kowy sposób pozycję przedmiotów A i B na stole, tzn. ustawiaj A czasami po prawej, czasami po lewej stronie. Kontynuuj ćwiczenia, aż dziecko osiągnie wymagany przez ciebie poziom.
Usuń ze stołu przedmiot A lub fi, zastępując go nowym (C). Niech C różni się od A i B. Jeśli posługiwałeś się kubkiem i łyżką, niech C będzie skarpetką. Powtórz Kroki od 2. do 4. z wykorzystaniem C i drugiego obiektu, który pozostał na stole. (W Kroku 2. przedmiot C zastąpi przedmiot fi.) Kiedy zakończysz Krok 4., wprowadź ponownie przedmiot fi i powtórz Kroki 3. i 4. z użyciem wszystkich trzech elementów, zachowując stały układ A, B, C na stole przy przypadkowej kolejności prezentowania przedmiotów wręczanych dziecku (A1, fi1, C1) i wprowadzając następnie obok losowej prezentacji również zmienne układy przedmiotów na stole.
Wprowadź czwarty przedmiot (D) w ten sam sposób, jak C, tzn. powtarzając Kroki 2.— 4. z użyciem D i jednego z pozostałych przedmiotów. Jeżeli w Kroku 4. dziecko reaguje prawidłowo, zgodnie z przyjętymi wymaganiami, wprowadź ponownie jeden z pozostałych przedmiotów i powtórz Kroki 3. i 4. z wykorzystaniem trzech elementów. W końcu wprowadź ponownie ostatni przedmiot i powtórz Kroki 3. i 4. z użyciem wszystkich czterech. Po zakończeniu tego procesu możesz w dalszym ciągu włączać do zadania kolejne przedmioty. Powtarzaj Kroki 2.— 4. wykorzystując nowy element i jeden z tych, które dziecko potrafi już dopasowywać. Następnie powtarzaj Kroki 3. i 4., aż stopniowo ponownie wprowadzisz wszystkie uprzednio używane przedmioty.
Może się okazać, że duża liczba wprowadzanych przedmiotów dezorientuje dziecko lub też zabraknie miejsca na stole. W takim przypadku nie przerywaj nauki dopasowywania; powinieneś jedynie ograniczyć liczbę ponownie wprowadzanych przedmiotów w kolejnych powtórzeniach Kroków 3. i 4. Najlepiej, gdy na stole znajduje się jednocześnie około pięciu przedmiotów.
Tabela 9—1. przedstawia w ogólnym zarysie pierwsze pięć kroków treningu i ma na celu ułatwienie postępów.
Jeśli dziecko nauczyło się łączyć w pary 12 przedmiotów, trudną część zadania masz już za sobą. Sporządzanie nowych programów dopasowywania będzie już teraz stosunkowo przyjemne. Wiele dzieci z upodobaniem uczestniczy w tych ćwiczeniach, a ich motywacja często wzrasta. Podstawowe zasady dopasowywania mogą być wykorzystane w wielu innych zadaniach.
Tabela 9—1. Zarys kroków w nauce dopasowywania
Krok w nauce dopasowywania |
Przedmiot | |
Podany dziecku |
Na stole | |
1 — Pierwsza para |
A' |
A |
2 — Druga para |
B' |
A i B ustawienie niezmienne |
3 — Przypadkowa prezentacja |
A' i B' |
A i B ustawienie niezmienne |
4 — Przypadkowe ustawienie |
A1 i Bx przemiennie |
A i B ustawienie zróżnicowane |
5 — Trzy pary |
A\ Bl i O przemiennie |
A, B i C ustawienie zróżnicowane |
Znacznym ułatwieniem w dopasowywaniu przedmiotów dwuwymiarowych może być użycie tych, które odpowiadają przedmiotom trójwymiarowym, łączonym już przez dziecko w pary. Na przykład jeśli uczyłeś dziecko dopasowywania identycznych kubków czy łyżek, dobrze będzie nauczyć je łączyć identyczne obrazki przedstawiające te właśnie kubki i łyżki.
Naukę dopasowywania obrazków można prowadzić w taki sam sposób, jak opisaną wyżej naukę dopasowywania przedmiotów trójwymiarowych. W przypadku obrazków dziecko powinno położyć obrazek trzymany w dłoni na tym, który jest na stole.
Obrazki wycięte z czasopism należy podkleić sztywnym papierem lub cienką tekturą, aby dziecku łatwiej było się nimi posługiwać. Niektóre typowe dla obrazków cechy mogą stwarzać problemy, szczególnie jeśli są to ilustracje z czasopism. Może się okazać konieczne zakrycie bądź usunięcie obramowania obrazka. W wielu przypadkach to. co otacza zilustrowany przedmiot, może nadmiernie przyciągać uwagę dziecka. Należy także nadać wycinanym obrazkom jednolity kształt, aby uwagę przyciągała sama ilustracja, a nie określona forma (np. koło lub kwadrat).
Może okazać się, że niektóre obrazki zorientowane są pionowo, inne natomiast poziomo. Zwróć uwagę, aby we wczesnych etapach nauki nie
lOl