OZNACZANIE TEMPERATURY SAMOZAPŁONU PAR

CIECZY METODĄ WG PN-EN 14522:2006

1.

Cel ćwiczenia

Celem ćwiczenia jest oznaczenie temperatury samozapłonu cieczy zgodnie z normą PN – EN

14522:2006

2.

Podstawowe definicje

Większość materiałów spala się w wyniku reakcji tlenu z paliwem gazowym. Spalanie

cieczy jest możliwe wtedy, gdy nad powierzchnią cieczy znajduje się zdolna do zapalenia

mieszanina par cieczy z powietrzem. W stadium początkowym istotą procesu spalania jest

powolne utlenianie paliwa, któremu towarzyszy wydzielanie ciepła i stałe podwyższanie

temperatury reagentów. Jednocześnie ze wzrostem temperatury rośnie szybkość reakcji, aż do

momentu pojawienia się płomienia.

Samozapłonem – sposób zainicjowania reakcji spalania, zachodzący w rezultacie

samonagrzewania substancji wstępnie ogrzanych (przez ciągły bodziec energetyczny) do

stanu, w którym szybkość wydzielania się ciepła z reakcji utleniania przewyższa szybkość

odprowadzania ciepła Samozapłon cieplny następuje samorzutnie po osiągnięciu przez

mieszaninę par lub gazów z powietrzem temperatury samozapłonu.

Temperaturą samozapłonu cieczy nazywamy najniższą temperaturę ścianek naczynia, w

której w danych warunkach i dla danej mieszaniny następuje samorzutnie zapalenie cieczy w

całej masie w wyniku oddziaływania bodźca energetycznego ciągłego

Zapłon – sposób zainicjowania reakcji spalania od punktowego bodźca energetycznego, np.

iskry spawalniczej, elektrycznej.

Samozapalenie – zainicjowanie reakcji spalania bez konieczności dostarczenia bodźca

energetycznego z zewnątrz. Samozapalenie może być w wyniku:

•

procesów biologicznych,

•

reakcji chemicznych,

•

procesów fizycznych.

Energia aktywacji jest to minimalna energia kinetyczna cząstki, przy której następuje

zderzenie efektywne Jest to energia potrzebna do pokonania wzajemnego odpychania cząstek i

utworzenia kompleksu aktywnego.

Zderzenie efektywne jest to zderzenie cząstek prowadzące do zmian chemicznej natury

cząstek. Nie każde zderzenie cząstek musi być efektywne. Liczba efektywnych zderzeń,

przypadająca na jednostkę czasu, determinuje szybkość reakcji chemicznej.

Kompleks aktywny jest to nietrwały zespół cząstek (twór) powstały w wyniku zderzeń

efektywnych, o energii większej od energii substratów o wartość energii aktywacji Kompleks

ten ulega natychmiastowemu rozpadowi i przechodzi w trwalsze produkty reakcji.

3. Mechanizm samozapłonu cieplnego mieszaniny par lub gazów z
powietrzem

Proces zapalenia można rozpatrzyć na następującym przykładzie: załóżmy, że mamy

naczynie o objętości V stałej (sztucznie utrzymywane]) temperaturze ścianek T

0

(równej

temperaturze otoczenia), zawierające mieszaninę par lub gazów z powietrzem.

W temperaturze pokojowej tylko nieliczne mieszaniny palne mogą ulec samorzutnemu

zapaleniu, np. wodorki fosforu, krzemu Większość reakcji utlenienia potrzebuje wstępnego

ogrzania w celu zwiększenia liczby cząstek o energii większej lub równej wartości energii

aktywacji, zdolnych do utworzenia kompleksu aktywnego. Udział zderzeń aktywnych w ogólnej

liczbie zderzeń nie przekracza w warunkach normalnych (T = 25°C, p = 1 atm) drobnego

ułamka procentu. Oczywiście nawet w temperaturze pokojowej niektóre cząstki mają dość

energii, aby pokonać barierę energetyczną reakcji, lecz większość cząsteczek wymaga

ogrzania

Po ogrzaniu naszej mieszaniny palnej do odpowiedniej temperatury w naczyniu zacznie

przebiegać reakcja chemiczna z szybkością W. mierzoną liczbą moli produktów utlenienia X.

pojawiających się w ciągu sekundy w jednostce objętości;

gdzie-

ko stała szybkości reakcji chemicznej,

p - ciśnienie cząstkowe par lub gazów palnych w mieszaninie z powietrzem,

n - rząd reakcji chemicznej

funkcja Artheniusa, wyrażająca wpływ temperatury

na szybkość reakcji chemicznej.

R - stała gazowa,

E - energia aktywacji,

t - czas,

T - temperatura reagującej mieszaniny palnej

Utworzony z poszczególnych cząstek kompleks aktywny jest bardzo nietrwały; rozpada się

na trwalsze produkty reakcji, wydzielając ciepło W wyniku reakcji chemicznej w naczyniu

wywiązuje się w jednostce czasu następująca ilość ciepła :

spalania płomieniowego. Ciepło wydzielające się w trakcie reakcji utleniania (q1) zużywa się

częściowo na podgrzanie mieszaniny zawartej w naczyniu, częściowo zaś zostaje

odprowadzone do otoczenia lub na ogrzanie cząsteczek nie biorących udziału w utlenieniu, np

azotu lub produktów reakcji. Wartość ciepła odprowadzonego do otoczenia (q

:

) w jednostce

czasu określa równanie (3)

gdzie:

a

p

- współczynnik przejmowania ciepła między czynnikiem w naczyniu i ścianką,

F - powierzchnia ścianek naczynia,

To - temperatura otoczenia,

T - temperatura reagującej mieszaniny.

Jeżeli przyjmie się, że a

p

nie zależy od temperatury, to straty ciepła q2 będą liniowo

zależne od średniej temperatury reagującej mieszaniny (rys. 1.). Zakładając także, że do chwili

zapalenia ciśnienie cząstkowe gazu palnego praktycznie nie ulega zmianie, otrzymuje się

równanie (2) w postaci krzywej logarytmicznej (rys. 1.) Na rys. 1. przedstawiono wykresy

funkcji (2) i (3) po wprowadzeniu przyjętych założeń.

gdzie:

Qv- ciepło przy stałej objętości,

V • objętość naczynia

W miarę wzrostu temperatury szybko rośnie liczba cząsteczek mających wystarczającą

energię do utworzenia kompleksu aktywnego Istnieje pewna krytyczna wartość temperatury

(temperatura zapalenia), powyżej której odpowiednia liczba cząsteczek ma wystarczającą

energię, aby powolny proces utleniania stał się samorozprzestrzeniający i doprowadził do

Układ krzywych ql,q*,qf względem jednej prostej q

:

przedstawia trzy reakcje chemiczne

zachodzące z różnymi szybkościami Szybkość każdej z podanych reakcji chemicznych zależy od

początkowego ciśnienia cząstkowego pary cieczy palnej w mieszaninie. Załóżmy, że reakcja

przebiega według krzywej q™. W temperaturze początkowej To ciepło wydzielone w wyniku

reakcji utlenienia jest większe od ciepła odprowadzonego do otoczenia; mieszanina palna

nagrzewa się. jednakże do zapalenia nie dochodzi, gdyż temperatura układu jest za niska

Rys 1. Zależność szybkości ciepła wywiązującego się w naczyniu (Qj) oraz ciepl2

odprowadzonego do otoczenia (q2) od temperatury To- temperatura otoczenia ścianek naczynia oraz
początkowo mieszaniny palnej Ti- temperatura równowagi cieplnej T

r

- temperatura samozapłonu

zmniejsza się więc szybkość reakcji. Krzywa q1" przedstawia reakcję utlenienia, która przebiega

z najmniejszą szybkością reakcji chemicznej. W każdej temperaturze pomiędzy T1 i T2

szybkość utraty ciepła do otoczenia przekracza szybkość wytwarzania ciepła przez mieszaninę

reagującą (prosta q2 leży powyżej krzywej q1" ).

Jak długo szybkość reakcji jest mała, mamy do czynienia z przypadkiem powolnego

utlenienia i me nastąpi samorzutnie zapalenie mieszaniny par cieczy z powietrzem, chyba ze

zmienimy warunki doświadczenia w kierunku przyspieszenia reakcji. Może to nastąpić poprzez

podniesienie ciśnienia, wzrośnie wówczas wartość odprowadzonego ciepła, lecz w mniejszym

stopniu niz szybkość reakcji. Odprowadzenie ciepła wzrasta bowiem w przybliżeniu liniowym,

szybkość reakcji zaś w postępie geometrycznym. Wskutek tego może wystąpić przypadek, że

wytworzone przez reakcję ciepło nie będzie mogło być w całości odprowadzone i temperatura

par cieczy i gazów będzie wzrastała coraz bardziej W zakresie temperatur powyżej punktu B

szybkość reakcji zwiększa się (wartość ciepła wytworzonego w jednostce czasu przewyższa

jego straty; krzywa q1'" leży nad prostą q2) i w krótkim czasie szybkość jej stanie się tak

wielka, że nastąpi zapalenie par cieczy

Jeżeli reakcja przebiega według krzywej q3. to szybkość wydzielonego ciepła jest zawsze

większa od szybkości odprowadzonego ciepła (krzywa q1. leży całkowicie nad prostą q2).

W tym przypadku mieszanina od samego początku (od To) będzie sama się nagrzewać,

szybkość tej reakcji chemicznej w stosunku do pozostałych reakcji jest największa i w układzie

nastąpi zapalenie.

Granica miedzy obszarami nieograniczonego i ograniczonego samonagrzewania się

mieszaniny od temperatury To odpowiada przebiegowi reakcji według krzywej q1

Reagująca

w tych warunkach mieszanina może się sama nagrzewać do pewnej temperatury, w której

następuje równowaga cieplna. Jednakże, w odróżnieniu od podobnego, wcześniej rozpatrywa-

nego przypadku (powolnego utlenienia), ta równowaga jest nietrwała Wystarczy tylko

nieznaczne podwyższenie temperatury To, aby proces ten przeistoczył się w progresywne

samonagrzewame prowadzące do zapalenia. W ten sposób warunkiem przejścia układu

reagującego do zapalenia jest położenie prostej q2 jako stycznej do krzywej q1. W punkcie

styczności zachodzi równość ciepła wywiązanego w wyniku reakcji utlenienia i odpro-

wadzonego do otoczenia:

Tamperatura ścianek naczynia (T0) jest pewnąwartością graniczną.Za pomocą wzorów i

przekształceń matematycznych można udowodnić zależność temperatury zapalenia cieczy (T2)

od temperatury otoczenia. W tym celu należy skorzystać ze wzorów (2), (3) i (4) przy

założeniu, ze T = T

2

i otrzymać równanie:

Za temperaturę samozapłonu cieczy przyjmuje się najniższą temperaturę ścianki naczynia (T

0

),

przy której w danych warunkach zapala się mieszanina palna.

Przyspieszenie powolnej reakcji utlenienia i przejście jej w spalanie może zaistnieć nie tylko

w następstwie wydzielania ciepła. Przy założeniu, że mechanizm spalania jest łańcuch owo-

rodnikowy przyspieszenie reakcji utlenienia możliwe jest, gdy szybkość tworzenia się

rozgałęzionych reakcji łańcuchowych przewyższa szybkość zrywania łańcuchów lub jest jej

równa.

3.

Czynniki wpływające na wielkość temperatury samozapłonu mieszaniny

par lub gazów palnych z powietrzem

Temperatura samozapłonu cieczy nie jest wielkością jednoznaczną dla określonej mieszaniny,

lecz zależy od wielu czynników. Istotny wpływ na wartość temperatury zapalenia ma bilans

cieplny, który. zależy od objętości i kształtu substancji palnej, od jej ilości w objętości

powietrza, ciśnienia itp Temperatura zapalenia cieczy zmienia się w zależności od

♦ wielkości powierzchni właściwej odprowadzającej ciepło, tzn. powierzchni wymiany

ciepła przypadającej na jednostkę objętości substancji palnej. Zmniejszenie powierzchni

właściwej powoduje obniżenie temperatury samozapłonu.

• ciśnienia mieszaniny palnej. wzrost ciśnienia mieszaniny par i gazów z powietrzem

powoduje zwiększenie liczby zderzeń efektywnych cząsteczek paliwa i tlenu, w wyniku czego

wzrasta szybkość reakcji spalania Dlatego leż wzrost ciśnienia na ogół obniża temperaturę

samozapłonu mieszaniny palnej. Temperatura samozapłonu metanu w powietrzu pod

ciśnieniem 610-10" N/ m2 jest na przykład o 300° C niższa niż pod ciśnieniem

atmosferycznym;

•

stężenia składnika palnego w mieszaninie. Maksymalne wartości osiągane są przy

stężeniach zbliżonych do granic wybuchowości, najniższe wartości temperatury samozapłonu

posiadają mieszaniny przy stężeniu składnika palnego równym stężeniu stechiometrycznemu.

•

składu utleniacza (powietrza). W otoczeniu tlenu temperatura samozapłonu jest niższa

niż w powietrzu (tab. I.). Domieszki gazów obojętnych, np. N, CO2 w mieszaninie reagującej

zwiększają straty ciepła, co przyczynia się do wzrostu temperatury samozapłonu mieszaniny

palnej Ciepło wydzielone w wyniku reakcji utlenieni paliwa w powietrzu ulega utracie,

ogrzewając azot stanowiący 80% powietrza.

Tabela 1: Wpływ składu utleniacza na temperaturę zapalenia

Nazwa substancji

Temperatura
samozapłonu
w powietrzu [*C]

Temperatura
samozapłonu w tlenie
[°C]

aldehyd octowy

175

159

octan n-amylu

363

234

n-butan

283

278

tlenek węgla

609

587

cyklopropan

500

454

eter etylowy

193

182

etylen

490

485

n-heksan

225

238

wodór

500

400

siarkowodór

260

220

eter winylowy

360

166

Wszystkie utleniacze dodane do mieszaniny par i gazów z powietrzem obniżają wartość

temperatury zapalenia (tab 2.).

Tabela 2: Wpływ różnych utleniaczy na obniżenie temperatury zapalenia benzyny

Nazwa utleniacza

Wzór

Ilo

ść

dodanego

utlenia cza

w [ %]

Obni

ż

enie temperatury

zapalenia 0 warto

ść

[*Cl

Dwutlenek azotu

Nadtlenek benzolu

Azotan izoamylowy

C14H10O4

C3H13ONO2;

2,5

2,0

2.0

205

13 68

• rodzaju materiału, z jakiego jest zrobione naczynie pomiarowe. Rodzaj materiału ma

bardzo zróżnicowany wpływ na wielkość temperatury zapalenia (lab 3),

Nazwa substancji

Rum

żełazna

Rura

kwarcowa

Kolba

szklana

Stalowy
cylinder

Tygiel

platynowy

Benzyna

685

585

—.

390

Benzen

753

723

580

649

.. ____

Alkohol etylowy

724

641

421

391

516

Alkohol metylowy

740

535

475

475

—

Jeżeli w cząsteczce pojawia się podwójne wiązanie w pozycji (to temperatura zapalenia

jest nieco wyższa niż w przypadku cząsteczki z pojedynczym wiązaniem. Ponieważ atom

wodoru w pierścieniu aromatycznym jest silnie związany z atomem węgla, jest mniej podatny

na utlenienie, dlatego też węglowodory aromatyczne mają najwyższe temperatury samozapłonu

ze wszystkich rodzajów węglowodorów (tab. 4).

Tabela 4:

Izomery mają zawsze wyższą temperaturę zapalenia od węglowodorów szeregu

normalnego, np. n-pentan ma temperaturę 430° C. a izobutan 480° C. Obecność w cząsteczce

atomów tlenu ma silny wpływ na przebieg utleniania i jednocześnie na wartość temperatury

zapalenia Tlen jest pierwiastkiem bardziej elektroujemnym niż atom węgla, dlatego (cż

przyciąga do siebie elektrony waleocyjne atomów węgla z którymi jest związany. Stąd też,

atomy węgla utleniają się tym łatwiej, im więcej wiązań węgla nasyconych jest tlenem, np.

alkohole utleniają się łatwiej niż węglowodory, przy czym alkohole drugorzędowc łatwiej niż

alkohole pierwszo rzędowe. Temperatura zapalenia związków organicznych zawierających

tlen jest zazwyczaj niższa od temperatury zapalenia węglowodorów o takiej samej liczbie

atomów węgla w cząsteczce, np. metan (CH4) o temperaturze zapalenia 650* C i alkohol

metylowy (CH3OH) o temperaturze zapalenia 470°C.

•

domieszki antydetonatorów. Podnoszą wartość temperatury zapalenia, np. dodanie 0.5g/l

czteroetylku ołowiu Pb(C2H5)4 do benzyny samochodowej powoduje wzrost temperatury

samozapłonu o 150 C. Mechanizm działania czteroetylku ołowiu nic jeśli jeszcze dokładnie

znany, wiadomo na pewno, że w małych ilościach antydetonaior eliminuje rażę przyspieszenia

frontu płomienia, która zawsze poprzedza detonację.

Podsumowując wyżej scharakteryzowane zależności można stwierdzić, że temperatura

zapalenia nie jest stałą fizykochemiczną danej substancji, lecz wielkością, która

charakteryzuje dany układ. Przy podawaniu wartości temperatury zapalenia należy zatem

podawać również metodę pomiarową do jej wyznaczania.

4. Obliczanie temperatury samozapłonu

Temperaturę samozapłonu cieczy wyznacza się zazwyczaj eksperymentalnie. Jednakże

różnorodność metod badawczych powoduje, ze dla tych samych substancji wartość

temperatury zapalenia różni się o kilkadziesiąt stopni, stąd też wielu naukowców na podstawie

obserwacji próbuje obliczyć temperaturę zapalenia cieczy za pomocą odpowiednich wzorów.

4.1. Temperatura zapalenia czystych substancji

K. Bunsen i H.F. Coward zaobserwowali związek między temperaturą zapalenia cieczy i

dolną granicą wybuchowości. Badania A. Pilca wykazały następującą zależność :

T

zap

- temperatura samozapłonu przy składzie zbliżonym do składu stechiometrycznego [°CJ;

D - dolna granica wybuchowości (% nbj.]; Q - ciepło spalania [J/kg].

Wzrost temperatury samozapłonu cieczy w miarę zbliżania się do granic wybuchowości był

przez badaczy przedstawiany w różny sposób, powstało wiele metod ujęcia lej zależności w

sposób matematyczny. Wzór na obliczanie temperatury zapalenia, wyprowadzony przez M.

Pofit-Szczepańską i B. Habicha jako wynik badań wzoru M.J. Burgessa i R.V. Wheelera jest

jedną z nich:

Cp - ciepło właściwe układu,

T,

jp

- temperatura samozapłonu cieczy przy stężeniu składnika palnego równym dolnej granicy

wybuchowości (DGW). 0 - ciepło

spalania.

4. 2. Temperatura samozapłonu mieszanin

Z zadowalającym przybliżeniem temperatura zapalenia mieszanin wieloskładnikowych

opisana jest wzorem:

Tap - temperatura samozapłonu mieszaniny, Qn - ciepła spalania n-tego czystego składnika

mieszaniny; Xn - udział n-tego czystego składnika w mieszaninie, t

n

- temperatura zapalenia

n-tego czystego składnika mieszaniny. W tabeli 5 przedstawiono temperaturę zapalenia

mieszanin etanol-metanol, etanol-aceton, metanol-aceton wyznaczone doświadczalnie i

obliczone ze wzoru (12).

Tabela 5

5. Wykorzystanie wartości temperatury samozapłonu cieczy w

przepisach z zakresu ochrony przeciwpożarowej

Temperatura zapalenia jest jednym z ważniejszych parametrów określających własności

pożarowe Dokładna znajomość wartości temperatury zapalenia jest niezbędna do skutecznego

zabezpieczania wielu procesów technologicznych Dopuszczenie do zbyt wysokich wartości

temperatur urządzeń technologicznych podwyższa zagrożenie pożarowe. W przypadku

zbytniego zaniżania tych temperarur poważnie zwiększają się koszty zabezpieczenia, a stworzone

rygory technologiczne obniżają efektywność instalacji Znajomość temperatury zapalenia

mieszaniny palnych gazów i par z powietrzem jest konieczna w celu stworzenia bezpiecznych

warunków dla wielu procesów produkcyjnych, a także w przypadku magazynowania

materiałów niebezpiecznych. Wiąże się to z tym, ze dla urządzeń technologicznych, w tym i

elektrycznych, dla mieszanin palnych par i gazów z powietrzem w zależności od maksymalnej

temperatury powierzchni, z którymi mieszaniny te mogą mieć styczność ustalono tzw. klasy

temperaturowe.

Klasy temperaturowe to określony przedział lempciaiur, wewnątrz którego mieszczą się

temperatury zapalenia (samozapalenia) wiciu mieszanin wybuchowych, jakie tworzyć mogą

gazy i pary cieczy z powietrzem. W PN-83/E-08110 Elektryczne urządzenia przeciw-

wybuchowe. Wspólne wymagania i badania podano 6 klas temperaturowych (od T1 +/- T0)

przyporządkowanych maksymalnym temperaturom powierzchni w °C (od 85° C ~450

Q

C) –

tab.6

Tabela 6.

Znajomość temperatury samozapłonu mieszanin palnych par i gazów z powietrzem jest

niezbędna do zapewnienia bezpiecznych warunków pracy urządzeń, gdyż - zgodnie z pa-

ragrafem 25 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z dnia 21 kwietnia 2006 r (Dz.U. Nr

80 z 2006 r., poz. 563) -temperatura zewnętrznych powierzchni urządzeń i zasilających je

instalacji, z wyłączeniem instalacji elektroenergetycznych, jak również temperatura

wtłaczanego do pomieszczenia powietrza nie powinna przekroczyć w przypadku gazów i par

cieczy 2/3 maksymalnej temperatury powierzchni wyrażonej w °C określoną Polską Normą

1

dla poszczególnych klas temperaturowych gazów i par cieczy. Dopuszczalne temperatury

pracy urządzeń elektroenergetycznych określa się na podstawie tabeli 5. z PN-83/E-08110.

Najwyższe temperatury powierzchni stykających się z mieszaninami wybuchowymi

gazów lub par nie mogą przekraczać temperatur określonych dla poszczególnych klas

temperaturowych, tzn. maksymalne temperatury w urządzeniu elektroenergetycznym nic

mogą przekraczać temperatury zapalenia.

Wymagania takie stawiane są w badaniach elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych,

np. osłon ognioszczelnych, urządzeń budowy wzmocnionej,

4

urządzeń i obwodów iskro-

bezpiecznych.

1

Klasy temperaturowe dla palnych gazów, par i cieczy podane są m.in. w tabeli charakte-

rystyk substancji zawartej w „Wytycznych w zakresie określenia przyrostu ciśnienia w po-

mieszczeniu, jaki mógłby zostać spowodowany przez wybuch" - załączniku nr 1 do roz-

porządzenia MSWiA z dnia 21 kwietnia 2006 r.

CZĘŚĆ DOŚWIADCZALNA

Elementy składowe stanowiska pomiarowego

przewody termopary pomiarowej



piec pomiarowy

regulator temperatury

rejestrator temperatury

termopara regulatora

1. Procedura pomiarowa

1.1.

Ustawienie temperatury pieca

Zadaną temperaturę pieca ustawiamy na wyświetlaczu regulatora za pomocą przycisków ▲ i
▼.
Naciskając w/w przyciski zwiększamy lub zmniejszamy zadaną temperaturę – na zielonym
wyświetlaczu . Temperatura wskazywana na wyświetlaczu w kolorze czerwonym jest
aktualnym wskazaniem z termopary regulacyjnej .

1.2. Uruchomienie rejestratora .
Połączenie rejestratora z komputerem realizowane jest za pomocą kabla RS232 .
Rejestrator WRT-9 uruchamiamy za pomocą oprogramowania w komputerze PC .
Po wywołaniu programu pojawia się okno :

W menu ustawienia musimy dokonać niezbędnych wpisów przed przystąpieniem do pracy :

-

prędkość transmisji : 2400kb/s

-

port : COM1

-

ilość kanałów pomiarowych : 1

Po zapisaniu i zamknięciu okna ustawień uruchamiamy rejestrator klikając na okno otwórz
port . Następnie ustawiamy pomiar co 1 minutę
Urządzenie jest gotowe do pracy .
Kliknięcie na MIERZ rozpoczyna rejestrację wyników termopary pomiarowej przez
rejestrator .

1.3. Wybór temperatury pieca i czasy grzania .

Temperaturę dobieramy wg charakterystyki grzania i właściwości badanej cieczy .
Wybrane przykłady :

a/ glikol : - obserwowana temperatura zapłonu : około 440 °C .
- temperatura pieca w momencie rozpoczęcia badania : 480°C
- czas ogrzewania pieca do osiągnięcia zadanej temperatury : 2-2,5 h
- czas osiągnięcia 440°C od momentu wyłączenia regulatora : 30 minut
- ilość badanej cieczy : 0,19ml
b/ 1-butanol :
- obserwowana temperatura zapłonu : około 345 °C .
- temperatura pieca w momencie rozpoczęcia badania : 375°C
- czas ogrzewania pieca do osiągnięcia zadanej temperatury : 2h
- czas osiągnięcia 345°C od momentu wyłączenia regulatora : 30 minut
- ilość badanej cieczy : 0,14ml

c/ heksan :
- obserwowana temperatura zapłonu : około 285°C .
- temperatura pieca w momencie rozpoczęcia badania : 315°C
- czas ogrzewania pieca do osiągnięcia zadanej temperatury : 2h
- czas osiągnięcia 440°C od momentu wyłączenia regulatora : 30 minut
- ilość badanej cieczy : 0,05ml

Po osiągnięciu przez piec ustalonej dla danej cieczy temperatury , należy wyłączyć regulator i
przeprowadzić pomiar .

otwór , w który wprowadzamy badaną ciecz

2. Budowa części wewnętrznej pieca

Wewnętrzną część pieca stanowi zespół prezentowany poniżej

przewody termopary


uchwyty przewodów
termopary
osłony ceramiczne






uchwyty ceramik termopary

zespół talerzy
kolby

kolba Erlenmayera 200ml



Przewody termopary przeprowadzone są przez izolatory ceramiczne , które mocowane są
uchwytach zamocowanych zespole talerzy kolby .
Kolba zamocowana jest swobodnie w gnieździe pomiędzy warstwami talerzy .

3.Ułożenie termopary pomiarowej

złącze

termopary

Sprawozdanie z ćwiczenia powinno zawierać:

1.

Cel ćwiczenia

2.

Opis ćwiczenia zgodny z rzeczywistym przebiegiem ćwiczenia

3.

Wyniki pomiarów

4.

Wnioski

.

-