Celem diagnozy ergonomicznej stanowiska pracy jest zidentyfikowanie elementów systemu, ich wzajemnych relacji, analiza
oraz ocena, aby aby działanie stanowiska przy wykonywaniu określonych zadań przebiegało sprawnie, bez szkody dla
człowieka oraz bez negatywnych zmian w otoczeniu

Procedury diagnostyczne:
-ocena obciążenia fizycznego pracą
- ocena obciążenia psychicznego pracą
- ocena antropometrycznych obiektów technicznych
- ocena parametrów materialnego środowiska pracy
- kompleksowa ocena stanowiska pracy
- certyfikacja maszyn i urządzeń

Certyfikacja to ocena zgodności wyrobu z odpowiednimi wymaganiami bezpieczeństwa i zdrowia użytkowników, prowadzona
przez trzecia strone przed wprowadzeniem tych wyrobów do obrotu handlowego

Metody i techniki diagnostyczne;
- metody badań ankietowych
- listy kontrolne (check-list)
- metody badań testowych
- metody wskaźnikowe
- metody punktowo-wskaźnikowe
- atestacja
- metody analizy sieciowej
- metody bilansowe

Skutki działania materialnego środowiska pracy na człowieka i pośrednia na jego pracę zależą od:
- rodzaju działającego czynnika (np. hałas, oświetlenia itp.)
- czasu i okresów działania tych czynników
- nasilenia
- uciążliwości pracy
- indywidualnej odporności i wrażliwości człowieka na dany czynnik oraz stanu zdrowia i aktualnej jego kondycji

Nazwa antropometria wywodzi się od greckich słów anthropos – człowiek, metron – miara

Wykorzystanie antropometrii w kształtowaniu struktury przestrzennej środowiska pracy:

1.

Biomechanika – kątowe zakresy ruchu, siły, masa ciała

2.

Przestrzeń pracy – przestrzeń widzenia, przestrzeń pracy rąk, pozycje robocze.

3.

Wymiary bezpieczeństwa – wymiary dostępu ochrony oczu i twarzy, ochrony głowy, ochrony słuchu, ochrony układu

oddechowego, ochrony rąk, stóp oraz całego ciała

Znaczenie wiedzy antropometrycznej w projektowaniu ergonomicznym układu człowiek maszyna:
- metoda fantomów (manekinów)
- metoda makiet
- metoda schematów obszaru pracy
- metoda fantomów komputerowych
- metoda bezpośrednia

Atlas antropometryczny jako jako narzędzie projektowania stanowisk pracy
- zawiera charakterystyki centylowe dorosłej ludności Polski dla obu płci (200 cech)
- cechy somatyczne(wysokość szerokość, długość, obwody)
- cechy funkcjonalne (zakresy kątowe i dystanse ruchów)
- Centyle oblicza się z próbki losowej, przy czym 5 i 95 centyl, nazywa się nazywa się odpowiednio dolnym C

5

i górnym C

95

a

50 centyl mediana C

50

- C

5

, C

95

– wymiary progowe

Centyl rzędu p, (Cp) jest to taka wartość dla której p% populacji ma wartość cechy mniejszą, zaś pozostała część populacji ma
wartość cechy większą od Cp. Centyle wyznacza się z próby losowej.


Przestrzeń pracy to przede wszystkim: pole pracy, powierzchnia dla materiałówi narzędzi oraz wolna przestrzeń
umożliwiająca ruchy rąk przy wykonywaniu czynności
Wyróżnia się : normalny zakres rąk maksymalny i wymuszony.

Rodzaje urządzeń sygnalizacyjnych:
- wskaźniki wychyłowe ilościowe
- wskaźniki wychyłowe jakościowe
- Wskaźniki cyfrowe
- monitory ekranowe
- sygnalizatory świetlne
- sygnalizatory dźwiękowe

Wg kryterium złożoności informacji zawartej w sygnale wyróżniamy
- Sygnalizację ilościową
- Sygnalizację jakościowa
- Sygnalizację kontrolną

Przewaga maszyn nad człowiekiem:
- szybkość działania
- wielkość dysponowanej mocy, siły i ich stabilnośc
- niezmienność wykonywania stereotypowych czynności i zadań
- przechowywanie informacji w postaci skróconej i kasowanie informacji
- zdolność do wykonywania wielu operacji jednocześnie
- odpornośc na warunki środowiska

Zainteresowania współczesnej ergonomii obejmują wszelkie przejawy współdziałania ludzi z obiektami technicznymi:
- techniki i technologie wytwarzania
- jakość (ergonomiczność) wyrobów
- urządzenie mieszkania
- środki transportu i komunikowania się
- warunki życia osób starszych i niepełnosprawnych
- pracę biurową
- sport i rekreację

Kształt tarczy

Dokładność odczytu podziałki:

a) tarcza liniowo-pionowa,

b) tarcza liniowo-pozioma,

c) tarcza półokrągła,

d) tarcza okrągła

e) tarcza okienkowa

Podstawowe wymagania ergonomiczne czytelności podziałki:

• grubość i odstęp między kreskami podziałki

• zróżnicowanie długości kresek oznaczających określone interwały

• moduł dziesiętny

• kąt obserwacji

• oświetlenie

• kontrast kresek podziałki i tła

Dostępność urządzenia starowniczego

 Usytuowanie uchwytu wewnątrz przestrzeni ograniczonej funkcjonalnym zasięgiem kończyn człowieka

 Uchwyty najczęściej używanych US powinny być usytuowane wewnątrz strefy wokół stawu łokciowego ( przy

normalnym położeniu kończyny) określonej promieniem wynoszącym 30 cm dla kobiet i 35 cm dla mężczyzn

 Zasięg ten może być modyfikowany przez dopuszczalne ruchy łokcia w granicach 5 cm

 Maksymalne uniesienie łokcia nie powinno przekraczać 8 cm

Rozróżnialność
Rozmieszczenie przestrzenne US

uwzględnienie danych antropometrycznych (maksymalne i normalne zasięgi kończyn człowieka o 5 – centylowej

charakterystyce wymiarowej)

zbyt bliskie umiejscowienie US utrudnia manipulowanie (w pionie odległość min. 12,5 cm, w poziomie min. 20 cm)

duża liczba US – zróżnicowanie wielkości i kształtów uchwytów lub ujednolicenie ich położeń zerowych

różnica między gałką większą i mniejszą – nie mniejsza niż 20%

dostosowanie kształtów uchwytów do anatomicznych kształtów dłoni

Operatywność

• wartość przełożenia

• stawiany opór

• stopień zgodności z realizowaną funkcją

Bezpieczeństwo działania US
(wybrane przykłady)

 Umieszczenie US w specjalnym zagłębieniu

 Otoczenie specjalną barierą

 Oddalenie US od siebie lub rozmieszczenie ich zgodnie z kolejnością użycia

 Przykrywy nad elementami manipulacyjnymi

 Mechaniczna blokada w poszczególnych położeniach elementów manipulacyjnych

Rodzaje urządzeń sterowniczych US

Przyciski ręczne

Przyciski nożne

Przełączniki obrotowe (strzałkowe, gałkowe)

Wyłączniki uchylne

Gałki obrotowe

Dźwignie (drążki)

Korby

Kierownice (koła sterowe)

Pedały

ZASADY ROZMIESZCZANIA WSKAŹNIKÓW I ELEMENTÓW STEROWNICZYCH

1.

ZASADA SPEŁNIANEJ FUNKCJI

Polega na grupowaniu razem wskaźników lub elementów sterowniczych spełniających podobną funkcję.

2.

ZASADA WAŻNOŚCI

Grupowanie w zależności od tego, w jakim stopniu warunkują one realizację zadania.

3.

ZASADA OPTYMALNEGO ROZMIESZCZENIA

Znalezienie dla każdego elementu optymalnego miejsca z punktu widzenia ich zastosowania ( wygody, dokładności,
szybkości, potrzebnej siły itp. )

4.

ZASADA KOLEJNOŚCI UŻYCIA

Przestrzenne ulokowanie elementów według odpowiadającej kolejności wykorzystania.

5.

ZASADA CZĘSTOŚCI UŻYCIA

Rozmieszczenie elementów według częstości użycia, po uprzednim określeniu tej częstości.

INFORMACJA

jest przekazywana do człowieka przy pomocy różnych sygnałów.

Aby sygnał mógł być odebrany przez człowieka musi posiadać odpowiednią formę fizyczną, która może być
zarejestrowana przez system nerwowy człowieka w postaci wrażeń zmysłowych.

CECHY SYGNAŁÓW

1.

jakość,

2.

siła,

3.

wielkość,

4.

kształt,

5.

położenie,

6.

ruch,

7.

czas pojawiania się i trwanie.

1.

CECHY JAKOŚCIOWE SYGNAŁU

Np. barwa

2.

SIŁA SYGNAŁU

Konieczne jest nadanie bodźcom pewnego minimum intensywności, jest tzw. próg wrażliwości.

Najmniejszą różnicę w intensywności sygnałów, jaką człowiek zauważa, nazywamy

progiem czułości albo różnicy.

Optimum siły sygnałów zależy od :

•

Wielkości przedmiotów obserwowanych,

•

Oświetlenia tła ( kontrast ),

•

Wymaganej precyzji wykonania zadania.

3. WIELKOŚĆ SYGNAŁU

Cecha ta dotyczy głównie wymiarów przestrzennych i związana jest z ostrością wzroku.

Określa się ją za pomocą minimalnej odległości między dwoma punktami, przy której możliwe jest uzyskanie wrażenia
rozdzielczości tych punktów.

Próg ostrości

określa się za pomocą jednostek kątowych.

4. KSZTAŁT SYGNAŁU

Kształt rozpoznawalny jest zarówno wzrokiem jak i dotykiem.

Wzrokowo najłatwiej rozpoznawalne są kształty regularne:
kropki, kreski, trójkąty, kwadraty, o wiele trudniej jest zidentyfikować kształty nieregularne.

5. POŁOŻENIE SYGNAŁU

Określenie miejsca sygnału może być dokonywane za pomocą różnych organów zmysłowych, głównie jednak za pomocą
wzroku, słuchu i czucia kinestetycznego.

6. RUCH SYGNAŁU

Rozróżniamy:

•

sygnały nieruchome pojawiają się stale w jednym i tym samym punkcie miejsca pracy,

•

sygnały ruchome zmieniają swoje miejsce w polu orientacji podmiotu.

Zarówno sygnały nieruchome , jak i ruchome mogą pojawiać się w dwojaki sposób:

•

sygnały przerywane dyskretne ( zjawiają się i znikają w określonych odstępach czasu regularnie lub nieregularnie ),

•

sygnały ciągłe (trwają w polu orientacji podmiotu albo w jednym miejscu, albo też przesuwają się w polu widzenia ).

Obserwowanie sygnałów ciągłych nazywamy śledzeniem.

7. CZAS TRWANIA SYGNAŁU

Aby jakikolwiek bodziec został spostrzeżony, musi on działać przez minimalny okres czasu, który możemy nazwać

okresem

progowym.

Potrzebny jest również pewien minimalny czas dzielący bodźce następujące po sobie, aby dały się rozróżniać i nie zlewały się w
jeden. ( optymalna widzialność ok.0.1 s)

Przyczyny popełnianych błędów:

1.

Sygnał niesie dostateczną ilość informacji, ale trwa zbyt krótko;

2.

Sygnał niesie dostateczną ilość informacji dla operatora wyszkolonego i ma dostateczny czas trwania, ale trafia na osobę

niewyszkoloną;

3.

Sygnał silny u źródła doznaje zniekształceń i osłabienia po drodze;

4.

Duże zmęczenie i spadek koncentracji oraz spadek zdolności postrzegania;

5.

Operator nieprzystosowany psychicznie do odbioru sygnału w danej chwili;

6.

Sygnał niesie zbyt mało informacji

PODEJMOWANIE DECYZJI

jest konieczne wtedy, gdy nie ma jednoznacznego przyporządkowania między sygnałem a

reakcją, kiedy pracownik musi uwzględniać w działaniu więcej niż jeden sygnał, albo też gdy zachodzi możliwość więcej niż
jednej reakcji na jeden sygnał.

NAJWAŻNIEJSZE SYTUACJE:

1.

Wyboru

2.

Złożone

3.

Preferencje

4.

Probabilistyczne

Rozróżniamy dwa rodzaje pamięci:

•

Świeża

– wykorzystuje się ją przy podjęciu decyzji na podstawie sygnałów otrzymanych bezpośrednio przed tym

momentem ,

•

Trwała

– przejawia się w wiedzy i umiejętnościach człowieka. To główny magazyn wiedzy człowieka. Informacje

zaczerpnięte z sygnałów aktualnych są przetwarzane odpowiednio do wiadomości już posiadanych. Pojemność pamięci
trwałej jest nieograniczona.

ORAZ

wyobraźnia

umożliwiająca wyprzedzanie biegu zdarzeń

PODSTAWOWE CZYNNOŚCI RUCHOWE

1.

Ruchy pozycyjne,

2.

Ruchy powtarzalne,

3.

Ruchy ciągłe,

4.

Ruchy seryjne,

5.

Pozycja statyczna.

STRUKTURA RUCHÓW

Wszelkie ruchy robocze składają się z dwóch głównych faz:

•

Docelowej ( dynamiczna, stabilizująca )

•

Manipulacyjnej ( ciągnięcie, pchanie, naciskanie, przytrzymywanie, przekręcanie )

CECHY RUCHÓW

1.

szybkość

2.

dokładność

3.

siła

Koszt fizjologiczny

pracy jest pojęciem używanym dla określenia stopnia psychofizjologicznego obciążenia ustroju.

Jest to pojęcie szersze od pojęcia

kosztu energetycznego

pracy, który oznacza tylko ilość energii zużytej podczas

wykonanej pracy.

Koszt fizjologiczny

pracy oznacza się zarówno na podstawie wartości wydatku energetycznego, jak i na podstawie zmian

czynnościowych zachodzących w ustroju pod wpływem wykonanej pracy, na przykład zmian częstości skurczów serca,

objętości wyrzutowej serca, wentylacji minutowej płuc i innych.

Przydatność określenia tzw. roboczego wydatku energetycznego ( RWE ) :

1.

Umożliwia porównanie wysiłków fizycznych wymaganych przy wykonywaniu różnego rodzaju pracy,

2.

W stosunku do osób ciężko pracujących fizycznie wyznaczenie RWE może stanowić obiektywną podstawę normowania

pracy i ustalania wynagrodzenia w zależności od wysiłku,

3.

Wartość RWE pozwala na ocenę ryzyka zatrucia szkodliwymi substancjami wziewnymi zawartymi w powietrzu. Im

większy jest bowiem wydatek energetyczny ( im cięższą wykonujemy pracę ), tym wię maksymalnego pochłaniania tlenu

przez ustrój ksze zapotrzebowanie na tlen i tym większa wentylacja płuc. Im intensywniejsza wentylacja płuc, tym więcej

substancji wziewnych wniknie do organizmu.

PPM – podstawowa przemiana materii
CPM – czynnościowa przemiana materii ustroju

RWE – roboczy wydatek energetyczny – w centrum zainteresowania ergonomii

SPOSOBY OCENY WYSIŁKU FIZYCZNEGO

1.

Pomiar i porównanie zużycia tlenu z maksymalną zdolnością pochłaniania tlenu przez ustrój

2.

Pomiar zmian fizjologicznych zachodzących w organizmie w czasie pracy

3.

Pomiar wydatku energetycznego, obciążenia statycznego i monotypowości wykonywanych ruchów

/metoda szacunkowa/

Klasyfikacja ciężkości pracy wg Kozłowskiego:

 10% maksymalnego pochłaniania tlenu przez ustrój - praca lekka,

 10-30% maksymalnego pochłaniania tlenu przez ustrój – praca średnio ciężka,

 30-50% maksymalnego pochłaniania tlenu przez ustrój – praca ciężka ( należy dążyć do nieprzekraczania tej granicy),

 50% maksymalnego pochłaniania tlenu przez ustrój – praca bardzo ciężka

METODY OKREŚLANIA WYDATKU ENERGETYCZNEGO

1.

Kalorymetria bezpośrednia

– ocena wysiłku na podstawie pomiaru ilości ciepła wytwarzanego w tym czasie w

organizmie ( specjalne komory kalorymetryczne )

2.

Kalorymetria pośrednia

-

polega na określeniu objętości tlenu pobieranego przez organizm w

jednostce czasu

 Szczególnie przydatna poczas wysiłków, w któtych przeważają procesy tlenowe

 Ilość energii uzyskana w procesach utleniania, przy zużyciu 1 litra tlenu, jest definiowana jako

równoważnik energetyczny tlenu

3.

Metoda chronometrażowo-tabelaryczna

Metoda ta polega na obliczeniu wydatku energetycznego pracownika zatrudnionego na określonym stanowisku pracy na
podstawie dwóch grup danych:

 Czas wykonania poszczególnych rodzajów czynności w ciągu zmiany; uzyskanie tych danych wymaga

przeprowadzenia chronometrazu pracy, tzn. obserwacji i dokonania pomiaru czasu trwania poszczególnych
rodzajów czynności,

 Tabel zawierających jednostkowy wydatek energii na wykonanie różnych czynności.

Na podstawie techniki kalorymetrii pośredniej opracowano tabele zawierające jednostkowy

wydatek energetyczny,

związany z

wykonywaniem czynności (kJ/min )

Czas trwania poszczególnych czynności mnożymy przez jednostkowy wydatek energetyczny i otrzymujemy lączny wydatek
energetyczny dla danej czynności.

Następnie sumujemy wydatki energii poszczególnych czynności i uzyskujemy sumaryczny wydatek przypadający na zmianę
roboczą

Monotypowość

– jednostajne powtarzanie ruchów przez człowieka angażuje w pracy te same grupy mięśni, na skutek

tego ulegają one zmęczeniu szybciej niż wówczas, gdy pracują różne grupy mięśni.

Oceniając

monotypowość ruchów roboczych

należy wziąć pod uwagę:

 Liczbę monotypowych powtórzeń,

 Wielkość rozwijanych sił mięśniowych przy wykonywanych ruchach.

Przy ocenie stopnia

obciążenia statycznego

należy brać pod uwagę:

 Rodzaj postawy przy pracy (stojąca, siedząca, itd.)

 Wymuszenie zajmowanej postawy

 Stopień poczylenia ciała

 Możliwość zmiany pozysji przy wykonywaniu danej czynności

Ocena sumaryczna

wysiłku fizycznego

zawiera sumę ocen cząstkowych i jest to podstawa do:

 Klasyfikacji stanowisk pracy ze względu na kolejność ich usprawniania,

 Racjonalizacji metod pracy,

 Modernizacji urządzeń

Zalecenia mające na celu optymalizację wysiłku fizycznego:

 obciążenia dynamiczne są bardziej korzystne dla organizmu, niż obciążenia statyczne lub monotypowość ruchów,
 pożądane są warunki umożliwiające prace przy zmiennym obciążeniu, zgodnym z rytmem biologicznym i

upodobaniami pracownika,

 nie należy przekraczać dopuszczalnych wartości wydatku energetycznego ustalonych dla określonego wieku i płci

pracownika,

 należy stworzyć warunki wykluczające występowanie hipokinezy (niedostatek ruchu) w czasie pracy,
 wysiłek fizyczny powinien być zaprojektowany w powiązaniu z prognozowanymi, określonymi intensywnościami

czynników mikroklimatu (temperaturą, wilgotnością i ruchem powietrza oraz promieniowaniem cieplnym).