WYKA
AD 2 29.10.2011
WYBÓR MI
DZY CZASEM WOLNYM A KONSUMPCJ

Założenia:
1. Konsument jest pracobiorcą i może wybierać długość czasu pracy;
2. Konsument nie oszczędza i cały dochód z pracy przeznacza na konsumpcję;
3. Konsument dokonuje wyboru miedzy czasem wolnym (który dostarcza mu zadowolenia) a
czasem pracy (który przynosi mu dochód i pozwala na realizację konsumpcji)
Poruszając się po krzywej obojętności, konsument substytuuje czas wolny dochodem z pracy (lub
odwrotnie), zachowując ten sam poziom użyteczności całkowitej. Krańcowa stopa substytucji w miarę
przesuwania się po krzywej w prawo maleje, co oznacza, że za kolejne przyrosty czasu wolnego o
jednostkę, konsument jest skłonny poświecić coraz mniej dochodów z pracy.
Wybór optymalnej struktury konsumpcji i czasu wolnego zależy od linii płac, która stanowi swoiste
ograniczenie budżetowe dla konsumenta.
Wszystkie możliwe linie płac wychodzą z punktu D (rysunek poniżej).
Nachylenie linii zależy od stawek płac
Wzór ogólny :
C = w (24  R)
Gdzie C  konsumpcja, w  stawka płacy, R  relaks (czas wolny)
Punkt E wyznacza optymalny wybór konsumenta  zarówno długość czasu wolnego (0A), jak i
wielkości konsumpcji.
Przy zmianie stawki płac, konsument będzie osiągał nowe punkty równowagi, wyznaczone przez
punkt styczności nowych linii płac z krzywymi obojętności.
KRZYWA PODAŻY PRACY POJEDYNCZEGO PRACOWNIKA
Przy niskich stawkach płacy krzywa ma nachylenie dodatnie, co oznacza, że wzrost płacy powoduje
wzrost podaży pracy. Od pewnego momentu krzywa zawraca i charakteryzuje się nachyleniem
ujemnym, co oznacza, że przy wysokich stawkach płac, wzrost płacy powoduje spadek podaży pracy.
OPTYMALIZACJA KONSUMPCJI W CZASIE
Założenia:
1. Konsument wybiera między konsumpcją w okresie bieżącym (C1)a konsumpcją w okresie
przyszłym (C2), tym samym wybierając poziom oszczędności.
2. W swoich wyborach konsument jest ograniczony przez wielkość dochodu w dwóch okresach
 D1 i D2 i wysokość stopy procentowej  r.
Linia możliwości rynkowych  pokazuje optymalne kombinacji konsumpcji bieżącej i przyszłej, które
może wybrać konsument dysponujący danym dochodem.
Punkt B  konsument nie konsumuje w okresie bieżacym. Maksymalna konsumpcja w okresie
nastepnym wyniesie:
C2 = D2 + D1 + rD1 = D2 + D1(1+ r )
Punkt A  konsument w okresie bieżącym realizuje konsumpcję z dwóch okresów::
C1 = D1 + D2 / 1+ r
Równanie linii budżetu:
C1 + C2 /(1 + r) = D1 + D2 /(1+ r) lub
C1(1 + r) + C2 = D1 (1 + r) + D2