Plastykowa pustynia

Wybrałam się w podróż daleka,

Bo chciałam zwiedzić planetę,

I odszukać skarbczyk maleńki,

O którym słyszałam w baśniach,

I o którym nuciły piosenki.

Ale im dalej pędzi,

Pociąg mojego życia,

Tym planeta bardziej piaskowa,

I barwa świtów mnie różowa;

Zaś - horyzont - kurze spowity,

A skarbczyk – wydaje mi się przez to,

Coraz głębiej, głębiej i dalej ukryty…

Bo cóż można znaleźć na samych piaskach?

Wśród – plastykowych – wydm techniki,

Gdy już nikt nie dostrzega żywego kwiatka,

Tylko spogląda w same liczniki…

I kto dziś zna – cudne – noce gwiaździste?

Kto zna gest – za serce – ujmujący?

Kto zna – łzy – radości wielkie, przeczyste?

I pocałunek – jak ból – piekący?

Kto zna dziś – długą – grę miłości?

- Nikt! – Bo utonęliście – wszyscy – w plastyku,

O, głupia, głupia, głupia ludzkości…

I wyjdzie z tego jeszcze… jeszcze…

Nieodwołana – nigdy – żałoba,

- A ja , co to napisałam -

- Ja - nie odwołam ani słowa.

I. Iwańska

Warszaw 2015-08-06