Parowanie
Paweł Bogawski
Schemat obiegu wody
Elementy
obiegu wody
będące
zainteresowanie
m meteorologii
•parowanie
•Kondensacja
•Transpiracja
•Transport mas
pary wodnej
•opad
Parowanie z lądu i oceanu
86%
14%
Rozkład opadów, parowania i odpływu
na kuli Ziemskiej
Czynniki, które wpływają na parowanie
•Dostępność wody
•Promieniowanie (im więcej tym większe parowanie)
•Temperatura (im wyższa tym większe parowanie)
•Prędkość wiatru (wzrost parowania wraz z wysokością –
mniejsza szorstkość)
•Rodzaj i wielkość powierzchni parującej
•Rzeźba terenu (po stromym stoku jest większy spływ
powierzchniowy i mniejsze parowanie)
•Zachmurzenie (im większe tym mniejsze parowanie)
•Zanieczyszczenia (ograniczają parowanie)
•Niedosyt wilgotności (im wyższy tym wyższe parowanie)
•Opad (ogranicza parowanie – duże nasycenie parą wodną
powietrza podczas opadu)
Główne rodzaje parowania
Parowanie potencjalne – ilość wody jaką
powietrze może przyjąć
Parowanie rzeczywiste – rzeczywista ilość wody
jaka wyparowała z powierzchni
Transpiracja – parowanie z roślin
Ewapotranspiracja – parowanie z gleby i roślin
łącznie
Sposoby uzyskiwania
wielkości parowania
Pośrednie
-obliczenia na podstawie czynników
meteorologicznych, wzory teoretyczne,
empiryczne
Bezpośrednie
-pomiar przy pomocy urządzeń –
ewaporometrów
Ogólna zależność
Matematyczny opis procesu parowania z
powierzchni wody przedstawia następujące
równanie:
gdzie:
Q – parowanie,
A – współczynnik proporcjonalności,
(E – e) – niedosyt wilgotności powietrza
p – ciśnienie atmosferyczne,
f(v) – funkcja prędkości wiatru.
p
v
f
e
E
A
Q
)
(
)
(
⋅
−
⋅
=
2. Przykłady metod obliczeniowych
Wzór Thornthwaite’a:
a
a
I
T
E
⋅
=
10
6
,
1
∑
=
=
12
1
514
,
1
5
j
a
T
I
49239
,
0
10
972
,
1
10
71
,
7
10
75
,
6
2
2
5
3
7
+
⋅
⋅
+
⋅
⋅
−
⋅
⋅
=
−
−
−
I
I
I
a
gdzie:
T
a
- średnia temperatura miesiąca [
°
C],
I, a - współczynniki obliczane według poniższych wzorów,
j - kolejny miesiąc
Źródło: Szasz i in. (2006).
Przykłady metod obliczeniowych
Wzór Penmana:
)
33
,
0
1
(
36
,
0
v
d
i
ETP
⋅
+
⋅
⋅
⋅
=
gdzie:
ETP - ewapotranspiracja potencjalna [mm],
i - liczba dni,
d - niedosyt wilgotności powietrza [hPa],
v - prędkość wiatru na wysokości 2 m nad poziomem gruntu [m/s].
Źródło: Kożuchowski (2005).
2. Przykłady metod obliczeniowych
Wzór Romanenki:
(
) (
)
hn
T
PET
a
−
+
⋅
=
100
25
0018
,
0
2
gdzie:
PET - parowanie potencjalne [mm],
T
a
- średnia temperatura miesiąca [
°
C],
hn - średnia wilgotność względna powietrza [%].
Źródło: Xu i Singh (1998).
2. Przykłady metod obliczeniowych
Tabelaryzowane poprawki ustalone
empirycznie dodaje się do wartości
temperatury oraz ciśnienia pary
wodnej i odczytuje wynik na
nomogramie.
Metoda Konstantinowa:
Źródło: Byczkowski (1999).
Rys.1. Nomogram Konstantinowa.
Ciepło utajone parowania
Woda aby mogła przejść w stan gazowy musi
pobrać pewną ilość energii z otoczenia. Ta ilość
to utajone ciepło parowania.
Aby 1g wody wyparował,
konieczne jest pobranie z
otoczenia ok. 2500 J energii.
Aby 1g wody podgrzać o 1
O
C,
potrzeba 4,1868 J.
Metody bezpośrednie
Ewaporometry
stosowane
standardowo na
stacjach
meteorologicznych:
waga Wilda
(z lewej) i
ewaporometr
Piche’a.
Ewaporometr Class A
– standardowy
ewaporometr
używany w USA
Lizymetr – służy do pomiaru
ewapotranspiracji z
powierzchni gleby i roślin,
zbiornik jest wypełniony
glebą oraz utrzymuje się
tutaj zwierciadło wód
podziemnych
Ewaporometr wzorcowy o powierzchni 20
m
2
, 2 m głębokości, 8 stacji w Polsce
Parowanie w Polsce
Badano je w latach 1987-2002 na podstawie
pomiarów ewaporometrem wzorcowym w
okresie V-X z 8 posterunków IMGW
Najwyższe wartości: środkowa i wschodnia część
kraju (Sandomierz, Włodawa, Płock)
Duże różnice między latami ciepłymi a chłodnymi
– średnio 28%
Maksima najczęściej w lipcu i sierpniu, ale nie
zawsze (możliwe w maju, czerwcu)
Minima w październiku
Klimatyczny bilans wodny –
niedobór opadów w
centralnej Polsce