Zasady gospodarowania majątkiem trwałym

Zarządzanie kapitałem trwałym – właściwe wykorzystywanie i

eksploatowanie zasobów, racjonalne nakłady w stosunku do rozwoju pb-a.

Kapitał – posiadane dobra materialne i niematerialne wykorzystane w

produkcji (usługach) oraz zasoby pieniężne. Jest kategorią ekonomiczną

posiadającą wartość i mająca zdolność do pomnażania wartości (wzrostu).

Zasób – czynnik wytwórczy będący w dyspozycji podmiotu gospodarczego

i wykorzystywany w procesie produkcji.

Majątek trwały – cechuje go długotrwały okres użytkowania (powyżej

jednego roku) oraz stopniowe zużywanie się w trakcie działalności

gospodarczej.

Składniki majątku trwałego:

1. rzeczowy majątek trwały – zalicza się tu wartość przyjętych do

użytkowania maszyn, budynków itd.

2. wartości niematerialne i prawne – uznaje się za nie sumę kosztów

nabycia praw majątkowych (projektów wynalazczych, patentów,

licencji). Są to niepieniężne składniki majątku nie posiadające

substancji fizycznej.

3. finansowy składnik majątku – są to akcje w spółkach akcyjnych,

obligacje, bony długoterminowe weksle itd.

4. należności długoterminowe

Funkcje majątku trwałego:

1. funkcja społeczna – o ile funkcje ekonomiczne środków trwałych

sprowadzają się do kryterium ekonomicznego, opartego na kalkulacji

nakładów (kosztów) i efektów, o tyle funkcje społeczne powinny

uwzględnić elementy estetyczne, psychologiczne i fizjologiczne warunki

pracy oraz potrzeby człowieka.

2. funkcja ekonomiczna – sprowadza się do oddziaływania człowieka za ich

pośrednictwem na przyrodę w celu zwiększenia produkcji dóbr

materialnych; decydowanie w dużej mierze o zdolności produkcyjnej

danego podmiotu gospodarowania; wykorzystywanie zasobów siły

roboczej.

Zużycie środków

Zużycie środków trwałych – stopniowa utrata wartości i wartości

użytkowej.

Wartość użytkowa – związana z materialną (przedmiotową)naturą obiektu

złożonego z elementów substancji przyrody. Stopień przydatności do

pełnienia pewnych funkcji i zaspokajanie potrzeb w określonych

warunkach.

Wartość – wiąże się z towarem jako produktem procesu produkcji, wiąże

się z pieniądzem

Rodzaje zużycia środków trwałych:

1. zużycie fizyczne – polega na zmianie pierwotnych właściwości

mechanicznych i chemicznych. Następuje wraz z ich

wykorzystywaniem w procesach produkcyjnych (zużycie produkcyjne).

Wynika również z oddziaływania sił przyrody i warunków zewnętrznych

(zużycie nieprodukcyjne). Może też być odwracalne – przejściowe oraz

nieodwracalne – trwałe.

2. Zużycie moralne – stopniowa utrata wartości wymiennej i wartości

użytkowej, spowodowanej zmianami występującymi poza środkami

pracy. Wywołuje je wzrost społecznej wydajności pracy w pb-ach

wytwarzających środki trwałe; uzyskanie nowych, wydajniejszych

środków pracy; zmiany warunków zewnętrznych eksploatacji środka

pracy, brak popytu na wyroby lub usługi.

Optymalizowanie wykorzystywania środków trwałych – działanie

zmierzające do poszukiwania najkorzystniejszego postępowania z punktu

widzenia przyjętego kryterium.

Wskaźniki wykorzystywania środków trwałych:

1. ekonomiczny – charakteryzują produktywność środków trwałych przez

uzyskane wyniki produkcyjne i finansowe

2. techniczno-ekonomiczne – określają ekonomiczność niektórych

rozwiązań technicznych

3. techniczne – dotyczą parametrów technicznych.

Produktywność – relacja produkcji wytworzonej w ciągu roku do wielkości

środków trwałych w danym okresie.

Rodzaje wskaźnika produktywności:

1. globalny – uwzględnia wszystkie zasoby trwałe podmiotu, bez względu

na ich rodzaj i charakter działalności

2. ogólny – zawiera jedynie wartość produkcyjnych zasobów trwałych,

które związane są z procesami wytwórczymi

3. cząstkowy – obejmuje efektywność tej grupy majątkowej, która stanowi

mobilną część i aktywnie wpływa na proces produkcyjny.

Amortyzacja – wypływa z ekonomicznej formy z ruchu okrężnego obrotu

środków trwałych w procesie reprodukcji. Wyraża się realnym procesem

oddzielenia części wartości od funkcjonalnych środków trwałych w wyniku

ich produkcyjnego wykorzystania.

Funkcje amortyzacji:

1. miernik wartości przenoszony przez środki trwałe na produkt

2.

czynnik określający udział wartości przeniesionej w kosztach produkcji

3. narzędzia stopniowego akumulowania pieniężnego odpowiednika tej

wartości na reprodukcję środków trwałych

Stawki (normy) amortyzacji – ilościowo określone parametry

wykorzystywane do obliczania wartości odpisów amortyzacyjnych od

środków trwałych w ciągu danego okresu.

Odpisy amortyzacyjne – odzwierciedlają zużycie środków trwałych oraz

wartości niematerialnych i prawnych, które wykorzystywane są w

prowadzonej działalności podmiotów.

Metody amortyzacji:

1. proporcjonalna (liniowa) – wysokość odpisów amortyzacyjnych jest

jednakowa w ciągu całego okresu eksploatacji

2. degresywna – wysokość stawek maleje w miarę upływu czasu

3. progresywna – amortyzacja wrasta w miarę okresu użytkowania

środków trwałych.

Formy reprodukcji prostej:

1. całkowita – zastąpienie zużytych fizycznie lub moralnie zasobów

majątkowych nowymi egzemplarzami tego samego lub podobnego

rodzaju.

2. rozszerzona – powiększenie wartości obiektu majątku trwałego, która

powoduje wzrost jego wolumenu w postaci rzeczowej.

http://notatek.pl/gospodarowanie-majatkiem-1?notatka