1.Eurologistyka- jej cele, funkcje i zadania.

Eurologistyka zajmuje się obecnie wszystkimi zmianami, które zostają wywołane nowymi warunkami ramowymi funkcjonowania gospodarek w sferze międzynarodowej (europejskiej) w wyniku obowiązywania Unii Europejskiej z dniem 1 listopada 1993 r. i Europejskiego Obszaru Gospodarczego z dniem 1 stycznia 1994 r., jak również wprowadzeniem struktur gospodarki rynkowej w Europie Środkowo-Wschodniej, przy uwzględnieniu podziału pracy w ramach współpracy międzynarodowej. W definicji wspólnego rynku akcentuje się to, że w rozumieniu praktycznym chodzi o jednolitą przestrzeń gospodarczą bez granic lądowych, w której jest zapewniony wolny przepływ towarów, osób, usług, kapitału, a także - niezaznaczony w tekście układu - wolny międzynarodowy przepływ płatności.

2.Centrum logistyczne jako element międzynarodowych sieci logistycznych.

Centrum logistyczne - obiekt przestrzenno-funkcjonalny wraz z infrastrukturą i organizacją, w którym realizowane są usługi logistyczne związane z przyjmowaniem, magazynowaniem, rozdziałem i wydawaniem towarów oraz usługi towarzyszące, świadczone przez niezależne w stosunku do nadawcy lub odbiorcy podmioty gospodarcze (usługodawcy logistyczni z różnych specjalności logistyki). Najczęściej centra logistyczne utożsamiane są z ogromnymi magazynami i funkcją składowania produktów przed ich wysyłką. W praktyce centra logistyczne coraz częściej są formą integracji wielu usług w jednym miejscu, przejmując część operacji wykonywanych przez macierzyste komórki przedsiębiorstw-klientów np. zajmują się organizacją specjalistycznych szkoleń i konferencji na zlecenie. Podstawowymi elementami niezbędnymi do świadczenia tych usług są:

• infrastruktura - np. budynki, budowle, place

• urządzenia techniczne służące do prowadzenia prac przeładunkowych i magazynowych oraz wspomagające zarządzanie

• personel

• organizacja.

Typowe centrum logistyczne posiada takie obiekty jak:

• magazyny, place składowe, kolejowe terminale kontenerowe, przy pomocy których świadczone są usługi logistyczne

• hotele pracownicze, stacje paliw, stacje serwisu pojazdów czy punkty gastronomiczne, miejsca świadczenia usług celnych, firmy ubezpieczeniowe - gdzie świadczone są usługi towarzyszące

Poszczególne centra logistyczne różnią się między sobą ilością oraz rodzajami obiektów.

Centra logistyczne spełniają trzy rodzaje funkcji:

• funkcje logistyczne

• funkcje pomocnicze

• funkcje dodatkowe

Większość centrów logistycznych umożliwia działanie i świadczy usługi wszystkim zainteresowanym nadawcom i odbiorcom na zasadzie wolnorynkowej. Takie centra logistyczne określa się mianem publicznych. Działają w nich niezależni operatorzy, a rolą zarządu centrum jest udostępnianie im warunków do prowadzenia działalności. W tej formule mieści się również udostępnianie warunków do działalności firmom produkcyjnym i handlowym, które stają się źródłem popytu na usługi logistyczne, realizowanie na terenie centrum logistycznego.

Istnieje wiele kryteriów klasyfikacji centrów logistycznych. Najczęściej przyjmowanym jest kryterium zasięgu oddziaływania, na podstawie którego wyróżnia się:

• międzynarodowe centra logiczne - o zasięgu oddziaływania około 500 km;

• regionalne centra logistyczne - o zasięgu oddziaływania około 50-80 km;

• lokalne centra logistyczne - o zasięgu oddziaływania około 5-8 km.

Rolą centrów logistycznych jest tworzenie warunków do sprawnego przepływu dóbr, łagodzenie i/lub eliminowanie uciążliwości, jaką działalność logistyczna wywiera na otoczenie, a także wspieranie, i często inicjowanie, pozytywnych tendencji oraz kierunków rozwoju działalności gospodarczej, głównie (ale nie tylko) w obszarze logistyki.

Obecnie sytuowanie, rozwój i promocję centrów logistycznych uznaje się za narzędzie pozwalające wpływać na wzrost sprawności i efektywności procesów logistycznych, poziom obsługi klienta, tworzenie wartości w łańcuchach dostaw oraz redukcję kosztów logistyki. Centra logistyczne uznawane są też za niezwykle efektywną formę restrukturyzacji obszarów znajdujących się w gospodarczym regresie - jako inwestycje ożywiające lokalną gospodarkę i uruchamiające nowe inwestycje, związane z napływem nowych podmiotów.

Jednym z najbardziej charakterystycznych trendów rozwojowych centrów logistycznych jest rozwój logistyki miejskiej (city logistics) - skupienie w nich zasobów dystrybucyjnych może ułatwić zarządzanie dostawami dotyczącymi zaopatrzenia mieszkańców i przedsiębiorstw wewnątrz aglomeracji poprzez planowanie i optymalizowanie procesów logistycznych.

3.Pojęcie oraz zakres kosztów logistycznych.

Zadania realizowane w systemie logistycznym wymagają ponoszenia kosztów. Ścisłe przypisanie kosztów systemom logistycznym umożliwia ich wyodrębnienie z globalnych kosztów przedsiębiorstwa . B. Szałek koszty logistyczne identyfikuje jako:

•  koszty bezpośrednie (transport, magazyny, zapasy, manipulacje, łączność) i pośrednie,

• koszty stałe i zmienne,

• koszty zaopatrzenia, produkcji i dystrybucji,

• koszty materialne i niematerialne,

• koszty opracowania logistycznego oraz przedsięwzięć zalecanych przez flogistyków,

• koszty ściśle logistyczne .

Definicja wg. Cz.Skowronka mówi, że koszty logistyczne to: „wyrażone w pieniądzu zużycie pracy żywej, środków i przedmiotów pracy, wydatki finansowe oraz inne ujemne skutki zdarzeń nadzwyczajnych które sa powodowane przepływem dóbr materialnych w przedsiębiorstwie i między przedsiębiorstwami, a także utrzymania zapasów .

Koszty logistyczne powstają w następujących fazach produkcji:

• Pozyskiwanie materiałów, półproduktów i innych produktów od dostawców,

• Magazynowania materiałów i odpadów technologicznych,

• Transportu zewnętrznego i wewnątrzzakładowego,

• Planowania produkcji, określające intensywność przepływu materiałów przez sferę produkcji,

• Magazynowanie półproduktów

• Magazynowanie wyrobów gotowych,

• Przekazywania wyrobów gotowych odbiorcom .

Zakres kosztów logistycznych:

• kontrola efektywności działania,

• kalkulacja, względnie pomoc w kształtowaniu cen,

• ustalenie i rejestrowanie krótkookresowych wyników,

• przygotowanie informacji do podejmowania decyzji i do wyceny działań w przedsiębiorstwie.

4. Główne cele i działania Organizacji Narodów Zjednoczonych.

25 kwietnia 1945r. w San Francisco odbyła się konferencja założycielska z udziałem 50 państw. Podpisano i przyjęto w tym dniu Kartę Narodów Zjednoczonych. Dokument ten stał się prawną podstawą funkcjonowania ONZ, gdyż określała jej kształt, zasady działania cele i funkcje. ONZ jest następcą Ligi Narodów.

ONZ ma 4 główne cele:

1. Utrzymywanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa za pomocą skutecznych środków zbiorowych.

2. rozwijanie przyjaznych stosunków pomiędzy narodami, opartych na poszanowaniu zasady równouprawnienia i samostanowienia narodów

3. rozwiązywanie dzięki międzynarodowej współpracy zagadnień międzynarodowych o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i humanitarnym.

4. stanowienie środka harmonizowania działalności międzynarodowej, zmierzającej do osiągnięcia tych wspólnych celów.

Dziedziny działania ONZ są bardzo szerokie, gdyż ONZ poza rozwiązywaniem konfliktów politycznych działa również w dziedzinach społecznych, kulturalnych, gospodarczych, ochrony praw człowieka i jego godności oraz w dziedzinie utrzymania pokoju i bezpieczeństwa.

Oprócz misji pokojowych, podejmowanych za zgodą stron sporu, ONZ może przeprowadzić zbrojne działania na rzecz powstrzymywania konfliktu.

5. Udział Polski w sojuszu Północnoatlantyckim, korzyści i koszty członkostwa.

NATO- powstało w okresie zimnej wojny i miało stworzyć w Europie przeciwwagę dla państw wschodnich. Prawną podstawą NATO jest traktat północnoatlantycki, podpisany w 1949 roku w Waszyngtonie. 3 najważniejsze zasady, których zobowiązane są przestrzegać wszystkie państwa przystępujące do sojuszu.

- zasada solidarności wobec napaści to znaczy zobowiązanie do wystąpienia wraz z innymi państwami- sojusznikami w obronie napadniętego bez względu na to, jak daleko od własnego kraju leży napadnięte państwo.

- zasada użycia siły zbrojnej w obronie napadniętego państwa- sojusznika

- zasada zgodności reakcji wymagająca zareagowania na agresję stosowanie do jej rozmiarów.

12 lat doświadczeń, wynikających z członkostwa w NATO, każą postrzegać nasze interesy w tej organizacji poprzez ścisły związek polityki, obronności i spraw gospodarczych. Z chwilą uzyskania członkostwa przez Polskę Sojusz stał się jednym z podstawowych instrumentów służących zapewnieniu bezpieczeństwa i obronności państwa. Pełnoprawny status sojuszniczy określa w znacznym stopniu działania naszego kraju w ramach innych organizacji międzynarodowych. Udział w NATO sprawia także, iż nasze wysiłki na rzecz obrony narodowej i bezpieczeństwa przynoszą efekty lepsze aniżeli przedsięwzięcia podejmowane wyłącznie własnymi siłami. W sumie więc członkostwo NATO umacnia bezpieczeństwo państwa,. jego pozycję zewnętrzną, a także poszerza swobodę działania w polityce międzynarodowej. Jako kraj bezpieczny i stabilny, chroniony wiarygodnym systemem sojuszniczym Polska staje się również atrakcyjniejszym partnerem gospodarczym dla potencjalnych inwestorów.

Aspekty obronne.

Zmiany, jakie zaszły w NATO w ostatnich kilkunastu latach, prowadziły do rozwinięcia funkcji politycznych organizacji oraz przebudowy jej zdolności wojskowych. Główną cechą reform podejmowanych w tej ostatniej sferze by to przesunięcie akcentów z liczebności sił zbrojnych na rzecz mobilności i jakości (nowoczesności) wojsk. Odpowiadało to zmieniającej się definicji zagrożeń i ewolucji zadań militarnych Sojuszu, które obejmować zaczęły równiez operacje prowadzone na odległych teatrach działań. Nadal jednak to potencjał wojskowy decyduje o wiarygodności organizacji. To on daje również możliwości skutecznego, prawnie legitymizowanego wsparcia czynnikiem siły świata wartości zapisanych w jej dokumencie założycielskim. Z tego powodu kwestia polskiego wkładu wojskowego do NATO nabiera
szczególnego znaczenia. Wiąże się to nie tylko z gotowością państwa do udziału w sojuszniczych operacjach. Dotyczy również żmudnego procesu dostosowawczego obejmującego reformę naszego systemu obronnego, budowę sił zbrojnych spełniających sojusznicze standardy interoperacyjności oraz "zdrową"  strukturę wydatków obronnych. Ta ostatnia kwestia obejmuje zarówno sumę  pieniędzy przeznaczanych na obronność (jako odsetek produktu krajowego brutto - w Polsce nieco poniżej średniej Sojuszu), jak i sposób ich wydatkowania. Czynny udział w operacjach NATO oraz aktywność na forum organizacji umacniają pozycję polityczną Polski. Stwarzają szansę oddziaływania na kierunki zmian oraz wpływania na stanowiska innych państw członkowskich. Ceną za opóźnienia decyzji i brak śmiałości w forsowaniu reformy systemu obronnego państwa będzie ograniczenie możliwości uczestnictwa w sojuszniczych działaniach, prowadzące do marginalizacji Polski przy podejmowaniu decyzji w NATO. Prowadziłoby to także wprost ku obniżeniu bezpieczeństwa Polski, poprzez ograniczenie możliwości zarówno aktywnej współpracy wojskowej z USA - naszym najważniejszym sojusznikiem, jak i niesienia wartościowego wkładu do zdolności wojskowych UE.

Aspekty gospodarcze.

Przy analizach polskich interesów w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego umyka często uwadze ich aspekt gospodarczy, przytłumiony sprawami polityki i zbiorowej obrony. Poza korzyściami bezpośrednimi i dającymi się określić w pieniądzu NATO, będąc gwarantem bezpieczeństwa Polski, umacnia jej wizerunek jako państwa stabilnego, przewidywalnego, odpowiedzialnego, respektującego normy międzynarodowego zachowania oraz standardy praw człowieka, demokracji i wolnego rynku. Dla wszystkich potencjalnych inwestorów są to czynniki istotne przy podejmowaniu decyzji o długoterminowym wiązaniu się z polskim rynkiem. Biorąc zaś pod uwagę materialne i niematerialne korzyści dla polskiej gospodarki, członkostwo NATO jest rozwiązaniem "tanim" i korzystnym. Ilustruje to fakt stosunkowo niewielkich obciążeń bezpośrednio wynikających z faktu udziału w Sojusz Jako państwo członkowskie Polska uczestniczy ponadto w procesach podejmowania decyzji o kluczowych kierunkach sojuszniczych inwestycji oraz hierarchii przedsięwzięć wdrażanych w tych ramach. Bilans korzyści gospodarczych powiększa możliwość ubiegania się przez polskie przedsiębiorstwa o realizację zamówień finansowanych przez Sojusz. Dotyczy to zarówno projektów dotyczących terytorium Polski, jak tez pozostałych państw członkowskich. Stan ten, poza bezpośrednimi korzyściami dla finansów zainteresowanych firm i budżetu państwa (wpłacane przez nie podatki), stwarza również przesłanki dla ekspansji tych pierwszych na rynkach państw członkowskich oraz nawiązywania przez nie międzynarodowych kontaktów. Sojusznicze standardy realizowanych projektów Są bardzo wysokie, zmuszając nasze podmioty gospodarcze do wysiłku modernizacyjnego i tym samym wzrostu ich konkurencyjności. Wraz z tym rośnie sita i rynkowa wartość przedsiębiorstw podejmujących taki wysiłek. W warunkach wysokiego bezrobocia nie bez znaczenia jest również możliwość zatrudniania polskich obywateli przy realizacji projektów sojuszniczych oraz szansa na uzyskiwanie przez nich (na zasadach konkursowych) pracy we wszystkich strukturach podporządkowanych Sojuszowi. Członkostwo w NATO tworzy zatem przede wszystkich możliwości działania dla polskich przedsiębiorstw.

Koszty przystąpienia Polski do NATO

Główną zasadą NATO jest: zasada solidarności wobec napaści to znaczy zobowiązanie do wystąpienia wraz z innymi państwami- sojusznikami w obronie napadniętego bez względu na to, jak daleko od własnego kraju leży napadnięte państwo.

Głównym i największym kosztem jest zasada pomocy członkowi UE napadniętemu przez wroga. W momencie agresji na państwo należące do NATO Polska jest zobowiązana do pomocy. Przykładem może być to że w miesiąc po wejściu do NATO zamiast pokoju bezpieczeństwa i stabilności Polska stała się w stanie wojny z Jugosławią. Współczesnym przykładem jest pomoc USA w walce z terroryzmem. Wysyłanie Polskich kontyngentów do Iraku grozi realnemu zagrożeniu życia Polskich żołnierzy, mimo że jest to ryzyko zawodu, gdyby nie członkostwo w NATO Polscy żołnierze nie musieliby walczyć Polska silniej niż inne kraje odczuła konflikt iracki, a stało się tak dlatego, że bezpośrednio się w ten konflikt zaangażowała, wspierając militarnie Stany Zjednoczone. Decyzja rządu polskiego o wysłaniu żołnierzy do Iraku była bardzo krytykowana. Nie zyskała ona poparcia w społeczeństwie polskim, a także wśród większości państw Unii Europejskiej.

6.Korzyści i koszty członkostwa Polski w Unii Europejskiej. (Urząd komitetu integracji europejskiej)

Dzięki przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej (korzyści)

- Podniósł się standard i warunki życia Polaków, dzięki otwartym granicom po przystąpieniu

do Unii Europejskiej Polacy mają większe możliwości rozwoju, poprzez zatrudnienie za granicą naszego kraju.

- Polskie przedsiębiorstwa uzyskali dobre warunki włączenia się do jednolitego rynku UE, dzięki czemu zwiększyła się ich szansa rozwoju i poprawy konkurencyjności oraz poprawę jakości zarządzania i efektywności gospodarowania

-Rozwój gospodarczy kraju, wzrost inwestycji zagranicznych w Polsce i Polskich inwestycji za granicą, poprzez otwarte rynki państw członkowskich

- dzięki przystąpieniu do UE Polska uzyskała pomoc strukturalną i finansową, która przyniosła istotny wzrost możliwości rozbudowy infrastruktury oraz likwidację wieloletnich zapóźnień rozwojowych na szczeblu regionalnym i lokalnym.

- Negocjacje akcesyjne dotyczące rolnictwa przyniosły rezultaty, dzięki którym możliwe będzie dokonanie przekształceń strukturalnych w polskim rolnictwie. Bez zasilania ze środków UE polskie rolnictwo nie znalazłoby innych, znaczących źródeł rozwojowych. Negocjacje w tym obszarze przyniosły korzystniejsze dla Polski warunki, niż pierwotnie zakładała Unia, chociaż nie wszystkie nasze postulaty zostały przyjęte;

- Nastąpił postęp cywilizacyjny szczególnie dzięki polityce badawczo-rozwojowej UE, co gwarantuje nieskrępowany dostęp do jej potencjału naukowego i edukacyjnego polskiemu społeczeństwu

-nastąpiło zbliżenie z innymi narodami Europy, dzięki czemu mamy dostęp do różnorodności kulturowej UE, co daje lepsze rozumienie innych narodów oraz może wpłynąć również na rozwój polskiej kultury

-wzrost technologiczny. Dzięki zagranicznym inwestycjom nastąpił napływ nowych lepszych technologii maszyn oraz innych technicznych naukowych nowości.

- zwiększenie dynamiki eksportu i chłonności importowej

Koszty przystąpienia Polski do UE

Przede wszystkim specjaliści obawiają się o konkurencyjność krajowych produktów w porównaniu z rzeczami produkowanymi przez inne państwa unijne. Ponadto w Polsce stosowana jest ekstensywna gospodarka rolna (charakteryzują ją niskie nakłady pracy i środków na jednostkę powierzchni gruntu, polegająca głównie na rozszerzeniu powierzchni uprawnej, w efekcie uzyskuje się niewielkie zbiory) natomiast dotychczasowe państwa członkowskie Unii stosują zintensyfikowaną gospodarkę rolną. Polskie towary produkowane są w sposób naturalny. Z tego powodu ich cena jest wyższa a jakość gorsza (producenci nie raz mają problem z przystosowaniem się do unijnych norm), przez co i ilość produkowanych rzeczy jest mniejsza.

Pojawiło się wiele spanikowanych głosów, że wstąpienie Polski do UE wiąże się z pozbawieniem niezależności państwowej i możliwości identyfikowania się z narodowością polską. Faktem jest, że przystąpienie Polski do UE wiąże się z pewnym ograniczeniem niezależności państwowej, gdyż część obowiązków i uprawnień z tym związanych przejmuje Unia Europejska, natomiast jest to ograniczenie częściowe a nie całkowite. Niemniej ma to duże znaczenie i działaczom politycznym zaleca się zachowanie ostrożności i podejmowanie wiążących postanowień po dogłębnym przemyśleniu by nie rezygnować z świadomości narodowej Polaków i swoistości kulturalnej. Nie jest to jednak motyw wystarczający do rezygnacji z członkostwa w Wspólnotach Europejskich, gdyż tak jak dotychczasowe państwa członkowskie, tak i nowe, w tym Polska, nie zostaną pozbawione suwerenności ani chlubienia się swoją narodowością, gdyż państwa europejskie podejmują decyzję o współpracy między narodami, i w tym też celu rezygnują z pewnych rzeczy, dla osiągnięcia celu jednakowego dla każdego państwa, mianowicie zapewnienia bezpieczeństwa i osiągnięcia postępu cywilizacyjnego. Funkcjonowanie UE oparte jest o reguły obopólności solidarnego porozumienia między krajami członkowskimi, które przekazały część swoich uprawnień na rzecz organizacji, przy jednoczesnym zachowaniu swoich suwerennych atrybutów władzy: funkcji ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. A jako członkowie organizacji międzynarodowej państwa mają wpływ na formę i zakres uprawnień unijnych jednostek organizacyjnych, których są uczestnikami.

Przyłączenie się Polski do Wspólnot Europejskich otworzyło przed nami szansę na poprawę standardu egzystencjalnego, podniesienia różnych sfer działalności państwa do poziomu unijnego, przede wszystkim w kwestiach zatrudnienia, zdrowotnych, poziomu nauczania, bezpieczeństwa wewnątrzpaństwowego. Mimo to pojawiają się protesty i krytyka tych aspektów z powodu nakładów finansowych, jakie będzie Polska zmuszona ponieść na przystosowanie warunków i przepisów panujących w kraju do wymogów unijnych, pomimo wsparcia finansowego ze strony UE, które jednak w porównaniu jest niewielkie. Myślę jednak, że warto ponieść takie nakłady finansowe, gdyż jest to inwestycja, która się zwróci, a dzięki temu też poziom zadowolenia obywateli wzrośnie i nie będą to środki zużyte bez potrzeby.

Pomimo licznych niepewności i głosów sprzeciwu polskie władze państwowe podjęły decyzję o włączeniu się w struktury UE, i choć zmiany nie były gwałtowne, to jednak już widać pewne efekty.

18. Czynniki wpływające na wielkość i strukturę handlu międzynarodowego.

Każde państwo rozwijające się w warunkach gospodarki rynkowej i postępującej globalizacji powinno być zainteresowane rozwijaniem handlu zagranicznego. Potrzeba taka wynika przede wszystkim z konieczności uniknięcia izolacji w otoczeniu innych państw, także trwale rozbudowujących swoje polityki handlowe i gospodarcze.

Państwo dysponuje szeregiem narzędzi, które pozwalają mu regulować składnikami handlu zagranicznego. Mowa tu przede wszystkim o takich narzędziach, które pozwalają na optymalne zestawienie się proporcji importu i eksportu, stanowiących składniki bilansu handlowego danego państwa. Przyzwolenie bowiem na zbyt duży przyrost importu względem eksportu, może prowadzić do zachwiania się równowagi bilansowej, stanowiącej o prawidłowym kierunku rozwoju państwa. Oczywiście nie należy zapominać, że struktura bilansu handlowego danego państwa powinna być rozpatrywana w odniesieniu do jego możliwości gospodarczych.

Szczególne znaczenie z punktu widzenia polityki gospodarczej prowadzonej przez państwo mają narzędzia pozwalające wpływać na import towarów. Należy wymieniać tutaj przede wszystkim:

- cła, kontyngenty, bezpośrednie opodatkowanie importu

Z kolei eksport może być pobudzany poprzez:

-środki pozwalające manipulować kursami walutowymi

- gwarancje eksportowe państwa

- bezpośrednie dopłaty do eksportu

-ulgi dla eksporterów

Bliższe przyjrzenie się wymienionym wyżej narzędziom manipulacji, pozwala wysunąć wniosek, że jednym z podstawowych celów prowadzenia polityki gospodarczej powinno być wspieranie eksportu i ograniczenie importu, a więc stwarzanie możliwości rozwoju jednostek gospodarczych własnego państwa. Jednak nie należ zapominać tutaj o wpływie prorozwojowym konkurencji, jaki może ona mieć na lokalne przedsiębiorstwa.

Wielkość i struktura handlu międzynarodowego należy między innymi od:

-podaży i popytu na wewnętrznym i zewnętrznym rynku

-sytuacji cenowej w kraju i na świecie

-sytuacji politycznej na świecie

-polityki handlowej krajów

-poziomu rozwoju gospodarczego krajów

-postępu naukowo-technicznego.

19.Polska w głównych instytucjach Unii Europejskiej

Stan zatrudnienia MSZ Warszawa 12 listopada 2010r.

KOMISJA EUROPEJSKA:

Zatrudnienie obywateli Polski: 1426 osób z czego:

Urzędnicy 1015 osób

Pracownicy na czas określony 184 osoby

Pracownicy kontraktowi 227 osób

Funkcje pełnione przez obywateli Polski:

Komisarz ds. Programowania finansowego i budżetu w kolegium Komisarzy.

Stanowiska kierownicze wyższego szczebla:

Dyrektor Generalny w Dyrekcji ds. Edukacji i Kultury.

Zastępca Dyrektora Generalnego w Dyrekcji ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich.

8 dyrektorów: w Sekretariacie Generalnym KE, DG ds. Energii (ENERG), Wspólnym

Centrum Badań (JRC), DG. ds. Podatków i Unii Celnej (TAXUD), Zdrowia i Konsumentów

(SANCO), Spraw Wewnętrznych (HOME), Zasobów Ludzkich (HR), Audytu Wewnętrznego

(IAS).

Szef Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce.

Stanowiska kierownicze średniego szczebla:

4 osoby pracują na stanowiskach doradców lub głównych doradców.

43 osoby pracują na stanowiskach szefów wydziałów.

Zatrudnienie w gabinetach komisarzy:

W gabinetach Komisarzy zatrudnionych jest łącznie 29 Polaków.

Gabinet Przewodniczącego Komisji - 1 osoba

Gabinet Komisarza ds. Programowania finansowego i budżetu - 9 osób, w tym zastępca

Szefa Gabinetu Komisarza.

Gabinet Komisarza ds. Rozszerzenia i polityki sąsiedztwa - 2 osoby

Gabinet Komisarza ds. Polityki regionalnej - 1 osoba

Gabinet Wiceprzewodniczącej KE, Komisarz ds. Sprawiedliwości, praw podstawowych

i obywatelstwa - 1 osoba

Gabinet Wiceprzewodniczącego KE, Komisarza ds. Konkurencji - 3 osoby

Gabinet Komisarza ds. Działań w dziedzinie klimatu - 2 osoby

Gabinet Komisarza ds. Przemysłu i przedsiębiorczości - 1 osoba

Gabinet Komisarz ds. Agendy cyfrowej - 1 osoba

Gabinet Komisarza ds. Energii - 2 osoby

Gabinet Komisarza ds. Środowiska - 1 osoba

Gabinet Komisarz ds. Współpracy międzynarodowej, pomocy humanitarnej i reagowania

kryzysowego - 1 osoba

Gabinet Komisarza ds. Rozwoju - 2 osoby

Gabinet Komisarza ds. Rynku wewnętrznego i usług - 1 osoba

Gabinet Komisarza ds. Badań, innowacji i nauki - 1 osoba

SEKRETARIAT GENERALNY RADY UNII EUROPEJSKIEJ

Zatrudnienie obywateli Polski ogółem: 102 osoby, z czego:

Urzędnicy - 98 osób oraz pracownicy na czas określony - 1

Funkcje pełnione przez obywateli Polski:

Stanowiska kierownicze wyższego szczebla:

1 osoba zatrudniona jest na stanowisku Dyrektora Generalnego Dyrekcji Generalnej I -

Ochrona środowiska i konsumentów, Zdrowie, Produkty Żywnościowe,

Edukacja/Młodzież/Kultura/Kwestie audiowizualne,

1 osoba zatrudniona jest na stanowisku Dyrektora w Dyrekcji ds. Ameryki,

Narodów Zjednoczonych, Praw Człowieka i Zwalczania Terroryzmu.

Stanowiska kierownicze średniego szczebla:

1 osoba zatrudniona jest na stanowisku Szefa Wydziału

PARLAMENT EUROPEJSKI

Zatrudnienie obywateli Polski ogółem w PE: 301 osób, z czego:

Urzędnicy - 151 osób,

Pracownicy na czas określony - 26 osób,

Pracownicy kontraktowi - 33 osoby,

Asystenci europarlamentarzystów - 91 osób.

Funkcje pełnione przez obywateli Polski:

Stanowiska kierownicze wyższego i średniego szczebla:

Szef Gabinetu (Dyrektor Generalny) Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego

Dyrektor Biura PE w Waszyngtonie

Szef Biura Parlamentu Europejskiego w Warszawie

2 osoby zatrudnione na stanowiskach Szefa Wydziału

BIURO EUROPEJSKIEGO RZECZNIKA PRAW OBYWATELSKICH3

1 osoba zatrudniona jest w Biurze Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich na

stanowisku szefa wydziału .

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI WE / SĄD

Zatrudnienie obywateli Polski ogółem: 67 osób

Funkcje pełnione przez obywateli Polski:

Sędzia Trybunału Sprawiedliwości WE.

Sędzia Sądu.

Sędzia Sądu ds. Służby Cywilnej Unii Europejskiej.

1 osoba jest zatrudniona na stanowisku szefa wydziału.

KOMITET EKONOMICZNO - SPOŁECZNY

Zatrudnienie obywateli Polski ogółem: 28 osób

KOMITET REGIONÓW

Zatrudnienie obywateli Polski ogółem: 36 osób

EUROPEJSKI TRYBUNAŁ OBRACHUNKOWY

Zatrudnienie obywateli Polski ogółem: 37 osób

EUROPEJSKI BANK CENTRALNY

Zatrudnienie obywateli Polski ogółem: 21 osób

PODSUMOWANIE

Według dostępnych danych ogółem, w instytucjach i agencjach pracuje 2321 obywateli

Polski, z czego:

- w instytucjach - 2036 osób (87,7 %)

- w agencjach - 285 osób (12,3 %)

Do pracy w instytucjach i agencjach UE zostało oddelegowanych łącznie 65 ekspertów

narodowych.

20.Istota Porozumienia z Schengen

Układ z Schengen, ang. Schengen Treaty, podpisany 14 czerwca 1985 w luksemburskim mieście Schengen między Belgią, Francją, Holandią, Niemcy (wówczas RFN) i Luksemburgiem (w tej postaci znany jako tzw. Porozumienie z Schengen, następnie - od 1990 - tzw. Konwencja z Schengen). Dotyczy stopniowego znoszenia kontroli na granicach między tymi państwami i wprowadzania zasad swobodnego przepływu obywateli wymienionych 5 państw i obywateli reszty członków Unii. Układ uzupełniono 5 lat później i ostatecznie zaczął on obowiązywać od 26 marca 1995. Do Układu z Schengen przystąpiły również: Włochy (1990), Hiszpania i Portugalia (1991), Grecja (1992), Austria (1995) oraz Dania, Finlandia i Szwecja (1996). Specjalne stosunki z „grupą Schengen” posiadają także od 1996 Islandia i Norwegia. Do układu, spośród państw unijnych nie przystąpiły do 2002 Wielka Brytania i Irlandia. Kraje należące do grupy określa się często mianem „obszaru Schengen”. 21 grudnia 2007 do strefy dołączyła także Polska, Litwa, Łotwa, Estonia, Słowacja, Słowenia, Czechy, Węgry i Malta. Szwajcaria najprawdopodobniej przystąpi do strefy 1 listopada 2008. Układ stanowi próbę realizacji unii politycznej zapoczątkowanej poprzez Traktat z Maastricht, realizuje również jedną z czterech wolności UE - wolność przepływu osób.
Podstawowe cele układu to likwidacja kontroli paszportowej na granicach wewnętrznych, zastępowanej ściślejszą kontrolą na granicach zewnętrznych, wspólna polityka azylowa i wizowa oraz utworzenie tzw. Systemu Informacji Schengen - SIS. Istotą systemu jest gromadzenie danych o osobach niepożądanych bądź poszukiwanych na obszarze państw Unii (dane gromadzi specjalny komputer ulokowany w Strasburgu). Jest to pierwszy w Europie policyjny system przepływu informacji umożliwiający automatyczne przekazywanie danych. Po wprowadzeniu konkretnej informacji o osobie (np. poszukiwanej lub obserwowanej przez policję) lub zdarzeniu do systemu krajowego jest ona od razu dostępna w terminalach komputerowych pozostałych krajów.

Członkowie układu z Schengen z datami zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych

Państwo	Data przystąpienia	Lotn. i morskie przejścia gran.	Uwagi
Austria	1 grudnia 1997
Belgia	26 marca 1995
Czechy	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Dania	25 marca 2001		bez Grenlandii i Wysp Owczych
Estonia	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Finlandia	25 marca 2001
Francja	26 marca 1995
Grecja	26 marca 2000		bez terytorium Athos
Hiszpania	26 marca 1995
Holandia	26 marca 1995
Islandia	25 marca 2001		nie jest członkiem UE
Litwa	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Luksemburg	26 marca 1995
Łotwa	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Malta	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Monako	26 marca 1995		nie jest członkiem UE, formalnie nie należy, otwarta granica z Francją
Niemcy	26 marca 1995
Norwegia	25 marca 2001		bez Spitsbergenu i Wyspy Niedźwiedziej, nie jest członkiem UE
Polska	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Portugalia	26 marca 1995
San Marino	26 października 1997		nie jest członkiem UE, formalnie nie należy, otwarta granica z Włochami
Słowacja	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Słowenia	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Szwajcaria	12 grudnia 2008	29 marca 2009	nie jest członkiem UE
Szwecja	25 marca 2001
Węgry	21 grudnia 2007	30 marca 2008
Włochy	26 października 1997
Watykan	26 października 1997		nie jest członkiem UE, formalnie nie należy, otwarta granica z Włochami

Państwa, które chcą przystąpić do strefy Schengen : Cypr (dopiero dwa z pięciu punktów zostały zamknięte na drodze do pełnego członkostwa w Strefie - stan na 03.06.2010) Liechtenstein (wejście Liechtensteinu do Strefy jest planowane na koniec 2011 roku)

Państwa, które muszą najpierw usunąć niedostatki osłabiające skuteczność ich walki z korupcją i zorganizowaną przestępczością (z datami przewidywanego przystąpienia do strefy Schengen): Bułgaria (najwcześniej październik 2011 ,Rumunia (najwcześniej październik 2011

Zainteresowani członkostwem: Watykan

W roku 2012 Polska również może przywrócić kontrolę na granicach wewnętrznych na czas mistrzostw Europy w piłce nożnej^.

13. Migracje- główne przyczyny i konsekwencje (tabelka od Falkowskiego )

Migracja- oznacza wędrówkę, przemieszczenie, a więc zmianę pobytu i miejsca zamieszkania,

• emigracja - odpływ ludności na dany obszar

• imigracja- napływ ludności na dany obszar
  Osoby migrujące dzieli się na :

• emigrantów -którzy opuszczają dotychczasowe miejsce pobytu.

• imigrantów- którzy przybywają do nowego miejsca osiedlenia

• repatriantów -którzy w sposób zorganizowany są przesiedleni do nowych miejsc zamieszkania

• reemigrantów -którzy powracają do pierwotnego miejsca pobytu po okresie nieobecności

Migracje ludności najczęściej rozpatruje się według czterech kryteriów:
1) zasięgu geograficznego
2) trwałości
3) motywów
4) kierunku
Ze względu na zasięg geograficzny migracje dzieli się na miedzy państwowe (zewnętrzne) i wewnętrzne; te pierwsze mogą mieć charakter wewnątrz kontynentalny lub między kontynentalny.
Ze względu na motywy wyróżnia się migracje: ekonomiczne związane z poprawą warunków życia oraz pozaekonomiczne, do których zalicza się migracje polityczne, religijne, rasowo-etniczne, rodzinne i społeczne.

Coraz częściej przyczyną migracji staja się względy ekologiczne; ludzie kierują się do miejsc o mniejszym stopniu dewastacji środowiska naturalnego.
Ze względu na trwałość wyróżnia się migracje stale, okresowe i sezonowe.

• stałe podejmowane są z zamiarem pozostania na zawsze bądź przynajmniej bez zamiaru powrotu w możliwym do przewidzenia czasie.

• okresowe dokonywane zwykle w celach zarobkowych, mają miejsce wtedy gdy migrant wyjeżdża z zamiarem powrotu bez względu na późniejsze okoliczności i zmianę decyzji. Zamykają się one w cyklu kilkuletnim.

• sezonowe charakterystyczne dla wielu regionów związane są one na ogół ze spiętrzeniem się prac w rolnictwie i przemyśle przetwórczym lub np. obsługą wzmożonego ruchu turystycznego, a więc w cyklu rocznym.

Duże znaczenie ma saldo migracji czyli różnica między liczbą imigrantów, a liczbą emigrantów, oraz natężenie migracji, mierzone zwykle wskaźnikiem przemieszczeń na 1000 mieszkańców. Źródłem danych o ruchu wędrówkowym są spisy powszechne oraz bieżąca rejestracja meldunkowa i graniczna.

Przyczynami migracji :

wypychające	ciągnące
ekonomiczne i demograficzne	ubóstwo, bezrobocie, niskie płace, wysoki przyrost naturalny, brak opieki zdrowotnej, braki w systemie edukacji		perspektywa wyższych zarobków, poprawy standardu życia, rozwój osobisty luz zawodowy
polityczne	konflikty, korupcja, łamanie praw człowieka,		poczucie bezpieczeństwa, wolność polityczna,
społeczne i kulturowe	dyskryminacja wynikająca zw etnicznych, religijnych		łączenie rodzin, migracje do krajów przodków, brak zjawiska dyskryminacji

Konsekwencje migracji:

11. Bilans płatniczy (od Falkowskiego)

• Zestawienie wszystkich transakcji dokonywanych miedzy rezydentami krajowymi a zagranicą w danym okresie, najczęściej jednego roku.

Rezydent- osoba lub podmiot prawny zamieszkały na stałe na obszarze danego kraju. Osoba czasowo przebywająca za granicą (turyści. dyplomaci itp.)

Znaczenie bilansu płatniczego:

Bilans płatniczy jest swoistym narzędziem , które przy zastosowaniu techniki księgowych pozwala określić sytuacje finansową kraju „na styku” z otoczeniem zewnętrznym.

Struktura bilansu płatniczego;

1. Bilans obrotów bieżących (rachunek bieżący)

2. Bilans obrotów kapitałowych (rachunek kapitałowy i finansowy)

3. Bilans obrotów wyrównawczych (oficjalne aktywa rezerwowe)

4. Saldo błędów i opuszczeń

Bilans obrotów bieżących:

• Bilans handlowy- różnica między eksportem a importem danego państwa.

• Bilans usług- zestawienie płatności z tytułu obrotów usługami między rezydentami krajowymi a zagranicą

• Bilans procentów i dywidend

• Bilans transferów

Bilans obrotów kapitałowych:

• Rachunek kapitałowy- obejmuje transfery kapitałowe o charakterze bez zwrotne przeznaczenie na finansowanie środków trwałych.

• Rachunek finansowy- obejmuje zestawienie trzech grup aktywów i pasywów finansowych: inwestycji bezpośrednich, inwestycji portfelowych oraz pozostałych inwestycji. W skład tych ostatnich wchodzą przede wszystkim kredyty zagraniczne udzielane i uzyskane przez rezydentów danego kraju.

Bilans obrotów wyrównawczych:

• Obejmuje zmiany stanu oficjalnych rezerw danego kraju w walutach wymienialnych i specjalnych prawach ciągnienia i złocie.

Saldo błędów i opuszczeń:

• Wynika z transakcji niezarejestrowanych lub nieprawidłowo ujętych w sprawozdaniu banków.

14. Rola ceł i narzędzi poza i parataryfowych w polityce handlowej (od Falkowskiego)

Narzędzia parataryfowe:

• Wszelkiego rodzaju bariery z reguły związane z działaniem mechanizmu cenowego, które nie będąc cłami wywołują skutki analogiczne do skutków ceł.

• Zwiększają ceny importowanych towarów, a tym samym obniżają ich konkurencyjność na rynku wewnętrznym danego kraju.

• Mogą uzupełniać bądź zastępować cła.

Rodzaje narzędzi parataryfowych:

Opłaty wyrównawcze- są różnicą niższą ceną towaru importowanego a wyższą ustaloną i gwarantowaną przez państwo , ceną wewnętrzną tego samego towaru produkowanego w kraju.

Opłaty fiskalne- Są one stosowane wobec towarów nie produkowanych w kraju importera w celu zwiększenia dochodów budżetowych. W zakres towarów objętych opłatami fiskalnymi wchodzą w pierwszej ko1ejności towary luksusowe o niskiej elastyczności popytu.

Opłaty specjalne- Mogą one pełnić różne funkcje, a wiec zwiększać dochody budżetowe, chronić bilans płatniczy, zwiększać popyt na substytuty krajowe itp.

Podatki wewnętrzne- Są to podatki pośrednie. Cechą podatków pośrednich jest to że wlicza się je do ceny. Im podatek jest większy tym cena jest wyższa. Wprowadzamy je aby zmienić konkurencyjność
towarów importowanych w stosunku do polskich towarów.

Depozyty importowe - są to wpłaty przez importera, na specjalny nie oprocentowany rachunek, określonej sumy pozostającej w proporcji do wartości importu. Po pewnym czasie
suma ta jest zwracana

Kontyngenty taryfowe - zgoda państwa na przywóz bezcłowy tylko określonej liczby

towarów. Każdy następny towar poza ten limit musi być normalnie oclony.

Bariery techniczne - wprowadza się określone przepisy i normy ograniczające import.

Preteksty są różne, np.
wzrost ochrony zdrowia
ochrona środowiska naturalnego
względy bezpieczeństwa

Narzędzia pozataryfowe

• inne niż cła i narzędzia parataryfowe bariery w handlu międzynarodowym, których funkcją jest bezpośrednie ograniczenie obrotów towarowych z zagranicy

Rodzaje:

1. Zakaz eksportu i importu (embargo)

2. Ograniczenia ilościowe (kontyngenty)- określenie przez państwo wolumenu importu lub eksportu, który nie może być przekroczony w skali roku (lub innym okresie). Ograniczenia ilościowe mogą być stosowane w dwóch formach:
   - kontyngenty globalne - są ustalane autonomicznie przez rządy i wyrażane w maksymalnych wielkościach importu poszczególnych towarów ze wszystkich krajów lub pewnej ich części
   - kontyngenty bilateralne- są uzależnione o ustępstw partnera, z natury nie ulegają zmianie w czasie

3. Licencje importowe i eksportowe- są to zezwolenia wydawane przez władze państwowe przedsiębiorstwom na przywóz/ wywóz określonej ilości konkretnego towaru.

4. Dobrowolne ograniczenia eksportu- wprowadzone jest przez kraj zmniejszający swój wywóz.

5. ograniczenia dewizowe - całkowicie lub częściowe zniesienie swobody obrotów dewizowych z zagranicą, wyróżniamy dwa rodzaje niewymienialności: ·- niewymienialność wewnętrzna-, gdy osoby, przedsiębiorstwa i instytucje danego nie mają swobody wymiany swojej waluty wewnętrznej na waluty obce
   - niewymienialność zewnętrzna - gdy osoby, przedsiębiorstwa i instytucje zagraniczne nie maja zezwolenia na wymianę waluty wewnętrznej danego kraju na inne waluty.

6. zakupy rządowe - rząd często preferuje towary krajowe nawet, gdy są droższe od towarów przywożonych z zagranicy

7. przepisy domieszkowe - wymóg, aby w składzie towarów podlegających wymianie zawierały się określone surowce określone przez importera

8. reguły pochodzenia- reguły określające, jaka część wartości produktu sprzedawanego na warunkach preferencyjnych musi być dodana na obszarze danego ugrupowania.

15. Rola GATT / WTO w liberalizacji handlu światowego.

Układ Ogólny w sprawie Taryf Celnych i Handlu GATT podpisane w Genewie dnia 30 października 1947 porozumienie dotyczące polityki handlowej. Układ Ogólny GATT wszedł w życie 1 stycznia 1948 roku. Z założenia miało być jedynie tymczasowym układem poprzedzającym powstanie ITO (Międzynarodowej Organizacji Handlowej). Jednakże brak zgody między państwami niepozwalający na wejście w życie statusu ITO, przedłużył obowiązywanie układu GATT do 31 grudnia 1994. Organizacja ta miała być - obok wcześniej utworzonych MFW i Banku Światowego (1944) - trzecią instytucją międzynarodową ułatwiającą współpracę gospodarczą między krajami.

Podstawowym zadaniem GATT była liberalizacja handlu międzynarodowego (kontrola, usuwanie przeszkód stojących na drodze rozwoju współpracy, koncyliacja).

Kluczowymi zasadami, jakimi starali się kierować członkowie GATT, były:

• zasada niedyskryminacji i równego traktowania;

• stosowanie tzw. klauzuli najwyższego uprzywilejowania (każde państwo jest traktowane tak samo; jeśli udzielamy uprzywilejowania jednemu państwu to ten przywilej jest rozprzestrzeniany na inne kraje zrzeszone; wyjątkiem są strefy wolnego handlu i unie celne) i klauzuli narodowej (traktowanie na równi towarów importowanych do kraju z towarami krajowymi; wyjątkiem może być sytuacja kiedy państwo chce ochronić bilans płatniczy, zdrowie swoich obywateli i ich bezpieczeństwo;

• zasada wzajemności;

• zasada możliwości interwencji handlowej (za jedyny instrument interwencyjny zostały uznane cła).

Jednym z najważniejszych efektów funkcjonowania GATT było 10-krotne obniżenie przeciętnego poziomu ceł.

Światowa Organizacja Handlu WTO - organizacja międzynarodowa z siedzibą w Genewie. WTO stanowi kontynuację Układu Ogólnego w Sprawie Taryf Celnych i Handlu (GATT), została powołana w 1994 w Marrakeszu (Maroko), w ramach tzw. rundy urugwajskiej GATT.

Światowa Organizacja Handlu rozpoczęła działalność w 1995, a jej siedzibą jest Genewa. Polska była jednym z państw założycielskich - stosowne porozumienie ratyfikowała już w 1995. Głównym zadaniem Światowej Organizacji Handlu jest liberalizacja międzynarodowego handlu dobrami i usługami, prowadzenie polityki inwestycyjnej wspierającej handel, rozstrzyganie sporów dotyczących wymiany handlowej, przestrzegania praw własności intelektualnej. Kraje przystępujące do WTO zobowiązane są do dostosowania wewnętrznego ustawodawstwa do norm Światowej Organizacji Handlu oraz udzielania koncesji handlowych podmiotom zagranicznym. Są tu określone sytuacje kiedy ma miejsce handel usługami:

• sprzedaż transgraniczna

• świadczenie i konsumpcja usług za granicą

• obecność handlowa za granicą

• fizyczna obecność świadczących usługi

16. Rola Banku Światowego na arenie międzynarodowej.

Bank centralny - instytucja odpowiedzialna za funkcjonowanie systemu bankowego. Zazwyczaj działa jako jednostka państwowa, bądź podporządkowana państwu. W Polsce funkcję banku centralnego pełni Narodowy Bank Polski.

• Bank centralny emituje pieniądz gotówkowy. Następnie wprowadza go do obiegu poprzez skup metali szlachetnych, walut obcych oraz w formie długu, czyli udzielając kredytów bankom komercyjnym (w niektórych państwach również rządowi)^. Jest jedyną instytucją uprawnioną do emitowania znaków pieniężnych w danym państwie.

• Bank centralny jest bankiem banków i innych instytucji finansowych. Każdy bank komercyjny posiada w banku centralnym rachunek, na którym rejestruje rozliczenia z innymi bankami. Bank centralny świadczy usługi bankowe innym bankom (przyjmuje depozyty po tzw. stopie depozytowej oraz udziela im kredytów). Bank centralny realizuje również transakcje z zagranicznymi bankami centralnymi i instytucjami międzynarodowymi.

• Bank centralny jest bankiem skarbu państwa. Prowadzi rachunki instytucji państwowych. Utrzymuje rachunki depozytowe państwa, prowadzi kasową obsługę budżetu, obsługuje dług publiczny.

EBC jest bankiem centralnym Unii Europejskiej i w tym charakterze odpowiada za:

• nadzorowanie systemów bankowych w krajach Unii;

• zbieranie danych statystycznych potrzebnych dla prowadzenia polityki monetarnej;

• funkcjonowanie systemów płatniczych (zwłaszcza systemu TARGET);

• zapobieganie fałszerstwom banknotów;

• współpracę z innymi organami w zakresie regulacji rynków finansowych.

Poprzednikiem EBC był Europejski Instytut Walutowy, który nie dysponował kompetencjami władczymi i funkcjonował jedynie jako ciało doradcze krajowych banków centralnych. Jego głównym zadaniem było przygotowanie wprowadzenia wspólnej waluty na obszarze Unii.

EBC powstał 1 czerwca 1998 roku w drodze porozumienia krajowych banków centralnych. Konsekwencją tego kroku była likwidacja walut narodowych w ramach Eurosystemu (obejmującego początkowo 11 krajowych banków centralnych) oraz wprowadzenie w ich miejsce wspólnej waluty euro. Nastąpiło to 1 stycznia 1999 roku, rok później do Eurosystemu dołączył, jako dwunasty członek, grecki bank centralny. Siedzibą EBC jest Frankfurt nad Menem.

17. Funkcje Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

Międzynarodowy Fundusz Walutowy - międzynarodowa organizacja w ramach ONZ, zajmująca się kwestiami stabilizacji ekonomicznej na świecie. Dostarcza pomocy finansowej zadłużonym krajom członkowskim, które w zamian są zobowiązane do dokonywania reform ekonomicznych i innych działań stabilizujących.

Powołana 1-22 lipca 1944 roku w USA. Działalność rozpoczęła dwa lata później, pierwszych operacji finansowych dokonała w marcu 1947. Obecnie zrzesza 187 państw.

Wytyczne polityki prowadzonej przez MFW to przede wszystkim:

• popieranie międzynarodowej współpracy walutowej dzięki powołaniu stałej instytucji konsultacji i współpracy w dziedzinie międzynarodowych problemów walutowych;

• ułatwienie ekspansji i wzrostu handlu międzynarodowego, wzrostu zatrudnienia, utrzymywania realnych dochodów i zasobów produkcyjnych krajów członkowskich;

• popieranie stabilizacji kursów, utrzymywanie uporządkowanej wymiany między krajami członkowskimi, unikanie deprecjacji walut inspirowanej przez rywalizację;

• dążenie do stworzenia wielostronnego systemu płatności i rozliczeń transakcji bieżących oraz do eliminowania ograniczeń wymiany walutowej, hamujących rozwój handlu;

• dostarczanie członkom środków finansowych na określony okres i na odpowiednich warunkach, w celu wyrównania przejściowej nierównowagi bilansów płatniczych bez środków wywołujących zaburzenia w rozwoju tych krajów i gospodarki światowej;

• działanie w celu zmniejszenia czasu i wielkości nierównowagi bilansów płatniczych.

W celu realizacji wymienionych zadań MFW pełni cztery istotne funkcje:

• regulacyjną - polegającą na ustanawianiu norm i wzorców działania w sferze międzynarodowych stosunków finansowych

• kredytową - przez dostarczenie krajom członkowskim dodatkowych źródeł finansowania w postaci różnych kredytów;

• konsultacyjną - przez usługi konsultacyjne i współpracę krajów członkowskich oraz jako forum wymiany doświadczeń między krajami w radzeniu sobie z problemami natury gospodarczej, m.in. plan Balcerowicza był konsultowany z ekspertem MFW prof. Jeffreyem Sachsem.

• kontrolną - polegającą na nadzorowaniu przez MFW uzgodnionych programów dostosowawczych i weryfikacji celów, na jakie przeznaczane są środki kredytowe

.

---