Mistycyzm i mesjanizm Dziadów
„Dziady" Adam Mickiewicz
„Dziadów częœć IV"
Jest to wielki monolog zrozpaczonego po utracie ukochanej Gustawa, wygłoszony w noc œwięta zmarłych w mieszkaniu księdza obrządku greckiego. Utwór podzielony jest nie na sceny lecz na godziny: miłoœci, rozpaczy i przestrogi (oddzielonych gaœnięciem 3 œwiec), które porządkują chaos przeżyć i doznań niezwykłego, wyobcowanego z tego œwiata bohatera.
Uczucie miłoœci zostało tu ukazane jako wyjątkowe, kosmiczne i tragiczne, niszczące bohatera. Gustaw jest człowiekiem osamotnionym , wyobcowanym ze społecznoœci (jak Werter Goethego), wyższym ponad przeciętnoœć, zbuntowanym wobec otaczającej go rzeczywistoœci, a równoczeœnie mającym poczucie misji objawienia nie znanych mu tajemnic.
Przed rozsądnym Księdzem Gustaw przedstawia swą biografię aby pokazać jaki zły jest œwiat, jak miłoœć prowadzi do nieszczęœcia, że istota rzeczy leży poza możliwoœciami poznania rozumowego. Owa swoista spowiedŸ, czy też inscenizacja własnego życia, ma stanowić dowód na to, że pradawny obrzęd „dziadów" jest naturalną sytuacją umożliwiającą poznanie tajemnic oraz nawiązanie kontaktów pomiędzy człowiekiem osamotnionym a społecznoœcią, a wreszcie pomiędzy między żywymi i umarłymi.
Gustaw jest pełen wewnętrznych sprzecznoœci. Przeciwstawiając swoje racje racjom Księdza, usiłuje zdobyć przekonanie, pewnoœć, że jako romantyczny indywidualista, pustelnik, szaleniec, reprezentuje nieprzeciętne humanistyczne wartoœci i niepodważalną prawdę. Swoje nieszczęœcie, osamotnienie, sprzeniewierzenie się normalnym ludzkim obowiązkom Gustaw przeżywa bowiem jako tragiczny występek.
„Dziadów częœć III"
Bohaterem jest Konrad, ulegający 2 metamorfozie, z Widma (II) w Gustawa (IV) a teraz w Konrada (III). Jest on postacią wyjątkową i osamotnioną. Jej wyjątkowoœć podkreœla nadludzka skala wrażliwoœci, cierpienia i poetyckiego talentu. Z tego wynika poczucie wyższoœci i jednostkowoœci, podkreœlone dodatkowo klaustrofobiczną przestrzenia więziennej celi.
Konrad jest uosobieniem całego narodu, wszystkich jego cierpień i dawnych wolnoœci.
Mała Improwizacja (I scena)- buntownicza pieœń zemsty œpiewana przez Konrada, porażonego klęską sprawy narodowej i perspektywą zagłady. Współwięzień, ksiądz, nazywa pieœń „szatańską", a odkrycie przyszłoœci poprzez geniusz poetycki okazuje się niemożliwe. Nie mogąc zrealizować swoich wizji bohater przegrywa.
Wielka Improwizacja (II scena) - Konrad jako największy twórca na ziemi podejmuje w imieniu cierpiącego narodu rozprawę z uosabiającym rozum Bogiem. Konrad przegrywa i tę walkę. Ogarnia go zwątpienie w dobroć Opatrznoœci, w sprawiedliwoœć historii i w możliwoœć zwycięstwa nad tyranią. Jego bunt okazują się występkiem moralnym ponieważ bierze się z pychy. Bohater jest opętany przez szatana, który rzuca najgorsze bluŸnierstwo: że Bóg jest Carem.
Widzenie Księdza Piotra (III scena) - ratowaniem duszy Konrada zajmuje się ksiądz Piotr, który prometeizmowi i buntowi przeciwstawia chrzeœcijańską pokorę. Z pozycji wiary jest w stanie odsłonić tajemnice przyszłoœci i objaœnić sens narodowych dziejów. Poeta nadał mistycznej wizji historii narodowych cierpień stylizację ewangeliczną i apokaliptyczną. Miało to na celu przedstawienie historii jako rzeczy metafizycznej, posiadającej szczególny sens.
Według Księdza Piotra historia Polski jest powtórzeniem losów Chrystusa, jest częœcią wielkiego boskiego plany. Naród polski musiał ponieœć, podobnie jak Chrystus, œmierć na krzyżu 3 zaborów, by następnie zmartwychwstać, odzyskać wolnoœć i dać ją innym. W dziejach ludzkoœci Polska miała odegrać rolę Chrystusa narodów.
W ten sposób Mickiewicz próbował nadać sens cierpieniom i walce.
Mesjanizm (zob. Widzenie Księdza Piotra) to wiara w przyjœcie Mesjasza; mistyczna wiara w posłannictwo wybranego przez Boga narodu do wypełnienia zbawczej misji.
Mesjanizm III częœci Dziadów:
1. widzenie Księdza Piotra
zesłania
porównanie Polski do Chrystusa
Męczeństwo narodu polskiego, porównane do cierpień Chrystusa na Golgocie (Gal - Francja, krzyż - Rosja Prusy Francja, Siepacz, który się poprawi - Rosja)
wizja przyszłego wskrzesiciela „z matki obcej, krew jego dawne bohatery, a imię jego czterdzieœci i cztery)
2. przeœladowanie młodzieży:
więŸniowie zsyłani na Syberię
porównanie Wasilewskiego do Chrystusa
krew młodzieży porównana do krwi Chrystusa
„Polska Chrystusem narodów" - stwierdzenie to opowiada o tym, że cierpienia Polski, tak jak cierpienia Chrystusa, odkupią œwiat i pozbawią go tzw. Ciemnej strony. Poœwięcenie całego pokolenia, straconego w rozwoju państwowoœci polskiej, powoduje zwiększenie szans następnego na życie w wolnej ojczyŸnie; wpływ filozofii mesjanizmu
XXX
Wielka Improwizacja wyraża pragnienie walki przedstawiciela narodu jakim jest Konrad. Jest dowodem œwiadomoœci jego potęgi twórczej ( przez porównanie do Boga), jest buntem przeciwko przemocy, złu i uciskowi oraz dowodem prometeizmu. „Jam mistrz wyciągam dłonie"... Buntuje się przeciwko bogu, uznanemu za synonim mądroœci - ale głuchemu wobec tragedii narodu polskiego. Wzywa więc Boga do walki z carem. I tu następuje pierwiastek lucyferyczny.
Mistyfikacja potęgi człowieka - wiara w ludzkie siły, odrzucenie boskiej interwencji,
bluŸnierstwo nawet i stwierdzenie „ Ja i Ojczyzna to jedno". Żąda pojedynku i rządu nas duszami.
W sporze o dusze Konrada wiodą spór złe i dobre moce. Dusze Konrada ratuje ks. Piotr, jego mesjanistyczna idea jest zapowiedzią zmartwychwstania narodu uzyskaniem przez niego niepodległoœci. Ksiądz jest uosobieniem pokory i ufnoœci w miłosierdzie boga (franciszkanizm - męczeństwo Chrystusa to są analogie do cierpienia Polaków)
Widzenie jest wyrazem idei mesjanistycznej (teoria religijno - mistyczna przypisująca jednostce lub zbiorowoœci role zbawienia czyli mesjasza) (deifikacja).
Widzenie jest także uogólnieniem martyrologii narodowej i nadanie jest mesjanistycznego sensu. Obawa przed niebezpieczeństwem osłabia wole działania niepodległoœciowego.
Idea miała przeciwdziałać upokorzeniu, wyniku klęski powstania listopadowego. Mesjanizm jednostki i narodu miał spełnić misje poœwięcenia się innych. Indywidualna walka o dana ideę. Cechami mesjanizmu są: prometeizm i tytanizm (Konradowie i Kordian)