Generałowie ZSRR

Gieorgij Konstantynowicz Żukow

(1896 - 1974) -

Marszałek Związku Radzieckiego od

1943 roku. Uczestnik I wojny światowej, jeden z

najwybitniejszych dowódców Armii Czerwonej od 1918 roku. Od

lutego do lipca 1941 roku szef Sztabu Generalnego. Po agresji Niemiec na

ZSRR dowodził m.in. frontem leningradzkim i rezerwowym. Od lipca 1942 r.

zastępca naczelnego wodza; opracował główne założenia bitew: moskiewskiej,

stalingradzkiej i kurskiej. Dowodził frontami zachodnim (1941 - 1942), 1

ukraińskim (1942 - 1943) i 1 białoruskim (1944 - 1945), na czele którego

kierował operacją wiślańsko-odrzańską i zdobyciem Berlina. 9 maja 1945 roku

przyjął kapitulację niemiecką w imieniu Naczelnego Dowództwa Armii

Czerwonej. W latach 1945 - 1946 był dowódcą radzieckich wojsk okupacyjnych

w Niemczech. Od marca do czerwca 1946 r. wiceminister obrony, od marca

1953 r. do lutego 1955 r. pierwszy zastępca ministra obrony. W latach 1955

-1957 minister obrony ZSRR. W 1958 r. przeniesiony w stan spoczynku, autor

"Wspomnień i refleksji".

Klimient Jefriemowicz Woroszyłow (1881 - 1969) -

Polityk i marszałek. W partii bolszewickiej od 1903 r. Uczestnik rewolucji 1905

- 1907 i rewolucji październikowej 1917 oraz wojny domowej w Rosji 1917 -

1922. W latach 1918 - 1920 członek Rady Wojskowo-Rewolucyjnej I Armii

Konnej, blisko związany ze Stalinem. 1926 - 1952 członek Biura Polityczneko

WKP(b), współodpowiedzialny za represje i czystki w Armii Czerwonej. 1925 -

1934 komisarz ludowy ds. wojskowych i morskich, 1934 - 1940 ludowy

komisarz obrony, od maja 1940 zastępca przewodniczącego Rady Komisarzy

Ludowych ZSRR. 1941 - 1945 członek Państwowego Komitetu Obrony. Od

1945 r. przewodniczący Sojuszniczej Komisji Kontroli na Węgrzech,

przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1953 - 1960). Odwołany

ze stanowisk po poparciu tzw. antypartyjnej grupy W. Mołotowa.

Siemion Budionny (1883 - 1973) -

Marszałek Związku Radzieckiego, dowodził jednostkami operacyjnymi we

wszystkich walkach prowadzonych w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Był

dowódcą Armii Czerwonej Konnej walczącej na froncie południowym m.in. o

Lwów. Po zakończeniu wojny pełnił wiele znaczących funkcji w Armii

Czerwonej. Po 1937 roku dowódca moskiewskiego okręgu wojskowego. W

czasie DWŚ dowodził frontem połudiowo-zachodnim w czasie niemieckiego

planu Barbarossa.