Charakterystyka paprotników
WIDŁAKI - wykazują niezwykłe zróżnicowanie i należą do zaledwie kilku rodzajów. Większość posiada prymitywną budowę. Wytwarzają dwa rodzaje pędów - płożące i wniesione. Posiadają liczne łuskowate liście, wykształcają korzenie. Zarodnie występują na specjalnych liściach zarodnionośnych.
Ze względu na sposób rozmnażania wyróżniamy dwie grupy widłaków: jednakozarodnikowe i różnozarodnikowe.
SKRZYPY - słabo zróżnicowaną bogato reprezentowana grupa paprotników. Niewielki rośliny zielone o bardzo charakterystycznej budowie. Łodyga z wielkim kanałem centralnym, powietrznym i licznymi dużymi przestworami międzykomórkowymi. Wykazuje budowę członową. Łuskowate liście zrośnięte w pochewkę. Z węzłów wyrastają również odgałęzienia boczne o podobnej strukturze.
PAPROCIE - z reguły rośliny zielone. Łodyga prosto wniesiona, płożąca się lub w postaci kłącza, ukryta w ziemi. Duże często pierzaste lub wielokrotnie pierzaste liście. Korzenie zawsze w ziemi.
Paprocie wodne - rosną na bagnach lub w wodzie.
PSYLOFITY - całkowicie wymarłe rośliny lądowe o bezlistnych pledach. Składają się z płożących, podziemnych pędów i wyrastających z nich pionowych pędów naziemnych. Cecha charakterystyczna - widlaste rozgałęzienie pędów oraz szczytowe umieszczenie zarodni. Rozmnażały się płciowo, zaobserwowana na przemianę pokoleń.
Odrębne grupy, z których wywodzą się pozostałe grupy paprotników. Miały nieznanych poprzedników.