RZEPAK: Oprócz uprawy jako źródła surowca paszowego i spożywczego rzepak stał się rokującą na przyszłość rośliną technologiczną z przeznaczeniem na tzw. paliwo biologiczne.
PRZEDPLON: Przedplonem nie powinny być rośliny należące do tej samej grupy botanicznej o podobnych wymaganiach pokarmowych, będące żywicielami tych samych gatunków szkodników. Uprawa rzepaku w monokulturze może spowodować nagromadzenie się czynników chorobotwórczych oraz szkodników. Najlepszym przedplonem dla rzepaku są wczesne strączkowe na zieloną masę lub ziarno, najgorszym zaś przedplonem jest pszenica jara i owies.
ŻYZNOŚĆ I STRUKTURA GLEBY: Do uprawy rzepaku nie nadają się gleby podmokłe i zakwaszone, torfy i suche piaski na których rzepak może wymarzać i wymakać. Najlepszymi glebami do uprawy rzepaku są żyzne gleby o dużej zawartości próchnicy, głębokiej warstwie ornej, niezakwaszone. Dobrze plonuje również na glebach lżejszych zasobnych w składniki pokarmowe o dobrej kulturze rolnej.
DOBÓR ODMIANY: Wybór odmiany powinien być zależny od lokalnych warunków klimatyczno- glebowych. Problemem przy może być zbyt niska mrozoodporność a przede wszystkim zimnotrwałość. Zaletą odmian mieszańcowych jest dzięki oparciu o szerszy materiał genetyczny: dobre pobieranie wody, co daje dobre plony nawet na glebach lekkich, dzięki szybkiemu rozwojowi początkowemu nadają się na opóźnione siewy, niższa gęstość łanu dzięki silnemu rozwojowi poszczególnych roślin. Natomiast zaletą odmian populacyjnych jest: różnorodność oferowanych odmian, tolerancja na wczesny siew, opłacalność produkcji nawet tam gdzie intensywność uprawy jest niższa.
PRZYGOTOWANIE GLEBY DO SIWU: Strukturę i wilgotność gleby należy regulować poprzez przedsiewne zabiegi uprawowe należy tak regulować stopień jej przewietrzenia i tempo ogrzewania. Ważne jest niszczenie resztek pożniwnych po zbiorach, gdyż często w nich znajdują się formy przetrwalnikowe różnych gatunków chorób i szkodników. Ważne w uprawie jest, by wykonywać tylko tyle zabiegów agrotechnicznych ile faktycznie potrzeba. Należy ograniczać liczbę przejazdów maszyn-stosowanie agregatów uprawowych. Nie wolno dopuścić do nadmiernego rozpylenia i przesuszenia gleby. Wierzchnia warstwa dobrze przygotowana do siewu powinna być wyrównana, równomiernie spulchniona. Powinna mieć gruzełkowatą strukturę bez brył, co umożliwia płytkie i równomierne rozmieszczenie drobnych nasion w glebie i szybkie wschody.
SIEW I MATERIAŁ SIWENY: Do siewu można przeznaczać jedynie nasiona kwalifikowane, zaprawione profilaktycznie środkami chemicznymi przeciwko sprawcom chorób i szkodnikom. Wybór terminu siewu zależy od regionu kraju i ma duży wpływ na prawidłowy rozwój i uformowanie się roślin przed zimą. Zbyt wczesny siew często jest mniej korzystny niż siew z opóźnieniem. Rzepak wysiany zbyt wcześnie wybiega w pęd już jesienią. Powoduje to ryzyko przemarznięcia a wiosną wegetacja przerośniętego łanu rozpoczyna się z opóźnieniem. Rośliny wysiane zbyt późno nie zdążą się jesienią ukorzenić, wytworzyć silnej rozety i zahartować.
NAWOŻENIE: W każdym zmianowaniu rzepak jest najbardziej wrażliwą rośliną uprawną na poziom żyzności gleby. Rzepak należy do tych gatunków roślin, u których plony stanowią funkcję wyprodukowanej masy uzależnionej od ilości skonsumowanego azotu, pod warunkiem zbilansowania tego składnika przez inne składniki pokarmowe makro i mikroelementy (P, K, Mg, S, Ca, Mn, Cu, B, Zn, Mo). Możemy wyznaczyć trzy grupy zabiegów agrotechnicznych: regulacją odczynu pH i zasobności gleby w P i K, systemem nawożenia azotem, nawożeniem wspomagającym efektywność plonotwórczą. Niedostateczna ilość potasu elimituje możliwość wykorzystania zastosowanego azotu i sprawia, że nawożenie jest nieefektywne. Fosfor przyśpiesza dojrzewanie roślin, sprzyja skróceniu wegetacji, a nasiona są dorodne i wysokiej jakości. Rola plonotwórcza azotu jest wieloraka i polega takim czynnikom jak: tempo wzrostu liści i korzeni, szybkość akumulacji suchej masy, liczba pędów bocznych. Efektywność nawożenia azotem możemy zwiększyć poprzez wiosenne nawożenie magnezem i siarką. Konieczne jest nawożenie rzepaku magnezem zwłaszcza na glebach lżejszych mineralnych o niskiej zawartości tego pierwiastka. Rzepak potrzebuje dużo siarki w formie siarcznów lub w postaci nawozów wieloskładnikowych.
OCHRONA HERBIZYDOWA: Na plantacjach rzepaku potencjalnym zagrożeniem jest kilkadziesiąt gatunków chwastów jarych i ozimych ,rocznych i wieloletnich. Największą konkurencją dla rzepaku są: samosiewy zbóż, perz właściwy, przytulia czepna, maruna bezwonna, rumian polny, mak polny, stulicha psia.
Na rynku znajduje się wiele preparatów mających bardzo szerokie spektrum zwalczania chwastów.
CHOROBY: Główne choroby występujące w uprawach rzepaku to: Czerń krzyżowych, Kiła kapusty, Mączniak rzekomy, Mączniak prawdziwy, Sucha zgnilizna kapustnych, Szara pleśń, Zgnilizna Twardzikowi, Zgorzel siewek