……………………………..

Stopień wojskowy ………, dnia……….. 2009 roku

……………………………..

Ul. ………………………….

Tel.: 0-………………………

EWU-

Pan

Bogdan Klich

Minister

Obrony Narodowej

00-909 WARSZAWA

u. Klonowa 1

W N I O S E K

Na podstawie Art. 157 §2 kpa i Art. 32 ust. 1, 48a Ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. nr 8, poz. 66 z 2004r.) wnoszę o:

1) stwierdzenie nieważności Decyzji z dnia ……...2008 roku wydanej przez dyrektora WBE w …………… - mgr. ………………………. o odmowie ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej oraz wypłacenia z tego tytułu kwot wyrównania wraz z odsetkami;

2) stwierdzenie nieważności decyzji waloryzacyjnych, które zostały wydane przez dyrektorów WBE w …………………….. po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa, co wyczerpuje przesłanki określone Art. 156 kpa, a które zaskarżyłem w swoim WNIOSKU do dyrektora WBE;

3) zobligowanie dyrektora WBE w ………………. do wszczęcia postępowania wyjaśniającego i ponownego ustalenia wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku ;

4) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biura Emerytalne w …………………….. od 1 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji waloryzacyjnych;

Decyzję dyrektora WBE- Pana mgr ………………………….. w całości uważam za bezzasadną i sprzeczną z obowiązującymi przepisami, a mianowicie z:

- Art. 61, 77, 107 kodeksu postępowania administracyjnego-ustawa z 14 czerwca 1960r.;

- Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 1999, nr 162, poz. 1118/ ;

- Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu z 10 grudnia 1993 roku /Dz. U. nr 10, z 1994 r., poz. 36/;

- Art. 32, ust. 1, 2, 4 ustawy z 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy (Dz. U. 2004, nr 8, poz. 66);

- Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99 wraz z uzasadnieniem /OTK 7/99, poz. 165);

- wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie (III AUa 130/99, OSA z 2000r. nr 5, poz. 21);

UZASADNIENIE WNIOSKU

Założenie główne:

Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie). A ja już byłem w tym czasie na emeryturze.

Z uzasadnienia Wyroku Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 20 grudnia 1999r. Sygn. K 4/99) jasno i jednoznacznie wynika, że „… nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

Szczegóły uzasadnienia:

1. Na emeryturę przeszedłem z dniem ………………. roku, czyli jeszcze w czasie obowiązywania Ustawy z 1972 roku z późn. zmianami. Ustawa ta była znowelizowana nową Ustawą z dnia 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. nr 10 z 1994 r.), na podstawie której nabyłem słuszne prawa materialne z tytułu wysługi lat do świadczenia emerytalnego w wysokości określonej Art. 5, że podstawę wymiaru emerytury stanowi uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym oraz Art. 6, który określał sposób utrzymania wartości ekonomicznej pozyskanego świadczenia ( uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999r. Sygn. K 4/99) poprzez tryb waloryzacji świadczenia emerytalnego w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, a w wypadku ograniczenia świadczenia z tytułu osiągania wynagrodzenia (Art. 40) podstawą ograniczenia jest podstawa wymiaru emerytury lub renty.

2. Otrzymywane przeze mnie świadczenia emerytalne po 1 stycznia 1999 roku, naliczane według decyzji uwzględniających zasady waloryzacji świadczeń o wskaźnik wzrostu cen, tzn. według zasad dotyczących tylko żołnierzy rozpoczynających służbę po 2 stycznia 1999 roku (Art. 1 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach z FUS; Dz. U. 1999, nr 162, poz. 1118), są drastycznie niższe od świadczeń, których wartość ekonomiczna jest integralnie związana z uposażeniem zasadniczym żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, co określała wojskowa ustawa emerytalna z 10 grudnia 1993 roku opublikowana 26 stycznia 1994 roku, pod której rygorami stałem się emerytem oraz są niższe od świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy aktualnie odchodzących na emeryturę, a posiadających te same cechy relewantne. Fakt ten jest sprzeczny z zasadą równości (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26.10.2004 roku, Sygn. SK 7/04) określoną Art. 32 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W relacji do mojej osoby wydawanie decyzji waloryzacyjnych przez organa emerytalne po 1 stycznia 1999 roku w oparciu o stan prawny odnoszący się do żołnierzy czynnej służby wojskowej jest w sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawnego tzn. z Art. 2 Konstytucji RP. Tym samym decyzje waloryzacyjne wydawane przez wojskowe organa emerytalne w stosunku do mojej osoby, emeryta z 1991 roku, są wydane z rażącym naruszeniem prawa (Art. 156 kpa) i w sprzeczności ze słusznym interesem strony (Art. 155 kpa).

3. W dniu wejścia w życie Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z

Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118) byłem już na emeryturze od i pobierałem świadczenie emerytalne w oparciu o przepisy ustawy z 1993 roku, w związku z czym Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie).

Ustawodawca w relacji do mojej osoby, jako świadczeniobiorcy od stycznia 1991 roku, zachował waloryzację „uposażeniową” na podstawie Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu (Dz. U. nr 10, poz. 36), poprzez wyłączenie przepisami Art. 1 ust. 2 świadczeniobiorców spod wprowadzanych zmian ustawą z 17 grudnia 1998 r. o świadczeniach z FUS.

Art. 159 tejże Ustawy zmienił zapis art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 10 grudnia 1993 roku; lecz ta zmiana odnosi się do tych, których obejmowały przepisy tejże ustawy. A ja byłem już na emeryturze. Potwierdza to Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99), gdzie w dołączonym uzasadnieniu (OTK 7/99, poz. 165) zawarte jest stwierdzenie:

„ Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1, ust.2 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury lub renty oraz innych świadczeń przysługujących dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

„Zdaniem Prokuratora Generalnego można, zatem uznać, że osoby podejmujące służbę po tej dacie mają świadomość zakresu przysługujących im uprawnień”.

W podobnym tonie wypowiada się Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na zbiorową PETYCJĘ do centralnych organów władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, którą otrzymałem z Biura RPO (pismo RPO-559037-IX/07/ZS z dnia 25.07.2008 roku), a którego fragment załączam poniżej:

(cytat):„Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system ubezpieczenia społecznego nie obejmował żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym systemem zaopatrzeniowym, w którym świadczenia emerytalno-rentowe wypłacane są ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.

Obowiązujący od 1999 r. system ubezpieczeń społecznych objął także żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mundurowych, którzy wstąpili do służby po dniu 1 stycznia 1999 r., tj. po dniu wejścia wżycie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. nr 39,poz.353 z późn. Zm.). Tym osobom miało przysługiwać prawo do emerytury lub renty na tych samych zasadach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami społecznymi. (….)

Tak więc jedynie żołnierze zawodowi i funkcjonariusze służb mundurowych, którzy wstąpili do służby przed dniem 2 stycznia 1999r. mieli zachować prawo do emerytury lub renty na zasadach określonych w ustawach z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, oraz z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.

4. Wojskowe biura emerytalne w ………………. po 1 stycznia 1999 roku nie stosowały Art. 53 wojskowej ustawy emerytalnej w celu zniesienia dysproporcji w wysokości wojskowych świadczeń i możliwie ścisłego powiązania wysokości emerytury z wysokością dochodów osiąganych w okresie aktywności zawodowej, co zalecał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 8 maja 2000 roku (Sygn. SK 22/99; Dz. U. 2000, nr 38, poz. 438) i ustawodawca poprzez wprowadzenie 1 lipca 2004 roku zależności między podstawą emerytury, a uposażeniem żołnierza określonego ustawą z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowe żołnierzy zawodowych, co znalazło odzwierciedlenie w nowelizacji art. 5, 3 ust. 1, pkt.8 wojskowej ustawy emerytalnej i Art.1, który określa, że żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej przysługuje z budżetu państwa (na zasadach określonych w ustawie) zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat (…), natomiast przepisy art. 53, ust.1 obowiązują wojskowe organy emerytalne do ustalenia świadczenia na nowo z urzędu.

Reasumując:

Zarówno Ustawodawca, jak i Trybunał Konstytucyjny nie pozbawili mnie praw słusznie nabytych do waloryzacji świadczeń metodą uposażeniową, która zachowuje wartość ekonomiczną moich świadczeń w relacji do uposażenia pobieranego przez żołnierza zawodowego pozostającego w służbie i zajmującego analogiczne stanowisko służbowe. Zaskarżonym decyzjom waloryzacyjnym wojskowych organów emerytalnych w Poznaniu i Łodzi zarzucam naruszenie prawa materialnego w związku z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( w brzmieniu obowiązującym do 01.10.2003 r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zasady waloryzacji emerytur wojskowych wyrażone w przepisach: art. 159 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 6 pkt.1 ustawy z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 roku , nr 8, poz. 66 z późniejszymi zmianami); art. 40 ustawy z dnia 10.12.1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.11.2001 r.) mają zastosowanie do emerytów wojskowych, którzy uzyskali uprawnienia przed wejściem w życie znowelizowanych zasad waloryzacji rent i emerytur wojskowych.

W tym świetle niezrozumiałe jest, jakim prawem Dyrektor WBE w ……………… pozbawił mnie praw słusznie nabytych w zakresie sposobu waloryzowania mojego świadczenia emerytalnego, a tym samym arbitralnie i znacząco obniżyli moje świadczenia, a tym samym standard mojego życia i mojej rodziny!

WOBEC POWYŻSZEGO WNOSZĘ O:

1) stwierdzenie nieważności decyzji z dnia ……….2008 roku wydanej przez dyrektora WBE w ……………….. - mgr. ……………………. o odmowie ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej oraz wypłacenia z tego tytułu kwot wyrównania wraz z odsetkami;

2) stwierdzenie nieważności decyzji waloryzacyjnych, które zostały wydane przez dyrektorów WBE w …………………. po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa, co wyczerpuje przesłanki określone Art. 156 kpa, a które to Decyzje zaskarżyłem w swoim WNIOSKU do dyrektora WBE;

3) zobligowanie dyrektora WBE w …………… do wszczęcia postępowania wyjaśniającego i ponownego ustalenia wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku zgodnie z obowiązującym prawem;

4) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biura Emerytalne w ……………………… od 1 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji waloryzacyjnych;

Na marginesie swojej sprawy informuję, iż zachodzą uzasadnione podejrzenia, że wadliwe

i krzywdzące nas decyzje waloryzacyjne wydawane po 1 stycznia 1999 roku, jak również decyzje o odmowie ponownego przeliczenia rent i emerytur na nasze wnioski bieżące, są wydawane pod wpływem nacisków politycznych i administracyjnych płynących z centralnego organu administracyjnego.

Dyrektorzy wojskowych biur emerytalnych odmawiają wszczęcia postępowania

wyjaśniającego w tych sprawach i bez tegoż postępowania wydają Decyzje o odmowie ponownego przeliczenia rent i emerytur pokrzywdzonym błędnymi decyzjami, argumentując, że przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z FUS obejmują również tych świadczeniobiorców, którzy przed wejściem w życie cytowanej ustawy byli już na rentach i emeryturach (co jest ewidentnie sprzeczne z Uzasadnieniem wyroku TK).

Tym samym dyrektorzy podległych wojskowych biur emerytalnych odnoszą się lekceważąco do (uzasadnienia) Wyroku Trybunału Konstytucyjnego, negując tym samym zasadzie interpretacji wyroków Trybunału, która została sformułowana w uzasadnieniu wyroku z dnia 08.05.2000r., Sygn. SK 22/99 (Dz. U., 2000, nr 38, poz. 438) w sposób następujący (str. 25): ,,Orzeczenie o zgodności przepisu z konstytucją oznacza przypisanie atrybutu konstytucyjności nie pewnej jednostce redakcyjnej bez względu na jej treść, lecz określonej treści normatywnej zawartej w tym przepisie, ustalonej w wyniku interpretacji”. Interpretacja Wyroku Trybunału z dnia 20.12.1999 roku, Sygn. K 4/99 wyraźnie wskazuje, że zgodność Art. 159 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U., 1998, nr 162, poz. 1118) z konstytucją dotyczy żołnierzy rozpoczynających służbę po dniu wejścia ustawy w życie tzn. po 1.01 1999 roku.

Niepokoją nas również pierwsze informacje o dziwnych wyrokach wydawanych w tej sprawie przez organa sądowe I instancji w całym kraju. Wyroki nie są oparte na przepisach prawnych regulujących nasz problem, a uzasadnienia słowne sądzących są dalekie od poprawności prawniczej i noszą znamiona upolitycznienia (niestosowne uwagi ze strony sędziów na temat „nieuzasadnionych” przywilejów płacowo-emerytalnych wojska!).

Jesteśmy przygotowani do tego, by dochodzić swoich praw przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w STRASBURGU.

……………………………….

Wykonano w 2 egzemplarzach

Egz. Nr 1- adresat

Egz. Nr 2- akta pokrzywdzonego

Załączniki- tylko adresat

1. Decyzja dyrektora WBE w …………… z dnia………….. 2008 roku

2. Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o FUS (fragment)

3. Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku Sygn.K.4/99 (Uzasadnienie wyroku, s.5)

Załącznik nr 1 do WNIOSKU

USTAWA Załącznik nr 2 do Wniosku

(wycinek)

z dnia 17 grudnia 1998 r.

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(Dz. U. z dnia 30 grudnia 1998 r.)

Dział I

Przepisy ogólne

Rozdział 1

Zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy

Art. 1. 1. Ustawa określa:

  1)   warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych,

  2)   zasady ustalania wysokości świadczeń,

  3)   zasady i tryb przyznawania oraz wypłaty świadczeń.

2. Warunki nabywania prawa do emerytury i rent oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla:

  1)   żołnierzy zawodowych,

  2)   funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie oraz dla członków ich rodzin, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.

3. Świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują jednak osobom wymienionym w ust. 2, jeżeli nie spełniają one warunków nabywania prawa do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.

4. Warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych przysługujących z bez-pieczenia z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej oraz wysokość tych świadczeń określają odrębne przepisy.

Załącznik nr 3 do Wniosku

Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku

Sygn.K.4/99

(Uzasadnienie, s.5)

Prokurator Generalny ustosunkował się następnie do zarzutów dotyczących niekonstytucyjności art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy oraz art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.

Zauważył, że nowe zasady zawieszalności świadczeń pobieranych w systemie zaopatrzenia powszechnego są korzystniejsze niż obowiązujące poprzednio. Natomiast inaczej jest, jeżeli chodzi o emerytów służb mundurowych. Dlatego, zdaniem Prokuratora Generalnego, uzasadniony jest zarzut naruszenia przez wskazane przepisy zasady ochrony praw słusznie nabytych.

Prokurator Generalny dodał, że Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie wypowiadał się, iż nakaz przestrzegania powyższej zasady nie ma charakteru absolutnego (orzeczenie z 29 stycznia 1992 r., K. 15/91, OTK w 1992, cz. I, poz. 8, orzeczenie z 24 maja 1994 r., K. 1/94, OTK 1994, cz. I, poz. 10). Przy czym uściślając pojęcie “szczególnych okoliczności” uzasadniających odstępstwo od zasady ochrony praw nabytych, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że odnosi je do sytuacji nadzwyczaj wyjątkowych, gdy ze względów obiektywnych istnieje potrzeba dania pierwszeństwa określonej wartości chronionej bądź znajdującej swoje oparcie w konstytucji. W opinii Prokuratora Generalnego w omawianym przypadku nie zachodzi taka wyjątkowość sytuacji. Podkreślił, że zachowaniu uprzednio obowiązujących przepisów nie przeciwstawia się inny ważny interes, w szczególności interes państwa, gdyż regulacja taka nie ma bezpośredniego wpływu na wydatki budżetu państwa, ani na sprawność wdrażania kolejnego etapu reformy ubezpieczeń społecznych.

Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury i renty oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r. (wytł. moje- zg)

Zdaniem Prokuratora Generalnego można zatem uznać, że osoby podejmujące służbę po tej dacie mają świadomość zakresu przysługujących im uprawnień.

Natomiast w innej sytuacji są żołnierze i funkcjonariusze, których ustawodawca nie objął nowym systemem. Regulacja wynikająca z nowelizacji ustaw tych służb, zawarta w art. 159 pkt 2 i art. 160 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zaskoczyła te osoby w sposób uzasadniający zarzut naruszenia zasad państwa prawnego wysłowionych w art. 2 konstytucji.

Prokurator Generalny nie podzielił poglądu, że przepisy art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy i art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy naruszają art. 31 konstytucji. Stwierdził, że przepisy określające zasady zawieszalności świadczeń emerytalno-rentowych nie ograniczają praw i wolności obywatelskich w rozumieniu powołanego przepisu konstytucji. Zauważył, że konieczność wyboru przez świadczeniobiorcę między emeryturą a zatrudnieniem o odpowiednio wysokim wynagrodzeniu (tzn. powodującym zawieszenie emerytury) nie może być utożsamiana z ograniczeniem prawa do pracy, albo prawa do zabezpieczenia społecznego, zwłaszcza, że zgodnie z art. 81 konstytucji - praw o charakterze socjalnym można dochodzić jedynie w granicach ustawy.

6

---