LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
1
4. POMIARY METODAMI BEZSTYKOWYMI
4.1 Pomiary długości
4.1.1. Pomiary długości w torach optycznych otwartych
W zakresie częstotliwościowym technika laserowa znajduje się pomię-
dzy zakresem techniki ultradźwiękowej oraz radarowej i wykorzystuje metody wspólne dla
wymienionych technik oraz specyficzne, wykorzystujące monochromatyczność fali promie-
niowania laserowego. Wspólną metodą stosowaną w wymienionych trzech zakresach jest
metoda wykorzystująca odbicie fali od obiektów i pomiar czasu, jaki upływa od generacji fali
do jej powrotu. W przypadku techniki laserowej, dla celów metrologicznych, jako źródło pro-
mieniowania stosuje się prawie wyłącznie laser półprzewodnikowy (dioda laserowa z rezona-
torem Fabry-Perota). Fala promieniowania laserowego takiej diody jest monochromatyczna,
koherentna, charakteryzuje się małą rozbieżnością (mniejszą od
m
o
02
,
0
), dużą w porówna-
niu z innymi źródłami światła sprawnością – większą od 5%, i małymi rozmiarami (ułamek
cm
3
). Dioda generuje falę o długości 800 – 900 nm, sięgającej już zakresu podczerwieni.
Przedstawione metody pomiaru dotyczą sytuacji, gdy promieniowanie laserowe prze-
nika przez powietrze – nie jest np. wprowadzone do światłowodu. Te metody pomiaru można
nazwać metodami z torem optycznym otwartym w odróżnieniu od sytuacji, gdy strumień pro-
mieniowania laserowego jest prowadzony w światłowodzie – mówimy wtedy o torze optycz-
nym zamkniętym.
Rys. 4.1. Schemat blokowy laserowego, odbiciowego miernika długości
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
2
Na rys. 4.1 przedstawiono schemat blokowy laserowego miernika długości, w którym
dioda laserowa DL oraz fotodioda, identyfikująca odbitą falę promieniowania, znajdują się w
jednej obudowie. Generator G jest generatorem impulsów pikosekundowych, pobudzających
diodę laserową. Impuls promieniowania laserowego, wysyłany z diody laserowej, po odbiciu
od przeszkody wraca do fotodiody i po wzmocnieniu jest doprowadzony do układu pomiaru
czasu t. Do tego układu doprowadzone są również impulsy generatora pobudzającego diodę
laserową. Układ mierzy czas potrzebny na przejście fali promieniowania tam i z powrotem:
c
l
t
2
=
gdzie c – prędkość światła.
Jeżeli uwzględni się, że w trakcie pomiaru odległości o wartości ok. 1,5 m promień la-
serowy pokonuje ją w czasie ok. 10 ns, to z tego wynikają bardzo duże wymagania dotyczące
właściwości dynamicznych wszystkich układów elektronicznych. Jednocześnie wymaganą
dokładność osiąga się od pewnej wartości długości, określającej dolny zakres pomiarowy.
Dolny zakres pomiarowy jest rzędu 1 m, przy czym niedokładność bezwzględna pomiaru jest
równa
cm
2
±
. Mniejsze niedokładności osiąga się przy pomiarach większych odległości,
gdzie znajduje się główny obszar zastosowań metrologicznych – stąd przyjęta nazwa „dalmie-
rze laserowe”. Metodą tą dokonano m.in. pomiaru odległości Ziemia – Księżyc z niedokładno-
ścią
.
3m
±
W nowoczesnych zakładach produkcyjnych laserowe mierniki długości służą m.in.
do określania miejsca, w którym znajdują się wózki w całkowicie automatycznym systemie
transportu materiałów i półproduktów. Sygnały z tych mierników, po doprowadzeniu do kom-
putera i ich przetworzeniu powodują dalszy ruch wózków w zależności od potrzeb poszcze-
gólnych zrobotyzowanych gniazd produkcyjnych.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
3
Rys. 4.2 Ilustracja pomiaru przemieszczenia metodą laserową,
wykorzystującą promieniowanie odbite.
Drugą metodę pomiaru długości wykorzystującą technikę laserową zilustrowano na
rys. 4.2. Promienie laserowe z lasera L padają na powierzchnię oddaloną o l lub l
’
od lasera
ulegając rozproszeniu. Część fal rozproszonych, poprzez soczewkę pada na fotodetektor,
którego konstrukcja może być różna. W najprostszym przypadku są to dwie linie przewodzą-
ce o dużej rezystancji oddzielone cienką warstwą materiału fotoprzewodzącego. Przesunięcie
plamki po materiale fotoprzewodzącym powoduje zwieranie obu pasków rezystancyjnych w
punkcie padania plamki.
Przedstawiona metoda nadaje się do pomiarów długości do ok. 1 m – wówczas prze-
sunięcie plamki na fotodetektorze będzie rozróżnialne z wystarczającą dokładnością. Im odle-
głość lasera L od powierzchni rozpraszającej (A,B) będzie mniejsza (do granic zakresu – kie-
dy plamka „wyjdzie” poza detektor), tym niedokładność pomiaru będzie mniejsza. Jest to za-
tem metoda uzupełniająca w porównaniu do metody pomiaru czasu. Niedokładności pomiaru
długości zależą od precyzji wykonania: od
5
10
−
±
do
2
10
−
±
. Metodę tę stosuje się nie tylko do
pomiarów, ale m.in. w układach zabezpieczeń przed włamaniem.
W pomiarach o dużej precyzji stosuje się technikę interferometryczną. Pierwszym
ważnym zastosowaniem interferencji fal świetlnych było porównanie w 1887 roku przez Mi-
chelsona odległości kresek wówczas międzynarodowego wzorca metra z częstotliwością fali
czerwonego promieniowania kadmu. Obecnie zastosowanie techniki interferometrycznej jest
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
4
bardzo szerokie. Najdokładniejsze interferometry umożliwiają pomiar długości z niedokładno-
ścią rzędu
6
10
−
±
; wymagana jest wtedy kontrola warunków pracy i wyznaczanie poprawek
spowodowanych wielkościami wpływowymi. Interferometry laserowe, stosowane np. w prze-
myśle maszynowym charakteryzują się niedokładnością rzędu setnych lub dziesiętnych czę-
ści procenta, zapewniając rozdzielczość rzędu setnych części µm.
Cechą charakterystyczną metod laserowych z torem optycznym otwartym jest nie-
wrażliwość promieniowania na wielkości wpływające – takie jak skład chemiczny gazów przez
które przenika promieniowanie, temperatura, ciśnienie itd. Zasadniczą „wadą” promieniowania
laserowego jest jego prostoliniowe rozchodzenie się w przestrzeni. Znaczenie tej „wady” zma-
lało z chwilą wynalezienia światłowodu pozwalającego na praktycznie dowolne prowadzenie
strumienia świetlnego i następnie rozwoju bardzo szerokiej dziedziny, jaką jest optoelektronika
światłowodowa.
4.1.2. Pomiary długości metodami ultradźwiękowymi
Ultradźwięki są falami sprężystymi o częstotliwościach większych od 16 kHz,
tzn. od częstotliwości, którą przyjmuje się jako górną częstotliwość pasma słyszalno-
ści. Górną granicę częstotliwości ultradźwięków przyjmuje się równą 10
9
Hz, przy
czym fale sprężyste o częstotliwości większej od 10
9
Hz nazywamy hiperdźwiękami.
Proces rozchodzenia się fal opisany jest zależnością:
f
c
=
λ
gdzie:
λ – długość fali ultradźwiękowej
c – prędkość rozchodzenia się fali ultradźwiękowej w ośrodku
f – częstotliwość
Ultradźwięki charakteryzują się małymi długościami fal – np. przy często-
tliwości
kHz
f
16
=
długość fali w powietrzu jest równa ok. 2 cm, w cieczach 8 cm a w
ciałach stałych ok. 30 cm. Przy częstotliwości fali ultradźwiękowej równej górnej czę-
stotliwości granicznej, tzn. 10
9
Hz, długości fal są rzędu 10
-4
m.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
5
W przypadku ośrodków płynnych (tj. cieczy i gazów) prędkość c
u
rozcho-
dzenia się fali podłużnej jest prędkością rozprzestrzeniania się obszarów zagęszcza-
nia i rozrzedzania ośrodka i jest równa:
ρ
K
c
u
=
gdzie:
K – moduł sprężystości objętościowej ośrodka.
Dla procesu adiabatycznego, dla którego moduł sprężystości objętościowej
o
p
k
K
*
=
, prędkość
ρ
o
u
kp
c =
gdzie:
v
p
c
c
k =
p
o
– ciśnienie w równowadze,
c
p
– ciepło właściwe przy stałym ciśnieniu,
c
v
- ciepło właściwe przy stałej objętości,
ρ – gęstość ośrodka.
Prędkość rozchodzenia się fali ultradźwiękowej dla cieczy jest rzędu 1 km/s
(np. woda – 1.5 km/s, benzenu – 1,33 km/s) i jest mniejsza niż prędkość rozchodze-
nia się fali w materiałach stałych (np. stal 5,9 km/s, szkło 5,5 km/s). Wielkością cha-
rakteryzującą ośrodek jest tłumienie, które polega na zmniejszeniu energii wzdłuż
drogi rozchodzenia się fali w wyniku zjawiska absorpcji, spowodowanej lepkością
ośrodka oraz zjawiska rozszerzania, spowodowanego niejednorodnością ośrodka;
wyznacza się je z zależności:
2
1
2
1
ln
1
A
A
l
l
t
−
=
α
gdzie:
A
1
, A
2
– amplitudy fal
l
1
, l
2
– odległości od generatora w miejscach wyznaczania amplitud.
Tłumienie jest proporcjonalne do kwadratu częstotliwości fali (α
t
~ f
2
) i dla-
tego ośrodek charakteryzuje nie bezpośrednio współczynnik α
t
, zdefiniowany zależ-
nością (Q) ale współczynnik α
t
/ f
2
. Jego wartość np. dla wody jest równa 0,25*10
-13
s
2
/m , dla benzenu 9*10
-13
s
2
/m , natomiast dla stali 8*10
-6
s
2
/m , a dla szkła kwar-
cowego 1,23*10
-7
s
2
/m. W przypadku gazów współczynnik ten przyjmuje znacznie
większe wartości, rzędu 10
-2
, co oznacza znacznie większe tłumienie fali ultradźwię-
kowej w powietrzu i w gazach.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
6
Rys. 4.3. Przykłady zastosowań metody ultradźwiękowej:
a – do pomiaru odległości, b – poziomu cieczy, c – przykładowy przebieg
napięcia na elektrodach
Źródłami fali ultradźwiękowej są przetworniki piezoelektryczne, magnetostryk-
cyjne, elektrostatyczne, elektrodynamiczne i inne. Najczęściej stosowanym źródłem
fali ultradźwiękowej są przetworniki piezoelektryczne pełniące rolę nadajników i od-
biorników fali w zakresie częstotliwości od 20 kHz do 10 GHz. W układach pomiaro-
wych stosowanych w technice górny zakres częstotliwości jest ograniczony do kilku-
nastu lub kilkudziesięciu MHz. Częstotliwość generacji w przypadku przetworników
piezoelektrycznych jest związana z grubością płytki a którą najczęściej się tak dobie-
ra, aby wzbudzone drgania mechaniczne odpowiadały jej drganiom rezonansowym,
tzn. d = λ/2. Istnieje, więc odwrotna proporcjonalność pomiędzy grubością płytki a
częstotliwością generowanej fali ultradźwiękowej. Powierzchnie płytki najczęściej są
pokryte cienką, napyloną warstwą srebra, pozwalającą na doprowadzenie napięcia.
Kształt fali ultradźwiękowej zależy od kształtu napięcia doprowadzonego do elektrod i
w zależności od potrzeb można uzyskać pojedyncze krótkotrwałe impulsy, tłumioną
sinusoidę lub nietłumioną sinusoidę. W przypadku pomiaru przemieszczeń najczę-
ściej stosuje się pojedyncze impulsy. Impulsy ultradźwiękowe powszechnie stosowa-
ne są w nieniszczących badaniach materiałów (defektoskopii ultradźwiękowej), dia-
gnostyce (USG), echosondach itd. Fale periodyczne stosuje się m.in. przy produkcji
emulsji, w procesach homogenizacji.
W przypadku pomiaru długości zastosowanie metody ultradźwiękowej ograni-
cza się głównie do pomiaru odległości pomiędzy przetwornikiem i obiektem umiesz-
czonymi w cieczy. Ze względu na duże tłumienie fali ultradźwiękowej w gazach
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
7
(w powietrzu) bardzo rzadko spotyka się układy pomiaru przemieszczenia, w których
fala ultradźwiękowa rozchodzi się w gazie. Na rys. 4.3. przedstawiono dwa przykłady
pomiaru długości pomiędzy nadajnikiem fali ultradźwiękowej i granicą ośrodka, od
której fala ulega odbiciu. Generator G (rys. 4.3. a, b) generuje impuls napięcia o am-
plitudzie A
1
, doprowadzony do elektrody piezoelektryka. Pod wpływem przyłożonego
napięcia zmieniają się impulsowo wymiary geometryczne płytki, co jest źródłem me-
chanicznego zaburzenia ośrodka, które rozchodzi się w postaci fali. Jednocześnie
impuls ten dochodzi do układu pomiarowego (UP), powodując rozpoczęcie odliczania
czasu. Fala akustyczna dochodząc do granicy ośrodków ulega odbiciu i powraca do
przetwornika piezoelektrycznego powodując, pod wpływem naprężenia pojawienie
się ładunku, a tym samym napięcia na elektrodach przetwornika. Impuls o amplitu-
dzie A
2
jest doprowadzony do układu pomiarowego powodując zakończenie odlicza-
nia czasu. Stąd odległość
2
i
t
v
l
⋅
=
Należy zauważyć, że fala, która została odbita od granicy ośrodków i powróci-
ła do przetwornika, zostaje ponownie odbita i po następnym odbiciu od granicy
ośrodków powraca o amplitudzie A
3
. Jednocześnie do przetwornika dochodzą fale
odbite od innych obiektów lub wielokrotnie odbite np. od ścianek (przykładowo za-
znaczone linią przerywaną), które powodują pojawienie się impulsów zakłócających.
Fale odbite ulegają po pewnym czasie wytłumieniu i ten czas określa okres impul-
sów generatora – kolejny impuls powinien zostać wygenerowany dopiero po „uspoko-
jeniu” się ośrodka.
W warunkach technicznych do przetwornika mogą dojść najpierw fale odbite
od takich elementów konstrukcyjnych zbiornika jak kołnierze, uskoki, krawędzie itp.,
dopiero potem fala odbita granicy ośrodka, której odległość należy zmierzyć. W takim
przypadku stosuje się metody logiki rozmytej, gdzie odpowiedni algorytm pozwala na
właściwą identyfikację fal odbitych i tym samym na wykonanie poprawnego pomiaru.
Przedstawiona metoda bardziej nadaje się do pomiaru dużych wartości długo-
ści, gdy czas przejścia fali ultradźwiękowej przez ośrodek jest odpowiednio większy i
można go zmierzyć z niedokładnością rzędu ułamka procenta. Spotyka się w literatu-
rze opisy przyrządów pozwalających mierzyć odległości od 20 mm z niedokładnością
mniejszą od
%
1
±
.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
8
4.2. BEZSTYKOWE POMIARY TEMPERATURY – PIROMETRY
Bezstykowe przyrządy do pomiaru temperatury zwane pirometrami umożliwia-
ją pomiar temperatury powierzchni ciał wykorzystując ich zdolność promieniowania,
która jest zależna od temperatury. Termometry bezstykowe – odległościowe umożli-
wiają pomiar bez zakłóceń istniejącego pola temperatury.
Zakres długości fal promieniowania wykorzystywanego w bezstykowych po-
miarach temperatury (pirometria) zawiera się w granicach od ok. 0,4 do 20 µm. Jest
to zakres promieniowania widzialnego i podczerwonego. W zależności od wybranego
do pomiaru zakresu długości fal z podanego wyżej przedziału rozróżnia sie:
termometry optyczne (pirometry) calkowitego promieniowania częściowego
promieniowania i termometry optyczne do oznaczania temperaturwg barwy ciala.
4.2.1 Pirometr optyczny całkowitego promieniowania
Zasada działania pirometrów całkowitego promieniowania, zwanych radiacyj-
nymi, opiera się na pomiarze natężenia promieniowania całkowitego zgodnie z pra-
wem Stefana-Boltzmanna. Ilość energii wymienianej przez promieniowanie między
dwoma doskonale czarnymi ciałami zależy jedynie od temperatury powierzchni tych
ciał.
Jeżeli przyjąć do rozważań dwa ciała doskonale czarne o temperaturze odpo-
wiednio T
1
(ciała badanego) i T
2
(ciała stanowiącego absorber pirometru), to można
stwierdzić, ze temperatura T
2
osiągnie wartość zależną od temperatury T
1
i od wa-
runków wymiany ciepła z powierzchni absorbera do otoczenia. Dla określonego pi-
rometru istnieje zatem zależność funkcyjna T
1
=f(T
2
) pozwalająca przyporządkować
odpowiednim wartościom temperatury T
2
absorbera odpowiednie wartości T
1
. Aby
funkcja ta była jednoznaczna, ciało badane powinno być możliwie maksymalnie zbli-
żone do ciała doskonale czarnego, gdyż w odniesieniu do takiego ciała są wzorco-
wane pirometry. Na rysunku 4.4. przedstawiono schemat pirometru optycznego cał-
kowitego promieniowania.
Rys. 4.4 Schemat ideowy pirometru optycznego całkowitego promieniowania; 1 –
obiektyw, 2 – przesłona, 3 – spoina pomiarowa termoelementu, 4 – szkło
przydymione, 5 – okular, 6 – przesłona, 7 – obserwator, 8 – miliwoltomierz
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
9
Promieniowanie cieplne wysyłane przez ciało, którego temperaturę chce się
określić jest skupione za pomocą soczewki, zwierciadła lub światłowodu na detekto-
rze promieniowania. Jest nim najczęściej płytka platynowa o średnicy ok. 3 mm wy-
posażona w termoelement lub kilka termoelementów połączonych szeregowo. Cza-
sami stosuje się detektor wyposażony w rezystory termometryczne, termistory lub
elementy bimetalowe.
W celu poprawienia zdolności absorpcji powierzchnia detektora (czujnika - ab-
sorbera) jest czerniona. Absorber jest umieszczony w szczelnej obudowie szklanej
wypełnionej argonem w celu zapewnienia jednoznacznej i określonej wartości współ-
czynnika przejmowania ciepła.
Pomiar sprowadza się, ogólnie biorąc, do pomiaru różnicy temperatury absor-
bera i otoczenia. Zależność miedzy wskazaniami przyrządów pomiarowych a tempe-
raturą mierzoną wyznacza się przez wzorcowanie, tzn. przez pomiar temperatury
ciała doskonale czarnego o ściśle określonej i ustalonej w czasie temperaturze i
przypisanie jej odpowiedniego wskazania przyrządów pomiarowych pirometru.
Dla ciał szarych pirometr całkowitego promieniowania będzie wskazywał tem-
peraturę mniejsza od rzeczywistej. Stosowanie poprawki korekcyjnej jest niemożliwe,
ponieważ emisyjność ciała szarego ε jest jego indywidualną cechą.
Temperaturę ciał mocno odbiegających własnościami od ciała doskonale
czarnego, np. temperaturę gazów, można prawidłowo mierzyć wykorzystując po-
średnio pirometr całkowitego promieniowania. Pomiaru temperatury dokonuje się
następująco. Do gazowego ośrodka przezroczystego wprowadza się ceramiczną
zamknietą od strony ośrodka rurę tak, aby uległa ona rozżarzeniu na długości co
najmniej 20 cm. Na rozżarzony koniec rury nastawia się pirometr i dokonuje pomiaru
temperatury. Temperatura końca rury odpowiada w przybliżeniu temperaturze ośrod-
ka. Przybliżenie jest tym większe, im mniejszy jest udział przejmowania i promienio-
wania ciepła od rury do otoczenia.
Pirometr optyczny całkowitego promieniowania z detektorem termo elemento-
wym może być użyty do pomiaru temperatury powyżej 800°C, a przy zastosowaniu
termoelementu wielokrotnego można obniżyć dolny zakres pomiarowy do 100°C i
niżej. Pirometry te zwykle wykonuje się jako przyrządy dwuzakresowe. Błąd pomiaru
temperatury ciał czarnych przyrządami technicznymi dla zakresu temperatury 800-
1400°C zawiera się w granicach ±15°C, dla zakresu do 2000°C - ok. ±25°C.
Błąd ten może powiększyć się na skutek:
- niedoskonałości czerni ciała, którego temperaturę się mierzy,
- błędu przyrządu wskazującego,
- niedoskonałej przeźroczystości ośrodka otaczającego ciało badane.
Czas pomiaru waha sie 1-10 s i można go skrocić stosując odpowiednie
konstrukcje. Omówione pirometry umożliwiają prowadzenie rejestracji w czasie
temperatury ciala, znajduja rowniez zastosowanie w automatyce.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
10
4.2.2 Pirometr fotoelektryczny
Zasada dzialania pirometrow fotoelektrycznych polega na pomiarze sygnalu
elektrycznego wytwarzanego w fotoelementach, na których jest skupiane
promieniowanie cieplne wysyłane przez ciało badane. Zakres długości fal promie-
niowania wykorzystywanych w danym pirometrze fotoelektrycznym zależy od
czułości widmowej zastosowanego fotoelementu, przepuszczalności widmowej
soczewki lub filtru.
Pirometry o bardzo wąskim pasmie wykorzystywanego promieniowania można
zaliczyć do pirometrów monochromatycznych, pozostałe zaś nazywa się pirometrami
pasmowymi.
Jako detektory promieniowania stosuje się fotoelementy przewodzące takie,
jak np.fotorezystory,fotodiody,fotoelementy emisyjne oraz fotoogniwa.
Na rysunku 4.5 przedstawiono schemat ideowy pirometru fotoelektrycznego.
Promieniowanie cieplne ciała 1, którego określa się temperaturę, jest skupione
soczewką 2 na detektorze fotoprzewodzącym 3 zasilanym stabilizowanym
Rys. 4.5 . Schemat ideowy pirometru fotoelektrycznego; 1 - ciało badane,
2 - soczewka skupiająca, 3 - detektor fotoprzewodzący, 4 - przetwornik,
5 - wzmacaniacz, M - miernik wyskalowanyw skali temperatury
napięciem stałym. Zmiana prądu w obwodzie jest wywołana zmianą rezystancji
fotorezystora, spowodowana działaniem promieniowania cieplnego ciała badanego.
Sygnał ten, po przetworzeniu w przetwomiku 4 na sygnał prądu przemiennego, jest
wzmacniany we wzmacniaczu 5 i podawany na miemik M wycechowany w skali
temperatury źródła promieniowania. Zastosowanie jako miemika przyrządu
rejestrującego pozwala na rejestrację w czasie temperatury ciała badanego.
Jednocześnie sygnał wyjściowy ze wzmacniacza może służyc do realizacji układu
automatycznej regulacji temperatury.
Poprawność wskazań pirometru zależy od stabilności w czasie fotodetektora i
powinna być okresowo sprawdzana.
Pirometry fotoelektryczne są stosowane do pomiaru temperatury w zakresie
100-4000°C. Błąd pomiaru temperatury dla ciala doskonale czarnego jest nie
mniejszy niż ±0,2%.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
11
4.2.3 Pirometr monochromatyczny z zanikającym włóknem
Zgodnie z prawem Plancka można stwierdzić, że istnieje ścisia zależnośc
między temperaturą ciała T i natężeniem promieniowania przy określonej długości fali
λ. W praktyce pomiarowej wykorzystuje się światło zółte o długości fali λ=65
µ
m,
Na rysunku 4.6. przedstawiono schemat ideowy jednego z rozwiazań
pirometru monochromatycznego z zanikającym włóknem. Pomiar temperatury takim
pirometrem polega na porównaniu luminancji ciała badanego i włókna żarówki
pirometru w jednej długosci fali (w jednej barwie) zapewnionej przez odpowiednio
dobrany filtr stojący na drodze obserwowanego promieniowania. Odczyt następuje
wtedy, gdy obraz włókna żarówki pirometru obserwowany przez filtr zanika na tle
badanego obiektu.
Rys. 4.6 Schemat pirometru monochromatycznego z zanikającym włóknem:
1 – badany obiekt, 2 – obiektyw, 3 – żarówka termometryczna, 4 – ew. filtr szary,
5 – okular, 6 – miliamperomierz wyskalowany w jednostkach temperatury,
7 – widok w polu widzenia pirometru:
a)za wysoka temperatura żarówki, b) poprawne ustawienie
prądu zasilającego żarówkę, c) za niska temperatura żarówki
Regulacja luminancji drucika odbywa sie przez regulacje prądu w obwodzie
włókna żarówki. Przyrząd mierzący wartość prądu w obwodzie jest wyskalowany w
jednostkach temperatury. Zależnośc między prądem żarzenia i temperaturą ustala
się przez wzorcowanie. Oko ludzkie jest ,,instrumentem" tak czułym, że przy pewnej
wprawie ustawienie pirometru odbywa się z dużą dokładnością - 0,5 - 1%.
W wykonaniu laboratoryjnym dokladność tego typu pirometrów może osiagąć;
w zakresie 600-1000°C - ± 1,5°C, w zakresie 1000-2000°C - ± 5°C i w zakresie 2000-
3000
0
C- ± 10
0
C.
Inne rozwiazanie tego typu pirometru przedstawiono na rys. 4.7. Włókno
żarówki pirometru żarzy się ze stałą luminancją, ma zatem stałą temperaturę.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
12
Rys. 4.7 Schemat ideowy pirometru optycznego częściowego promieniowania:
1 – ciało promieniujące, 2 - obiektyw, 3 - przeslona klinowa, 4 -żarzący się drucik,
5 - filtr barwny, 6 - okular, 7 - przesłona, 8 - obserwator, 9 - rezystor regulacyjny
prądu żarzenia, 10 - przesłona (szklo przydymione), 11- miernik, E – źródło zasilania
Zniknięcie obrazu drucika z tła promieniującego ciala uzyskuje sie przez odpo-
wiednie ustawienie specjalnego stopniowanego filtra szarego (przesłony klinowej),
umieszczonego obrotowo lub przesuwnie.Odpowiednim położeniom filtra odpo-wiada
określona wartość temperatury ciała promieniującego. Ruch filtra odbywa się
wspólnie z układem wskazówkowym. Warunkiem poprawnego pomiaru jest
ustawienie właściwej wartości prądu płynącego w obwodzie włókna żarówki.
Pirometry tego typu są budowane jako jedno-, dwu- lub trzyzakresowe.
Zakresy pomiarowe są zawarte w obszarze temperatury 750-3000°C.
Pirometry monchromatyczne z zanikającym włóknem są skalowane dla ciała
doskonale czarnego. Dla ciala szarego można je również stosować, wprowadzając
poprawkę uwzględniającą zdolność emisyjności danego ciała.
4.2.4 Pirometr dwubarwowy
Barwa ciała wysyłającego promieniowanie cieplne widzialne - poczynając od
ciemnoczerwonej - zależy od temperatury. Własność tę wykorzystuje się w
pirometrach dwubarwowych. Oko ludzkie jest czułe na zmiany barw, stąd przez
porównanie barwy danego ciała z barwa ciała doskonale czarnego o znanej
temperaturze można określić temperaturę.
Na rysunku 4.8 przedstawiono jedno z rozwiązań pirometru dwubarwowego.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
13
Rys. 4.8 Schemat dwubarwowego pirometru optycznego, 1 - obiekt badany,
2 - obiektyw,3 - filtr nastawny (czerwono-zielony), 4 – pryzmat wzorca szarości, 5 -okular, 6 –
filtr czerwono-zielony wzorca szarości, 7 – żarówka wzorca szarości
W pirometrze tym promieniowanie cieplne widzialne wysyłane przez ciało,
którego temperaturę określa się, przechodzi przez soczewkę i przez bichroma-tyczny
nastawny filtr czerwono-zielony 3. Obserwator ustawia połozenie filtru tak, aby
uzyskać w okularze barwę szarą odpowiadajacą na skali temperaturze barwowej
badanego ciała. Dla ułatwienia właściwej oceny barwy szarej, w polu widzenia
obserwatora znajduje się dodatkowa plamka szara wytworzona przez żarówke i filtr
czerwono-zielony 3. Obraz ten jest widoczny na zeszlifowanej powierzchni
porównawczej podwójnego pryzmatu 4. Filtrem szarym 6 równoważy się luminancję
plamki świetlnej i obszaru obiektu badanego. Położenie filtru 6 wyznacza
temperaturę luminancyjną , ciała badanego. Przed pomiarem rezystorem ustawia się
określoną dla danego pirometru wartość prądu żarzenia żarówki.
Wskazania omówionych pirometrów, z wyjątkiem pirometru dwubarwowego,
są poprawne podczas pomiaru temperatury ciał doskonale czarnych.
Znając emisyjność danego ciała, możemy wyznaczyć jego rzeczywistą tempe-
raturę T
r
na podstawie wskazania T
w
pirometru wywzorcowanego dla ciała doskonale
czarnego, za pomocą wzorów:
4
1
ε
w
r
T
T =
- dla pirometru całkowitego promieniowania
n
w
r
T
T
ε
1
=
- dla pirometru fotoelektrycznego
(n w granicach 5 ÷12 zależy od konstrukcji pirometru wykorzystywanego zakresu długości fali)
9613
log
1
1
ε
+
=
w
r
T
T
- dla pirometru z zanikającym włóknem
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
14
Większość pirometrów ma możliwość nastawienia lub zaprogramowania stałej
wartości emisyjności a korekcja wykonywana jest automatycznie. Niestety, emisyjno-
ści nie da się wyznaczyć z dużą dokładnością, ponadto zależy ona w dużym stopniu
od stanu powierzchni, jej pokrycia tlenkami, stanu skupienia, struktury geometrycz-
nej, kąta nachylenia a także temperatury. Może się ona zmieniać, będąc źródłem
niekontrolowanych błędów przypadkowych. Większość niemetali ma emisyjność bli-
ską jedności.
W celu uzyskania dokładnych wyników pomiarów korzystnie jest wprowadzić
do badanego ośrodka rurę (np. ceramiczną) z zamkniętym końcem i mierzyć tempe-
raturę jej wnętrza. Taki układ dość dobrze imituje ciało doskonale czarne.
Pirometr umiejętnie stosowany pozwala na szybkie wykrycie za wysokiej tem-
peratury przewodów w rozdzielnicy, wyłączników instalacyjnych, transformatorów czy
sprawdzenie działania klimatyzatora. Wyjątkowe zalety pirometru mierzącego tempe-
raturę zdalnie uwidaczniają się szczególnie wtedy, gdy badany obiekt porusza się
(np. wirujący element maszyny) lub jest trudno dostępny.
Rys. 4.9. Pirometr ST-880 o stosunkowo wąskim zakresie pomiaru temperatury (od -
50 do +280
o
C)
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
15
W trakcie pomiaru promieniowanie termiczne emitowane przez testowany
obiekt przechodzi najpierw przez skomplikowany układ optyczny pirometru składają-
cy się zwykle z soczewek, a czasem też i ze zwierciadeł, i pada na czujnik, który
przetwarza je na sygnał elektryczny wykorzystywany następnie przez elektroniczny
układ pomiarowy do wyświetlenia wartości temperatury w postaci cyfrowej na wy-
świetlaczu ciekłokrystalicznym.
Teoretycznie pirometry zapewniają pomiar w szerszym zakresie niż tradycyjne
termometry elektroniczne razem, z którymi stosuje się sondy dotykowe, takie jak:
termopary (np. typu K) lub czujniki rezystancyjne (np. Pt100). Wysokiej klasy pirome-
try mogą jako jedyne mierzyć temperaturę w zakresie nawet do 2500
o
C. Jednak na
co dzień spotykamy się z pirometrami w tzw. ekonomicznych wersjach, mierzącymi
temperaturę tylko do 500
o
C lub poniżej, co do wielu zastosowań całkowicie wystar-
cza.
Pirometry mają ergonomiczną obudowę pistoletową, wyświetlacz ciekłokrysta-
liczny z regulowanym podświetleniem oraz wskaźnik laserowy umożliwiający dokład-
ny wybór miejsca pomiaru. Z podświetlenia wyświetlacza korzysta się prowadząc
pomiary w ciemności lub przy małych poziomach świecenia tła.
Pomiar za pomocą pirometru jest bardzo prosty. Przyrząd ustawia się w kie-
runku miejsca pomiaru, włącza marker laserowy, który dokładnie oznacza wybrane
miejsce, a następnie wyzwala się pomiar naciskając przycisk (jak spust w pistolecie).
Po zwolnieniu przycisku wynik pomiaru pozostaje na wyświetlaczu.
Układ optyczny pirometru skupiając energię termiczną nadaje jej kształt stoż-
ka, przy czym wierzchołek tego stożka wypada w obiektywie pirometru. Przy odległo-
ści układu optycznego pirometru od miejsca pomiaru równej 1600 mm, średnica
miejsca pomiaru wynosi 200 mm, a wyświetlony wynik jest średnią temperaturą w
tym obszarze. Dzieląc 1600 przez 200 otrzymujemy wynik 8:1, czyli wartość rozdziel-
czości optycznej. Przy większej wartości rozdzielczości optycznej średnica miejsca
pomiaru przy danej odległości tego miejsca od pirometru jest odpowiednio mniejsza,
a możliwość wyróżniania miejsc o różnej temperaturze jest większa.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
16
4.3. REALIZACJA PRAKTYCZNA ĆWICZENIA – POMIARY.
Program badań – zadania do wykonania.
a) Zapoznać się z aparaturą pomiarową zgromadzoną na stanowisku laboratoryjnym:
- dalmierzem ultradźwiękowym JT811,
- pirometrem radiacyjnym CHY111,
b) Dokonać pomiarów :
- długości,
- temperatury.
c) Dla przyrządów
JT811 i CHY111 obliczyć względny błąd pomiaru (dla dowolnego punktu
pomiaru).
%
100
x
d
n
∆
±
=
δ
gdzie:
N
x
- wartość mierzona, ∆N
d
- błąd dyskretyzacji (rozdzielczość).
Tabela 1: Pomiary odległości do różnych obiektów.
Lp.
Odległość zmierzona
[m]
Obiekt mierzony
(przykład)
Uwagi
1
Wysokość holu głównego (I p.)
2
Szerokość klatki schodowej E (Ip.)
3
Wysokość klatki schodowej E
4
Wysokość otworu okiennego (Ip.)
5
Szerokość otworu okiennego (Ip.)
6
Szerokość holu głównego (Ip.) - pomiar w kie-
runku ściany obłożonej kamieniami
7
Szerokość holu głównego (Ip.) - pomiar w kie-
runku ściany gładkiej
8
Szerokość klatki schodowej - pomiar w kierun-
ku ściany z tynkiem strukturalnym
9
Szerokość korytarza - skrzydło E (Ip.)
10
Odległość o holu głównego do drzwi w koryta-
rzu skrzydła E - przy otwartym skrzydle
drzwiowym
11
Odległość o holu głównego do drzwi w koryta-
rzu skrzydła E - przy zamkniętym skrzydle
drzwiowym
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
17
Tabela 2: Pomiary temperatury różnych obiektów
Lp.
Temperatura zmierzona
[
o
C]
Obliczony względny błąd pomiaru.
Obiekt mierzony
(przykład)
1
monitor komputerowy
2
grzejnik 1
3
grzejnik 2
4
grzejnik na holu głównym
1
5
Świetlówka przy pok.
E216
6
grzejnik kl. schodowa E
odl. 7,05m
7
Lampa metahalogenowa
w laboratorium
8
grzejnik kl. schodowa. E
odl. 1,83m
9
grzejnik na holu głównym
2
10
grzejnik na holu głównym
3
Tabela 3: Zależność temperatury zmierzonej w funkcji odległości od obiektu badanego
Lp.
Odległość od obiektu
badanego
[m]
Temperatura zmierzona
[
o
C]
Względny błąd pomiaru.
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
UWAGA
Konieczność przygotowania przed zajęciami informacji na temat dokładności i rozdziel-
czości przyrządów (strony WWW na podstawie symboli przyrządów).
4.4. PYTANIA SPRAWDZAJĄCE
1
Omówić metody pomiaru długości.
2
Omówić metody pomiaru temperatury pirometrami.
LABORATORIUM
Pomiary elektryczne wielkości nieelektrycznych
Pomiary metodami bezstykowymi
przedstawione materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych
dr inż. Marek KURKOWSKI
18
LITERATURA
1. Wykład
2. J. Piotrowski: Pomiary czujniki i metody pomiarowe wybranych wielkości fi-
zycznych i składu chemicznego WNT Warszawa 2009
3. M. Miłek: Metrologia elektryczna wielkości nieelektrycznych
Uniwersytet Zielonogórski 2006
4. A. Chwaleba, J. Czajewski: Przetworniki pomiarowe i defektoskopowe, Wy-
dawnictwo Politechniki Warszawskiej 1998
5. L. Michalski, K. Eckersdorf, J. Kucharski: Termometria – przyrządy i metody,
wyd. Politechniki Łódzkiej, Łódź 2004.
6. A. Michalski, S. Tumański, B. Żyła: Laboratorium miernictwa wielkości nieelek-
trycznych, Wydawnictwo Politechniki Warszawskiej 1999
7. Strony www firm:
INTROL LUMEL LABEL NDN DACPOL I INNE