„STEPY AKERMAŃSKIE” Sonet jest zbudowany z dwóch części: opisowej i refleksyjnej. Autor stosuje wiele środków stylistycznych, takich jak: epitety (" koralowe ostrowy", "śliską piersią") i przenośnie ("kwiatów powodzi"). Intensywność uczuć podmiotu lirycznego podkreślają okrzyki: "Stójmy - jak cicho!", pytania retoryczne: "Tam z dala błyszczy obłok?" oraz wyolbrzymienia :"Słyszałbym głos z Litwy". W utworze zauważalne są także rymy okalające żeńskie. Pierwsze zwrotki sonetu opisują ogarnięty mrokiem step, porównany do spokojnego oceanu ("Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu"). Przyroda opisywana przez autora wzbudza w podmiocie lirycznym zachwyt, który później przeobraża się w strach. W zwrotkach trzeciej i czwartej autor pokazuje ciszę i spokój, które otaczają emigranta. Opisuje wyobrażone odgłosy, takie jak lot motyla ("Słyszę kędy się motyl kołysa na trawie") czy ruch węża ("Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła"). Pozwalają one wyobrazić sobie obraz widziany przez autora i całkowicie wtopić się w przedstawianą w wierszu naturę. Ostatnie słowa utworu, "Jedźmy! - nikt nie woła!", wyrażają rozczarowanie i rezygnację Litwina, który uświadamia sobie, że jego życie to ciągła tułaczka. Jest samotny, czuje się odrzucony, niepotrzebny, bez swojego miejsca na ziemi.
„WIDOK GÓR ZE STEPÓW KOZŁOWA” Autor zastosował ciekawą konstrukcję świata przedstawionego - ukazany jest przez dwa podmioty liryczne - Pielgrzyma i Mirzę. Obaj spoglądają na Czatyrdach. Autor obrazuje różne reakcje człowieka w obliczu piękna góry. Na tle mentalności Europejczyka ukazuje mentalność człowieka wschodu. Pielgrzym spogląda na górę ze zdumieniem, lękiem. Mirza natomiast patrzy na nią jak zdobywca. Zamykająca utwór "Aa!" to zdumienie Pielgrzyma odwagą Mirzy. Tradycyjną tematyką sonetów jest poezja miłosna. Mickiewicz natomiast ukazał w nich panoramę krainy. W cyklu 18 utworów zastosował kompozycję nawiązującą do poematu podróżniczego. Podmiot liryczny - poeta, ukazuje bogactwo świata orientalnego poprzez indywidualne spojrzenie na świat Pielgrzyma - turysty oraz człowieka wschodu. W niektórych sonetach podmiot liryczny jest ukryty w strukturze utworu, w innych jest nim Pielgrzym, mający wyraźne rysy autorskie, w jeszcze innych jest nim Mirza. Istotnym motywem jest motyw pielgrzymki - archetypem literackim takiej wędrówki jest wędrówka do Ziemi Obiecanej. Romantyczny bohater wędruje do ojczyzny. W sonetach ukazał poeta rozdarcie wewnętrzne Pielgrzyma między zachwytem nad Krymem a tęsknotą za ojczyzną.
JULISZ SŁOWACKI - ROZŁĄCZENIE Treść utworu ma charakter intymnego wyznania i jest formą listu, który podmiot liryczny pisze do ukochanej osoby. Słowa, które wypowiada liryczne "ja" świadczą o tym, że zna on bardzo dobrze adresata swoich rozmyślań. Adresatem tego wiersza jest matka poety. Osoba mówiąca w wierszu przebywa z dala od ojczystego kraju, jest pogrążona w smutku, wraca wyobraźnią do dobrze znanych mu stron, wspomina szczególnie mu bliską osobę podczas wykonywania codziennych zajęć. Jednak adresatka nie ma takiej możliwości. Miejsce pobytu podmiotu zostało zobrazowane w sposób wyrazisty. Odległość pomiędzy nimi powoduje ogromną tęsknotę i nie pozwala im o sobie zapomnieć. Poeta stosuje wyszukane metafory oraz epitety. Symbol gwiazdy będący raz adresatką, raz jej stróżem, sprawia, że wiersz jest bardzo ciekawy. Dużą rolę pomiędzy światem autora, a światem jego ukochanej matki odgrywa anafora. W zwrotkach dotyczących adresatki Słowacki pięciokrotnie powtórzył słowo „wiem”. W ostatniej zwrotce wiersza podmiot liryczny wyraża przekonanie o niemożliwości spotkania dwojga rozłączonych. Żali się, że ich rozstanie będzie wieczne. Każda strofa przesycona jest bólem spowodowanym rozłąką i brakiem nadziei na spotkanie. Ale chodź rozłączeni jedno o drugim pamięta.
„BURZA” Ten sonet wprowadza nas w świat zgoła inny niż "Stepy akermańskie". Nie ma tu ciszy ani szelestów, jest dynamika i groza burzy. Szaleństwo żywiołu znajduje swój opis w intensywnych czasownikach "zdarto żagle, ryk wód, wicher z tryumfem zawył". Można powiedzieć - obraz końca świata. Spotęgowany ruch, dźwięk i lęk. Żywioł znajduje romantyczne uosobienie - oto po grzbietach fal schodzi na pokład "geniusz śmierci" - fantastyczna, pełna mocy postać. Na pokładzie znajdują się różni ludzie, którzy różnie reagują w godzinie śmierci - jedni się modlą, inni żegnają, jeszcze inni płaczą... Jest jednak na pokładzie ktoś samotny - wiadomo, poeta romantyczny, odwrócony od innych, nie odczuwający lęku. Lecz nie z powodu odwagi. Jest to nieszczęśnik, który już nie ma sił, nie ma wiary i nie ma nikogo, by się z nim żegnać. Sonet wspaniale obrazuje siłę żywiołu i kruchość człowieka, ukazuje też, że godzina śmierci jest sprawdzianem ludzkości, lecz nie jest jeszcze najgorszą klęską - stokroć gorsza jest samotność i niechęć do życia.