ZWIĄZEK POLAKÓW W NIEMCZECH (ZPwN), naczelna organizacja ludności polskiej w Niemczech, założona w sierpniu 1922 w Berlinie jako reprezentacja prawna interesów Polaków — obywateli niemieckich, i ich stowarzyszeń; był kontynuatorem idei zjednoczenia wszystkich Polaków w Niemczech w celu obrony praw narodowych; głównym zadaniem Związku było — wobec dyskryminacyjnej i wrogiej polityki państwa niemieckiego — zdobycie dla ludności polskiej pełnych praw mniejszości narodowych i obrona jej interesów we wszystkich dziedzinach życia społecznego; terytorialnie działalność ZPwN obejmowała 5 dzielnic: Dzielnica I obejmowała Śląsk z siedzibą w Opolu, Dzielnica II — Berlin i środkowe Niemcy z siedzibą w Berlinie, Dzielnica III — Westfalię i Nadrenię z siedzibą w Bochum, Dzielnica IV — Warmię, Mazury i Powiśle z siedzibą w Olsztynie, Dzielnica V — Pogranicze z siedzibą w Złotowie. Związek prowadził działalność polityczną, kulturalną i gospodarczą, miał reprezentantów w sejmie pruskim oraz w sejmikach prowincjonalnych, powiatowych i radach miejskich; patronował rozwojowi polskiego szkolnictwa (Związek Polskich Towarzystw Szkolnych w Niemczech), spółdzielczości (Związek Spółdzielni Polskich w Niemczech), organizacjom zawodowym (Zjednoczenie Zawodowe Polskie), śpiewaczym i sportowym, młodzieżowym i akademickim (m.in. ZHP w Niemczech, Związek Akademików Polskich w Niemczech), prasie polskiej („Nowiny Codzienne” na Śląsku, „Gazeta Olsztyńska”, „Dziennik Berliński”, „Naród” w Westfalii i Nadrenii, „Głos Pogranicza i Kaszub”, „Polak w Niemczech” i in.); ZPwN współpracował z organizacjami społecznych w Polsce, był członkiem Światowego Związku Polaków z Zagranicy, inicjatorem powołania Związku Mniejszości Narodowych w Niemczech. Siedzibą centrali ZPwN był Berlin, znakiem Związku Rodło.
Z chwilą niemieckiej agresji na Polskę 1939 Związek został rozwiązany przez władze niemieckie, jego majątek skonfiskowano; część działaczy — od początku istnienia Związku podlegających represjom politycznym i gospodarczym — rozstrzelano, część uwięziono w obozach koncentracyjnych (ok. 1,2 tys. członków i działaczy ZPwN). W 1945 ZPwN wznowił działalność w zachodniej strefie okupacyjnej Niemiec (zarejestrowany 1950), siedziba — do 1956 Frankfurt n. Menem, następnie Bochum; 1950, w wyniku rozłamu na tle stosunku do PRL, powstał Związek Polaków „Zgoda”. Prezesi ZPwN: 1922-31 S. Sierakowski, 1931-IV 1939 B. Domański, IV-IX 1939 i 1950-64 S. Szczepaniak, 1964-69 J. Styp-Rekowski, 1970-88 E. Forycki, 1988-91 T. Wesołowski, 1991-93 S. Jabłoński, od 1993 T. Hyb; organ prasowy „Ogniwo”.