6355786621

EKONOMIA zarys podstawowych problemów

utrzymanie sił i urządzeń służących obronie narodowej. Wykonując swe funkcje, państwo ponosi odpowiednie wydatki publiczne, których rozmiary i strukturę określa budżet państwa.

2.2. Praktyka polityki gospodarczej

Z kolei politykę gospodarczą jako działalność traktować trzeba, jako działanie państwa określające cele gospodarcze, a w ślad za tym środki ich realizacji oraz organizujące te środki podmioty w procesie gospodarowania w sytuacji gdy państwo jest ograniczane w tym działaniu przez inne podmioty gospodarcze, wobec których nie ma pełnej dysproporcji oraz gdy działanie to dokonuje się przez wybór alternatywnych celów i ograniczonych środków substytucyjnych.

W rozumieniu istoty polityki gospodarczej jako działalność gospodarczą podkreślić trzeba cechę specyficzną którą jest słowo" polityka" i jego rozumienie sprowadzające się do łączenia przez podmioty działań z działaniami innych podmiotów, często niezgodnymi lub sprzecznymi z jego działaniami. Polityką gospodarczą będzie również działanie wyboru określonej decyzji spośród wielu różnorodnych alternatyw, a więc wszelkie działanie o charakterze gospodarowania w którym ograniczone środki zdatne do różnych użytków dzielone są między różne cele. Polityką gospodarczą jest również każde działanie dotyczące spraw gospodarczych, które nie jest w pełni zdeterminowane lecz zostawia pole wyboru.

2.3. Dziedziny polityki gospodarczej

W pierwszym rzędzie politykę gospodarczą państwa możemy podzielić na makroekonomiczną i mikroekonomiczną. Pierwsza z nich obejmuje te oddziaływania państwa, które dotyczą całokształtu procesów gospodarczych lub ich zasadniczych części i prowadzone są głownie za pośrednictwem takich mechanizmów regulacji jak pieniądz i budżet państwa. Druga zaś zajmuje się regulacją szczegółowych zagadnień gospodarczych, w - poszczególnych gałęziach gospodarki kraju, rodzajach ich produkcji oraz rynkach poszczególnych towarów.

Ze względu na rodzaj problemów które polityka gospodarcza można wyodrębnić politykę wzrostu i politykę strukturalną. Funkcją pierwszej jest dynamizowanie procesów gospodarczych w skali długookresowej, przeciwdziałanie siłom i zjawiskom, które mogłyby hamować lub osłabiać wzrost. Druga zaś zmierza do przekształcenia układu relacji i proporcji występujących pomiędzy poszczególnymi sektorami, działami i gałęziami gospodarki narodowej a jej całością przez koncentrację uwagi na sektorach wybranych (specjalistycznych). Ma ona przy tym na uwadze nie tylko proporcje działowo-gałęziowe i rodzajowe, lecz także inne proporcje występujące w gospodarstwie narodowym typu społecznego, technologicznego i terytorialnego.

Ze względu na kryterium przedmiotowe, czyli ze względu na dziedziny gospodarki, na które skierowane jest oddziaływanie rządu możemy wyróżnić politykę sektorową, która obejmuje : politykę przemysłową, politykę rolną, politykę handlową, politykę komunikacyjną, infrastrukturalną i inną. Jest ona zwykle skorelowana z podmiotowym podziałem zadań pomiędzy poszczególne organu państwowe. Te poszczególne części polityki gospodarczej państwa wiążą się ściśle z polityką społeczną (oświatową, ochrony zdrowia, mieszkaniową), polityką demograficzną i migracyjną.

Przyjmując zaś za podstawę kryterium instrumentalizacji, czyli rodzajem sposobów, mechanizmów i czynników których używa się w oddziaływaniu na gospodarkę można wyróżnić politykę pieniężną (emisyjną i kredytową) - zwaną też monetarną, politykę cenowo-dochodową i ubezpieczeń społecznych.

2.4. Umiejscowienie polityki gospodarczej

Politykę gospodarczą państwa, państwa dostrzegać trzeba w wymiarze ogólnej polityki państwa -w tym w wymiarze polityki bezpieczeństwa narodowego. Jako taka realizowana jest ona nie tylko w obszarze gospodarczym, ale również z powiązanymi z nim obszarem politycznym, społecznym, militarnym, ekologicznym i innymi. Stąd też jej obowiązkiem jest tworzenie materialnych podstaw bezpieczeństwa państwa. Podstawą kształtowania rozwiązań w tych