Wstęp teoretyczny :
Jeżeli w jednorodnym polu magnetycznym wstrzelimy prostopadle do linii sił tego pola elektron
(o ładunku = -e) z prędkością ν ,to na ten ładunek działa siła:
gdzie:
-wektory pola elektrycznego i indukcji magnetycznej;
q- ładunek próbny;
-wektor prędkości ładunku;
Wynikiem działania siły na elektron będzie zakrzywienie jego toru w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku wektora
.Ponieważ elektron wciąż porusza się w kierunkach prostopadłych do
,to kąt α stale wynosi π/2 i wartość bezwzględna siły Lorentza jest stała ,a więc torem elektronu jest okrąg . Zjawisko to zwie się efektem magnetronowym . Posłuży ono do wyznaczenia wartości e/m.
Aby tego dokonać należy określić równocześnie trzy wielkości fizyczne :wielkość indukcji magnetycznej , prędkość wstrzelenia elektronu w pole oraz promień okręgu ,po którym on krąży w polu magnetycznym. Trudno jest wyznaczyć przy ustalonym polu magnetycznym krzywiznę toru elektronu ,więc w ćwiczeniu odbędzie się postępowanie odwrotne - poszukamy pola o takiej indukcji B , aby elektron krążył z góry wyznaczonym torze (określ. r).
Do tego służy dioda lampowa ,w której cienki drut (katoda) umieszczony jest w osi cylindrycznej anody .Elektrony wychodzące z tejże katody biegną promieniście do anody uzyskując przy tym prędkość
gdzie Ua jest napięciem przyłożonym między katodę i anodę .
W diodzie lampowej o promieniach anody i katody (odpowiednio ra i rk ;ra <rk)
tor elektrony zostanie tak zakrzywiony ,aby był on styczny do powierzchni anody ,czyli promień musi wynosić:
Wartość indukcji w której sytuacja ta nastąpi nazwiemy krytyczną i oznaczymy Bkr.
Dioda lampowa umieszczona jest w polu magnetycznym wytwarzanym przez cewkę z prądem . Znając natężenie w polu magnetycznym prądu I płynącego w solenoidzie można wyznaczyć indukcję magnetyczną pola w pobliżu środka cewki za pomocą wzoru :
B = β I
gdzieβ oznacza empirycznie wyznaczoną stałą .
Celem ćwiczenia jest znalezienie wartości krytycznej indukcji pola magnetycznego, przy której wystąpi sytuacja zakrzywienia toru elektronu w taki sposób, aby był on styczny do powierzchni anody. Należy też wyznaczyć stosunek e do m , oraz zbadać zależność prądu anodowego IA funkcji indukcji B przy ustalonym napięciu anodowym.
Wyniki pomiarów i obliczeń :
Tabela z wynikami pomiaru :
I [mA] |
Ua = 5V |
Ua = 8V |
Ua =11V |
|
Ia [μA] |
Ia [μA] |
Ia [μA] |
0 |
160 |
300 |
460 |
20 |
160 |
300 |
460 |
40 |
160 |
300 |
450 |
60 |
160 |
300 |
445 |
80 |
150 |
300 |
445 |
100 |
150 |
295 |
445 |
110 |
145 |
295 |
445 |
120 |
140 |
290 |
445 |
130 |
120 |
280 |
440 |
140 |
110 |
260 |
420 |
150 |
90 |
240 |
405 |
160 |
85 |
195 |
340 |
170 |
65 |
165 |
300 |
180 |
60 |
150 |
250 |
190 |
55 |
135 |
235 |
200 |
50 |
120 |
210 |
220 |
45 |
110 |
190 |
240 |
45 |
100 |
170 |
260 |
45 |
90 |
155 |
280 |
45 |
85 |
140 |
300 |
40 |
80 |
135 |
320 |
40 |
80 |
130 |
340 |
40 |
75 |
130 |
360 |
40 |
75 |
115 |
b) Wyznaczenie wartości prądu Ikr z wykresu Ia = f(I) :
dla Ua1 = 5V
Ikr1 = 151 [mA]
dla Ua2 = 8V
Ikr2 = 161 [mA]
dla Ua3 = 11V
Ikr3 = 174 [mA]
Wyznaczenie Bkr dla wybranej wartości Ua :
- dla Ua = 8V
Wyznaczenie ładunku właściwego elektronu :
dla Ua1 = 5V
-dla Ua1 = 8V
-dla Ua1 = 11V
Obliczam średnią arytmetyczną wartość ładunku właściwego elektronu :
Obliczam błąd graniczny bezwzględny i względny wartości ładunku właściwego elektronu :
wyznaczam pochodne cząstkowe po kolejnych zmiennych :
δ Ua = 8 β-2 Ikr śr -2 (ra - rk)-2 ΔUa
δβ = - 16 β-3 Ikr śr -2 (ra - rk)-2 Δ β Ua śr
δIkr = - 16 β-2 Ikr śr -3 (ra - rk)-2 ΔIkr Ua śr
δr = - 16 β-2 Ikr śr -2 (ra - rk)-3 Δr Ua śr
wyznaczam błąd graniczny bezwzględny pomiaru e/m :
wyznaczam błąd graniczny względny pomiaru e/m :
δ e/m = Δ e/m * e/me-1
Wnioski i ocena otrzymanych wyników :
Podczas ćwiczeń otrzymaliśmy następującą wartość pomiaru ładunku właściwego elektronu :
Na podstawie otrzymanych wyników i po porównaniu ich z wartością tablicową ładunku właściwego elektronu (
[C/kg]) możemy stwierdzić, że wynik wyznaczono z dużą dokładnością (ok. 10%). Po analizie rachunku błędu przeprowadzonego w punkcie 2.f sprawozdania widzimy, że największy wpływ na wielkość błędu miały pomiary napięcia anodowego i prądu krytycznego (odczytanego z wykresu).