larsen1164

1164    III Anestezjologia specjalistyczna

Tabela 41.2 Zalety i	i wady poszczególnych metod pomiaru ICP (Pfenninger, 1997)
Miejsce pomiaru	Zalety	Wady
Zewnątrzoponowo	łatwe wykonanie, niskie ryzyko zakażenia	techniczne i metodologiczne błędy pomiarowe, względnie droga metoda
Podtwardówkowo	alternatywnie, jeśli niemożliwe inne metody pomiarowe, możliwość ponownej kalibracji	utrata płynu mózgowo-rdzeniowego, ryzyko zakażenia, zatkanie cewnika
Śródmiąższowo	bezpośredni pomiar ciśnienia tkankowego, możliwy pomiar w pobliżu uszkodzenia	konieczne otwarcie opony twardej, niemożliwa ponowna kalibracja
Śródkomorowo	możliwe badanie płynu mózgowo--rdzeniowego, odbarczenie przez upust płynu mózgowo-rdzeniowego, możliwość ponownej kalibracji, wysoka dokładność pomiaru	błędy pomiarowe w przypadkach ucisku komory, relatywnie trudna ze względów techniczno-operacyjnych, utrata płynu mozgowo-rdzeniowego, ryzyko zakażenia
Lędźwiowo	łatwe wykonanie	utrata płynu mózgowo-rdzeniowego z niebezpieczeństwem wklinowania, zakażenie, zbyt niskie wartości pomiaru z powodu odległości od miejsca uszkodzenia (gradienty ciśnienia)

kową albo wprowadza się przez nią cewnik pod oponę twardą.

-    Zalety metody: łatwa do założenia niezależnie od wielkości komór mózgu, nie wymaga penetracji tkanki mózgowej, nie pozostaje w bezpośrednim kontakcie z komorami mózgu.

-    Wady: ryzyko infekcji, jak w przypadku pomiaru śródkomorowego, niemożliwy drenaż płynu mózgowo-rdzeniowego ani wykreślenie krzywej objętości i ciśnienia; wysokie ciśnienia mogą zablokować układ.

Śródmiąższowy pomiar ICP. W tej metodzie dokonuje się bezpośredniego pomiaru ciśnienia tkankowego przez cewnik liberoptyczny, wprowadzony do istoty szarej kory mózgowej. Układ wykazuje dużą skuteczność przy ocenie obrzęku oraz zaburzeń regionalnego mikrokrążenia. W porównaniu ze śródkomorowym pomiarem ciśnienia, fi-beroptyczny cewnik o małej średnicy daje się łatwiej umiejscowić nie powodując poważniejszego uszkodzenia tkanki mózgowej. Prawdopodobnie mniejsze jest również ryzyko zakażenia, ponieważ do pomiaru nie wykorzystuje się słupa płynu.

Zewnątrzoponowy pomiar ciśnienia. Także w tym przypadku konieczne jest wywiercenie otworu w okolicy czołowej, przez który wprowadza się bezpośrednio pomiędzy kość i oponę twardą miniaturowy czujnik ciśnienia (np. Gaeltec-Tip-katheter, zob. ryc. 41.5) albo w otworze trepana-cyjnym umieszcza się czujnik z założoną na nim odpowiednio dopasowaną koszulką, analogiczny jak przy śrubie podpajęczynówkowej, dbając o jego bezpośredni kontakt z nieuszkodzoną powierzchnią opony twardej.

W prawidłowych warunkach istnieje bardzo duża zgodność wartości ciśnienia mierzonego zewnątrz-oponowo z rejestrowanym w świetle komory mózgu, choć wartości z przestrzeni zewnątrzoponowej wydają się 1-2 mmHg wyższe. Zakłócenia pomiarowe wynikają z niepełnego kontaktu czujnika z powierzchnią opony oraz z oddziaływania opony na błonę czujnika: mimo bezpośredniego kontaktu opona nie powinna wywierać ucisku na układ pomiarowy. Poza tym czujnik powinien również przylegać do opony z zachowaniem jej wypukłości, gdyż spłaszczenie przyczynia się do przekłamania wyniku.

-    Zalety metody: mniej inwazyjna; niewielkie ryzyko zakażenia, możliwa kalibracja in vivo zarówno gdy stosuje się sondę Gaeltec, jak i śrubę zewnątrzoponową (w tym celu czujnik ciśnienia nieznacznie wycofuje się ze śruby); możliwa wymiana czujnika w przypadku jego uszkodzenia bez dodatkowej interwencji chirurgicznej.

-    Wady: problematyczne jest dokładne umiejscowienie czujnika na powierzchni opony twardej; nie ma możliwości pobrania płynu mózgowo--rdzeniowego; w przypadku wysokich ciśnień śródczaszkowych wartość zewnątrzoponową może znacznie przekraczać rejestrowaną w świetle komory.