POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE

W postępowaniu administracyjnym rozumianym jako ciąg czynności procesowych podejmowanych przez organy administracji państwowej prowadzące postępowanie oraz jego uczestników można wyodrębnić fazę wszczęcia postępowania , fazę postępowania wyjaśniającego (dowodowego) oraz fazę zakończenia postępowania administracyjnego .

1. Wszczęcie ogólnego postępowania administracyjnego .

Faza wszczęcia postępowania administracyjnego obejmuje następujące czynności organu administracji państwowej względnie stron postępowania :

1. Wniesienie żądania strony względnie podjęcie przez organ czynności powodujących wszczęcie postępowania z urzędu.

2. Wstępną merytoryczną ocenę podania strony oraz ocenę formalną tego podania przez organ administracji państwowej.

3. Ocenę własnej zdolności organu do prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy .

4. Zawiadomienie osób będących stronami o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron .

Postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu (art. 61 $ 1). O tym czy postępowanie administracyjne może być wszczęte na wniosek względnie z urzędu przesądzają przepisy prawa materialnego , które wymagają wniosku strony o rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej lub dopuszczają wszczęcie postępowania z urzędu . Regułą jest że rozstrzygniecie sprawy w postaci przyznania stronom pewnych uprawnień następuje w postępowaniu wszczynanym na ich wniosek , natomiast postępowanie mające na celu nałożenie pewnych obowiązków może być wszczynane z urzędu przez organ administracji państwowej . Od wspomnianej zasady kodeks wprowadza odstępstwo polegające na tym , iż w sprawie , w której przepis prawa (materialnego) wymaga wniosku strony , organ administracji państwowej może wszcząć postępowanie z urzędu . Może to jednak uczynić tylko ze względu na szczególnie ważny interes strony i tylko wtedy , gdy strona wyrazi na to zgodę (art. 61 $ 2).

W przypadku wniesienia podania o wszczęcie postępowania organ administracji państwowej jest obowiązany do uprzedniej oceny formalnej podania , a także jego wstępnej zasadności (ocena merytoryczna ) . Ocena formalna ogranicza się do stwierdzenia , czy podanie odpowiada wymogom formalnym ustalonym w przepisach procesowych i/lub materialnoprawnych .

Ponieważ podanie powinno zawierać wskazanie osoby , od której pochodzi , jej adres i żądanie oraz czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych (art. 63 $ 2) , zakres formalnej oceny podania jako pisma procesowego jest zatem wąski . Sankcją wynikającą z negatywnej oceny formalnej podania jest pozostawienie podania bez rozpoznania , co odnosi się jednak tylko do tych podań , w których nie wykazano adresu wnoszącego podanie i niema możności ustalenia tego adresu na podstawie danych posiadanych przez organ prowadzący postępowania (art. 64 $ 2).

Ponieważ pojęcie „strony” jest nierozerwalnie połączone z pojęciem „adresat decyzji administracyjnej” , organ powinien przede wszystkim zadbać , czy jest właściwy do rozpatrzenia sprawy , tzn. czy przepisy prawa materialnego upoważniają go do rozstrzygnięcia sprawy w formie decyzji . Wstępna ocena dopuszczalności wszczęcia postępowania na żądanie strony oraz ocena zdolności organu do załatwienia sprawy uzupełniają i warunkują się wzajemnie . Tylko w sytuacji , w której obie oceny są pozytywne , złożenie przez stronę żądania skutkuje wszczęcie postępowania administracyjnego na wniosek strony . Powstaje jednak pytanie , jakie są skutki procesowe i forma wyrażania przez organ negatywnej oceny odnośnie do legitymacji procesowej strony i własnej zdolności do załatwienia sprawy . Wydaje się jednak , że taka ocena musi być dokonywana przez organ administracji państwowej , aby nie nadawać biegu podaniom , które nie mogą być rozpatrywane w trybie postępowania administracyjnego . Uzasadnione wydaje się być ocenianie zdolności procesowej strony w ramach oceny zdolności organu do rozstrzygnięcia sprawy ,tj. z zastosowaniem przepisów (art. 65,66). W sytuacji , gdy organ ,do którego wpłynęło podanie ,uzna się za niewłaściwy do jego rozpatrzenia należy przyjąć że , również osoba wnosząca podanie nie jest stroną postępowania administracyjnego przed tym organem , ponieważ organ ten nie jest kompetentny do rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej ,tj. ustalenia konsekwencji prawa materialnego w stosunku do osoby wnoszącej podanie . Osoba ta może być stroną postępowania przed organem właściwym w sprawie , której podanie dotyczy.

W przypadku pozytywnej oceny wstępnej podania , co skutkuje wszczęcie postępowania na żądanie strony , organ prowadzący postępowanie zawiadamia o wszczęciu postępowania wszystkie osoby będące stronami w sprawie (art. 61 $ 4). Organ powinien więc rozważyć , które z osób „zainteresowanych w sprawie” mogą mieć interes prawny w załatwieniu sprawy , przy czym podstawą kwalifikacji tych osób jako stron w rozumieniu art. 28 mogą być wyłączone przepisy prawa materialnego .

Brak zawiadomienia innych stron postępowania oznacza zawinione przez organ administracji pozbawienie stron prawa do udziału w postępowaniu administracyjnym .

Ustalenie daty wszczęcia postępowania jest doniosłe nie tylko z tego względu , że od tej daty rozpoczynają bieg terminy załatwiania spraw (art. 35) , lecz także dlatego , iż wszczęcie postępowania aktualizuje uprawnienia wynikające z prawa stron do udziału w postępowaniu administracyjnym (art. 10 $ 1) Kodeks określa expressis verbis jedynie datę wszczęcia postępowania na żądanie strony , którą jest dzień doręczenia żądania organowi administracji państwowej (art. 61 $ 3), jeżeli takie żądanie pochodzi od strony w rozumieniu art. 28 .

Wobec milczenia kodeksu w sprawie daty wszczęcia postępowania z urzędu kwestia rodzaju i charakteru czynności organu administracji państwowej powodujących wszczęcie postępowania z urzędu jest rozważana w orzeczenie NSA .Sąd administracyjny ustalił ogólne cech tych czynności

1. pierwsza czynność urzędowa w sprawie , której postępowanie dotyczy

2. czynność o charakterze zewnętrznym podjęcia przez organ administracji uprawniony , działający w granicach przysługujących mu kompetencji

3. o podjęciu tej czynności powiadomiono stronę.

Z instytucją wszczęcia postępowania łączy się obowiązek organu wszczęcia i prowadzenia jednego postępowania w sprawie , która dotyczy stron o sprzecznych interesach . Obowiązek organu aktualizuje się wówczas , gdy przedmiotem postępowania są sprawy , w których prawa i obowiązki stron wynikają z tego samego stanu faktycznego oraz tej samej podstawy prawnej i w których właściwy jest ten sam organ administracji państwowej (art. 62).

Organ administracji państwowej nie może stosować art. 62, czyli rozstrzygnięć jedyną decyzją administracyjną wniosków dwóch stron o sprzecznych interesach , dotyczących wprawdzie tego samego przedmiotu , jednakże opartych na odrębnych podstawach materialnoprawnych .

2. Postępowanie wyjaśniające

Termin „postępowanie wyjaśniające” jest używany w doktrynie i orzecznictwie sądowym jako synonim terminu „postępowanie dowodowe” . Celem zarówno postępowania wyjaśniającego jak i postępowania dowodowego jest według powszechnie przyjętego poglądu ustalenie stanu faktycznego sprawy .Należy w związku z tym zwrócić uwagę na fakt , że pojęcie „postępowanie wyjaśniające” jest stosowane w przepisach kodeksu na oznaczenie czynności procesowych zmierzających do ustalenia rzeczywistego stanu sprawy skomplikowanej , tzn. sprawy ,która nie może być rozstrzygnięta w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie znane z urzędu organowi , przy którym toczy się postępowanie , bądż możliwe do ustalenia na podstawie danych , którymi rozporządza ten organ (art. 35 $ 2 w zw. Z $ 3).

Nie prowadzi się postępowania wyjaśniającego w sprawach wymienionych w art. $ 2 , które powinny być załatwione bezzwłocznie . Ustalenie stanu faktycznego takich spraw jest jednakże przedmiotem postępowania dowodowego , w którym stosuje się środki dowodowe określone w powyższym przepisie k.p.a

1. Rozprawa administracyjna

Postępowanie wyjaśniające może toczyć się w trybie rozprawy i poza rozprawą.

Przepisy k.p.a regulują jedynie tryb rozprawy postępowania wyjaśniającego . Rozprawa jest zabiegiem organizacyjnym umożliwiającym koncentrację postępowania administracyjnego w określonym miejscu i czasie ;jest to zespół czynności procesowych realizujących zasadę kontradyktoryjności postępowania administracyjnego jest instytucją zbliżoną do rozprawy sądowej . Rożni się od niej m.in. tym że nie gwarantuje pełnej jawności postępowania wobec osób nie uczestniczących w rozprawie .

Rozprawa nie jest w prawdzie obligatoryjnym elementem postępowania administracyjnego , jednakże obowiązuje jej przeprowadzenia jest ujęty w przepisach k.p.a dosyć szeroko . Stylizacja art. 89 pozwala przypuszczać , że przeprowadzenie rozprawy jest obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie w następujących przypadkach :

1. zapewni to przyspieszenie lub uproszczenie postępowania ,

2. osiągnięcie celu wychowawczego,

3. przeprowadzenie rozprawy wymaga przepis prawa,

4. zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron,

5. jest to potrzebne dla wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin .

Rozprawą kieruje wyznaczony do przeprowadzenia rozprawy pracownik organu , przed którym toczy się postępowanie ;gdy organem prowadzącym postępowanie jest organ kolegialny , rozprawą kieruje przewodniczący albo wyznaczony pracownik organu kolegialnego (art. 93). Kierujący rozprawą powinien rozważyć , czy nie wchodzą przesłanki odroczenia rozprawy .

Okolicznościami uzasadniającymi odroczenie rozprawy mogą być:

1. poważne nieprawidłowości w wezwaniu stron na rozprawę ,

2. niestawienie się stron (prawidłowo wezwanych ) zostało spowodowane przeszkodą trudną do przezwyciężenia ,

3. niestawienie się stron należycie wezwanych spowodowały inne ważne przyczyny (art.94 $ 2).

Kodeks nie określa skutków i formy odroczenia rozprawy . Odroczenie rozprawy z pewnością nie wstrzymuje biegu terminów przewidzianych w k.p.a

do czasu ponownego przeprowadzenia rozprawy , jednakże bezzasadne odroczenie narusza zasadę szybkości postępowania i postanowienie o odroczeniu rozprawy może być z tego względu wadliwe .

Rozprawa stwarza stronom możliwość przedstawienia dowodów na poparcie swoich żądań , propozycji i zarzutów , składania wyjaśnień, zadawania pytań świadkom i biegłym , a nadto wypowiadania się co do wyników postępowania dowodowego przeprowadzonego przed rozprawą (art. 95) .Szczególną zaletą rozprawy jest możliwość konfrontacji stanowiska organu i strony w sprawie .

Wprawdzie kierujący rozprawą może uchylić zadawane świadkom , biegłym i stronom pytania , jeżeli w jego przekonaniu nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy , jednakże na żądanie strony należy zamieścić w protokole osnowę treści uchylonego pytania (art. 95 $ 2 zd. 2).

2. Postępowanie dowodowe

Zasadniczym elementem postępowania wyjaśniającego jest postępowanie dowodowe ,którego celem jest ustalenie stanu faktycznego sprawy administracyjnej. Prawidłowe ustalenie faktów sprawy ma istotne znaczenie w procesie ustalania przez organ prowadzący postępowanie konsekwencji prawnych faktów uznanych za udowodnione i oceny trafności decyzji administracyjnej wydane , w wyniku postępowania .

Pojęcie „dowód”. Używa się go na oznaczenie:

a) żrudła informacji o faktach (dowód w rozumieniu art. 75),

b) czynności procesowej , której wytworem jest wykazanie prawdziwości twierdzenia o faktach

c)rozumowania polegającego na ustaleniu prawdziwości o faktach (wynik procesu dowodzenia ).

Przedmiotem dowodu są fakty (okoliczności faktyczne ), zasady doświadczenia

Życiowego , oraz -wyjątkowo-prawo.

Według art. 75 jako dowód (środek dowodowy ) należy dopuścić wszystko , co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy , a nie jest sprzeczne z prawem . W szczególności środkiem dowodowym mogą być dokumenty , zeznania świadków , opinie biegłych , oględziny oraz zeznania stron (art. 86)

Ocena dowodu , a zatem przyjęcie względnie odrzucenie określonych twierdzeń dowodowych przez organ administracji państwowej nie jest materialne zdeterminowane regułami dowodowymi określonymi przez obowiązujące prawo ; jest to więc ocena „swobodna” (art. 80) . Organ prowadzący postępowanie dążący do ustalenia prawdy obiektywnej (materialnej) powinien opierać swe twierdzenie na podstawie naukowo uzasadnionych prawd, które są mu znane bezpośrednio (przeciętny zasób wiedzy )lub poprzez opinię biegłych (wiadomości specjalistyczne). W sytuacji ,kiedy wiedza nie jest wystarczająca do trafnej oceny dowodu , wówczas organ administracji odwołują się do zasad doświadczenia życiowego . Przekonanie organu co do wiarygodności dowodów kształtuje się pod wpływem tych dwóch czynników , tj. wiedzy i doświadczenia życiowego .

Organ administracji państwowej ocenia , czy dana okoliczność (fakt) została udowodniona na podstawie człokształtu materiału dowodowego (art. 80). Organ powinien rozpatrzyć cały materiał dowodowy w sprawie , co oznacza obowiązek organu podjęcia niezbędnych czynności procesowych zmierzających do zebrania pewnego materiału dowodowego , zwłaszcza wtedy , gdy strona powołuje się na określone i ważne dla niej okoliczności .

Następnie organ powinien rozpatrzyć materiał dowodowy w ich wzajemnej łączności , a nie każdy z nich z osobna.

System swobodnej oceny dowodow jest uzupełniany instytucją domniemań prawnych , które w tym systemie nie wykluczają przeprowadzenia dowodu przeciwnego , tj. możliwości obalenia domniemania, gdy nie jest zgodne z zasadą prawdy materialnej . I tak domniemana prawdziwość treści dokumentu urzędowego (art. 76 $ 1i 2 ) nie wyłącza możliwości przeprowadzenia dowodu przeciwko treści dokumentu.

Organ administracji państwowej jest bowiem uprawniony do określenia zakresu postępowania dowodowego i nie jest związany ani swoimi postanowieniami dotyczącymi przeprowadzania dowodu (art. 77 $ 2) , ani też żądaniami strony dotyczącej przeprowadzenia dowodu (art. 78 $ 2).

Organ prowadzący postępowanie może zatem w wyższym stopniu ustalić rzeczywisty stan sprawy , gdy nie ogranicza się do dowodów przedstawionych przez strony postępowania , lecz także z własnej inicjatywy poszukuje dowodów względnie wzywa strony do ich przedstawienia (art. 90 $ 1)

Strona może występować do organu prowadzącego postępowanie z żądaniem przeprowadzenia dowodu (art. 78 $ 1) .Organ nie jest związany żądaniem strony a może go nie uwzględnić , jeżeli:

1. przedmiotem dowodu jest okoliczność nie mająca znaczenia dla sprawy,

2. jeżeli żądanie dotyczy okoliczności już stwierdzonych bezspornie innymi dowodami i żądanie zostało zgłoszone po zakończeniu postępowania dowodowego lub po zakończeniu rozprawy (art. 78 $ 2) , chyba że żądanie dotyczy okoliczności mających znaczenie dla sprawy

Zgodnie z zasadą pisemności postępowania organy prowadzące postępowanie są zobowiązane do sporządzenia zwięzłych protokołów z każdej czynności postępowania mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 67 $ 1) Przepisy k.p.a nakładają na organ prowadzący postępowanie obowiązek utrwalenia czynności związanych z prowadzeniem postępowania dowodowego , w szczególności protokół przesłuchania strony , światka i biegłego oględzin i ekspertyz dokonywanych przy udziale przedstawicielstwa organu administracji państwowej i rozprawy .

3. Zawieszenie postępowania administracyjnego

Organ administracji jest obowiązany zawiesić postępowanie (zawieszenie obligatoryjne ):

1: w razie śmierci strony lub jednej ze stron , jeżeli wezwanie spadkobierców jednej zmarłej strony do udziału w postępowaniu nie jest możliwe i nie zachodzą okoliczności , o których mowa w art. 30 $ 5 , a postępowanie nie podlega umorzeniu jako bezprzedmiotowe (art. 105),

2. w razie śmierci przedstawiciela ustawowego strony

3. w razie utraty przez stronę lub jej przedstawiciela ustawowego zdolności do czynności prawnych,

4. gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji należy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd ,

5. w razie wniesienia do TK pytania prawnego co do zgodności aktu ustawowego z Konstytucją lub aktem ustawodawczym w związku z toczącym się postępowaniem administracyjnym .

Organ administracji może zawiesić postępowanie , jeżeli wystąpi o to strona , na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz nie zagraża to interesowi społecznemu (zawieszenie faktyczne)

4. Umorzenie postępowania administracyjnego .

W toku postępowania administracyjnego mogą pojawić się okoliczności uzasadniające bezprzedmiotowość postępowania . Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego może być skutkiem przyczyny faktycznych , tzn. ustania stanu faktycznego podlegającego uregulowaniu przez organ administracji państwowej w drodze decyzji np. śmierci osoby ubiegającej się o zmianę nazwiska.

Postępowanie staje się bezprzedmiotowe również wskutek przyczyn prawnych , tzn. gdy obowiązujące przepisy prawa uniemożliwiają rozstrzygnięcie sprawy co do istoty .

Stwierdzając bezprzedmiotowość postępowania organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania , która nie rozstrzyga sprawy co do istoty , a więc nie wywołuje skutków w sferze prawa materialnego . Decyzja o umorzeniu postępowania wywołuje jedynie skutki procesowe w postaci zakończenia postępowania w danej instancji (art. 104 $ 2) . Wydanie przez organ decyzji o umorzeniu postępowania na odstawie art. 105 $ 1 zapewnia stronie gwarancje procesowe przewidziane w postępowaniu administracyjnym , zwłaszcza możliwość odwołania do drugiej instancji oraz zaskarżenie decyzji ostatecznej tego organu do sądu administracyjnego .

5. Postanowienia

W toku postanowienia wyjaśniającego organ administracji państwowej wydaje postanowienia (art. 123 $ 1) . Do wyjątków należą sytuacje , w których organ wydaje postanowienia przed wszczęciem postępowania (art. 31 $ 2 ) lub po jego zakończeniu (art. 264 $ 1 , art. 267 , 108 $ 2 i art. 113) . Postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających z toku postępowania , lecz nie rozstrzygają co do istoty sprawy (art. 123 $ 2) Postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii proceduralnych , a ponieważ mogą być wydawane na podstawie przepisów kodeksu , są aktami stosowania proceduralnego prawa administracyjnego .

W razie wątpliwości czy dany fakt organu jest postanowieniem czy decyzją albo innym aktem administracji , należy uwzględnić treść tego aktu , a nie jego nazwę (formę ) . „Błędne nazwanie prze organ administracji państwowej postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji ostatecznej - decyzją , nie zmienia charakteru prawnego tego aktu jako postanowienia . Również błędne nazwanie rozstrzygnięcia organu w sprawie podlegającej załatwieniu w formie decyzji - postanowieniem , nie zmienia charakteru tego aktu jako decyzji.

Postanowienia mogą mieć formę pisemną lub mogą być ogłaszane ustnie .

Postanowienia , od których na mocy wyrażnego przepisu kodeksu służy zażalenie lub skarga do NSA , organ doręcza na piśmie . Ustne zgłoszenie postanowień , na które służy zażalenie jest dopuszczalne tylko w przypadkach wymienionych w art. 14 $ 2 (art. 125).

Postanowienia pisemne powinny zawierać następujące elementy : oznaczenie organu administracji państwowej , datę wydania postanowienia , oznaczenie strony lub stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu , powołanie podstawy prawnej , rozstrzygnięcie , pouczenie , czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do NSA oraz podpis z podaniem imienia , nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jego wydania .

Organ może odstąpić od uzasadnienia postanowienia na podstawie art. 107 $ 4 (art. 126). Do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy art. 109- 113 dotyczące doręczenia decyzji , związania organu wydaną decyzują, uzupełnia , sprostowania i wyjaśnienia decyzji .

3. Zakończenie postępowania administracyjnego

Faza zakończenia postępowania administracyjnego , która rozpoczyna się po zakończeniu postępowania wyjaśniającego , tj. po ustaleniu rzeczywistego stanu sprawy administracyjnej , obejmuje przeprowadzenie przez organ prowadzący postępowanie czynności zmierzających do ustalenia konsekwencji prawa materialnego w odniesieniu do strony postępowania , czyli wiążącego prawnie rozstrzygnięcia sprawy w formie decyzji. Faza zakończenia procedury administracyjnej nie ogranicza się tylko do etapu wydania decyzji (zawarcia ugody ), ponieważ obejmuje również czynności strony i organu podejmowane po wydaniu decyzji (art. 109-113) . Faza wydania decyzji obejmuje określenie konsekwencji stosowanej normy prawa materialnego (sylogizm subsumpcyjny), sporządzenie i podpisanie decyzji oraz doręczenie względnie ustne ogłoszenie decyzji .

1. Decyzja

Decyzja jest podstawową formą załatwiania spraw administracyjnych . Sprawa wszczęta zostaje załatwiona , tj. zakończona przez wydanie decyzji , co oznacza , iż tylko w razie wydania decyzji (zatwierdzenia ugody ) sprawa może być uważana za załatwioną . Decyzja rozstrzyga sprawą administracyjną co do jej istoty w całości lub w części (art. 104 $ 2) . decyzja ustala zatem konsekwencje prawa materialnego w stosunku do strony postępowania (decyzja merytoryczna).Decyzje mogą nie rozstrzygać sprawy co do istoty , lecz w inny sposób kończyć postępowanie w danej instancji (decyzje niemerytoryczne) ,np.

-decyzja o umorzeniu postępowania .

Decyzja powinna zawierać :

1. oznaczenie organu administracji państwowej ,

2. datę wydania ,

3. oznaczenie strony lub stron ,

4. powołanie podstawy prawnej ,

5. rozstrzygnięcie ,

6. uzasadnienie faktyczne i prawne ,

7. pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie , a także powództwo do sądu lub skarga do NSA ,

8. podpis z podaniem imienia i nazwiska osoby upoważnionej do wydania decyzji (art. 97 $ 2).

Uzasadnienie decyzji jest tym elementem decyzji , który spełnia szereg istotnych funkcji :

1. wykonanie prawnego obowiązku wykazania , na jakiej podstawie decyzja została podjęta ,

2. daje podstawę do kontroli trafności decyzji ,

3. odgrywa rolę persfazyjną w stosunku do adresata decyzji oraz innych podmiotów albo wobec organów wyższej instancji , przed którymi może znależć się sprawa w trybie odwoławczym itd.

Kodeks wyróżnia uzasadnienie faktyczne i uzasadnienie prawne .

Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów , które organ uznał za udowodnione , dowodów , na których się oparł , oraz przyczyny na podstawie których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej ;natomiast uzasadnienie prawne powinno zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 $ 3). Uzasadnienie prawne decyzji nie może być utożsamiane z powołaniem podstawy prawnej . Są to dwa różne elementy decyzji . W podstawie prawnej chodzi o wskazanie przepisu prawa , na mocy którego wydano decyzję a więc przepisu upoważniającego organ do działania w tym zakresie. Uzasadnienie prawne natomiast polega na wyjaśnieniu podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa .

---