ZESPÓŁ OPUSZKOWY

1. W. Jakimowicz „Neurologia kliniczna“
2. R. Mazur „Neurologia – myślenie kliniczne“
3. R. Mazur i wsp. „Podstawy kliniczne neurologii“

ETIOLOGIA:

•

zmiany naczyniowe rdzenia przedłużonego :

-

niedokrwienie

-

krwotok

•

guzy okolicy opuszki

•

jamistość opuszki

•

ograniczona polineuropatia błonicza

•

uszkodzenia pnia mózgu pochodzenia zapalnego

-

np. w chorobie Heinego – Medina

•

stwardnienie zanikowe boczne

- często łącznie z zespołem rzekomoopuszkowym

PATOGENEZA:

•

zespół objawów spowodowanych uszkodzeniem jąder nerwów położonych w rdzeniu

przedłużonym (IX, X, XII)

•

jest to zespół obwodowy (wiotki)

OBRAZ KLINICZNY:

•

objawy podmiotowe :

-

mowa nosowa i dyzartryczna (zamazana) :

→

czasem przechodząca w anartrię (dźwieki niezrozumiałe, nieartykułowane)

-

zaburzenia połykania (krztuszenie się) :

→

szczególnie potrawy stałe i płynne

→

najłatwiej chory połyka potrawy półpłynne

•

objawy przedmiotowe :

-

osłabiona ruchomość podniebienia

-

zanik mm. jezyka

→

może być drżenie pęczkowe mm. jezyka

-

osłabienie odruchu podniebiennego, gardłowego i żuchwowego

-

łuki podniebienne opadnięte, nie unoszą się przy fonacji

-

może być maskowata twarz z zanikami mieśni i opadanie żuchwy

RÓŻNICOWANIE:

•

zespół rzekomoopuszkowy

LECZENIE:

•

przyczynowe

1

2