tego pamięć video
znajduje się oczywiście na karcie w tym przypadku wynosi ona 256 KB. Rozdzielczość
w trybie tekstowym wynosi tym razem nie 8x8 pikseli na znak, lecz 8x14, natomiast
liczba linii została zwiększona do 43, dzięki czemu wyświetlany na ekranie tekst sprawiał
dużo korzystniejsze wrażenie. Częstotliwość sygnału odchylania poziomego wynosiła
21.85 kHz, a odchylania pionowego 60 Hz.

KARTA MCGA
 
Firma IBM stworzyła następnie kartę o nazwie Multi Color Graphics Adapter (MCGA).
Miała ona możliwość wyświetlania obrazu w rozdzielczości 320x200 pikseli, ale w 256
różnych kolorach, oraz 25 linii, w każdej po 80 znaków, tworzonych na bazie matrycy
8x16 pikseli. Oprócz firmy IBM nie zyskała ona zainteresowania innego producenta i została
z czasem całkowicie wyparta przez nowszy standard VGA.

KARTY VGA, SVGA

KARTA VGA

Standard VGA (Video Graphics Array) został specjalnie opracowane z myślą o aplikacjach

graficznych (zastępuje on cały szereg dotychczas wykorzystywanych układów starszego typu).

Na karcie VGA, podobnie jak w przypadku karty EGA, znajdowała się kość pamięci

z zapisanym systemem BIOS. Pamięć video miała rozmiary od 256 KB do 2 MB.

Cechą wyróżniającą karty VGA na tle innych kart był fakt, iż wysyłały one do monitora

sygnały analogowe (a nie cyfrowe). Rozwiązanie to zwiększa zdecydowanie ilość

wyświetlanych kolorów. Przetwarzaniem kolorów zajmuje się specjalny układ

cyfrowo-analogowy (DAC), który jest w stanie przedstawić każdą z barw podstawowych

w postaci 64 odcieni (=262144 kolory). Oczywiście wymagany jest przy tym monitor

przystosowany do odbioru sygnałów analogowych. W przypadku podłączenia do komputera

monochromatycznego monitora w standardzie VGA, na jego ekranie otrzymywano obraz

w 64 odcieniach szarości. W trybie graficznym, przy rozdzielczości 640x480 pikseli,

wyświetlonych mogło być do 256 kolorów. W takim jednak przypadku karta VGA musiała

być wyposażona w przynajmniej 512 KB pamięci video. Przy pamięci równej 256 KB

możliwe było równoczesne wyświetlanie jedynie 16 kolorów. W trybie tekstowym znaki

wyświetlane były na bazie matrycy 9x16 punktów. Wartość częstotliwości odchylania

poziomego wynosiła 31.5 kHz.

KARTY SVGA

Karta VGA była ostatnią kartą uznaną za tzw. standard przemysłowy. Parametry tej karty szybko
przestały wystarczać użytkownikom, wobec powyższego wiele firm rozpoczęło produkcję kart
oferujących coraz wyższe rozdzielczości i coraz większą paletę kolorów.
Karty Super VGA) pracują we wszystkich trybach oryginalnej karty VGA i posiadają ponadto
dodatkowe niestandardowe tryby pracy. Mogą mieć od 256 kB do kilkuset MB własnej pamięci
RAM. Karta z pamięcią o pojemności 1 MB może wyświetlać obraz o rozdzielczości
1024 x 768 w 256 kolorach lub 1280 x 1024 w 16 kolorach. Obecnie produkowane karty
wyposażone są w 32-bitowe przetworniki C/A (RAMDAC), zapewniające pracę w trybie
TRUE COLOR.
Aby jednak wykorzystać w pełni wykorzystać oferowane przez karty tryby pracy, należy
stosować specjalne programy obsługi (sterowniki) dla programów użytkowych, dostarczane
wraz z kartą przez producenta.
Do wyświetlenia obrazu w tej samej rozdzielczości, ale zwiększonej liczbie kolorów potrzebna
jest większa ilość pamięci video. Przy wyświetleniu kolorów z palety 16-bitowej, a nie
8-bitowej potrzebna jest dwa razy większa ilość pamięci RAM. Dla 24-bitowego koloru
w porównaniu do 8-bitowego, potrzebna jest 3 razy większa ilość, a dla 32-bitowego – 4 razy
większa ilość pamięci video.

i tak podstawiając do wzoru otrzymujemy:

Rozdzielczość

16 kolorów

256 kolorów

16.7 mln. kolorów

640 x 480

256 KB

512 KB

2 MB

800 x 600

256 KB

512 KB

2 MB

1024 x 768

512 KB

1 MB

3 MB

1280 x 1024

1 MB

2 MB

6 MB

Poniższa tabela prezentuje zalecane pojemności pamięci

dla wymaganych rozdzielczości i liczby kolorów:

Wszystkie karty graficzne SVGA można podzielić na trzy główne grupy. Pierwsza z nich, to karty zajmujące

się wyłącznie wyświetlaniem danych przetworzonych przez główny procesor komputera; są to tzw. Bufory

ramek.

Druga grupa to tzw. akceleratory, które zawierają specjalizowany układ scalony wykonujący kilka

podstawowych funkcji graficznych, takich jak kreślenie linii, wypełnianie zamkniętych obszarów, obcinanie

obrazu do okna mieszczącego się na ekranie, sprzętowa obsługa kursora, adresowanie liniowe, wypełnianie

wielokątów itp. Karty takie są zdecydowanie szybsze niż bufory ramek. Oczywiście na szybkość działania

karty duży wpływ ma rodzaj stosowanych pamięci.

Trzecią grupą są karty koprocesorowe, w których całym przetwarzaniem obrazu zajmuje się nie procesor

główny komputera, lecz umieszczony na karcie koprocesor graficzny. Karty koprocesorowe są bardzo drogie

i używane głównie w celach profesjonalnych (CAD). Czasami karta koprocesorowa nie ma zwykłego

sterownika VGA i musi być wówczas podłączona przez złącze rozszerzenia do standardowej karty VGA.