Scenariusz zajęć socjoterapeutycznych nr 12
Temat: Uświadamianie dzieciom, że są ważne i niepowtarzalne.
Cele:
budowanie pozytywnego obrazu siebie, w oparciu o informacje zebrane od uczestników grupy
integracja grupy
tworzenie klimatu wzajemnego zaufania, poczucie bezpieczeństwa
rozwój kontaktów społecznych
uświadomienie dziecku jego wyjątkowości.
Pomoce:
Rolka papieru, kredki, mazaki, ołówek, cekiny, wstążki, stara gazeta.
Formy pracy
Indywidualna, zbiorowa, grupowa,
Przebieg zajęć:
Powitanie.
Zabawa „ Razem można więcej”.
Każde dziecko staje prosto w wybranym przez siebie miejscu. Stopy stawia razem i nie odrywa ich od podłoża. Następnie zaczyna pochylać się w różnych kierunkach - sprawdza jak daleko może się wychylić bez upadku - dzieci dobierają się w pary. Próbują teraz powtórzyć ćwiczenie przy pomoc partnera. Powinni zwrócić uwagę na ile partner może pomóc w wykonaniu tego ćwiczenia. Po skończonej zabawie osoba prowadząca pyta dzieci jak się czuły podczas każdego z tych ćwiczeń.
Rysunek „Moja postać”.
Dzieci kładą się na dużym arkuszu papieru i obrysowują kontury własnego ciała, czyniąc coś w rodzaju projektu. Kiedy kontur zostanie już obrysowany, należy wyciąć postać. Dziecko rysuje na powstałej postaci według własnego uznania. Ważne jest, aby terapeuta podkreślił, że każde dziecko jest tak wyjątkowe, jak oryginalne są rysunki poszczególnych członków grupy. Kontury postaci zostają wystawione w sali, gdzie odbywają się zajęcia, aby przypominać dzieciom, że są niepowtarzalne.
Zabawa „Gdzie jest ta twarz”.
Uczestnicy siadają w parach naprzeciw siebie. Jedna osoba próbuje poznać twarz partnera, przyglądając się jej i badając ją dotykiem. Prowadzący poleca, aby robić to delikatnie. Następnie osoba, która poznała twarz, zamyka oczy i musi odnaleźć swojego partnera w całej grupie. Potem następuje zmiana w dwójkach. Prowadzący prosi, aby dzieci opowiedziały jak czuły się podczas tego ćwiczenia. Przypomina także o wyjątkowości każdej z twarzy.
Zabawa „ Łańcuch przyjaźni”
Wszyscy uczestnicy chwytają się za ręce, tworząc długi łańcuch przyjaciół. Osoba, która jest na początku łańcucha, wykonuje polecenia podawane przez prowadzącego (np.: prowadzić bardzo wolno w całkowitej ciszy, prowadzić bardzo szybko, biegiem, maksymalnie zaplątać, a potem rozplątać łańcuch, prowadzić w rytm melodii nucąc lub śpiewając itp.). Polecenia podawane są bardzo szybko z jednoczesną zmianą tempa prowadzenia. Po chwili następuje zmiana prowadzącego, a dotychczasowy przechodzi na koniec łańcucha.
Zabawa „ Mruczek”.
Uczestnicy siedzą w kole na krzesłach, ochotnik wchodzi do środka i zostaje mruczkiem, któremu zawiązuje się oczy i podaje gazetę zwiniętą w rulon. Uczestnicy na znak prowadzącego zamieniają się miejscami. Mruczek podchodzi do kogoś, dotyka go rulonem z gazety i mruczy jak kot. Dotknięta osoba odpowiada mu również mruczeniem. Jeżeli mruczek odgadnie kto mruczał, to odgadnięty wchodzi do środka i zostaje mruczkiem. Gdyby mruczek, nie odgadł trzykrotnie, wtedy prowadzący sam zmienia mruczka, albo wybiera ochotnika.
Podsumowanie Prowadzący prosi dzieci o dokończenie zdań: Dzisiaj na zajęciach najbardziej podobało mi się.... Każde dziecko wybiera z dotychczasowych zajęć te, które najbardziej mu się podobały i wyjaśnia dlaczego. Prowadzący wyraża nadzieję, że zajęcia te pomogły uwierzyć dzieciom we własne siły oraz, że uświadomiły im, że są niepowtarzalnymi, autonomicznymi jednostkami. Zabawa Iskierka.