M I N I S T E R S T W O O B R O N Y N A R O D O W E J

S Z T A B G E N E R A L N Y W O J S K A PO L S K I E G O

Szt. Gen. 1566/2004

DOKTRYNA LOGISTYCZNA

SIŁ ZBROJNYCH RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

DD/4

WARSZAWA

2 0 0 4

ROZKAZ Nr 221/Log/P4

SZEFA SZTABU GENERALNEGO WP

z dnia 31 maja 2004 r.

w sprawie wprowadzenia do użytku w Siłach Zbrojnych RP dokumentu

„Doktryna Logistyczna Sił Zbrojnych RP”

Na podstawie § 7 ust. 2, w związku z § 41 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 i 4 regulaminu

organizacyjnego Ministerstwa Obrony Narodowej, stanowiącego załącznik do zarządzenia

Nr 5/MON Ministra Obrony Narodowej z 20 lutego 2002 r. w sprawie regulaminu

organizacyjnego Ministerstwa Obrony Narodowej (Dz. Urz. MON Nr 3, poz. 20 i z 2003 r. Nr

11, poz. 118)

rozkazuję:

1. Wprowadza się do użytku w Siłach Zbrojnych RP dokument „Doktryna

Logistyczna Sił Zbrojnych RP”.

2. Rozkaz wchodzi w życie z dniem podpisania.

S Z E F

/-/ generał Czesław PIĄTAS

SZTAB GENERALNY WP

PRZEDMOWA

Członkostwo Rzeczypospolitej Polskiej w Sojuszu Północnoatlantyckim (NATO)

zdeterminowało potrzebę intensyfikacji w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (SZ
RP) procesów dostosowawczych, mających na celu osiągnięcie wymaganych poziomów
standaryzacji we wszystkich dziedzinach działalności wojska i jego systemach
funkcjonalnych, w tym systemie logistycznym SZ RP.

Udział SZ RP w działaniach poza granicami kraju implikuje potrzebę wdrożenia

nowoczesnych rozwiązań logistycznych, zgodnych ze standardami NATO. Złożone
i wzajemnie skoordynowane działania utrzymujące potencjał logistyczny w SZ RP w kraju
i poza jego granicami muszą być realizowane przez sprawnie działający system zasilania,
który ściśle powiązany jest z odpowiednimi gałęziami infrastruktury narodowej. Działania
takie umożliwia system logistyczny SZ RP.

Kierowanie systemem logistycznym SZ RP jest procesem skomplikowanym. Wymaga

posiadania dokumentu doktrynalnego szczebla narodowego. Szczególnie ważne jest to
w przypadku

wsparcia

logistycznego

wojsk

w

operacjach

sojuszniczych

lub

wielonarodowych.

„Doktryna Logistyczna SZ RP” jest podstawowym dokumentem do planowania,

organizowania i realizowania zabezpieczenia logistycznego wojsk w układzie narodowym
oraz wsparcia logistycznego poza granicami kraju. Ponadto przeznaczona jest dla dowódców
i sztabów szczebla strategicznego, operacyjnego pracowników resortu obrony narodowej,
innych resortów oraz szkolnictwa wojskowego.

Doktryna jest syntezą obowiązujących zasad i reguł funkcjonowania logistyki w SZ

RP w czasie pokoju, kryzysu i wojny. Ujednolica stosowanie terminologii, swoim zakresem
określa proces dowodzenia i kierowania w systemie logistycznym. Ustala zasady działania
systemu logistycznego w kraju oraz w operacjach sojuszniczych i wielonarodowych.

Dokument ma trwały charakter, jest materiałem dostosowywanym do realiów

militarno – politycznych i ekonomicznych występujących w kraju i na świecie oraz stanu
rozwoju sił zbrojnych. Treści doktryny stosownie do potrzeb będą weryfikowane przez
komórki organizacyjne MON oraz pozostałe jednostki organizacyjne resortu obrony
narodowej, odpowiedzialne za treść stosownych rozdziałów i podrozdziałów. Proces ten
będzie koordynowany przez Generalny Zarząd Logistyki Sztabu Generalnego Wojska
Polskiego.

Jednocześnie doktryna wycofuje obowiązujące „Zasady funkcjonowania systemu

logistycznego Sił Zbrojnych RP” wydanych przez Sztab Generalny WP (sygn. Szt. Gen.
1429/94)

5

SPIS TREŚCI

WSTĘP ....................................................................................................................... 9

Rozdział 1. OGÓLNE ZASADY FUNKCJONOWANIA LOGISTYKI W SZ RP ........... 11

1.1

WPROWADZENIE ....................................................................................................... 11

1.1.1. Zakres stosowania doktryny ........................................................................................ 11

1.1.2. Zadania logistyki SZ RP .............................................................................................. 11

1.2. ZASADY ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO ................................................... 13

1.2.1. Ogólne zasady logistyczne .......................................................................................... 13

1.2.2. Zabezpieczenie logistyczne w operacjach lądowych................................................... 14

1.2.3. Zabezpieczenie logistyczne w operacjach powietrznych ............................................ 15

1.2.4. Zabezpieczenie logistyczne w operacjach morskich ................................................... 15

1.3. WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO-GOSPODARZA ...................................................... 17

1.3.1. Zakres, zastosowanie i zadania wsparcia przez państwo-gospodarza ......................... 17

1.3.2. Podstawowe zasady wsparcia przez państwo-gospodarza........................................... 18

1.3.3. Planowanie HNS ......................................................................................................... 19

1.3.4. Funkcjonowanie systemu HNS ................................................................................... 20

Rozdział 2. SYSTEM LOGISTYCZNY SZ RP .................................................................. 21

2.1. ISTOTA I PODZIAŁ SYSTEMU LOGISTYCZNEGO SZ RP .................................... 21

2.2. KIEROWANIE LOGISTYKĄ SZ RP ........................................................................... 22

2.2.1. Postanowienia ogólne dotyczące kierowania logistyką ............................................... 22

2.2.2. Struktura systemu kierowania logistyką ...................................................................... 22

2.2.3. Funkcjonowanie systemu kierowania logistyką .......................................................... 24

2.2.4

Wymagania stawiane logistycznym systemom informatycznym oraz narzędziom

stosowanym w logistyce .............................................................................................. 25

2.3. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWE ........................................................................ 26

2.3.1. Przeznaczenie podsystemu materiałowego.................................................................. 26

2.3.2. Zadania i funkcje podsystemu ..................................................................................... 27

2.3.3. Zasady funkcjonowania podsystemu ........................................................................... 28

2.3.4. Monitorowanie zasobów logistycznych ...................................................................... 29

2.4. ZABEZPIECZENIE TECHNICZNE ............................................................................. 29

6

2.4.1. Przeznaczenie podsystemu technicznego .................................................................... 29

2.4.2. Zasady funkcjonowania podsystemu ........................................................................... 31

2.4.3. Realizacja zadań podsystemu ...................................................................................... 31

2.5. TRANSPORT I RUCH WOJSK .................................................................................... 32

2.5.1. Przeznaczenie podsystemu transportu i ruchu wojsk .................................................. 32

2.5.2. Zasady funkcjonowania podsystemu TiRW ................................................................ 33

2.5.3. Rodzaje transportu ....................................................................................................... 34

2.5.4. Realizacja zadań podsystemu ...................................................................................... 37

2.6. INFRASTRUKTURA WOJSKOWA ............................................................................ 39

2.6.1. Przeznaczenie podsystemu infrastruktury wojskowej ................................................. 39

2.6.2. Zasady funkcjonowania podsystemu ........................................................................... 40

2.6.3. Realizacja zadań przez podsystem .............................................................................. 41

2.6.4. Realizacja zadań inżynieryjnych w strefach tyłowych ................................................ 42

2.6.5. Realizacja zadań obrony przed bronią masowego rażenia w zakresie infrastruktury

wojskowej .................................................................................................................... 43

2.7. ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE ............................................................................... 44

2.7.1. Przeznaczenie podsystemu medycznego ..................................................................... 44

2.7.2. Ewakuacja medyczna .................................................................................................. 45

2.7.3. Logistyka służby zdrowia ............................................................................................ 46

2.8. KONTRAKTOWANIE DOSTAW I USŁUG ............................................................... 47

2.8.1. Zasady funkcjonowania systemu kontraktowania dostaw i usług ............................... 47

2.8.2. Rodzaje planów i sposoby ich realizacji. ..................................................................... 48

2.8.3. Struktury narodowe, zajmujących się kontraktowaniem ............................................. 50

2.8.4. Kontraktowanie w układzie wielonarodowym w ramach NATO ............................... 50

2.8.5. Zasady i procedury rozliczeń finansowych za zakontraktowane dostawy i usługi. .... 51

2.9. BUDŻET I FINANSE PROWADZONYCH OPERACJI ............................................. 52

2.9.1. Odpowiedzialność za budżet i finanse. ........................................................................ 52

2.9.2. Rola i miejsce organów finansowych w realizacji zadań logistycznych ..................... 53

Rozdział 3. PLANOWANIE W LOGISTYCE SZ RP ........................................................ 55

3.1. ZASADY OGÓLNE DOTYCZĄCE PLANOWANIA W LOGISTYCE SZ RP ......... 55

3.2. ROLA I MIEJSCE PLANOWANIA LOGISTYCZNEGO W PLANOWANIU

OBRONNYM ................................................................................................................ 55

3.2.1. Planowanie obronne .................................................................................................... 55

3.2.2. Dokumenty planistyczne ............................................................................................. 56

3.2.3

Planowanie sił zbrojnych ............................................................................................. 57

3.2.4. Planowanie logistyczne ............................................................................................... 58

3.2.5. Planowanie uzbrojenia, zasobów oraz systemów dowodzenia i łączności .................. 59

7

3.2.6. Relacje między planowaniem obronnym, a planowaniem operacyjnym .................... 60

3.3. PLANOWANIE ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO W OPERACJACH ......... 61

3.3.1. Zagadnienia ogólne...................................................................................................... 61

3.3.2

Rola i zadania logistyki w planowaniu operacyjnym. ................................................. 62

3.3.3. Dokumenty planistyczne zabezpieczenia logistycznego ............................................. 64

3.4. LOGISTYCZNE KONFERENCJE PLANISTYCZNE ................................................. 65

3.4.1. Cel i przeznaczenie logistycznych konferencji planistycznych ................................... 66

3.4.2. Etapy organizacji i prowadzenia logistycznych konferencji planistycznych .............. 66

3.4.3. Meldunki i sprawozdania logistyczne ......................................................................... 67

Rozdział 4. POWIĄZANIA SYSTEMU LOGISTYCZNEGO SZ RP Z OGNIWAMI

GOSPODARCZO – OBRONNYMI UKŁADU POZAMILITARNEGO ....... 70

4.1. ISTOTA I ZASADY PLANOWANIA ORAZ GENEROWANIA POTRZEB SZ RP

DO PROGRAMU MOBILIZACJI GOSPODARKI ORAZ REZERW

PAŃSTWOWYCH, ZASTRZEŻONYCH DLA SZ RP ............................................... 70

4.1.1

Istota i zasady planowania oraz generowania potrzeb SZ RP do programu mobilizacji

gospodarki ................................................................................................................... 70

4.1.2. Istota i zasady określania rezerw państwowych RP zastrzeżonych dla SZ RP ........... 72

4.2. ROLA I ZADANIA GOSPODARCZYCH OGNIW OBRONNYCH UKŁADU

POZAMILITARNEGO W PROCESIE ZAPEWNIENIA CIĄGŁOŚCI

ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO SZ RP ........................................................ 72

4.2.1. Ogniwa obronne .......................................................................................................... 72

4.2.3. Struktura gospodarczych ogniw obronnych ................................................................ 74

4.2.4. Zadania gospodarczych ogniw obronnych. ................................................................. 74

4.2.5. Zasady wykorzystania gospodarczych ogniw obronnych w realizacji zadań

logistycznych wykonywanych na rzecz SZ RP ........................................................... 76

Spis załączników ...................................................................................................................... 77

8

9

WSTĘP

Państwa członkowskie NATO posiadają narodowe zasady i procedury logistyczne.

Są one stale rozwijane i doskonalone. Członkostwo Polski w NATO wymusza potrzebę

wspólnego działania w operacjach sojuszniczych i międzynarodowych. Stwarza to

konieczność określenia wspólnych rozwiązań, które są zbieżne z polityką, zasadami

i regułami postępowania przyjętymi jako wspólne przez NATO. Takimi rozwiązaniami są

narodowe doktryny logistyczne. Wymusza to na SZ RP opracowanie jednolitego

dokumentu, którego celem jest ujednolicenie procedur postępowania niezbędnych do

właściwego planowania, zabezpieczenia i wsparcia logistycznego. Zawarte w nim

konstatacje powinny być podstawą do jasnej i jednoznacznej interpretacji pojęć i definicji.

„Doktryna Logistyczna SZ RP” – zwana dalej „doktryną” – jest najwyższej rangi

logistycznym dokumentem doktrynalnym. Ustala zasady dowodzenia i kierowania w

systemie logistycznym w kraju i poza jego granicami, w operacjach sojuszniczych

i wielonarodowych. Ponadto określa kierunki rozwoju systemu logistycznego SZ RP.

Doktryna ma służyć dowódcom w procesie osiągania celów operacyjnych

i szkoleniowych. Powinni oni znać i przestrzegać ogólnie przyjęte zasady i normy

logistyczne, zawarte w niniejszej doktrynie. Stosowana ona będzie w całym spektrum

pokojowej i wojennej działalności SZ RP, w tym w potencjalnych militarnych

i niemilitarnych operacjach, także w ramach art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego, jak

również w operacjach poza art. 5. Jest podstawą do opracowania przez dowódców

rodzajów wojsk innych dokumentów normatywnych określających szczegółowe zasady

zabezpieczenia logistycznego w kraju oraz wsparcia logistycznego poza jego granicami.

10

11

Rozdział 1. OGÓLNE ZASADY FUNKCJONOWANIA LOGISTYKI W SZ RP

1.1 WPROWADZENIE

1001.

Doktryna logistyczna określa ogólne zasady funkcjonowania logistyki SZ RP
w układzie narodowym jak i wielonarodowym.

1002.

Celem doktryny jest określenie procedur niezbędnych do kierowania logistyką
w SZ RP, w tym współpracy z logistyką dowództw NATO, państw członkowskich
Sojuszu

Północnoatlantyckiego

i

międzynarodowymi

organizacjami

wspomagającymi logistykę SZ RP w okresie pokoju, kryzysu i wojny.

1.1.1. Zakres stosowania doktryny

1003.

Doktryna jest dokumentem do stosowania w całym spektrum pokojowej i wojennej
działalności sił zbrojnych, w tym w potencjalnych operacjach militarnych
i niemilitarnych w rozumieniu art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego, jak również
w operacjach poza art. 5. Określa ona zasady i reguły działania systemu
logistycznego w najbardziej prawdopodobnych scenariuszach operacji militarnych
i pokojowych prowadzonych przez SZ RP samodzielnie jak i w ramach NATO.

1004.

Doktrynę stosuje się również w operacjach z udziałem państw nie będących
członkami NATO, włączając w to operacje prowadzone we współdziałaniu z
Organizacją Narodów Zjednoczonych (ONZ), Unią Europejską (UE) i Organizacją
Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

1005.

Doktryna swoim zakresem obejmuje przedsięwzięcia związane z kierowaniem
logistyką, zabezpieczeniem materiałowym, zabezpieczeniem technicznym,
transportem i ruchem wojsk, zabezpieczeniem medycznym. Dotyczy również
zamówień i kontraktowania usług, infrastruktury logistycznej, zarządzania
finansami i zasobami logistycznymi.

1.1.2. Zadania logistyki SZ RP

1006.

Logistyka wojskowa to dyscyplina naukowa o planowaniu, przygotowaniu i
użyciu uzbrojenia i sprzętu wojskowego, środków materiałowych, świadczeń i
usług w celu utrzymania wojsk w odpowiedniej gotowości bojowej w kraju oraz
wsparcia logistycznego wojsk poza jego granicami. W najbardziej zwięzłym
znaczeniu są to te aspekty działalności wojskowej, które dotyczą:

a)

projektowania i rozwoju, pozyskiwania, przechowywania, przemieszczenia,
dystrybucji, utrzymania i eksploatacji, ewakuacji i pozbywania się uzbrojenia
i sprzętu wojskowego oraz środków bojowych i materiałowych;

b)

transportu stanów osobowych (transport osobowy);

c)

pozyskiwania lub budowy, utrzymania, użytkowania i pozbywania się obiektów,

d)

pozyskiwania i świadczenia usług;

e)

zabezpieczenia medycznego.

12

1007.

Podstawowym zadaniem systemu logistycznego jest zabezpieczenie potrzeb SZ RP
w zakresie materiałowym, technicznym, transportu i ruchu wojsk, infrastruktury
wojskowej oraz medycznym w czasie pokoju, kryzysu i wojny.

1008.

W czasie pokoju system logistyczny realizuje zabezpieczenie logistyczne wojsk,
gromadzi i utrzymuje zapasy środków bojowych i materiałowych oraz utrzymuje
niezbędny potencjał wykonawczy do bieżącego zaopatrywania i obsługi wojsk.

1009.

W czasie kryzysu lub wojny system logistyczny:

a)

zabezpiecza wojska w procesie mobilizacji i osiągania wyższych stanów
gotowości bojowej;

b)

zapewnia ciągłość zabezpieczenia logistycznego sił narodowych na terenie
kraju i poza jego granicami;

c)

realizuje zadania wsparcia logistycznego sił sojuszniczych w ramach wsparcia
przez państwo – gospodarza.

1010.

System logistyczny charakteryzuje się mobilnością, elastycznością, prostotą i
zdolnością do szybkiej reakcji. Jest tak zorganizowany aby zapewnić
samowystarczalność na czas trwania operacji, umożliwić wykonanie zadań
i utrzymanie zdolności bojowej wspieranych wojsk.

1011.

Potencjał logistyczny przewidziany do zabezpieczenia potrzeb danego szczebla
organizacyjnego SZ RP znajduje się na tym szczeblu organizacyjnym.

1012.

Zabezpieczenie logistyczne jest realizowane przy wykorzystaniu potencjału
wojskowego i cywilnego. Zasoby cywilne powinny być planowane do
wykorzystania, gdy jest to uzasadnione operacyjnie, ekonomicznie i możliwe w
istniejących uwarunkowaniach prawnych.

1013.

W ramach logistyki wielonarodowej, w celu zwiększenia efektywności udziału
w operacji (misji), zadania częściowego lub całkowitego zabezpieczenia
logistycznego mogą być realizowane poprzez:

a)

udział w Wielonarodowych Zintegrowanych Jednostkach Logistycznych
(MILU – Military Integrated Logistics Units);

b)

podjęcie się roli lub korzystanie z usług:

państwa-gospodarza (HNS - Host Nation Support);

państwa-wiodącego (LN - Lead Nation);

państwa-specjalisty w (jakiejś) dziedzinie (RSN - Role Specialist Nation);

trzeciej strony do kontraktowania usług logistycznych (TPLSS - Third
Party Logistic Support Services).

c)

zorganizowanie współpracy cywilno – wojskowej wspólnie ze strukturami
CIMIC (Civil-Military Co-operation).

1014.

W przypadku planowania działań w układzie wielonarodowym system logistyczny,
pod względem potencjału i możliwości realizacji zadań, powinien być
dostosowywany do warunków określonych przez wyznaczonego dowódcę sił
wielonarodowych.

13

1.2. ZASADY ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO

1.2.1. Ogólne zasady logistyczne

1015.

W logistyce stosowane są następujące zasady:

a)

pierwszeństwo operacji – głównym celem wsparcia logistycznego jest
zabezpieczenie prowadzenia operacji, zgodnie z rozkazami dowódcy; w
związku z powyższym, logistyka jest zintegrowana w spójną strukturę
organizacyjną z pionem operacyjnym; tworzenie doraźnych zgrupowań
logistycznych zależy od sytuacji operacyjnej, gdy jest to kluczowym
warunkiem do osiągnięcia celu operacji;

b)

odpowiedzialność

–

państwa

członkowskie

ponoszą

kolektywną

odpowiedzialność

za zabezpieczenie logistyczne sił w operacjach

wielonarodowych, jednak poszczególne kraje zachowują ostateczną
odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne rozwijanych sił narodowych
oraz mogą określić sposób pełnego ich zabezpieczenia; kolektywna
odpowiedzialność zakłada również, że dowódca przyjmuje odpowiedzialność
za zabezpieczenie logistyczne jednostek oddanych do jego dyspozycji, zasada
ta bazuje na zasadach jedności wysiłków ukierunkowanych na wspólny cel, na
którym muszą być skupione wszystkie działania;

c)

kompetencje – w celu utrzymania zdolności bojowej wojsk na odpowiednim
poziomie, dowódcy muszą posiadać pełnomocnictwa umożliwiające
wykorzystanie zasobów logistycznych, w celu użycia wojsk oraz
utrzymywania ich zdolności bojowych; pełnomocnictwa te muszą być zgodne
z odpowiedzialnością; oznacza to, że jeśli dowódca przejął odpowiedzialność
za operację na danym obszarze, musi on również otrzymać odpowiedni zakres
kompetencyjny do ustalania zasad w zakresie wsparcia logistycznego; dotyczy
to w jednakowym stopniu dowódców z krajów nie będących członkami
Sojuszu;

d)

kooperacja – ze względu na charakter współczesnych operacji kooperacja jest
jedną z podstawowych zasad zabezpieczenia logistycznego, stosowaną
zarówno w układzie narodowym, jak i wielonarodowym; kooperacja może
obejmować wszystkie aspekty zabezpieczenia logistycznego, w tym
finansowanie, kontraktowanie oraz organizację budżetu; jest to szczególnie
ważne, gdy operacje są prowadzone przy współudziale krajów spoza Sojuszu,
co wymaga precyzyjnego podziału odpowiedzialności, przy uwzględnieniu
narodowych możliwości, przepisów prawnych (itp.); procedury kooperacji
muszą być tak ustalone, aby zoptymalizować proces zaopatrywania, zużywania
zasobów oraz wyeliminować konkurowanie w ich uzupełnianiu;

e)

koordynacja – skuteczność zabezpieczenia logistycznego można podnieść
poprzez jego koordynację na wszystkich szczeblach; może to wymagać
powołania zespołów łącznikowych na różnych poziomach organizacyjnych w
celu zapewnienia przepływu informacji, stosownie do ustalonych priorytetów
oraz jednolitej realizacji przedsięwzięć;

f)

zabezpieczenie i wystarczalność – państwo musi zapewnić odpowiedni
poziom zapasów logistycznych zabezpieczających swoje wojska wydzielone

14

do operacji przy uwzględnieniu, iż w rejonie operacji dostępność środków
materiałowych i miejsc do ich składowania może być ograniczona; narodowe
poziomy zasobów logistycznych muszą umożliwiać zapewnienie wymaganej
zdolności bojowej;

g)

elastyczność – opracowując plany operacyjne należy brać pod uwagę to, że
niektóre wydarzenia mogą zmienić koncepcję i wymusić zmianę planu;
w związku z tym, w czasie opracowywania planów zabezpieczenia
logistycznego szczególnie ważne jest odpowiednio szybkie i skuteczne
reagowanie na zmiany sytuacji operacyjnej; koncepcja zabezpieczenia lub
wsparcia logistycznego powinna uwzględniać wprowadzanie nieoczekiwanych
i niestandardowych scenariuszy;

h)

przystępność – przepływ informacji logistycznych powinien charakteryzować
się prostotą i jednoznacznością, ograniczyć występowanie nieporozumień do
minimum i zapewnić realizację zabezpieczenia zgodnie z wymaganiami
dowódcy; stosowanie prostych mechanizmów meldowania zapewnia
dokładność i skuteczność przekazywania informacji do wszystkich osób
funkcyjnych;

i)

aktualność – opracowywanie i wdrażanie efektywnie działających struktur
logistycznych wymaga planowania i koordynacji; najważniejszą fazą realizacji
zabezpieczenia logistycznego jest przygotowanie i rozpoczęcie operacji oraz
odpowiednio wczesne skierowanie elementów logistycznych w rejon operacji,
przed rozpoczęciem rozwijania wojsk operacyjnych;

j)

oszczędność – zasoby logistyczne powinny być gromadzone w rejonie operacji
w ilościach zgodnych z wymogami operacyjnymi oraz wykorzystywane
w możliwie skuteczny i jednocześnie ekonomiczny sposób;

k)

przejrzystość – aby posiadać aktualne dane o dostępnej infrastrukturze
i zasobach logistycznych należy stosować sprawozdawczość logistyczną;
wymusza to potrzebę utworzenia systemu gromadzenia, analizowania,
przetwarzania i syntetyzowania danych oraz ich kontrolowanego przepływu
pomiędzy organami wojskowymi i cywilnymi;

l)

synergia – najlepsze rezultaty osiąga się przez połączenie kilku zasad
logistycznych jednocześnie; wielonarodowe wsparcie logistyczne w operacji
powinno być ukierunkowane na maksymalne wykorzystanie sił logistycznych
państw-uczestników operacji; efektywność logistyki wielonarodowej wymaga
współdziałania państw uczestniczących w operacji.

1.2.2. Zabezpieczenie logistyczne w operacjach lądowych

1016.

Za zabezpieczenie logistyczne w operacjach lądowych odpowiada Dowódca Wojsk
Lądowych.

1017.

Dowódca organizuje zabezpieczenie logistyczne w operacjach lądowych w oparciu
system logistyczny wojsk lądowych. System ten tworzą: organa kierownicze
szczebla operacyjnego i taktycznego, oddziały i pododdziały logistyczne oraz
elementy infrastruktury materiałowo-technicznej i medycznej. System ten może
być wzmocniony wydzielonym potencjałem gospodarki narodowej i możliwością
wykorzystania wyspecjalizowanych firm zagranicznych.

15

1018.

Zabezpieczenie logistyczne wojsk lądowych musi być przygotowane do
zabezpieczenia logistycznego operacji lądowych, a także posiadać możliwości
współdziałania z innymi rodzajami sił zbrojnych w ramach operacji połączonych.

1019.

Wielkość potencjału logistycznego, jaki będzie towarzyszył wojskom
operacyjnym, zależy od składu bojowego jednostek wojsk lądowych i powinien
zapewnić możliwość wykonania zadań niezależnie od sytuacji operacyjno-
taktycznej.

1020.

W operacjach lądowych, w ramach operacji sojuszniczych i wielonarodowych,
system zabezpieczenia logistycznego wojsk może funkcjonować w ramach
logistyki wielonarodowej. Oznacza to, że pewne elementy systemu logistycznego
będą realizować funkcje logistyczne w układzie wielonarodowym, co powinno
odpowiadać zasadzie interoperacyjności funkcjonujących elementów i struktur
logistycznych.

1.2.3. Zabezpieczenie logistyczne w operacjach powietrznych

1021.

Za zabezpieczenie logistyczne w operacjach powietrznych odpowiada Dowódca Sił
Powietrznych.

1022.

Dowódca organizuje zabezpieczenie logistyczne w operacjach powietrznych
w oparciu o system logistyczny wojsk lotniczych, który tworzą organa kierowania
szczebla operacyjnego i taktycznego, jednostki logistyczne szczebla operacyjnego
i taktycznego oraz elementy infrastruktury materiałowo-technicznej. System ten
może być wzmocniony potencjałem z gospodarki narodowej.

1023.

Zabezpieczenie logistyczne operacji powietrznych to przedsięwzięcia związane
cechami lotnictwa jak elastyczność, manewrowość, szybkość i zasięg. Potencjał
logistyczny powinien być adekwatny do zadań realizowanych przez siły
powietrzne.

1024.

Zapasy środków materiałowych powinny być rozmieszczone w bazach lotniczych
(składach znajdujących się w ich pobliżu) o największym natężeniu działań i
ruchu. Poziom zgromadzonych zapasów środków bojowych i materiałowych
powinien uwzględniać ważność misji, pojemność magazynową oraz sposób
odtwarzania zapasów.

1025.

Zabezpieczenie logistyczne sił powietrznych realizujących zadania poza granicami
kraju powinny być dopasowane do możliwości środków lotniczych.

1026.

Państwo wysyłające ponosi odpowiedzialność za:

a)

zapewnienie odpowiedniego zaopatrzenia związanego z zabezpieczeniem
logistycznym sił powietrznych, które zostały wydzielone do operacji;

b)

utrzymania kontroli nad swoimi zasobami do momentu, gdy zostaną one
przekazane do dyspozycji dowódcy sił reagowania;

1.2.4. Zabezpieczenie logistyczne w operacjach morskich

1027.

Za zabezpieczenie logistyczne w operacjach morskich odpowiada Dowódca
Marynarki Wojennej.

1028.

Dowódca realizuje zabezpieczenie logistyczne poprzez system logistyczny MW
wzmocniony wydzielonym, narodowym potencjałem logistycznym (innych RSZ

16

i terenowym), ogniwami systemu logistycznego Sojuszu, Unii Europejskiej bądź
innych organizacji, instytucji i wyspecjalizowanych firm międzynarodowych.

1029.

System logistyczny MW tworzą organa kierowania szczebla operacyjnego
i taktycznego, oddziały, pododdziały i urządzenia logistyczne posiadające potencjał
materiałowy, techniczny, medyczny, transportowy i infrastrukturę – sprzężone
ze sobą relacjami służbowymi i funkcjonalnymi.

1030.

System ten realizuje następujące zadania:

a)

zabezpieczenie logistyczne sił biorących udział w działaniach obronnych
w strefie obrony MW RP oraz w operacjach humanitarnych związanych ze
zwalczaniem klęsk żywiołowych i katastrof na terytorium kraju;

b)

zabezpieczenie logistyczne sił MW działających poza strefą obrony, w ramach
kolektywnej obrony państw członkowskich NATO (art. 5) bądź sił MW
uczestniczących w komponencie wojskowym Unii Europejskiej oraz w
operacjach wspierania pokoju, a także działaniach prewencyjno-stabilizujących
(spoza art.5) i w akcjach organizowanych przez instytucje oraz organizacje
międzynarodowe niosących pomoc w likwidacji skutków kryzysów
pozamilitarnych;

c)

wsparcie przez państwo-gospodarza sił i struktur sojuszu.

1031.

Zabezpieczenie logistyczne sił MW działających na akwenach strefy obrony
organizuje i realizuje się w oparciu o mobilny i stacjonarny potencjał wojskowy,
w trzech strefach:

a)

morskiej, w której rozmieszcza się mobilne, pływające jednostki transportowe
oraz pojedyncze statki i okręty wsparcia logistycznego realizujące wszystkie
formy zabezpieczenia;

b)

przybrzeżnej, obejmującej elementy infrastruktury przybrzeżnej MW oraz obszar
oddalony od linii brzegowej od 3 do 5 km wraz z ich mobilnym i stacjonarnym
potencjałem logistycznym;

c)

lądowej, obejmującej bazy lotnicze MW oraz rejony rozmieszczenia
elementów logistycznych, a także drogi dowozu i ewakuacji wraz z
działającymi na nich jednostkami.

1032.

Zabezpieczenie logistyczne sił MW wykonujących zadania z dala od własnych baz
realizowane będzie poprzez:

a)

korzystanie z możliwości sojuszniczego logistycznego systemu zabezpieczenia
nawodnego i zabezpieczenia brzegowego oraz baz i portów morskich państw
NATO (zgodnie umowami dwu i wielostronnymi) w ramach świadczonych
usług państwa-gospodarza, wiodącego, specjalisty;

b)

zapewnienie dostaw części zamiennych, poczty oraz transport żołnierzy
w relacji bazy morskie MW RP – jednostki Międzynarodowego Dowództwa
Wsparcia Logistycznego;

c)

przygotowanie i utrzymanie w odpowiednim stopniu gotowości do użycia
jednostek wsparcia logistycznego MW oraz personelu łącznikowego
wyznaczonego do pracy w komórkach logistyki wielonarodowej oraz
Wielonarodowych Siłach Morskich;

d)

wykorzystanie Sojuszniczego Scentralizowanego Systemu Kontraktacji bądź,
w układzie pozamilitarnym, narodowego kontraktora (agenta morskiego).

17

1.3. WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO-GOSPODARZA

1.3.1. Zakres, zastosowanie i zadania wsparcia przez państwo-
gospodarza

1033.

Wsparcie przez państwo-gospodarza (HNS) to cywilna i wojskowa pomoc
udzielana przez państwo-gospodarza w czasie pokoju, kryzysu i wojny,
sojuszniczym siłom zbrojnym i organizacjom, które są rozmieszczone, wykonują
zadanie lub przemieszczają się przez terytorium państwa-gospodarza. Podstawę
takiej pomocy stanowią porozumienia zawarte pomiędzy stosownymi władzami
państwa-gospodarza i państwami wysyłającymi oraz/lub NATO.

1034.

Celem HNS jest udzielenie wsparcia dowódcom NATO oraz państwom
wysyłającym swe siły zbrojne do zadań poza granicami w postaci środków
materiałowych, urządzeń i usług, włączając w to ochronę rejonu działań oraz
wsparcie administracyjne, zgodnie z wynegocjowanymi porozumieniami pomiędzy
państwami wysyłającymi i NATO, a władzami państw-gospodarzy (państw
przyjmujących).

1035.

Państwo, wykonując zadania państwa-gospodarza, jest zobowiązane do podjęcia
wszelkich możliwych działań zapewniających wsparcie wojskom Sojuszu,
przemieszczającym się przez lub realizującym zadania na terytorium państwa-
gospodarza.

1036.

HNS nie jest wyłącznie domeną wojska, lecz dotyczy całego systemu obronnego
państwa, wszystkich jego struktur oraz szczebli władzy, a także obowiązującego
prawodawstwa.

1037.

Zakres realizacji zadań wsparcia udzielanego przez państwo-gospodarza jest ściśle
uzależniony od uzgodnionego poziomu świadczeń, a ten z kolei jest warunkowany
rodzajem i skalą operacji wojsk sojuszniczych.

1038.

Wsparcie udzielane w czasie pokoju, głównie podczas wspólnych ćwiczeń
sojuszniczych, będzie realizowane przez SZ RP. W zależności od potrzeb,
w organizację i udzielanie wsparcia będą także angażowane pozamilitarne
struktury systemu obronnego państwa i podmioty gospodarcze, świadczące usługi
na podstawie umów cywilnoprawnych.

1039.

W okresie kryzysu lub wojny są uruchamiane świadczenia, wynikające z
porozumień i regulacji prawnych, zmieniające w sposób zasadniczy podstawy
realizacji przygotowań i działań obronnych, a siły zbrojne realizują określone im
zadania. Główny ciężar zadań realizowanych przez państwo–gospodarza będzie
ponoszony przez pozamilitarne ogniwa systemu obronnego państwa przy udziale
potencjału logistycznego SZ RP.

1040.

Odpowiedzialność za zabezpieczenie sił, kierowanych do wykonania zadań
w ramach operacji sojuszniczych i wielonarodowych, ponosi państwo wysyłające.
Wsparcie udzielane w ramach HNS stanowi jedynie uzupełnienie tego
zabezpieczenia a jego wielkość jest uzależniona od możliwości państwa-
gospodarza. Faktyczny zakres wsparcia udzielanego w ramach HNS jest
przedmiotem dwustronnych negocjacji, które kończą się podpisaniem stosownych
porozumień.

18

1041.

Zakres zadań realizowanych przez państwo-gospodarza na rzecz sił sojuszniczych
określany jest w Porozumieniu Technicznym i Wspólnych Porozumieniach
Wdrożeniowych.

1.3.2. Podstawowe zasady wsparcia przez państwo-gospodarza

1042.

Realizację zadań, wynikających z funkcji państwa-gospodarza i państwa
wysyłającego kształtują niżej wymienione zasady:

a)

kolektywna odpowiedzialność – państwa Sojuszu i władze NATO ponoszą
kolektywną odpowiedzialność za organizację wsparcia przez państwo-
gospodarza w ramach operacji prowadzonych przez NATO; jednakże każde
państwo ponosi ostateczną odpowiedzialność za zapewnienie wsparcia
własnych sił wydzielonych do NATO;

b)

zabezpieczenie zasobów – państwa Sojuszu zapewniają indywidualnie lub
przez wspólne przygotowania i ustalenia, które mogą obejmować także
uzgodnienia HNS, wydzielenie niezbędnych zasobów w celu wsparcia sił
własnych, przydzielonych do NATO; HNS jest zasadniczym uzupełnieniem
wsparcia dla sił sojuszniczych i jest realizowane przez państwo-gospodarza
w możliwie najszerszym zakresie, z uwzględnieniem narodowych regulacji
prawnych, narodowych priorytetów i faktycznych możliwości państwa;

c)

suwerenne uprawnienia – dowódca NATO posiada stosowne uprawnienia do
planowania, wypracowania porozumień i uzgodnień oraz realizacji HNS;
uprawnienia te nie ograniczają prawa państwa wysyłającego do negocjowania
i sfinalizowania dwustronnych porozumień z państwem-gospodarzem;

d)

wzajemna współpraca – niezbędna jest współpraca pomiędzy państwem-
gospodarzem i państwami wysyłającymi oraz dowództwami NATO w zakresie
zabezpieczenia przez państwo-gospodarza i wykorzystania wsparcia, co
eliminuje współzawodnictwo w pozyskiwaniu ograniczonych zasobów;

e)

koordynacja wsparcia – mając na względzie efektywność oraz skuteczność
działania oraz przeciwdziałania konkurowaniu o dostępne zasoby, proces
planowania i realizacji HNS jest ściśle koordynowany pomiędzy NATO a
władzami narodowymi państw sojuszniczych; koordynacja jest prowadzona
na właściwych szczeblach i w uzasadnionych sytuacjach może obejmować
również państwa nie będące członkami NATO, ONZ, UE, OBWE oraz
organizacje pozarządowe;

f)

oszczędność wykorzystywania zasobów - planowanie i realizacja wsparcia
przez państwo-gospodarza odzwierciedla najbardziej efektywne i oszczędne
wykorzystanie dostępnych zasobów do zaspokojenia potrzeb sił sojuszniczych;

g)

przejrzystość udostępniania zasobów – informacje, dotyczące porozumień
HNS zawieranych w celu zabezpieczenia sił sojuszniczych, są dostępne
właściwemu dowódcy NATO i wszystkim państwom wysyłającym; zapewnia
to czytelność i przejrzystość sytuacji, odnośnie dostępności zasobów oraz
upraszcza planowanie HNS;

h)

refundacja kosztów - zwrot kosztów za wsparcie realizowane zarówno w
ramach finansowania narodowego, jak i proporcjonalnego udziału w ramach
uczestnictwa wielonarodowego albo wspólnego finansowania NATO,

19

stosownie do zaistniałej sytuacji, uzgadniany jest pomiędzy państwem-
gospodarzem, a państwami wysyłającymi oraz dowództwem NATO.

1.3.3. Planowanie HNS

1043.

Planowanie HNS powinno być w pełni zintegrowane z planowaniem operacyjnym
i logistycznym.

1044.

Planowanie HNS podejmowane jest długofalowo, aby zapewnić dowódcom NATO
i państwu-gospodarzowi możliwość przeprowadzenia negocjacji w wypracowaniu
Porozumienia Ogólnego (MOU) i Porozumienia Technicznego (TA) oraz ujęcia
wydatków we właściwych planach budżetowych.

1045.

Planowanie HNS, w ramach ogólnej koncepcji przeprowadzenia danej operacji lub
ćwiczenia, jest ściśle koordynowane pomiędzy planistami dowództw NATO,
państwa-gospodarza oraz państw wysyłających, poprzez organizację serii
logistycznych konferencji planistycznych, które poprzedzają operację i pracę
Połączonego Komitetu Koordynacji HNS.

1046.

W trakcie procesu planowania wsparcia przez państwo–gospodarza, w
szczególności dokonywana jest wnikliwa analiza potrzeb wojsk sojuszniczych w
kontekście możliwości państwa–gospodarza do udzielania wsparcia, przy
zastosowaniu następujących założeń:

a)

bilans potrzeb i możliwości zasobów wojskowych i cywilnych dokonywany
jest łącznie, z uwzględnieniem ich komplementarnego (uzupełniającego się
wzajemnie) charakteru;

b)

wykorzystanie zasobów cywilnych jest uzasadnione tylko wtedy, gdy przynosi
określone efekty, np. uzupełnienie niedoborów w zasobach wojskowych,
oszczędności czasowe lub korzyści finansowe.

1047.

Głównymi uczestnikami planowania HNS są:

a)

dowódcy NATO;

b)

państwo-gospodarz;

c)

państwa wysyłające;

d)

Połączony Komitet Koordynacyjny HNS;

e)

Połączony Komitet Wdrożeniowy HNS.

1048.

Elementami odpowiedzialnymi za właściwy przebieg procesu planowania HNS
są Punkty Kontaktowe HNS. W celu zapewnienia przejrzystości procesu
planowania i uniknięcia powielania realizacji analogicznych zadań każde państwo–
gospo-darz i państwo wysyłające oraz dowódca NATO wyznaczają po jednym
Centralnym Punkcie Kontaktowym HNS.

1049.

W celu właściwego skoordynowania przedsięwzięć w fazie planowania każda
jednostka organizacyjna SZ RP zaangażowana w planowanie i wydzielanie
wsparcia na rzecz wojsk sojuszniczych wyznacza Punkt Kontaktowy HNS.

1050.

Koniecznym atrybutem właściwie przeprowadzonego planowania HNS jest
zaangażowanie w to wszystkich struktur, zarówno resortu obrony narodowej, jak
i układu pozamilitarnego, biorących udział w realizacji wsparcia na rzecz wojsk
sojuszniczych.

1051.

Udział struktur pozamilitarnej części systemu obronności państwa w planowaniu
HNS koordynuje Dyrektor Departamentu Polityki Obronnej MON.

20

1052.

W sytuacjach, w których przeważająca liczba państw wysyłających ubiega się
o wsparcie ze strony państwa–gospodarza, dowódcy NATO są odpowiedzialni za
ścisłą koordynację planowania HNS.

1053.

Realizacja wzajemnych świadczeń wsparcia przez państwo–gospodarza opiera się
na zawartych porozumieniach i umowach oraz innych dokumentach, określających
wymagania, zakres i formę realizacji świadczeń oraz sposoby płatności.

1054.

Do podstawowych dokumentów związanych z realizacją wsparcia przez państwo-
gospodarza, zalicza się:

a)

Zapotrzebowanie na HNS (Host Nation Support Request - HNS REQ);

b)

Porozumienie Ogólne (MOU);

c)

Porozumienia Techniczne (TA);

d)

Nota o Akcesji (Note of Accession - NOA) i Deklaracja Intencji (Statement of
Intent - SOI);

e)

Zestawienie Potrzeb (Statement of Requirements -SOR);

f)

Wspólne Porozumienia Wdrożeniowe (Joint Implementation Agreement -JIA).

1.3.4. Funkcjonowanie systemu HNS

1055.

Zgodnie z ustaleniami przyjętymi przez Radę Ministrów (Protokół Ustaleń
Nr 28/2001 z posiedzenia Rady Ministrów w dniach 17-18 lipca 2001r.):

a)

Minister Obrony Narodowej jest odpowiedzialny za koordynację całokształtu
działań, podejmowanych przez organa administracji rządowej oraz ogólny
nadzór nad realizacją zadań HNS w państwie;

b)

organy administracji państwowej są zobowiązane do wykonywania
przedsięwzięć przygotowawczych, zapewniających sprawne spełnianie przez
Rzeczpospolitą Polską obowiązków państwa-gospodarza;

c)

ministrowie kierujący właściwymi działami administracji rządowej i
wojewodowie są zobowiązani do wykonywania czynności przygotowawczych,
planistycznych i sprawowania nadzoru nad funkcjonowaniem elementów
narodowych zasobów obronnych przewidzianych do realizacji zadań HNS.

1056.

Ogniwami odpowiedzialnymi za koordynację zadań realizowanych przez państwo-
gospodarza w wymiarze sojuszniczym oraz narodowym są Punkty Kontaktowe
HNS.

1057.

Zgodnie z postanowieniami decyzji Nr 260/MON Ministra Obrony Narodowej
z dnia 25 października 2001 r. w sprawie wdrożenia w resorcie ON koncepcji
realizacji zadań, wynikających z obowiązków państwa-gospodarza oraz państwa
wysyłającego (HNS) organizację i koordynację zadań, wynikających z
obowiązków państwa–gospodarza realizują:

a)

Szef Generalnego Zarządu Logistyki – P4 w odniesieniu do całości spraw
związanych z planowaniem i realizacją zadań HNS, z jednoczesnym
pełnieniem funkcji Pełnomocnika Ministra Obrony Narodowej ds. HNS;

b)

Dyrektor Departamentu Polityki Obronnej MON w odniesieniu
do problematyki HNS, dotyczącej pozamilitarnej części systemu obronnego
państwa, określonej przez Pełnomocnika MON ds. HNS.

21

Rozdział 2. SYSTEM LOGISTYCZNY SZ RP

2.1. ISTOTA I PODZIAŁ SYSTEMU LOGISTYCZNEGO SZ

RP

2001.

System logistyczny to uporządkowany zbiór elementów struktury organizacyjnej
oraz obszarów funkcjonalnych, których przeznaczenie, a także wzajemne
powiązania i relacje zapewniają sprawne funkcjonowanie SZ RP w czasie pokoju,
kryzysu i wojny.

2002.

W ujęciu strukturalnym, system logistyczny tworzą organa kierowania (zarządy,
szefostwa, oddziały, wydziały, sekcje), podlegające szefowi sztabu oraz jednostki
wykonawcze (stacjonarne i mobilne) przeznaczone do zabezpieczenia i wsparcia
logistycznego wojsk zapewniające realizację zadań w okresie pokoju, kryzysu
i wojny, umożliwiające prowadzenie operacji w każdych warunkach, we
wszystkich strefach klimatycznych i w oddaleniu od macierzystego terytorium.

2003.

W ujęciu funkcjonalnym, system logistyczny to celowe działanie organów
logistycznych zapewniających ciągłość zabezpieczenia i wsparcia logistycznego
wojsk w procesie szkolenia i wykonywania zadań.

2004.

System logistyczny tworzony jest przez:

a)

podsystem kierowania – przeznaczony do planowania, organizowania,
koordynowania i monitorowania wysiłku logistycznego w SZ RP oraz
utrzymania podległych sił i środków w odpowiedniej gotowości i zdolności do
wykonania zadań;

b)

podsystem materiałowy – przeznaczony do planowania, organizowania
i zaspokajania potrzeb wojsk w zakresie środków bojowych i materiałowych
oraz świadczenia specjalistycznych usług materiałowych;

c)

podsystem techniczny – przeznaczony do planowania, organizowania
i realizowania przedsięwzięć związanych z eksploatacją uzbrojenia i sprzętu
wojskowego (UiSW), tj. jego użytkowania oraz zabezpieczenia technicznego,
utrzymującego go w odpowiedniej sprawności technicznej (w czasie działań
wojennych w odpowiedniej zdatności do użycia bojowego);

d)

podsystem transportu i ruchu wojsk – przeznaczony do planowania,
organizowania i realizowania przedsięwzięć związanych z przemieszczaniem
wojsk i zaopatrzenia, osłoną techniczną i utrzymaniem przejezdności sieci
transportowej znaczenia obronnego oraz kierowania ruchem wojsk;

e)

podsystem medyczny – obejmujący aspekty z zakresu ewakuacji medycznej
oraz logistyki w części dotyczącej sił i środków medycznych takich jak:
zaopatrywanie medyczne, ewakuacja poszkodowanych, rannych i chorych na
całym obszarze operacji;

f)

podsystem infrastruktury wojskowej – obejmujący odpowiednie organy
kierowania zajmujące się wszystkimi przedsięwzięciami dotyczącymi
utrzymania obiektów stacjonarnych, niezbędnych do zaspokojenia potrzeb
kwaterunkowych, przechowywania oraz remontu uzbrojenia i sprzętu

22

technicznego i zabezpieczenia szkolenia wojsk; w czasie zagrożenia i wojny
realizuje

również

przedsięwzięcia

związane

z pozyskiwaniem

i wykorzystaniem obiektów stacjonarnych na potrzeby obronne.

2005.

System logistyczny powinien posiadać taki potencjał i możliwości, aby sprawnie
reagować i płynnie przechodzić z czasu pokoju, do czasu wojny.

2006.

Należy dążyć, aby w ramach działalności racjonalnie i ekonomicznie uzasadnionej,
projektowanym urządzeniom i konstrukcjom cywilnym nadać cechy umożliwiające
wykorzystanie ich do celów obronnych, nawet gdyby wykraczało to poza potrzeby
rynku komercyjnego. Jednocześnie, projektowanie systemów i wyposażenia
wojskowego powinno uwzględniać, tam gdzie jest to możliwe, potrzeby i
standardy cywilne. Współdziałanie logistyczne między sektorami cywilnym
i wojskowym musi zapewnić najlepsze możliwości wykorzystania potencjału
obronnego, szczególnie w zakresie ograniczonych zasobów.

2.2. KIEROWANIE LOGISTYKĄ SZ RP

2.2.1. Postanowienia ogólne dotyczące kierowania logistyką

2007.

Kierowanie logistyką jest celową działalnością dowódców i ich sztabów,
realizowaną w ramach określonego systemu dowodzenia, zapewniającego wysoką
gotowość bojową i właściwe przygotowanie wojsk do osiągnięcia zakładanych
celów.

2008.

Praktyczne dowodzenie w określonych działaniach (operacjach) z użyciem sił
zbrojnych realizuje wyznaczony dowódca. W tym celu stosuje znormalizowane
procedury.

2009.

Właściwie określone relacje dowodzenia zachodzące pomiędzy dowódcą
realizującym zadanie, a dowódcą sił logistycznych wspierającym jego działania
zapewnić musi efektywne użycie jednostek bojowych oraz optymalne
zabezpieczenie logistyczne realizowanych przez nie zadań.

2010.

Kierowanie logistyką polega na zapewnieniu możliwości podejmowania
właściwych decyzji dotyczących przedsięwzięć logistycznych, planowania,
a następnie praktycznego wdrażania do realizacji opracowanych planów
związanych z całokształtem zabezpieczenia i wsparcia logistycznego.

2.2.2. Struktura systemu kierowania logistyką

2011.

System kierowania logistyką, stanowi integralną część systemu dowodzenia SZ
RP. Zapewnia skuteczne kierowania logistyką, na wszystkich szczeblach
dowodzenia poprzez zbieranie niezbędnych informacji, ich ocenę, formułowanie
wniosków, podejmowanie decyzji oraz przedstawianie propozycji w zakresie
zabezpieczenia i wsparcia logistycznego wojsk. Odnosi się on zarówno do
realizacji zadań w układzie narodowym, jak również sojuszniczym i
międzynarodowym.

2012.

Złożoność problematyki związanej z przedsięwzięciami zabezpieczenia i wsparcia
logistycznego wymusza konieczność wyposażenia systemu logistycznego
w odpowiednie systemy informatyczne. Systemy te powinny zapewnić terminową

23

i bezpieczną wymianę informacji zarówno pomiędzy organami logistycznymi
i operacyjnymi.

24

2.2.3. Funkcjonowanie systemu kierowania logistyką

2013.

System kierowania logistyką działa według zasad zgodnych z zasadami
dowodzenia wojskami. Należą do nich zasady:

a)

jedności dowodzenia;

b)

ciągłości dowodzenia;

c)

funkcjonalności;

d)

integracji;

e)

decentralizacji;

f)

współpracy i wzajemnego zaufania;

2014.

System logistyczny powinien zapewnić możliwość koordynacji przedsięwzięć
logistycznych. Działanie to powinien realizować jednocześnie w różnych
obszarach prowadzonego konfliktu, od rejonów bezpośrednich walk, poprzez
tyłowe rejony i strefy operacji, aż po strefy (szlaki) komunikacyjne włącznie.

2015.

Elementy systemu kierowania logistyką powinny charakteryzować się wysoką
manewrowością oraz zdolnością do zapewnienia wykonania zadań wsparcia
logistycznego wojsk.

2016.

W ramach funkcjonującego systemu kierowania logistyką realizowane są zadania
mające na celu:

a)

planowanie zasobów logistycznych w obszarze (strefie, pasie, rejonie)
prowadzonych (potencjalnych) działań wojsk operacyjnych;

b)

monitorowanie bieżącej sytuacji operacyjnej i logistycznej, jej ocenę
i przewidywany rozwój;

c)

przedstawianie wniosków i propozycji zapewniających utrzymanie właściwych
elementów logistycznych w gotowości do zabezpieczenia potrzeb wojsk
operacyjnych;

d)

zapewnienie aktualnej znajomości możliwości zabezpieczenia logistycznego
wojsk operacyjnych siłami jednostek logistycznych;

e)

ocenę potrzeb logistycznych;

f)

śledzenie zasobów logistycznych.

2017.

Dowódcy jednostek logistycznych (szefowie logistyki) składają swoim
przełożonym meldunki, dotyczące stanu zabezpieczenia i wsparcia logistycznego.
Powinny one zawierać niezbędne informacje dotyczące m.in. przegrupowania
(przemieszczenia) jednostek, stanu środków bojowych i materiałowych, stanu
technicznego, możliwości transportowych, zachowania ciągłości (podtrzymania
zdolności) działań, uzupełnienia stanów osobowych, leczenia i ewakuacji, usług w
warunkach polowych oraz inne, w zależności od wytycznych właściwych
przełożonych lub aktualnych potrzeb.

2018.

Na strategicznym i operacyjnym poziomie dowodzenia, dowódcy i sztaby powinni
mieć możliwość dostępu do bazy danych o zasobach logistycznych wojsk, które
zostały oddane w ich dyspozycję, jak również o napływającym do nich
uzupełnieniu.

25

2019.

Właściwa koordynacja przedsięwzięć zabezpieczenia logistycznego, realizowana
przez poszczególne elementy struktury organizacyjnej systemu kierowania
logistyką, uwarunkowana jest wysoką dyscypliną wykonawczą, wiarygodnością
przekazywanych (otrzymywanych) informacji, a także terminowością ich
przekazywania.

2020.

W celu zapewnienia ciągłości zabezpieczenia logistycznego wojsk wysyłanych
poza granice kraju SZ RP powinny posiadać siły i środki do organizacji i
delegowania narodowych elementów wsparcia (NSE) oraz specjalistów
przygotowanych do zawierania umów i kontraktów dotyczących zabezpieczenia
wysyłanych wojsk (włącznie z wykorzystywaniem świadczeń zapewnianych przez
inne państwa Sojuszu w ramach HNS).

2.2.4 Wymagania stawiane logistycznym systemom informatycznym oraz
narzędziom stosowanym w logistyce

2021.

Informatyczne systemy wspomagania kierowania integrują funkcje logistyczne
z szeroko rozumianymi funkcjami operacyjnymi w procesach planistyczno-
decyzyjnych. Narzędziem wykorzystywanym w tym zakresie jest Zintegrowany
System Informatyczny Zarządzania Logistyką SZ RP funkcjonujący w układzie
narodowym oraz system informatyczny NATO LOGFAS funkcjonujący
w układzie sojuszniczym.

2022.

Informatyczne systemy wspomagania stosowane w logistyce tworzone i rozwijane
są w celu wypełnienia funkcji:

a)

informacyjnej – tworzenie baz danych o możliwie wszystkich zasobach,
z których poszczególne komórki organizacyjne dowództw będą czerpać
niezbędne w procesach planistyczno-decyzyjnych dane;

b)

zarządzającej – wyposażenie komórek organizacyjnych logistyki na
poszczególnych szczeblach dowodzenia i kierowania w specjalistyczne
programy wspomagające zarządzanie poprzez optymalizację złożonych
procesów kalkulacyjnych, wspomaganie ewidencji, sprawozdawczości i
planowania.

2023.

W celu wspomagania kierowania i wykonawstwa funkcji podsystemów
logistycznych tworzone są logistyczne podsystemy informatyczne, będące
integralną częścią informatycznych systemów wspomagania m.in.:

a)

kierowania zabezpieczeniem logistycznym;

b)

zaopatrywania, obejmujący wszystkie klasy zaopatrzenia;

c)

eksploatacji UiSW;

d)

transportu i ruchu wojsk.

2024.

W celu gromadzenia, analizowania, przetwarzania, syntezowania, przechowywania
i wymiany informacji logistycznych, tworzone są warunki organizacyjno-
techniczne, w funkcjonujących i planowanych rozległych sieciach komputerowych,
powiązanych kanałami wymiany danych z wszystkimi organami kierowania
i dowodzenia oraz wykonawczymi SZ RP, w tym zabezpieczenia logistycznego.

2025.

Zautomatyzowane Systemy Dowodzenia i Wsparcia Logistycznego powinny
umożliwiać przesyłanie sformalizowanych dokumentów, zgodnych ze standardami
NATO.

26

2.3. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWE

2.3.1. Przeznaczenie podsystemu materiałowego

2026.

Podsystem materiałowy to organa i jednostki logistyczne realizujące dostawy
zaopatrzenia oraz świadczące usługi gospodarczo-bytowe.

2027.

Podsystem materiałowy przeznaczony jest do realizacji zadań zabezpieczenia
materiałowego, który polega na zaopatrywaniu wojsk i współdziałających
systemów, we wszystkie środki zaopatrzenia uzbrojenie i sprzęt wojskowy
(UiSW), niezbędne do zabezpieczenia potrzeb SZ RP w czasie pokoju, kryzysu i
wojny. W realizacji zadań zaopatrzeniowych powinno się uwzględniać zarówno
możliwości wykorzystania zasobów wojskowych, jak i cywilnych.

2028.

Zabezpieczenie materiałowe to zespół działań podsystemu materiałowego, którego
celem jest zaspokojenie potrzeb wojsk w wymagane asortymentowo ilości środków
zaopatrzenia oraz specjalistyczne usługi materiałowe, w miejscu i czasie
umożliwiającym SZ RP właściwe funkcjonowanie, w okresie pokoju, kryzysu i
wojny.

2029.

Przedmiotem zabezpieczenia materiałowego SZ RP są potrzeby wojsk w zakresie
środków zaopatrzenia i specjalistycznych usług materiałowych.

2030.

Środki zaopatrzenia w SZ RP są podzielone na pięć klas:

a)

klasa I – środki zaopatrzenia przeznaczone do konsumpcji zarówno przez
personel, jak i zwierzęta, występujące w jednolitych racjach niezależnie od
lokalnych warunków bojowych lub terenowych;

b)

klasa II – środki zaopatrzenia, na które zostały ustalone tabele należności lub
wyposażenia;

c)

klasa III – paliwa, oleje i smary do wszelkich zastosowań z wyłączeniem
lotnictwa oraz bojowe środki specjalne wytwarzane na bazie produktów
naftowych;

klasa IIIA – paliwa lotnicze, oleje i smary stosowane w lotnictwie;

d)

klasa IV – środki zaopatrzenia, w tym materiały konstrukcyjne
i fortyfikacyjne, dla których nie zostały ustalone tabele należności i
wyposażenia;

e)

klasa V – środki bojowe.

2031.

Specjalistyczne usługi materiałowe na rzecz wojsk polegają na celowej działalności
logistycznej realizowanej przez mobilny i stacjonarny potencjał wojskowy zgodnie
z klasami zaopatrzenia. Ponadto mogą być uzupełniane przez podmioty gospodarki
narodowej.

2032.

Specjalistyczne usługi materiałowe to zespół przedsięwzięć polegający na
zorganizowanym realizowaniu czynności, których celem jest:

a)

utrzymanie stanu osobowego wojsk oraz jego UiSW i środków zaopatrzenia
we właściwym jakościowo stanie fizycznym, sanitarno-higienicznym oraz
technicznym;

27

b)

stwarzanie wojskom warunków do autonomii w zakresie wykorzystania
specjalistycznych usług materiałowych.

2.3.2. Zadania i funkcje podsystemu

2033.

Celem działalności podsystemu materiałowego jest zapewnienie wojskom dostaw
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, środków bojowych i materiałowych oraz
świadczenie logistycznych usług materiałowych, niezbędnych do realizacji
postawionych zadań.

2034.

Funkcje zaopatrywania:

a)

normowanie – zespół czynności związanych z określeniem należności
etatowych i tabelarycznych, współczynników strat, normatywów, okresów
używalności, limitów itp., - zwanych dalej normami. Normy stanowią
podstawę do opracowania prognoz i planów zaopatrywania wojsk w środki
zaopatrzenia na wszystkich szczeblach organizacyjnych sił zbrojnych;

b)

prognozowanie – zespół czynności mających na celu planowanie potrzeb
wojsk, uwzględniające programy rozwoju sił zbrojnych oraz możliwości
ekonomiczno-gospodarcze kraju; podstawą do prognozowania zaopatrywania
są dyrektywy, zarządzenia, rozkazy, założenia i wytyczne w sprawach
dotyczących szkolenia i podnoszenia gotowości bojowej, a w szczególności:

założenia operacyjne;

struktura organizacyjno-etatowa, zadania mobilizacyjne oraz stany

osobowe wojska;

zamierzenia organizacyjno-dyslokacyjne;

normy i tabele należności, w tym również limity finansowe;

c)

planowanie – proces racjonalnego działania siłami i środkami systemu
zaopatrywania (własnymi i przydzielonymi), w celu wykonania zadań
związanych

z dostawami

środków

zaopatrzenia

oraz

świadczenia

logistycznych

usług

materiałowych

z uwzględnieniem

istniejących

i przewidywanych warunków prowadzenia działań;

d)

gromadzenie – zespół przedsięwzięć mających na celu uzyskanie ustalonych
poziomów środków zaopatrzenia (normatywów). Obejmuje ono trzy
zasadnicze fazy przedsięwzięć:

narastanie poziomów zapasów – okres pomiędzy wprowadzeniem danego
rodzaju środka na uzbrojenie wojsk, a osiągnięciem zapasu normatywnego,

utrzymywanie zapasów – okres gospodarowania zapasami, w tym
nadzorowanie

właściwego rozmieszczenia zapasów, ich stanu

jakościowego, itp.,

wycofywanie środków zaopatrzenia – okres wycofywania środków
materiałowych nieprzydatnych dla sił zbrojnych (np. zestarzenie
techniczne lub moralne);

e)

dostarczanie środków zaopatrzenia – dowóz środków zaopatrzenia transportem
szczebla nadrzędnego lub odbiór ich przez użytkownika ze wskazanych źródeł:

28

w czasie pokoju dostarczanie środków zaopatrzenia zakupywanych

centralnie realizowane jest w ogniwach: przemysł (import) – skład RBM –
jednostki

wojskowe,

a dla

środków zaopatrzenia zakupywanych

decentralnie przez wojskowe jednostki budżetowe (wjb): rynek – jednostka
wojskowa; dostarczanie środków zaopatrzenia realizuje się zgodnie z
planem zaopatrywania (rozdzielnikiem), a także doraźnie na podstawie
zgłaszanych potrzeb, stosownie do możliwości;

w czasie kryzysu i wojny dostarczanie środków zaopatrzenia realizowane

jest z zapasów zgromadzonych na szczeblu taktycznym, następnie ze
stacjonarnych źródeł wojska i gospodarki narodowej, a także z transportów
kolejowych ze składów RSZ (zapasy RSZ i zapasy centralne);

o wyborze systemu zaopatrywania decyduje dowódca w zależności od
sytuacji operacyjnej oraz posiadanych możliwości;

f)

dowodzenie zabezpieczeniem materiałowym – zasadnicza funkcja organów
kierowania i dowodzenia (planistycznych i wykonawczych) podsystemu
materiałowego SZ RP, wyrażona przez przedsięwzięcia planowania,
organizowania, pobudzania i kontrolowania zabezpieczenia materiałowego
wojsk, realizowana przez struktury organizacyjne poszczególnych szczebli
dowodzenia.

2.3.3. Zasady funkcjonowania podsystemu

2035.

Funkcjonowanie podsystemu materiałowego opiera się na ogólnych zasadach
logistyki wojskowej, a także na zasadach szczegółowych do których należą:
dostarczanie zaopatrzenia, manewr zaopatrzeniem, wykorzystanie zasobów
miejscowych, uzupełnianie zaopatrzenia, zaopatrywanie rejonowe.

2036.

Zasada dostarczania zaopatrzenia polega na dowozie środków zaopatrzenia. Dowóz
zaopatrzenia do wojsk wykonujących główne zadania odbywa się transportem
szczebla nadrzędnego lub własnym. W drodze powrotnej opróżniony po
dowiezieniu zaopatrzenia transport należy wykorzystywać do ewakuacji.

2037.

Zasada manewru środkami zaopatrzenia wyraża się w przenoszeniu głównego
wysiłku zasilania wojsk dostawami, stosownie do zaistniałej sytuacji operacyjnej
(taktycznej). Manewr zaopatrzeniem realizowany jest również w sytuacji jego
zagrożenia uderzeniami przeciwnika. Wyróżniamy trzy rodzaje manewru środkami
zaopatrzenia:

a)

zmiana rejonów rozmieszczenia ruchomych jednostek zaopatrzeniowych to
celowo zorganizowany marsz z rejonu zajmowanego po wyznaczonej drodze
do nowego rejonu; zmiana rejonu rozmieszczenia może być połączona
z dowozem środków zaopatrzenia do wojsk;

b)

ewakuacja środków zaopatrzenia to ich przemieszczenie (usunięcie) z rejonu
zagrożonego; ewakuację planową środków zaopatrzenia prowadzi się w
okresie poprzedzającym działania bojowe, zgodnie z planami przygotowanymi
w czasie pokoju do wyznaczonych rejonów; za przygotowanie planów
odpowiedzialne są rodzaje poszczególnych sił zbrojnych i okręgi wojskowe;
podczas działań bojowych prowadzi się ewakuację doraźną zagrożonych
środków zaopatrzenia, znajdujących się w strefie bezpośrednich działań i
niewykorzystywanych w operacji;

29

c)

rozśrodkowanie zapasów środków zaopatrzenia to takie ich rozmieszczenie
w terenie, które minimalizuje powstanie strat, prowadzi się je z takim
wyliczeniem, aby w składzie pozostały, po planowanym ich wydzieleniu do
jednostek i na transporty kolejowe, niezbędne środki w ilości koniecznej do
prowadzenia działań wojennych przez jednostki bazujące w rejonie
zaopatrywanym przez dany skład.

2038.

Zasada wykorzystania zasobów miejscowych na potrzeby walczących wojsk
polega na racjonalnym i zorganizowanym użyciu zaopatrzenia oraz wykorzystaniu
stacjonarnej infrastruktury zaopatrzeniowej gospodarki narodowej, przydatnej
w działaniach bojowych.

2039.

Zasada uzupełniania zaopatrzenia na podstawie prognozowanego zużycia wyraża
się w tym, że przełożony, nie znając faktycznych potrzeb podwładnych,
zobowiązany jest dostarczyć im środki bojowe i materiałowe, biorąc za podstawę
przyjętą prognozę zużycia i strat.

2040.

Zasada zaopatrywania rejonowego wyraża się poprzez włączenie do podsystemu
materiałowego wszystkich jednostek wojskowych stacjonujących w wyznaczonym
rejonie, bez względu na ich organizacyjne podporządkowanie. Rejonowa baza
materiałowa, baza materiałowo-techniczna, składnica materiałowa są organami
wykonawczymi systemu zaopatrywania, realizującymi zadania związane z
zaopatrywaniem wojsk w swoim rejonie odpowiedzialności, wykonującymi
zadania zlecone przez organa nadrzędne. Stanowią sieć składów wielobranżowych,
utrzymujących zapasy użytku bieżącego, wojenne oraz nakazane depozyty.
Rezerwy gospodarcze zastrzeżone dla sił zbrojnych są zapasami centralnymi
na czas wojny i utrzymywanymi w źródłach zaopatrzeniowych gospodarki
narodowej.

2.3.4. Monitorowanie zasobów logistycznych

2041.

Celem monitorowania zasobów logistycznych jest posiadanie bieżącej informacji
dotyczącej rodzaju, ilości, stanu jakościowego, możliwości pozyskania, użycia
(gotowości do podjęcia) i dostępności, rozmieszczenia terytorialnego oraz
przynależności środków zaopatrzenia.

2042.

Monitorowanie zasobów odbywa się poprzez odpowiedni system meldunkowy
wspierany przez systemy informatyczne zawierające bazy danych, adekwatne do
rodzajów zasobów i szczebli gospodarowania. Zasilanie systemów danymi odbywa
się na szczeblach i w zakresach podanych w odrębnych dokumentach.

2.4. ZABEZPIECZENIE TECHNICZNE

2.4.1. Przeznaczenie podsystemu technicznego

2043.

Podsystem techniczny to organa techniczne, jednostki użytkujące UiSW, a także
jednostki oraz urządzenia ewakuacyjne i remontowe utrzymujące w gotowości do
użycia UiSW oraz techniczne środki materiałowe, a także odtwarzające ich stan
zdatności technicznej w razie uszkodzenia.

2044.

Wysoki stopień gotowości UiSW jest podstawowym wskaźnikiem wysiłku
podejmowanego przez dowódców w celu zapewnienia wojskom skutecznych

30

działań w całym spektrum możliwych zagrożeń i konfliktów. Odpowiednie
utrzymanie środków walki i niezbędnych zasobów musi odpowiadać potrzebom
gotowości uzbrojenia i sprzętu wojskowego w czasie pokoju, kryzysu i wojny.

2045.

Zabezpieczenie techniczne UiSW jest to celowe działanie ze sprawnym lub
niesprawnym sprzętem, umożliwiające jego użytkowanie, którego celem jest
stwarzanie takich warunków organizacyjnych i technicznych, które umożliwiają
wykorzystanie funkcji użytkowych UiSW.

2046.

Funkcje zabezpieczenia technicznego są następujące:

a)

kierowanie i dowodzenie zabezpieczeniem technicznym – wyraża się przez
planowanie, organizowanie, pobudzanie i kontrolowanie zabezpieczenia
technicznego wojsk na wszystkich szczeblach dowodzenia.

b)

rozpoznanie techniczne – jest to ustalenie stanu jakościowego i ilościowego
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, elementów infrastruktury technicznej oraz
stanu ich najbliższego otoczenia w ramach oceny sytuacji technicznej oraz
określenia sposobów racjonalnego podziału sił i środków ewakuacyjnych,
remontowych. Do głównych zadań rozpoznania technicznego należy:

ustalenie stopnia zużycia /zniszczenia/ uzbrojenia i sprzętu wojskowego
i możliwości jego użytkowania w dalszych działaniach;

ustalenie miejsc położenia uzbrojenia i sprzętu wojskowego wyłączonego
z walki;

stwierdzenie przyczyn wyłączenia UiSW z walki, ustalenie charakteru
uszkodzeń oraz zakresu prac ewakuacyjnych i remontowych;

wyszukanie odpowiednich ukryć dla UiSW oraz dróg ewakuacji;

wybranie miejsc na rozmieszczenie i rozwinięcie pododdziałów
remontowych i ewakuacyjnych;ustalenie możliwości wykorzystania UiSW
oraz technicznych środków materiałowych pozostawionych przez
przeciwnika.

c)

ewakuacja techniczna – jest to wymuszone przemieszczenie niezdatnego do
użycia lub pozostawionego sprawnego UiSW z obszaru zagrożonego na inne
miejsce oraz z położeń nienaturalnych (przewrócenie, zatopienie, ugrzęźnięcie)
w położenie użytkowe. Do głównych zadań ewakuacji technicznego należy:

ratowanie na polu walki narażonego na zniszczenie lub przechwycenie
przez przeciwnika sprzętu nieruchomego wraz z załogami;

gromadzenie funduszu remontowego UiSW w określonych rejonach lub
przy drogach ewakuacji technicznej;

gromadzenie (pozostawionego) sprzętu zdatnego technicznie, nie mającego
użytkowników (załóg);

dostarczenie uszkodzonego UiSW do pododdziałów i warsztatów
(zakładów) remontowych;

zbieranie zdobycznego UiSW;

d)

obsługiwanie techniczne jest to zespół przedsięwzięć organizacyjnych i
technicznych, mających na celu zapewnienie bezawaryjnej pracy UiSW w
trakcie długotrwałego i intensywnego użytkowania w działaniach taktycznych;

31

e)

remont UiSW jest to zespół przedsięwzięć organizacyjnych i technicznych
mających na celu przywrócenie uszkodzonym obiektom stanu zdatności
technicznej, do ponownego użycia ich w działaniach taktycznych;

f)

zaopatrywanie techniczne – jest to kompleks prac realizowanych przez
wyspecjalizowane organy kierownicze i wykonawcze w celu zaspokojenia
potrzeb wojsk dotyczących UiSW oraz technicznych środków materiałowych.

2.4.2. Zasady funkcjonowania podsystemu

2047.

Wielkość i rozmieszczenie elementów podsystemu technicznego musi być
utrzymywana na poziomie niezbędnym do zapewnienia osiągnięcia wymaganego
stopnia gotowości bojowej, wymaganego stopnia zdolności do podtrzymywania
operacji pod względem zabezpieczenia technicznego oraz manewrowości dla
zapewnienia pełnej zdolności do realizacji zadań.

2048.

Zasoby techniczne muszą być wykorzystywane efektywnie i zgodnie z zasadami
ekonomicznymi.

2049.

Elementy podsystemu technicznego wyznaczone lub wchodzące w skład wojsk
operacyjnych muszą być dynamiczne, mobilne i szybko reagujące na zmiany
sytuacji oraz zdolne do wykonania manewru w takim stopniu jak wojska
operacyjne.

2050.

Dostępność informacji o zasobach

technicznych dla poszczególnych państw jest

niezbędna dla skutecznego zarządzania i koordynowania działań realizowanych
w celu zabezpieczenia technicznego wojsk NATO.

2051.

W celu zagwarantowania wysokiego standardu gotowości uzbrojenia i sprzętu oraz
standaryzacji, ogólne zasady zabezpieczenia technicznego są ustalane w taki
sposób aby równoważyć zasoby czasu pokoju z potrzebami czasu wojny.

2052.

Ogólne zasady zabezpieczenia technicznego obejmują:

a)

kryteria standaryzacji zabezpieczenia technicznego;

b)

standardy zabezpieczenia technicznego i kryteria podatności obsługowej, takie
jak wymagane okresy i czas obsługiwania;

c)

wielkość i poziom zapasów części zamiennych;

d)

potrzeby siły roboczej wyrażone ilością i kwalifikacjami;

e)

zakres i rozmieszczenie organów podsystemu technicznego (wojskowego oraz
cywilnego);

f)

wybór i dostarczanie narzędzi specjalistycznych, wyposażenia kontrolnego
i oraz dokumentacji fachowej.

2053.

Niesprawne UiSW powinno być usprawniane tak blisko rejonu działań jak to
wynika z zakresu koniecznych prac, rozmieszczonego potencjału technicznego
(obsługowo-remontowego) i sytuacji operacyjnej.

2.4.3. Realizacja zadań podsystemu

2054.

Zadania zabezpieczenia technicznego powinny być realizowane przy
wykorzystaniu zarówno zasobów wojskowych, jak i cywilnych.

32

2055.

Realizacja zadań zabezpieczenia technicznego obejmuje zabezpieczenie potrzeb
wojsk w czasie pokoju, kryzysu i wojny, zarówno w odniesieniu do zadań
związanych z obroną własnego terytorium, jak i zadań wynikających ze
zobowiązań sojuszniczych.

2056.

Uwarunkowania dotyczące organizacji zabezpieczenia technicznego powinno być
włączone w proces projektowania i produkcji systemów UiSW.

2057.

Zabezpieczenie techniczne uzależnione jest od celu i zakresu operacji, składu
zaangażowanych sił, stosowanych systemów uzbrojenia, przewidywanych kosztów
i dostępności potencjału przemysłowego.

2058.

Realizacja zadań zabezpieczenia technicznego w warunkach polowych zależy od
liczby rozwiniętych jednostek remontowo – ewakuacyjnych, dostępności części
zamiennych, wyposażenia bazy remontowej i wyszkolenia personelu, współpracy
z innymi jednostkami zabezpieczanymi, infrastruktury w danym rejonie
rozwinięcia, terenu, warunków atmosferycznych.

2059.

Przedsięwzięcia zabezpieczenia technicznego w warunkach polowych są
doskonalone w czasie pokoju poprzez szkolenie, testowanie nowych technologii
napraw, przygotowanie stosownych zapasów części zamiennych, wymianę
doświadczeń, rozwijanie bazy remontowej, określanie przewidywanego rodzaju i
liczby uszkodzeń w różnych rodzajach działań.

2060.

Operacyjnie ważne UiSW, które nie może być usprawnione, powinno być
ewakuowane do odpowiedniego organu remontowego zgodnie z priorytetami
ewakuacji.

2061.

UiSW, który nie może być ewakuowany powinien być zniszczony.

2062.

Dostępność części zamiennych ma decydujący wpływ na czas, w jakim niesprawne
UiSW może być przywrócone do stanu używalności.

2063.

Zabezpieczenie techniczne wojsk wykonujących zadania poza obszarem kraju leży
w odpowiedzialności narodowej. Państwo powinno zabezpieczyć prawidłowe
funkcjonowanie UiSW własnymi środkami. Zasady dotyczące współpracy w
zakresie zabezpieczenia technicznego wojsk biorących udział w operacjach
wielonarodowych, każdorazowo regulują odrębne umowy i ustalenia.

2.5. TRANSPORT I RUCH WOJSK

2.5.1. Przeznaczenie podsystemu transportu i ruchu wojsk

2064.

Podsystem transportu i ruchu wojsk (TiRW) to wieloszczeblowy, spójny układ sił
i środków oraz całokształt przedsięwzięć organizacyjno-technicznych związanych
z przewozem i ruchem wojsk, przygotowaniem i osłoną techniczną sieci
transportowej, a także pracami przeładunkowymi w celu sprawnego i terminowego
przemieszczania wojsk i ładunków.

2065.

W ujęciu strukturalnym stanowi on element systemu logistycznego SZ RP, jak
również jest częścią składową systemu transportowego państwa.

2066.

Istotą podsystemu TiRW jest przygotowanie środków transportu, sieci
transportowej znaczenia obronnego, organów i jednostek wykonawczych

33

(wojskowych i cywilnych) w okresie pokoju w celu zapewnienia sprawnego
przemieszczania wojsk i ładunków w czasie kryzysu i wojny.

2067.

W czasie pokoju podsystem TiRW ściśle współpracuje z resortem infrastruktury
w zakresie przygotowania sieci i obiektów transportowych.

2068.

Za planowanie i kierowanie przemieszczaniem wojsk w czasie kryzysu lub wojny
odpowiada narodowe połączone Centrum Koordynacji Ruchu Wojsk (CKRW).
Uzupełniane jest (w razie potrzeby) przedstawicielami wojskowych i cywilnych
jednostek organizacyjnych. Centrum koordynuje zadania w uzgodnieniu z
instytucjami właściwymi do spraw transportu.

2069.

W czasie wojny działalność TiRW opierać się będzie na ścisłym współdziałaniu
z systemem transportowym kraju w zakresie zabezpieczenia przewozów
wojskowych i zapewnienia przejezdności sieci transportowej.

2.5.2. Zasady funkcjonowania podsystemu TiRW

2070.

Funkcjonowanie podsystemu TiRW oparte jest na głównych zasadach logistyki
wojskowej, a także na zasadach szczegółowych, to jest:

a)

wspólnej odpowiedzialności NATO i państw członkowskich za
zabezpieczenie operacji w zakresie TiRW;

b)

kooperacji współpracy dowódcy z władzami i administracją państwową
w zakresie TiRW;

c)

koordynacji

działalności pomiędzy dowódcą operacji i władzami

państwowymi, wojskowymi oraz cywilnymi w zakresie TiRW;

d)

ekonomii efektywnego i ekonomicznego wykorzystywania zasobów TiRW;

e)

efektywności wykorzystania zasobów wojskowych i cywilnych;

f)

elastyczności reagowania na zmiany sytuacji operacyjnej oraz potrzeby wojsk;

g)

prostoty działań w zakresie planów i procedur;

h)

standaryzacji systemów;

i)

modułowości transportu w zakresie racjonalnego wykorzystania środków
transportowych;

j)

bezpieczeństwa wymiany informacji pomiędzy władzami wojskowymi i
cywilnymi oraz państwami biorącymi udział w operacji.

2071.

Planowanie TiRW jest odrębną, ale integralną częścią planowania logistycznego
i musi być zbieżne z planowaniem sił i planowaniem operacyjnym oraz musi być
dostosowane do wyznaczonych sił i związanych z nimi opcji zaangażowania.

2072.

Planowanie przegrupowania wojsk należy do kompetencji organów dowodzenia
pionu operacyjnego rozstrzygających o kierunkach, terminach i sposobach ruchu,
natomiast odpowiedzialność za organizowanie i funkcjonowanie systemu
kierowania ruchem wojsk ponoszą organa TiRW.

2073.

Wykorzystanie wojskowych i cywilnych zasobów, infrastruktury oraz rodzajów
transportu musi być właściwie zagospodarowane.

2074.

Zadania nadzorowania i uzgadniania z administracją cywilną zasad i warunków
przemieszczania wojsk, korzystania z infrastruktury transportowej kraju, realizacji

34

czynności ładunkowych oraz formalności związanych z przekraczaniem granicy
państwowej realizowane są przez:

a)

Wojskowe Komendy Transportu;

b)

Wojskowe Komendy Tymczasowych Rejonów Przeładunkowych;

c)

Wojskowe Komendy Odcinków Śródladowej Żeglugi Wodnej.

2075.

Przemarsz przez duże miasta, węzły i obiekty drogowe oraz rejony na styku z
ludnością cywilną zabezpieczają siły żandarmerii wojskowej i policji, w ramach
współdziałania.

2076.

Ochrona obiektów, transportów kolejowych i węzłów komunikacyjnych, jest
organizowana w oparciu o siły i środki jednostek Obrony Terytorialnej (OT).

2077.

Dla zapewnienia ciągłości i terminowości przewozów wojskowych przygotowane
są Tymczasowe Rejony Przeładunkowe (TRP). Organizuje i przygotowuje się je
na zasadniczych liniach transportowych, w rejonie przecięcia linii kolejowych
z przeszkodą wodną, przed mostami, tunelami lub węzłami, w oparciu o istniejący
stan techniczny stacji i urządzeń kolejowych, które na skutek zniszczenia mogą
spowodować przerwy w pracy mające wpływ na całość. W rejonach tych dokonuje
się przeładunku przewożonych środków materiałowych i wojsk z transportu
kolejowego na inny rodzaj transportu (samochodowy lub wodny) celem
przekroczenia zniszczonego obiektu lub odcinka kolejowego. Przejście wojsk oraz
przewóz środków materiałowych przez uszkodzony, zniszczony lub skażony obiekt
(odcinek) kolejowy można przeprowadzić bez lub z przeładunkiem na inny rodzaj
transportu.

2078.

W operacjach wielonarodowych państwo jest odpowiedzialne za pozyskiwanie
zasobów transportowych do przemieszczania swoich sił i środków materiałowych.

2079.

Koordynacja i kooperacja TiRW pomiędzy NATO a narodowymi władzami
wojskowymi i cywilnymi jest niezbędna i musi być prowadzona na wszystkich
szczeblach.

2080.

Dostęp do zasobów transportowych możliwe jest na podstawie porozumień z
innymi państwami na ogólnie przyjętych zasadach.

2081.

Przyjęcie, formowanie i dalszy ruch, oraz zaopatrywanie sił w uzgodnieniu z
państwem-gospodarzem i właściwym dowódcą NATO może być realizowane
poprzez NSE.

2082.

Narzędziem planistycznym w zakresie TiRW jest Sojuszniczy System
Przemieszczania i Ruchu Wojsk – ADAMS wykorzystywany w celu planowania
przemieszczania i przepływu informacji w operacjach wielonarodowych.

2.5.3. Rodzaje transportu

2083.

Potrzeby transportowe w zakresie przemieszczania na obszarze kraju zaspokajane
będą głównie w oparciu o wykorzystanie cywilnych i wojskowych środków
transportu lądowego (kolejowego i drogowego). Poszczególnym RSZ przypisano
wiodącą rolę w zakresie planowania, organizacji i realizacji: przemieszczania
lądowego - Wojskom Lądowym; powietrznego - Siłom Powietrznym; morskiego -
Marynarce Wojennej.

35

2084.

Transport kolejowy charakteryzuje się najwyższym stanem zdolności
przewozowej i gotowości do użycia przez siły zbrojne. W okresie pokoju, transport
kolejowy wykorzystywany jest głównie do przewozu wojsk na ćwiczenia
i szkolenia poligonowe oraz dowozu środków zaopatrzenia.

2085.

W okresie mobilizacyjnego i operacyjnego rozwinięcia i przegrupowania do
rejonów wyjściowych oraz w czasie operacji, część związków taktycznych
przegrupowana będzie na zagrożone kierunki transportem kolejowym. Przewóz
wojsk operacyjnych w pełnym składzie organizacyjnym jest racjonalny na
odległość powyżej 100 km. Na mniejsze odległości, przewóz wojsk wykonuje się z
zasady sposobem kombinowanym. Stan osobowy oraz pojazdy kołowe
przemieszcza się po drogach kołowych, a sprzęt ciężki (gąsienicowy) przewożony
jest transportem kolejowym.

2086.

Z ogólnej sieci kolejowej kraju wytypowano i ujęto w planach osłony technicznej
układ linii kolejowych o znaczeniu obronnym. Linie o znaczeniu priorytetowym
zabezpieczają potrzeby przewozowe.

2087.

Realizacja zadań osłony technicznej sieci kolejowej, zgodnie Planem Osłony
Technicznej, spoczywa na Ministerstwie Infrastruktury. Na sieci kolejowej
znaczenia

obronnego

zadania

osłony

technicznej

przejmą

jednostki

zmilitaryzowane, wspierane przez wojska inżynieryjne w zakresie interwencyjnej
odbudowy mostów kolejowych.

2088.

Transport samochodowy stanowi zasadniczy środek przemieszczania ładunków
w operacyjnej i taktycznej strefie działań. Zasadniczy trzon tego transportu
stanowią

siły i środki jednostek zaopatrzeniowych i transportowych

poszczególnych szczebli organizacyjnych sił zbrojnych.

2089.

W procesie dowozu i ewakuacji wykorzystuje się samochody średniej i dużej
ładowności z przyczepami, jak również zestawy do przewozu kontenerów oraz
przyczepy niskopodwoziowe do sprzętu gąsienicowego.

2090.

Efektywność transportu samochodowego zależy od gęstości i jakości sieci
drogowej.

2091.

Stosownie do zadań operacyjnych i logistycznych oraz możliwości wykonawczych
sił osłonowych - wyodrębniono z sieci dróg publicznych układ Centralnych Dróg
Samochodowych (CDS), w tym Priorytetowych Dróg Samochodowych (PDS).
Wydzielona sieć dróg objęta będzie na czas kryzysu i wojny planem osłony
technicznej.

2092.

Układ CDS jest uzupełniany w zależności od zadań operacyjnych o drogi
okręgowe lub drogi związków operacyjnych i taktycznych. W strefie operacyjnej,
dla dowozu środków bojowych i materiałowych, w relacjach oddział - związek
taktyczny

-

stacjonarne

wojskowe lub cywilne źródło zaopatrzenia,

wykorzystywane będą wszystkie aktualnie przejezdne drogi publiczne, które nie są
objęte systemem osłony technicznej.

2093.

Regulację ruchu na CDS zapewniają kompanie regulacji ruchu, z wyłączeniem:

a)

przepraw i przejść mostowych - obsługiwanych przez pododdziały regulacji
ruchu batalionów pontonowych (we współdziałaniu z siłami przeprawiających
się wojsk), oraz;

36

b)

Tymczasowych Rejonów Przeładunkowych – zabezpieczonych siłami
organicznych kompanii drogowo–eksploatacyjnych.

2094.

Regulację ruchu na szczeblu taktycznym organizują sztaby ZT (oddziałów)
etatowymi siłami regulacji ruchu (pododdziały ochrony i regulacji ruchu).

2095.

W ramach przygotowania drogowej infrastruktury obronnej na przeszkodach
wodnych są wytypowane rejony dogodne do urządzania dublujących przepraw
mostowych.

2096.

W celu zabezpieczenia osłony technicznej sieci transportowej resort właściwy
ds. transportu gromadzi, w ramach państwowych rezerw specjalistycznych,
konstrukcje kolejowych mostów składanych i mostów drogowych oraz barki do
budowy pływających mostów kolejowo-drogowych.

2097.

Podstawową odpowiedzialność za stan przejezdności sieci drogowej ponosi
właściwy minister.

2098.

Transport morski - jest jednym z podstawowych rodzajów transportu
strategicznego, szczególnie w przypadku przerzutu dużych ilości sprzętu
wojskowego na duże odległości. Może mieć również znaczny udział w przewozach
na nadmorskim kierunku operacyjnym, w przypadku wystąpienia masowych
zniszczeń na sieci dróg lądowych.

2099.

Głównymi zadaniami transportu morskiego są: pozyskiwanie i zapewnienie
dostępności środków transportu morskiego dla potrzeb przewozów operacyjnych,
zaopatrzeniowych, ewakuacyjnych i przerzutu strategicznego sił, koordynowanie
rozwinięcia oraz prowadzenie prac załadunkowych i wyładunkowych przez
pododdziały przeładunkowe MW w portach morskich, planowanie i kierowanie
ewakuacją, ruchem i przemieszczeniem wojsk na morskich szlakach
komunikacyjnych oraz portach morskich.

2100.

Pozyskiwanie i zapewnienie dostępności środków transportu morskiego może być
realizowane poprzez mobilizację lub militaryzację wytypowanych środków
transportu morskiego z firm żeglugowych zarejestrowanych w polskich rejestrach
działalności gospodarczej.

2101.

Dodatkowym źródłem pozyskiwania środków transportu morskiego może być
udział w międzynarodowych programach czarteru statków w ramach NATO i UE.

2102.

Prowadzenie prac załadunkowych i wyładunkowych w portach wojennych (bazach
morskich) realizowane jest etatowym sprzętem przeładunkowym składnic MW RP
i komend portów wojennych. W portach handlowych prace załadunkowe,
wyładunkowe przeładunkowe, związane z realizacją przewozów i transportów o
znaczeniu militarnym, prowadzone są w oparciu o infrastrukturę przeładunkową
znajdującą się na wyposażeniu portów. Możliwe jest wykorzystanie do tych prac
specjalnych kompanii transportowo-przeładunkowych.

2103.

Transport powietrzny może być wykorzystywany do przewozów wojskowych
z uwagi na prędkość, zasięg i manewrowość. Priorytetowo wykorzystywany jest
w następujących przypadkach:

a)

przewóz jednostek sił reagowania (w tym desantów);

b)

dowóz środków materiałowych dla wojsk w okrążeniu oraz gdy nie ma
możliwości wykorzystania innych rodzajów transportu;

c)

częściowej ewakuacja medyczna;

37

d)

innych przedsięwzięć ratowniczych w rejonach występowania strat masowych
itp.

2104.

Dla potrzeb obrony powietrznej kraju na sieci dróg publicznych wytypowano
i przygotowano drogowe odcinki lotniskowe (DOL).

2.5.4. Realizacja zadań podsystemu

2105.

Zadania realizowane przez podsystem TiRW należy podzielić na:

a)

realizowane w czasie pokoju;

b)

realizowane w czasie kryzysu i wojny;

c)

realizowane przez CKRW;

d)

realizowane w układzie sojuszniczym.

2106.

Do zadań podsystemu TiRW w czasie pokoju należy:

a)

zaspakajanie

potrzeb

przewozowych

wojsk

w

ruchu

krajowym

i międzynarodowym przy wykorzystaniu transportu wojskowego i cywilnego;

b)

planowanie, organizacja i przygotowanie transportu na czas kryzysu i wojny;

c)

przygotowanie sił, środków oraz warunków mobilizacyjno-operacyjnego
rozwinięcia ogniw kierowania oraz pododdziałów regulacji ruchu w ramach
systemu kierowania ruchem wojsk;

d)

realizacja przedsięwzięć związanych z przygotowaniem sieci transportowej
do potrzeb obronnych oraz sił do jej osłony technicznej (utrzymania
i odbudowy).

2107.

Do zadań podsystemu TiRW w czasie kryzysu lub wojny należy:

a)

kierowanie, nadzór i koordynacja procesu przewozu wojsk i przeładunku
środków bojowych i materiałowych różnymi rodzajami transportu;

b)

rozwijanie i zapewnienie funkcjonowania systemu kierowania ruchem wojsk;

c)

utrzymanie przejezdności sieci transportowej znaczenia obronnego w zakresie
osłony technicznej (budowy i odbudowy), poprzez koordynację działań z
resortem cywilnym;

d)

zabezpieczenie warunków wykonania prac załadowczo - wyładowczych
środków bojowych i materiałowych;

e)

organizacja TRP.

2108.

Do głównych zadań realizowanych przez CKRW należy:

a)

uzgadnianie z cywilną administracją kolejową, drogową i wodną śródlądową
zasad i warunków przemieszczania wojsk oraz korzystania z infrastruktury
transportowej kraju;

b)

realizacja czynności ładunkowych oraz czynności formalno-prawnych
związanych z przekraczaniem granicy państwowej;

c)

kierowanie i koordynacja ruchem wojsk w układzie narodowym
i sojuszniczym;

38

d)

powołanie, zespołów (grup) kierowania ruchem i transportem na bazie
etatowych komórek transportowych RSZ i OW w okresie kryzysu i wojny;

e)

utworzenie w portach morskich i lotniczych oraz na przejściach granicznych,
Grup Kontroli Ruchu, z zadaniem organizacji przyjęcia sił wzmocnienia,
formowania kolumn oraz zapewnienia dalszego marszu, a także udzielenia
formalnej pomocy podczas przekraczaniu granicy.

2109.

Realizacja zadań w układzie sojuszniczym w zakresie TiRW wynika z przyjętych
przez państwo zobowiązań państwa wysyłającego, państwa-gospodarza lub
państwa wiodącego.

2110.

W przypadku podjęcia się roli państwa wysyłającego, organa TiRW zapewniają
zasoby transportowe, planują oraz kierują ruchem sił narodowych i komponentów
sił wielonarodowych z miejsca stacjonowania do końcowego miejsca
przeznaczenia, opracowują plany przemieszczania i koordynują realizację zadań
we współdziałaniu z Sojuszniczym Centrum Koordynacji Ruchu Wojsk.

2111.

W roli państwa-gospodarza, organa TiRW odpowiadają za:

a)

kierowanie i koordynowanie przemieszczanych sił na swoim własnym
terytorium, biorąc pod uwagę priorytety wyznaczonego dowódcy NATO oraz
wymagania państw wysyłających;

b)

utworzenie Narodowego Centrum Koordynacji Ruchu Wojsk oraz właściwe
jednostki wykonawcze kontroli ruchu w celu koordynacji TiRW;

c)

kierowanie, wspieranie i wykonanie swoich części planu przyjęcia,
przeformowania i dalszego ruchu wojsk, które są realizowane w ścisłej
koordynacji z wyznaczonym dowódcą połączonych sił NATO oraz państwami
wysyłającymi;

d)

określanie stanu środków transportowych i infrastruktury zabezpieczającej
operacje oraz wprowadzenie, w koordynacji z sąsiednimi państwami
koniecznych, porozumień dotyczących procedur przekraczania granic;

e)

kontrolowanie i zarządzanie narodowymi cywilnymi i wojskowymi zasobami
transportowymi (np. personelem, sprzętem, infrastrukturą) w celu zabezpie-
czenia narodowego i Sojuszu;

f)

kierowanie, jeśli zajdzie potrzeba, personelu łącznikowego do Sojuszniczego
Centrum Koordynacji Ruchu Wojsk.

2112.

W przypadku przyjęcia przez kraj roli państwa gospodarza, zadaniem narodowego
połączonego CKRW jest akceptacja, koordynacja i kierowanie przemieszczeniem
powietrznym, morskim i lądowym na terytorium państwa, w celu zapewnienia, by
ruch wojsk odbywał się zgodnie z zapotrzebowniem państw wysyłających, jak
również z wymaganiami operacyjnymi dowódcy NATO.

2113.

Do zakresu obowiązków CKRW w przypadku państwa-gospodarza należy:

a)

koordynowanie i kierowanie ruchem wojsk w zakresie przemieszczenia na
swoim terytorium zgodnie z Planem Operacyjnym (OPLAN) dowódcy;

b)

uzgadnianie i koordynowanie z państwami sąsiadującymi przekraczanie granic;

c)

koordynowanie i umożliwienie korzystania z narodowych (cywilnych
i wojskowych) zasobów na wniosek państw wysyłających;

39

d)

zapewnienie narodowych przedstawicieli łącznikowych w Sojuszniczym
Centrum Koordynacji Ruchem Wojsk (AMCC - Allied Movement Co-
ordination Centre) oraz CKRW innych państw, wg potrzeb.

2114.

Przepisy państwa gospodarza odnoszące się do przyjęcia, przeformowania
i dalszego ruchu wojsk oraz zabezpieczenia w zakresie TiRW mają charakter
priorytetowy.

2115.

W przypadku przyjęcia obowiązków państwa-wiodącego organa TiRW przyjmują
wiodącą rolę w planowaniu i kierowaniu przemieszczaniem, transportem
zaopatrywania i ponownym przemieszczaniem, jak również w pozyskiwaniu
zasobów transportowych dla grup sztabów wielonarodowych i jednostek o
wysokim stopniu umiędzynarodowienia, określonych przez NATO w kooperacji
z innymi państwami. Do zasadniczych obowiązków organów TiRW należy:

a)

planowanie i kierowanie ruchem sił narodowych i narodowych komponentów
sił wielonarodowych, zgodnie z wymaganiami operacyjnymi dowódców
NATO;

b)

określanie wymagań odnośnie ruchu wojsk poprzez zawieranie niezbędnych
porozumień, a następnie przedstawianie stanu i potrzeb w zasobach transportu
i ruchu w celu spełnienia przewidywanych opcji Sojuszu;

c)

kierowanie i wykorzystywanie cywilnych i wojskowych zasobów
transportowych w celu zabezpieczenia sił narodowych i sojuszniczych;

d)

reagowanie na wnioski o alokację zasobów transportowych dla potrzeb innych
państw, dla celów operacji;

2.6. INFRASTRUKTURA WOJSKOWA

2.6.1. Przeznaczenie podsystemu infrastruktury wojskowej

2116.

Infrastruktura wojskowa jest częścią infrastruktury obronnej państwa, zarządzanej
przez resort obrony narodowej.

2117.

Infrastruktura wojskowa to obiekty i urządzenia stacjonarne oraz struktury
organizacyjne właściwych instytucji przeznaczonych do ich utrzymania i
eksploatacji, konieczne do:

a)

stałego, tymczasowego lub przejściowego rozmieszczenia żołnierzy i innych
osób oraz jednostek i instytucji wojskowych podległych Ministrowi Obrony
Narodowej;

b)

magazynowania lub przechowywania urządzeń, uzbrojenia, środków
materiałowych i sprzętu wojskowego.

2118.

Obszar infrastruktury wojskowej składa się z elementów infrastruktury ogólnej,
lotniskowej, morskiej, transportowej, łączności obronnej (fortyfikacyjnej) i
szkoleniowej.

2119.

Uwzględniając przynależność do Sojuszu Północnoatlantyckiego rozróżnia się:

a)

infrastrukturę narodową, która jest zabezpieczona i finansowana przez państwo
na własnym terytorium, wyłącznie na użytek własnych sił zbrojnych
(włączając w to siły zbrojne przydzielone lub wyznaczone do NATO),

40

b)

infrastrukturę bilateralną (dwustronną), która dotyczy dwóch członków NATO
i jest finansowana na podstawie dwustronnego porozumienia pomiędzy nimi
(np. urządzenia z których korzystają siły jednego z państw członków NATO,
znajdujące się na terytorium danego państwa),

c)

infrastrukturę wspólną, którą z punktu widzenia potrzeb szkolenia sił NATO
oraz wprowadzonych planów operacyjnych NATO, wykorzystuje się
do wspólnego użytkowania, według zasad i kryteriów okresowo ustalonych
przez Radę Północnoatlantycką i finansowaną ze wspólnych funduszy NATO
w ramach Programu Inwestycji NATO w Dziedzinie Bezpieczeństwa (NSIP –
NATO Security Investment Program).

2120.

Podsystem infrastruktury wojskowej, to powiązane funkcjonalnie organy
planistyczne,

zarządzające

i

administracyjno-wykonawcze.

Podsystem

infrastruktury wojskowej przeznaczony jest do zabezpieczania funkcjonowania SZ
RP w zakresie swojej właściwości oraz wykonywania ustawowych obowiązków
zarządzania mieniem Skarbu Państwa, powierzonym Ministrowi Obrony
Narodowej. W ramach podsystemu infrastruktury wojskowej funkcjonują również
struktury organizacyjne infrastruktury RSZ, które przeznaczone są do
zabezpieczenia funkcjonowania RSZ w zakresie swoich kompetencji, a w tym
wykonywania obowiązków użytkowników mienia, z następującymi zadaniami:

a)

realizacji przedsięwzięć dotyczących utrzymania i eksploatacji obiektów
budowlanych infrastruktury przydzielonych w użytkowanie;

b)

kierowania infrastrukturą mobilną;

c)

zabezpieczania zakwaterowania SZ RP w warunkach tymczasowych w czasie
pokoju, kryzysu i wojny, jak również wykonywania zadań poza granicami
kraju.

2.6.2. Zasady funkcjonowania podsystemu

2121.

Podsystem infrastruktury wojskowej jest elementem interdyscyplinarnym,
zapewniającym zdolność funkcjonowania wszystkich RSZ, a także pozostałych
jednostek organizacyjnych wojska i administracji wojskowej.

2122.

Funkcjonowanie podsystemu infrastruktury wojskowej oparte jest na ogólnych
zasadach zabezpieczenia logistycznego SZ RP, a także na zasadach szczególnych
wynikających ze specyfiki tego systemu a mianowicie:

a)

zasadzie stacjonarności – polegającej na odpowiednim określeniu
niezmiennych na czas pokoju, kryzysu i wojny rejonów działania i
usytuowania organów infrastruktury, zależnych organizacyjnie od wielkości
kubaturowej obiektów i wyposażenia w stałe urządzenia techniczne;

b)

zasadzie lokalnego zaopatrywania – wyrażającej się tym, że wojska
są zaopatrywane w media komunalne i usługi w zakresie napraw bieżących
i konserwacji (z wyłączeniem remontów) ze źródeł znajdujących się
w rejonach działania właściwych terytorialnie organów infrastruktury
wojskowej;

c)

zasadzie rozdzielności funkcji gospodarczych od dowódczych – funkcje
normatywne, legislacyjne, planistyczne i wykonawcze przypisywane są
poszczególnym organom pionu infrastruktury wojskowej, natomiast funkcje,
związane z określaniem potrzeb i wykazywaniem priorytetów w zakresie

41

infrastruktury wojskowej przypisane są dowódcom poszczególnych szczebli
organizacyjnych.

2.6.3. Realizacja zadań przez podsystem

2123.

Sprawne funkcjonowanie systemu infrastruktury wojskowej zapewniają organa
kierowania szczebla centralnego, rejonowego, terenowego i pomocnicze, realizując
zadania w oparciu o prawo obowiązujące w państwie i spójne dokumenty
normatywne wydawane przez Ministra ON.

2124.

W podsystemie infrastruktury wojskowej realizowane są zadania:

a)

planistyczne;

b)

wykonywanie prawa trwałego zarządu i innych tytułów prawnych w stosunku
do nieruchomości, których właścicielem jest Skarb Państwa a użytkownikiem
resort obrony narodowej;

c)

inwestorskie;

d)

administracyjno-wykonawcze.

2125.

Do zadań planistycznych w obszarze infrastruktury wojskowej należy:

a)

sporządzanie wieloletnich planów inwestycji w zakresie: budownictwa
ogólnowojskowego specjalnego, infrastruktury lotniskowej i morskiej,
łączności oraz inwestycji sojuszniczych, a także monitorowanie realizacji
zadań inwestycyjnych w SZ RP, sporządzanie centralnych planów inwestycji
budowlanych i remontów nieruchomości;

b)

wypracowanie kierunków rozwoju infrastruktury wojskowej w zakresie
potrzeb dyslokacji SZ RP (w tym określanie potrzeb i zbędnych
nieruchomości).

2126.

Realizację zadań zarządcy infrastruktury wojskowej w imieniu Ministra ON
spełnia

specjalistyczna trójszczeblowa struktura organizacyjna systemu

infrastruktury wojskowej:

a)

szczebel centralny – ustala kierunki rozwoju infrastruktury wojskowej,
sprawuje nadzór nad procesami zarządzania, spełnia funkcje legislacyjno-
normatywne oraz planistyczne;

b)

rejonowy - wykonuje ustawowe funkcje wynikające z prawa trwałego zarządu
i innych tytułów prawnych, pełni role wykonawcze w obszarze inwestycji,
remontów, gospodarki energetycznej i komunalnej oraz gospodarki mieniem
ruchomym niezbędnym do wyposażenia i technicznego utrzymania
nieruchomości;

c)

terenowy - wykonuje ograniczone czynności zarządzania nieruchomościami
na szczeblu garnizonu (wjb) obejmujące:

administrowanie;

utrzymanie nieruchomości w stanie sprawności technicznej i wartości
użytkowej;

42

planowanie, wykonywanie i rozliczanie zamierzeń konserwacyjno-
remontowych, budynków, budowli i stałych urządzeń technicznych,
a także bezpośrednią ich eksploatację;

zaopatrzenie w wodę i usługi komunalne;

prowadzenie konserwacji sprzętu niezbędnego do wyposażenia
nieruchomości.

2127.

Zadania systemu infrastruktury wojskowej w okresie zagrożenia i wojny to
zapewnienie sprawności (głównie infrastruktury obronnej) oraz jej przygotowanie,
odbudowa i rozbudowa w zakresie wynikającym z potrzeb sił narodowych oraz sił
wzmocnienia NATO.

2128.

W zakresie realizacji zadań państwa-gospodarza podsystem infrastruktury
wojskowej współuczestniczy w realizacji:

a)

nadzorowania programów inwestycyjnych obejmujących infrastrukturę
wojskową na potrzeby przyjęcia oraz zabezpieczenia sił NATO;

b)

planowania

zabezpieczenia

zakwaterowania

i

rozmieszczenia

sił

zabezpieczenia NATO w oparciu o zasób infrastruktury będący w zarządzie
lub użytkowaniu wojska.

2.6.4. Realizacja zadań inżynieryjnych w strefach tyłowych

2129.

Wojska inżynieryjne są przeznaczone do wykonywania zadań inżynieryjnych
w ramach bezpośredniego i ogólnego zabezpieczenia inżynieryjnego działań
bojowych wojsk w danym pasie terenu (obszarze, rejonie). Mogą być niekiedy
wykorzystywane do wykonywania prac inżynieryjnych w ramach innych rodzajów
zabezpieczenia działań (maskowania, obrony przed bronią masowego rażenia,
ubezpieczenia itp.). Ponadto wojska inżynieryjne mogą być również angażowane
do realizacji zadań podczas prowadzenia akcji ratowniczych oraz likwidacji
skutków katastrof i klęsk żywiołowych. Stosownie do charakteru zadań
wspieranych wojsk danego szczebla organizacyjnego i warunków ich wykonania
dowódca ustala priorytety, zakres i terminy realizacji zadań inżynieryjnych.

2130.

Celem działania wojsk inżynieryjnych, w ramach wsparcia inżynieryjnego, jest
udzielanie pomocy logistyce w zakresie:

a)

zapewnienia swobody ruchu wojsk (mobilność);

b)

przeciwdziałania ruchowi wojsk przeciwnika (kontrmobilność);

c)

zdolności przetrwania.

2131.

Wysiłek wojsk inżynieryjnych na korzyść logistyki skupiony będzie w strefie
tyłowej w ramach ogólnego wsparcia inżynieryjnego.

2132.

W działaniach operacyjnych ogólne wsparcie inżynieryjne wojsk nakierowane
będzie na stworzenie dogodnych warunków do skutecznego i terminowego
realizowania zadań zabezpieczenia logistycznego szczególnie w zakresie
zaopatrywania i ewakuacji.

2133.

Ogólne wsparcie inżynieryjne obejmuje doradztwo w zakresie realizacji zadań
inżynieryjnych, ekspertyzy techniczne oraz wykorzystanie sił, środków oraz
sprzętu i materiałów inżynieryjnych.

43

2134.

W ramach ogólnego wsparcia inżynieryjnego wojska inżynieryjne będą realizować
następujące zadania:

a)

przygotowanie oraz utrzymywanie dróg dowozu i ewakuacji;

b)

osłona techniczna obiektów komunikacyjnych na utrzymywanych drogach;

c)

urządzanie punktów wydobywania i oczyszczania wody;

d)

budowa i utrzymanie obozowisk, rejonów rozmieszczenia żołnierzy oraz
ludności cywilnej z wykorzystaniem prefabrykatów i gotowych konstrukcji;

e)

budowa obiektów i urządzeń lądowiskowych;

f)

przywracanie sprawności technicznej uszkodzonym lotniskom;

g)

usuwanie i niszczenie zbędnej amunicji i materiałów wybuchowych;

h)

osłona techniczna infrastruktury portowej;

i)

odtwarzanie po zniszczeniach infrastruktury inżynieryjno-portowej w punktach
bazowania okrętów;

j)

udział w likwidacji skutków uderzeń broni masowego rażenia (BMR) oraz
klęsk żywiołowych i ekologicznych.

2135.

Szczególnie ważne jest zapewnienie ochrony składom amunicji, materiałów
wybuchowych i paliwa. Rodzaj budowanych schronów i ukryć zależeć będzie od
właściwości ochronnych terenu oraz dostępności istniejących budynków. Wojska
inżynieryjne kieruje się głównie do realizacji zadań specjalistycznych,
wymagających odpowiedniego – specjalistycznego przeszkolenia żołnierzy lub
zastosowania specjalistycznego sprzętu inżynieryjnego.

2.6.5. Realizacja zadań obrony przed bronią masowego rażenia w
zakresie infrastruktury wojskowej

2136.

Obrona przed bronią masowego rażenia (OPBMR) to zespół przedsięwzięć
wykonywanych w celu odstraszenia przeciwnika od użycia broni masowego
rażenia oraz zapewnienia wojskom bezpieczeństwa podczas działań w warunkach
skażeń powstałych na skutek użycia broni jądrowej, biologicznej, chemicznej
i radiacyjnej jak również w wyniku uwolnienia substancji niebezpiecznych w
sytuacjach innych niż uderzenie BMR. OPBMR obejmuje następujące
przedsięwzięcia:

a)

wykrywanie, identyfikacja oraz obserwacja skażeń;

b)

ostrzeganie, alarmowanie i meldowanie o skażeniach;

c)

ochronę przed skażeniami.

Przedsięwzięcia OPBMR planuje się i realizuje na zasadzie powszechności w
okresie pokoju, kryzysu i wojny we wszystkich rodzajach wojsk, w tym również
oddziałach (pododdziałach) logistycznych. Najbardziej złożone i specyficzne
zadania, wymagające użycia specjalistycznego sprzętu lub specjalistycznego
przygotowania żołnierzy wykonują wojska chemiczne.

2137.

Zadania OPBMR w zakresie utrzymania obiektów i urządzeń infrastruktury
wojskowej.

a)

głównym celem realizacji zadań OPBMR jest:

44

zapewnienie przydatności do wykorzystania obiektów i urządzeń
infrastruktury wojskowej w sytuacjach użycia przez przeciwnika BMR lub
wystąpienia zdarzeń innych niż uderzenie BMR;

tworzenie warunków do skutecznego i terminowego realizowania zadań
związanych z zabezpieczeniem materiałowym, technicznym, medycznym
oraz transportem i ruchem wojsk;

b)

do zasadniczych zadań OPBMR realizowanych na korzyść jednostek
logistycznych, obiektów i urządzeń infrastruktury wojskowej należy zaliczyć:

wykrywanie uderzeń BMR lub wystąpienia zdarzeń innych niż uderzenie

BMR;

ostrzeganie i alarmowanie jednostek oraz obiektów i urządzeń o
zagrożeniu skażeniami w rejonach ich rozmieszczenia;

prowadzenie rozpoznania skażonych rejonów, dróg dowozu i ewakuacji
oraz obiektów i urządzeń;

monitoring obiektów oraz rejonów (obiektów, urządzeń) szczególnie
zagrożonych uderzeniami BMR;

dokonanie pomiaru stopnia skażenia wojsk, obiektów i urządzeń, wody,
żywności itp.;

prowadzenie odkażania stanów osobowych, sprzętu, dróg dowozu
i ewakuacji, terenu oraz obiektów i urządzeń.;

c)

ponadto wojska chemiczne mogą brać udział w realizacji zadań maskowania
dymem obiektów i urządzeń infrastruktury wojskowej przed rozpoznaniem
przeciwnika oraz w celu wprowadzenia go w błąd, co do ich faktycznego
rozmieszczenia, jak również w lokalizacji i gaszeniu pożarów.

2.7. ZABEZPIECZENIE MEDYCZNE

2.7.1. Przeznaczenie podsystemu medycznego

2138.

Zabezpieczenie medyczne to siły, środki i urządzenia wojskowej służby zdrowia
zapewniające udzielanie świadczeń medycznych poprzez profilaktykę, leczenie
poszkodowanych, ich rehabilitację i powrót do służby. Obejmuje ono również
osłonę sanitarną, weterynaryjną, medyczną ochronę przed skutkami broni
masowego rażenia, ewakuację medyczną, logistykę medyczną, prowadzenie
ewidencji i sprawozdawczości.

2139.

Celem zabezpieczenia medycznego jest ochrona zdrowia stanu osobowego wojsk.

2140.

Zabezpieczenie medyczne jest zintegrowane z logistyką jako część funkcjonalnego
systemu zabezpieczenia działań wojsk. W SZ RP system zabezpieczenia
medycznego nie jest podsystemem logistyki, zaś samo zabezpieczenie medyczne
stanowi odrębną funkcję militarną. Niemniej, występuje szereg powiązań
wskazujących na konieczność koordynacji i ścisłej współpracy pomiędzy obszarem
logistycznym a obszarem medycznym.

45

2141.

Część zadań i aspektów zabezpieczenia medycznego jest w sposób szczególny
powiązana z logistyką. Należą do nich w szczególności:

a)

liczba łóżek szpitalnych (tzw. pojemność łóżkowa);

b)

lokalizacja placówek medycznych;

c)

ramy czasowe procedur ewakuacyjnych;

d)

liczba środków i drogi ewakuacji medycznej;

e)

procedury logistyki medycznej (przy zachowaniu odrębności organizacyjnej
uwarunkowanej jej specyfiką oraz uwzględniającej międzynarodowe prawo
wojenne).

2142.

Inne działania wchodzące w zakres zabezpieczenia medycznego nie są powiązane
z logistyką. Należą do nich m.in.:

a)

procedury postępowania na poszczególnych etapach ewakuacji medycznej;

b)

realizacja zadań w ramach rozpoznania medycznego;

c)

doradztwo dowódcy w sprawie czynników ryzyka zdrowotnego i odpowie-
dnich działań medycznych dla zmniejszenia tego ryzyka;

d)

osłona przeciwepidemiologiczna, weterynaryjna oraz medyczna obrona przed
BMR;

e)

medycyna zapobiegawcza i edukacja zdrowotna;

f)

ocena stanu gotowości zabezpieczenia medycznego SZ RP.

2.7.2. Ewakuacja medyczna

2143.

Ewakuacja medyczna jest częścią składową systemu leczenia etapowego
z ewakuacją wg wskazań, ściśle związaną z procesem udzielania pomocy
medycznej rannym i chorym. Ewakuacja jest czynnością wymuszoną i obejmuje
wynoszenie oraz transport rannych i chorych z rejonów powstawania strat
sanitarnych do etapów ewakuacji medycznej (punktów opatrunkowych i zakładów
leczniczych) w celu terminowego udzielania pomocy medycznej i leczenia. Nie jest
ona obojętna dla stanu zdrowia rannych i chorych, dlatego też powinno się w miarę
możliwości dążyć do jej ograniczenia, łącząc ewakuację z leczeniem i prowadząc
ją w sposób możliwie jak najmniej obciążający ewakuowanych.

2144.

Celem ewakuacji medycznej jest:

a)

szybkie dostarczenie rannych i chorych do tych etapów ewakuacji medycznej,
w których może być udzielona im niezbędna pomoc medyczna;

b)

zapewnienie swobody manewru siłami i środkami służby zdrowia poprzez
uwolnienie etapów ewakuacji medycznej od przebywających w nich rannych
i chorych.

2145.

Do ewakuacji rannych i chorych wykorzystuje się różnorodne środki transportowe.
Do wywożenia rannych z pola walki wykorzystywany jest etatowy transport
sanitarny (ambulanse oraz opancerzone transportery sanitarne, autobusy sanitarne)
i adoptowany transport wojskowy.

2146.

Ewakuację medyczną realizuje się uwzględniając tzw. kategorie pierwszeństwa:

46

a)

kategoria I – pilne, nagłe przypadki – ranny lub chory powinien być
ewakuowany jak najszybciej i w czasie do 2 godzin otrzymać specjalistyczną
pomoc medyczną w celu ratowania życia, kończyny albo wzroku, a także w
celu zapobieżenia powikłaniom poważnej choroby lub uniknięcia trwałego
kalectwa;

b)

kategoria I a - pilne (przypadki chirurgiczne) – ranni, którzy muszą otrzymać
pomoc chirurgiczną na dalszych etapach ewakuacji medycznej i w tym celu
należy zabezpieczyć i ustabilizować ich funkcje życiowe na czas dalszej
ewakuacji;

c)

kategoria II - pierwszeństwo dla pacjentów wymagających szybkiej
medycznej opieki. Cierpiący ranny i chory powinien być ewakuowany
w czasie do 4 godzin. Po tym czasie ich stan zdrowia może ulec pogorszeniu
do takiego stopnia, który kwalifikować ich będzie do kategorii Ia, a w
przypadku braku możliwości przeniesienia ich do tej grupy będą narażeni na
długotrwałe cierpienia i zagrożeni trwałym kalectwem;

d)

kategoria III - ranni i chorzy z ustabilizowanym stanem zdrowia; czas
oczekiwania na ewakuację nie może przekraczać 24 godzin, a stan zdrowia
w tym czasie przypuszczalnie nie powinien znacząco się zmienić;

e)

kategoria IV - ranni i chorzy dla których ewakuacja na kolejny etap ewakuacji
medycznej wiąże się raczej z poprawą jakości opieki medycznej, niż z potrzebą
udzielenia pomocy medycznej.

2147.

Skuteczne działanie systemu ewakuacji medycznej oparte jest o system sprawnej
łączności pomiędzy środkami transportu sanitarnego a punktami opatrunkowymi,
a także stanowiskami dowodzenia służbą zdrowia na obszarze działań bojowych.

2.7.3. Logistyka służby zdrowia

2148.

Logistyka medyczna to ogół przedsięwzięć mających na celu pozyskiwanie,
gromadzenie, redystrybucję oraz rotację produktów leczniczych i wyrobów
medycznych, a także dostawę sprzętu medycznego w celu zapewnienia
efektywnego (optymalnego) poziomu świadczeń zdrowotnych. Logistyka
medyczna obejmuje także naprawę i konserwację sprzętu medycznego w tym
pojazdów specjalnych służby zdrowia.

2149.

Produkty lecznicze i wyroby medyczne służące do ochrony zdrowia i życia są
specyficzne w stosunku do innych kategorii zaopatrzenia. Najistotniejsze cechy
wyróżniające zapasy medyczne od zapasów logistycznych to, że:

a)

podlegają one szczególnej ochronie, zgodnie z zasadami Konwencji
Genewskich, jeśli są przechowywane i dystrybuowane oddzielnie;

b)

odgrywają kluczową rolę w udzielaniu świadczeń medycznych rannym
i chorym, muszą być szybko uruchamiane w odpowiedzi na potrzeby kliniczne;

c)

wymagają ścisłej kontroli i specjalistycznego zarządzania z powodu
technicznego charakteru materiałów medycznych, ich często ograniczonego,
dopuszczalnego okresu przechowywania oraz wrażliwości na warunki
przechowywania i transportu.

2150.

Zaopatrywanie w krew i preparaty krwiopochodne jest priorytetem logistyki
medycznej z uwagi na ograniczoną ich dostępność oraz aspekty etyczne.

47

2151.

Utylizacja odpadów medycznych powstałych w wyniku rotacji zapasów
i udzielonych świadczeń jest zadaniem logistyki medycznej i musi być
uwzględniana w rozpatrywaniu procesu realizacji zabezpieczenia medycznego.

2.8. KONTRAKTOWANIE DOSTAW I USŁUG

2.8.1. Zasady funkcjonowania systemu kontraktowania dostaw i usług

2152.

Zaopatrywanie SZ RP opiera się na podstawach prawnych obowiązujących
wszystkie instytucje i organy państwa funkcjonujące w sektorze publicznym.
Wynika z realizacji zadań zawartych w zatwierdzonych planach rzeczowych przez
przeprowadzenie stosownych procedur zamówień publicznych.

2153.

Kontraktowanie jest narzędziem służącym zaopatrywaniu sił zbrojnych
w uzbrojenie, środki materiałowe oraz usługi realizowane jest na podstawie planów
rzeczowych.

2154.

Kontraktowanie uzbrojenia (w tym części i związanych z nim usług) odbywa się
przez zawieranie umów cywilno-prawnych w oparciu o generalne zasady określone
w Kodeksie Cywilnym oraz wewnętrznych wytycznych Ministra Obrony
Narodowej.

2155.

Wytyczne Ministra Obrony Narodowej regulują zasady wszczynania i prowadzenia
postępowań i w następstwie zwierania umów, których przedmiotem jest uzbrojenie.
Postępowania prowadzone są w trzech trybach: przetargu, przetargu z rokowaniami
i negocjacji.

2156.

Zasady, formy i tryby udzielania zamówień publicznych oraz organy właściwe
w sprawach o zamówienia publiczne określa ustawa (Prawo zamówień publicznych
z dnia 29.01.2004 Dz.U. Nr 19 poz. 177). System wprowadzony tą ustawą
zapewnia równe traktowanie wszystkich dostawców i wykonawców ubiegających
się o zamówienie publiczne, sprzyja uczciwej konkurencji i zapobiega
powstawaniu zjawisk patologicznych w sferze obrotu gospodarczego.

2157.

Podstawowymi kanonami systemu zamówień publicznych jest:

a)

powszechność;

b)

jawność;

c)

istnienie systemu kontroli postępowań;

d)

uczciwa konkurencja.

2158.

W obowiązującym systemie zamówień publicznych, zgodnie z regulacjami
prawnymi, wyróżniamy następujące pojęcia prawne:

a)

dostawy –należy przez to rozumieć nabywanie rzeczy, praw oraz innych dóbr,
w szczególności na podstawie umowy sprzedaży, dostawy, najmu, dzierżawy
oraz leasingu;

b)

roboty

budowlane

–należy przez to rozumieć wykonanie albo

zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych w rozumieniu ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 oraz z
2004 r. Nr 6, poz. 41), a także wykonanie robót budowlanych w rozumieniu
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r;

48

c)

usługi –należy przez to rozumieć wszelkie świadczenia, których przedmiotem
nie są roboty budowlane lub dostawy;

d)

zamówienia publiczne – należy przez to rozumieć umowy odpłatne zawierane
między zamawiającym a wykonawcą, których przedmiotem są usługi, dostawy
lub roboty budowlane.

2159.

Zasady wytwarzania i obrotu uzbrojenia regulowane są w obrocie gospodarczym
przez system wydawania stosownych koncesji zgodnie z obowiązującą "Ustawą
o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologiami
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym" z dnia 22.06.2001 r.

2160.

Obrót specjalny UiSW z zagranicą regulowany jest poprzez "Ustawę o obrocie
z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla
bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i
bezpieczeństwa" z dnia 29.11.2000 r. Dotyczy to wszystkich form przekazywania
sprzętu, m.in. eksportu, importu oraz umów leasingu, darowizny, użyczenia a
nawet aportu. Obrót z zagranicą UiSW może być realizowany na podstawie
stosownych, wydawanych przez uprawnione organy, zezwoleń i pozwoleń.

2.8.2. Rodzaje planów i sposoby ich realizacji.

2161.

Zaopatrywanie sił zbrojnych w uzbrojenie, środki materiałowe oraz usługi odbywa
się na podstawie planów rzeczowych sporządzanych na szczeblu centralnym.

2162.

Do centralnych planów rzeczowych zaliczamy:

a)

plan modernizacji technicznej – zestawienie potrzeb rzeczowych w zakresie
prac badawczo-rozwojowych i wdrożeniowych, zakupów uzbrojenia i sprzętu
wojskowego oraz pozostałego sprzętu i wyposażenia, części zamiennych
i usług remontowych tego sprzętu,

b)

plan inwestycji budowlanych i remontów nieruchomości – zestawienie
zamierzeń w obszarze budownictwa ogólnowojskowego specjalnego,
infrastruktury ogólnowojskowej, lotniskowej, morskiej, inwestycji placówek
opieki zdrowotnej oraz zakładów budżetowych, a także polegających na
wykonaniu robót budowlanych oraz ich dokumentacji, nie będących bieżącą
konserwacją mających na celu odtworzenie stanu pierwotnego obiektów
budowlanych.

c)

plan zamierzeń realizowanych w ramach NSIP – zamierzenia w zakresie
inwestycji budowlanych dotyczących NSIP,

d)

plan zakupu środków materiałowych – zestawienie potrzeb w zakresie
umundurowania

i

wyposażenia

specjalistycznego,

materiałów

eksploatacyjnych, części zamiennych do sprzętu powszechnego użytku,
materiałów pędnych i smarów oraz żywności na zapasy itp.,

2163.

Modernizacja techniczna SZ RP zaliczana jest, obok inwestycji budowlanych,
do szerszego pojęcia „modernizacji sił zbrojnych”. Termin ten obejmuje obszar,
który określa się mianem wydatków zbrojeniowych, tzn. wydatków, które
przeznacza się na inwestycje związane z:

a)

zakupem uzbrojenia,

b)

wydatkami na eksploatację i utrzymanie uzbrojenia,

49

c)

pracami badawczo-rozwojowymi i wdrożeniowymi, finansowanymi przez
resort Obrony Narodowej,

d)

budownictwem wojskowym.

2164.

Plany rzeczowe zawierają zadania, które ze względu na sposób realizacji dzieli się
na realizowane centralnie i realizowane w sposób decentralny.

2165.

Zadania realizowane w sposób centralny obejmują:

a)

wydatki powyżej kwoty określonej w ustawie o zamówieniach publicznych,
lub zakupy na rzecz więcej niż jednego dysponenta dotyczące zadań
wynikających z programów modernizacji technicznej SZ RP, ujętych w „Planie
modernizacji technicznej Sił Zbrojnych”, na które można zawierać umowy
wieloletnie na podstawie zapisów stosownej ustawy;

b)

inne zadania wynikające z innych wieloletnich programów rządowych;

c)

zamówienia wynikające z rocznych planów dostaw i usług dla SZ RP, gdy ich
zakres dotyczy:

prac badawczo-rozwojowych i wdrożeniowych;

importu uzbrojenia, części zamiennych, remontów;

uzbrojenia, rakiet, amunicji wszystkich rodzajów oraz środków minersko-
zaporowych i środków obrony przeciwchemicznej;

umundurowania i wyposażenia specjalistycznego oraz żywności
przeznaczonej na zapasy;

sprzętu wojskowego, wyposażenia i sprzętu powszechnego użytku
materiałów pędnych i smarów, sprzętu infrastruktury, specjalistycznych
urządzeń technicznych, sprzętu pożarniczego i środków gaśniczych,
środków medycznych na zapasy.

2166.

Zadania realizowane w sposób decentralny obejmują:

a)

materiały eksploatacyjne i części zamienne do sprzętu powszechnego użytku;

b)

wyroby jednorazowego użytku;

c)

amunicję treningową i szkolną, sprzęt szkolny;

d)

wszelkie inne usługi tj.: serwisowanie, badanie stanu technicznego,
obsługiwanie, przeglądy itp. oraz dostawy wyposażenia technicznego
obiektów;

e)

zakup środków materiałowych – bez względu na wartość, których zakup
uwarunkowany

jest specyfiką realizowanych zadań szkoleniowych,

operacyjnych itp.; dotyczy to w szczególności tankowania w czasie ćwiczeń
i pobytu wojsk poza granicami kraju, obsług serwisowych, gwarancyjnych itp.

2167.

W procesie zaopatrywania SZ RP – realizacji planów rzeczowych, wyróżniamy
następujące etapy, które muszą być opracowane, a następnie wykonane zgodnie
z obowiązującym w tym zakresie prawem. Niezbędne jest:

a)

przygotowanie i przeprowadzenie procedury prawnej związanej z udzielaniem
zamówienia;

50

b)

opracowanie i zawarcie stosownej umowy cywilno-prawnej, uwzględniającej
wymogi dotyczące: normalizacji, certyfikacji, kodyfikacji, metrologii, dozoru
technicznego ochrony informacji niejawnych oraz przepisów ochrony
środowiska, jak również potrzeb w zakresie szkolenia użytkowników nowego i
modernizowanego UiSW;

c)

nadzorowanie przebiegu realizacji i wykonawstwa zawartych umów;

d)

dokonywanie

odbioru

jakościowego

produkcji

specjalnej

oraz

inspekcjonowanie pozostałych dostaw i usług realizowanych dla SZ RP;

e)

obsługiwanie wykorzystania funduszy pomocy bezzwrotnej i pożyczek
zagranicznych dotyczących UiSW.

2.8.3. Struktury narodowe, zajmujących się kontraktowaniem

2168.

W Ministerstwie Obrony Narodowej realizacją kontraktów zajmują się
wyspecjalizowane komórki organizacyjne resortu lub są one zlecane na podstawie
stosownych decyzji Ministra innym organizacjom, np. agencjom.

2169.

Za realizację kontraktów uzbrojenia, środków bojowych, technicznych oraz
realizację centralnego planu dostaw w zakresie usług i napraw zakładowych
odpowiedzialny jest Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych.

2170.

Kontraktowanie środków materiałowych na zapasy realizuje Agencja Mienia
Wojskowego.

2171.

Kontraktowaniem w ramach decentralnego systemu zaopatrywania zajmują się
rejonowe bazy materiałowe oraz bazy materiałowo-techniczne będące w
strukturach poszczególnych RSZ.

2.8.4. Kontraktowanie w układzie wielonarodowym w ramach NATO

2172.

Obowiązujący system zamówień w procesie zaopatrywania SZ RP przewiduje
możliwość kontraktowania w układzie międzynarodowym.

2173.

W ramach współpracy międzynarodowej prowadzone są procedury przetargowe
dotyczące kontraktowania dostaw przez Zakład Inwestycji Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego w ramach NSIP. Finansowanie zadań oparte jest o środki
wnoszone przez poszczególne kraje członkowskie programu.

2174.

Jeżeli zamówienie jest finansowane z udziałem środków zagranicznych
przyznanych na podstawie umowy międzynarodowej, która przewiduje inne niż
ustawa procedury udzielania zamówienia publicznego, może to się odbyć z
uchyleniem reguł i wymogów ustawy Prawo Zamówień Publicznych. Mają wtedy
zastosowanie procedury określone w umowie międzynarodowej.

2175.

Alternatywne możliwości zaopatrywania związane są z współpracą z między-
narodowymi organizacjami zajmującymi się zabezpieczaniem potrzeb
materiałowych wojsk biorących udział w operacji.

2176.

W strukturach organizacyjnych Paktu została powołana i funkcjonuje Organizacja
NATO ds. zaopatrywania i eksploatacji (NAMSO - NATO Mainteinance and
Supply Organization), której celem jest wspólne zabezpieczenie sprzętu bojowego
użytkowanego przez siły zbrojne państw członkowskich. NAMSO realizuje swoje
zadania statutowe przez agencję wykonawczą (NAMSA - NATO Mainteinance and
Supply Agency).

51

2177.

NAMSA świadczy na rzecz swoich członków usługi w zakresie:

a)

zapewnienia eksploatacji, remontów, napraw i standaryzacji systemów
uzbrojenia;

b)

dostaw części, materiałów eksploatacyjnych, amunicji itp.;

c)

usług technicznych, inżynieryjnych i transportowych;

d)

negocjacji umów i ich zarządzania;

e)

zapewnienia jakości.

2178.

Wsparcie logistyczne poprzez NAMSA realizowane jest głównie przez tzw.
Partnerstwo

Systemu Uzbrojenia. Siły zbrojne państw członkowskich

eksploatujące ten sam sprzęt bojowy, zapewniają jego wspólną eksploatację przez
utworzenie formalnych struktur z własnym budżetem i osobowością prawną.
NAMSA umożliwia wykonanie zadań logistycznych zgodnie ze standardami
przyjętymi w NATO, w ramach wspólnego systemu uzbrojenia, zgodnie ze
sprecyzowanymi wspólnie, lub indywidualnie przez dane kraje, wymaganiami.

2179.

Agencja wspiera również wojska NATO biorące udział w operacjach międzynaro-
dowych poprzez kontraktowanie uzbrojenia, zapewnienie transportu do przerzutu
wojsk i sprzętu w rejon operacji oraz zakup i dostawę wyposażenia technicznego,
materiałów pędnych i smarów dla sił zbrojnych.

2180.

W ramach kontraktów administrowanych przez agencję jest możliwość budowy
baz wojskowych, odtwarzanie i budowa i utrzymanie infrastruktury.

2181.

W celu prowadzenia współpracy z NAMSA należy dokonać analizy możliwości
korzystania z usług Agencji w zakresie zabezpieczenia logistycznego.

2.8.5. Zasady i procedury rozliczeń finansowych za zakontraktowane
dostawy
i usługi.

2182.

Zasady wzajemnych rozliczeń finansowych pomiędzy jednostkami (wjb) SZ RP
regulują przepisy dotyczące jednostek budżetowych. Stosowane rozliczenia
realizuje się w oparciu o ustawę o finansach publicznych. Do pozostałych aktów
prawnych regulujących zasady i procedury rozliczeń finansowych za
zakontraktowane dostawy i usługi należy zaliczyć rozporządzenia Ministra
Finansów w sprawach:

a)

szczegółowej klasyfikacji dochodów i wydatków oraz przychodów i
rozchodów;

b)

szczegółowego sposobu realizacji budżetu państwa i zasad obsługi rachunków
bankowych państwa oraz zakresu i terminów sporządzania przez NBP
informacji i sprawozdań z wykonania budżetu państwa;

c)

szczegółowych zasad gospodarki finansowej jednostek budżetowych,
zakładów budżetowych, gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych
oraz szczegółowych zasad i terminów rocznych rozliczeń i wpłat do budżetu
przez zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych.

2183.

Zasady i procedury rozliczeń za zakontraktowane dostawy i usługi mogą przyjąć
formy, np. zwrotu w naturze, kompensacji rozliczeń lub zapłaty za dostarczone
wsparcie. Rodzaj przyjętej formy rozliczeń za dostarczone wsparcie określany jest

52

każdorazowo we wspólnych uzgodnieniach. Prowadzenie wsparcia może odbywać
się ze źródeł własnych (zasoby sił zbrojnych) lub może być kontraktowane
odrębnie.

2184.

Wojska obce, przebywające na obszarze RP mogą otrzymywać wsparcie
logistyczne odpłatnie. Zgodnie z zasadami i procedurami zwrotu podatku i akcyzy
określonymi w rozporządzeniach Ministerstwa Finansów mogą ubiegać się o zwrot
podatku od nabytych towarów i usług.

2185.

W przypadku ubiegania się o zwrot podatku, musi być przestrzegana zasada, że
udzielane wsparcie nie może przyjmować formy kontraktowania bezpośredniego
(wojska obce – dostawca). Może być ono realizowane w formie pośredniej, czyli
poprzez wjb SZRP.

2186.

Z wnioskiem o zwrot występuje organ wojskowy (dowódca RSZ lub upoważniony
przez niego d-ca wjb), który wsparcia udzielił. Oznacza to, że organ wojskowy
najpierw musi dobra i usługi nabyć, a następnie wystąpić o zwrot zapłaconego
podatku lub akcyzy od wartości dóbr i usług dostarczonych wojskom obcym.

2187.

Wielkość wsparcia, cena jednostkowa, miejsca dostaw czy odbioru, forma
rozliczenia i terminy oraz punkty kontaktowe, są określone w porozumieniu
technicznym lub wspólnym uzgodnieniu wdrożeniowym. We wszystkich
przypadkach negocjuje się najkrótsze terminy rozliczeń (najlepsza opcja:
rozliczenia końcowe następują przed opuszczeniem terytorium kraju przez wojska
obce).

2188.

W przypadku określenia terminu celowym jest, aby rozliczenie nastąpiło
bezpośrednio: udzielający wsparcia – wojska obce, z pominięciem ambasady tego
kraju. Taki warunek należy zawrzeć w porozumieniu technicznym lub wspólnym
uzgodnieniu wdrożeniowym.

2189.

Sprawne i poprawne przeprowadzenie rozliczeń dostarczanego wsparcia wymaga
prowadzenia księgowości analitycznej w układzie poszczególnych państw,
a niekiedy również z podziałem na rodzaje sił zbrojnych tych państw. Do
prowadzenia analityki stosuje się systemy księgowe używane w SZ RP lub
specjalistyczne programy stosowane w firmach i spółkach księgowych.

2190.

Realizowane wsparcie należy dokumentować i rozliczać w oparciu o procedury,
zasady i formularze określone w porozumieniu standaryzacyjnym. Obieg
dokumentów organizuje się zgodnie z zasadami określonymi w w/w dokumencie
oraz właściwie do posiadanych kompetencji: główny księgowy w oddziale
gospodarczym, szef finansów w RSZ.

2191.

Dokumenty narodowe są dokumentami pomocniczymi i nie podlegają przekazaniu
przedstawicielom wojsk obcych chyba, że mogą być pomocne w ewentualnym
rozstrzygnięciu sporu, bądź nieporozumienia.

2.9. BUDŻET I FINANSE PROWADZONYCH OPERACJI

2.9.1. Odpowiedzialność za budżet i finanse.

2192.

Zakres odpowiedzialności służby finansowej zależy od miejsca prowadzenia
operacji. W przypadku prowadzenia operacji na terytorium RP nasz kraj będzie w
odniesieniu do innych sił zbrojnych państwem - gospodarzem. Zasadniczym

53

zadaniem, które określa zakres odpowiedzialności służby finansowej będzie
prowadzenie

wsparcia

w

ramach

HNS.

Do podstawowego

zakresu

odpowiedzialności służby finansowej należeć będzie:

a)

udział w negocjowaniu porozumień technicznych lub wspólnych uzgodnień
wykonawczych (warunki finansowe);

b)

udział w kontraktowaniu wsparcia na rzecz wojsk obcych, na takich samych
zasadach jak dla SZ RP;

c)

zorganizowanie obiegu dokumentów niezbędnych do późniejszego rozliczenia
wsparcia;

d)

zapewnienie przejściowego finansowania wsparcia w ramach określonego
przez dysponenta planu finansowego;

e)

prowadzenie księgowości analitycznej;

f)

dokonanie rozliczeń (fakturowanie, przygotowanie dokumentacji niezbędnej
do przygotowania wniosków o zwrot zapłaconego podatku i akcyzy, przyjęcie
wpłat gotówkowych i bezgotówkowych);

g)

udzielenie wszelkiej możliwej pomocy oficerom finansowym wojsk obcych
w ich działalności na naszym terytorium.

2193.

W operacjach poza granicami RP zakres odpowiedzialności zależał będzie od
prowadzonej operacji oraz jej charakteru. W przypadku podjęcia się w jakimś
zakresie roli państwa wiodącego, powyższy zakres może ulec modyfikacjom. W
innych przypadkach odpowiedzialność służby finansowej wiązać się będzie przede
wszystkim z zabezpieczeniem potrzeb związanych z funkcjonowaniem i
działalnością kontyngentu narodowego.

2194.

Finansowanie operacji dokonywane jest z utworzonego budżetu obronnego. Budżet
obronny to wyodrębniona, mająca swój numer, część budżetu państwa o nazwie
„Obrona narodowa”.

2195.

W trakcie roku budżetowego, w przypadku operacji planowanej, budżet tworzy
dysponent, którego pododdziały uczestniczą w operacji poza granicami kraju.
W przypadku operacji nie planowanej, budżet operacji tworzy się z rezerwy
ogólnej budżetu państwa oraz ewentualnych realokacji dokonanych w budżecie
MON.

2196.

Z budżetu operacji finansowane są również wydatki wspólne, ponoszone na
realizację zadań przez wielonarodowe struktury organizacyjne. Wysokość budżetu
wspólnego oraz udział poszczególnych państw tworzących strukturę
wielonarodową uzależniona jest od wielu czynników (np. liczby krajów i
liczebności pododziałów). Zakres udziału oraz przeznaczenie budżetu wspólnego
określane jest każdorazowo w porozumieniu (MOU) zawieranym pomiędzy
państwami tworzącymi strukturę wielonarodową.

2.9.2. Rola i miejsce organów finansowych w realizacji zadań
logistycznych

2197.

W przypadku operacji prowadzonych na terytorium RP organizacja służby
finansowej nie ulegnie zmianie. Finansowanie i rozliczanie świadczeń jest oparte
na etatowych komórkach wojskowej jednostki budżetowej (pion głównego
księgowego).

54

2198.

W operacjach poza granicami kraju struktura służby finansowej uzależniona będzie
od charakteru operacji, roli SZ RP w operacji oraz wielkości kontyngentu
narodowego. Niezależnie od powyższego należy założyć, iż służba finansowa
rozwijana będzie w NSE, którego zasadniczym zadaniem będzie prowadzenie
zaopatrzenia na rzecz polskiego kontyngentu.

2199.

Szef służby finansowej NSE podlega dowódcy NSE. Przełożonym dowódcy NSE
jest dowódca wyznaczonej w kraju jednostki wojskowej, który sprawuje względem
NSE funkcje dysponenta budżetu. Dopuszcza się odstępstwo od w/w zasad
w przypadku wydatków osobowych (wypłata należności zagranicznych), które
mogą być powierzone do realizacji innej strukturze niż wspomniano powyżej.

2200.

Należy zapewnić udział przedstawicieli służby finansowej w wielonarodowych
komórkach finansowych powoływanych w strukturach wielonarodowych w celu
przygotowania i administrowania budżetami wspólnymi tych organizacji. Liczba
oficerów służby finansowej wyznaczona do struktury wielonarodowej wynika z
zaangażowania RP w tworzenie struktury i jest każdorazowo określana w MOU.

55

Rozdział 3. PLANOWANIE W LOGISTYCE SZ RP

3.1. ZASADY OGÓLNE DOTYCZĄCE PLANOWANIA W

LOGISTYCE SZ RP

3001.

Planowanie logistyczne we wszystkich typach operacji, zarówno w czasie pokoju,
kryzysu i wojny odbywa się według jednakowych procedur. Dotyczy to zarówno
funkcjonowania w układzie wielonarodowym, jak i na terytorium własnego kraju.

3002.

W planowaniu logistycznym uwzględnia się:

a)

zdolność do rozmieszczania, przyjmowania, przemieszczania, podtrzymywania
i przegrupowywania sił zbrojnych, biorąc pod uwagę zasoby zarówno
narodowe, jak i sojusznicze oraz teatru działań, jeśli jest na to zgoda zawarta w
odpowiednich porozumieniach;

b)

zaangażowanie władz cywilnych i wojskowych oraz użycie należących do nich
materiałów, usług logistycznych, środków transportowych do przewozu
personelu oraz infrastruktury, a także wykorzystanie HNS;

c)

potencjalną konieczność wzmocnienia sił w miejscu operacji oraz jeśli zajdzie
taka potrzeba, włączenie potencjału państw NATO. Koncepcje wsparcia
logistycznego, struktury i procedury muszą być dostosowane do wielkości sił
zbrojnych i opcji ich działania.

3003.

Ogólnymi celami planowania logistycznego na potrzeby operacji są:

a)

opracowanie ogólnego planu zabezpieczenia logistycznego;

b)

określenie organizacji i struktury wymaganej dla wsparcia logistycznego;

c)

identyfikacja wymagań, potrzeb i zakresu umów niezbędnych dla wsparcia
i podtrzymania operacji;

d)

określenie dostępności i wymagań dla HNS lub zawierania kontraktów
miejscowych;

e)

identyfikacja wymagań i niezbędnych umów dla przegrupowania sił, w tym
również przygotowań do rotacji jednostek, pojedynczego personelu i środków
materiałowych z obszaru operacji do macierzystych baz.

3.2. ROLA I MIEJSCE PLANOWANIA LOGISTYCZNEGO

W PLANOWANIU OBRONNYM

3.2.1. Planowanie obronne

3004.

Planowanie obronne to zespół przedsięwzięć, którego nadrzędnym celem jest
zapewnienie zdolności i gotowości obronnej państwa, zagwarantowanie –
zgodnego z polską racją stanu i wymogami współczesnego pola walki – rozwoju sił
zbrojnych, ich systematycznej pokojowej działalności, a także zapewnienie

56

interoperacyjności ze strukturami sił zbrojnych NATO. Podstawę planowania
obronnego stanowią decyzje polityczne i strategiczne najwyższych organów
władzy ustawodawczej i wykonawczej w zakresie polityki obronnej państwa.
Uwzględnia ono procedury kolektywnego planowania obronnego, a w zakresie
użycia jednostek wojskowych deklarowanych do składu sił NATO, procedury
wspólnego planowania operacyjnego.

3005.

Podstawę planowania obronnego Sojuszu stanowi uzgodniona Koncepcja

Strategiczna Sojuszu, która wytycza cele oraz określa środki do ich realizacji.
Szczegółowe zalecenia przedstawione są w: Wytycznych Ministerialnych NATO,
Celach Sił Zbrojnych i Wymaganiach Długoterminowych. Planowanie obronne
podlega ocenie przez ministrów obrony w ramach Dorocznego Przeglądu
Obronnego oraz konsultacjach poza cyklem planowania. Ważnym elementem
planowania obronnego są przyjmowane zobowiązania zwiększania zdolności
obronnych Sojuszu przez państwa członkowskie. Finalnym efektem jest
opracowanie wspólnego pięcioletniego Planu Sił Zbrojnych NATO, który staje się
podstawą sześcioletniego procesu planowania. Podstawą planowania obronnego
(rozwoju) SZ RP stanowią założenia polityki obronnej państwa zawarte w
rządowych i resortowych dokumentach normatywnych.

3006.

W planowaniu uwzględniana jest analiza i ocena zagrożeń bezpieczeństwa,
a następnie na jej podstawie identyfikowane są cele obronne, które przeradzają się
w konkretne zdolności wojskowe. Efektem planowania będzie określenie kierunku
rozwoju sił zbrojnych, w tym wyposażenie wojsk w nowoczesne uzbrojenie
i sprzęt, ustalenie strukturalnych kierunków rozwoju oraz określenie wymaganego
potencjału, a zarazem zdolności do prowadzenia operacji w pełnym spektrum
wymagań NATO.

3007.

Narodowy system planowania obronnego musi:

a)

być w pełni kompatybilny z systemem NATO;

b)

elastycznie reagować na zmienne wymogi i zagrożenia;

c)

umożliwiać implementację priorytetów narodowych oraz NATO i przyjętych
zobowiązań;

d)

posiadać zdolność definiowania potrzeb w odniesieniu do możliwości.

3008.

Zasadniczymi mechanizmami, przez które realizowane jest planowanie obronne, są
następujące rodzaje planowania:

a)

planowanie sił zbrojnych;

b)

planowanie logistyczne;

c)

planowanie uzbrojenia;

d)

planowanie zasobów;

e)

planowanie systemów łączności i informatyki;

f)

planowanie zwalczania klęsk żywiołowych i katastrof.

3.2.2. Dokumenty planistyczne

3009.

Dokumenty planowania obronnego dzielą się na:

a)

rządowe strategiczne dokumenty planistyczne, do których zalicza się:

57

Strategia Bezpieczeństwa Narodowego RP;

Polityczno – Strategiczna Dyrektywa Obronna;

Ustawa o przebudowie i modernizacji technicznej SZ RP;

Założenia Rady Ministrów do długookresowego rozwoju społeczno –
gospodarczo – obronnego;

Wytyczne Rady Ministrów do planowania i programowania obronnego;

b)

wojskowe strategiczne dokumenty planistyczne:

Plan perspektywiczny rozwoju SZ RP na 25 lat /Studium przyszłości SZ
RP do 2025 roku/, zgodnie z Długoterminową Strategią Trwałego i
Zróżnicowanego Rozwoju – Polska 2025;

Plan długoterminowy rozwoju SZ RP na 12 lat;

Program rozwoju SZ RP na 6 lat / Program przebudowy i modernizacji

technicznej SZ RP;

Plan zamierzeń organizacyjnych i dyslokacyjnych SZ RP na 2 lata;

Wytyczne Ministra Obrony Narodowej do planowania budżetowego na
kolejny rok planistyczny;

Wytyczne Szefa Sztabu Generalnego WP do planowania i programowania

rozwoju SZ RP;

Program Rozwoju SZ RP.

c)

wojskowe planistyczne dokumenty wykonawcze:

plany dziedzinowe (dziedzinowy plan logistyki SZ RP);

plany wykonawcze konkretnych zamierzeń (np. organizacyjno –

dyslokacyjnych, prac badawczo – rozwojowych, zakupów, remontów itp.,
wykonania Celów SZ RP);

dokumenty dyrektywne (decyzje, rozkazy, wytyczne, itp.);

d)

wojskowe planistyczne dokumenty sprawozdawcze o stanie realizacji zadań
wynikających z aktualnie obowiązujących programów i planów;

e)

inne dokumenty jak koncepcje strategiczne czy plany operacyjne użycia wojsk.

3.2.3 Planowanie sił zbrojnych

3011.

Planowanie sił zbrojnych zmierza do określenia celów, których osiągnięcie
pozwoli zapewnić odpowiednią wielkość sił i poziom zdolności sił, niezbędnych do
realizacji strategii Sojuszu poprzez formułowanie uzgodnionych celów sił
zbrojnych oraz umożliwi planowanie operacji.

3012.

Celem planowania sił zbrojnych jest kształtowanie zdolności wynikających z
narodowych potrzeb obronnych oraz wymogów sojuszniczych.

3013.

Kraje członkowskie NATO posiadają suwerenność w zakresie planowania, są
jednak zobligowane do realizacji planów obrony zbiorowej wynikającej z Traktatu
Północnoatlantyckiego.

58

3014.

Rodzaj i skalę przedsięwzięć planowania kształtu sił zbrojnych w stosunku do
wymogów obrony kolektywnej Sojuszu określa cykl planowania NATO.

3015.

Planowanie narodowe, w stosunku do planowania sojuszniczego, jest
uzupełniającym i stanowi dla niego bazę wyjściową.

3016.

Dla zapewnienia ciągłego i zorganizowanego doskonalenia oraz dostosowania tego
systemu do zmieniających się potrzeb i warunków, konieczne jest:

a)

systematyczne dokonywanie przeglądów i ocen koncepcji, planów i
programów obronnych;

b)

efektywny udział resortu obrony narodowej, a głównie SZ RP w sojuszniczym
planowaniu obronnym (planowaniu sił zbrojnych).

3017.

Przyjęte rozwiązania w tym względzie muszą również uwzględniać możliwość
zaadaptowania najnowszych założeń w systemie sojuszniczego planowania
wyrażające się:

a)

pogłębianiem harmonizacji wszystkich dziedzin sojuszniczego planowania
obronnego;

b)

pełniejszym ujednoliceniem planowania Celów Sił Zbrojnych z implementacją
Inicjatyw Zdolności Obronnych;

c)

włączeniem do realizacji Celu Operacyjnego Unii Europejskiej.

3.2.4. Planowanie logistyczne

3018.

Planowanie logistyczne stanowi integralną część planowania obronnego, dlatego
powinno być ono organizowane i prowadzone na analogicznych szczeblach
organizacyjnych SZ RP.

3019.

Planowanie logistyczne jest prowadzone przez logistyczne komórki organizacyjne
sztabów, we współdziałaniu z innymi komórkami organizacyjnymi tych sztabów.
System planowania zabezpieczenia logistycznego powinien być włączony do
ogólnego

systemu

planistycznego

wojsk,

na

wszystkich

szczeblach

organizacyjnych SZ RP.

3020.

Podstawą planowania logistycznego jest zadanie postawione przez dowódcę
właściwego szczebla. Proces planowania logistycznego musi być realizowany z
odpowiednim wyprzedzeniem czasowym tak, aby:

a)

dowódca danego szczebla mógł zdecydować czy korygować przedłożony mu
do akceptacji plan (projekt), czy też podjąć skalkulowane ryzyko;

b)

organ logistyczny i właściwe służby miały wystarczająco dużo czasu na
realizację działań przygotowawczych;

c)

zapewnić podległym dowódcom możliwości dynamicznej realizacji planów
zabezpieczenia, bez otrzymywania szczegółowych wytycznych.

3021.

W razie braku danych, niezbędnych dla procesu planowania i realizacji zadań
zabezpieczenia logistycznego, powinny być przyjęte odpowiednie założenia.

3022.

Planowanie i realizacja zadań zabezpieczenia logistycznego obejmuje
zabezpieczenie potrzeb wojsk w czasie pokoju, kryzysu i wojny, z uwzględnieniem
potrzeb i uwarunkowań, zarówno w odniesieniu do zadań związanych z obroną
własnego terytorium, jak i zadań wynikających ze zobowiązań sojuszniczych.

59

3023.

Zadania logistyczne powinny w sposób jasny, zwięzły określać tok działania
i realizacji zadań podległym jednostkom wojskowym.

3024.

W zakres planowania logistycznego wchodzą:

a)

wytyczne logistyczne;

b)

logistyczne Cele Sił Zbrojnych oraz wskazówki dotyczące celów w zakresie
uzbrojenia lub infrastruktury;

c)

koordynacja wymagań i planów logistycznych;

d)

planowanie TiRW;

e)

planowanie medyczne;

f)

planowanie możliwości HNS;

3.2.5. Planowanie uzbrojenia, zasobów oraz systemów dowodzenia i
łączności

3025.

Celem planowania uzbrojenia jest:

a)

definiowanie jego parametrów taktyczno–technicznych na podstawie potrzeb
operacyjnych, planowanych zdolności oraz wymogów misji i zadań SZ RP;

b)

realizacja prac badawczo – rozwojowych i wdrożeniowych, w tym w ramach
narodowych i międzynarodowych programów i współpracy;

c)

opracowanie i realizacja planów i zakupów uzbrojenia i sprzętu wojskowego;

d)

harmonizowanie planów zakupów uzbrojenia i sprzętu wojskowego z planami
rozwoju SZ RP.

3026.

Celem planowania zasobów jest stworzenie warunków do optymalnego
wykorzystania wydzielanych przez państwo środków finansowych dla umacniania
potencjału obronnego SZ RP.

3027.

Planowanie zasobów obronnych SZ RP realizowane jest w oparciu o budżet
obronny, zasoby osobowe i rzeczowe.

3028.

Planowanie systemów dowodzenia i łączności wiąże się z potrzebą gromadzenia,
oceny i przekazywania dużej ilości danych w zakresie logistyki, dlatego ważne jest,
aby centra dowodzenia logistyką były wyposażone w odpowiednie systemy
informatyczne i łączności.

3029.

System łączności na potrzeby dowodzenia i kierowania logistyką jest integralną
częścią systemu teleinformatycznego SZ RP.

3030.

W czasie pokoju nie wyodrębnia się oddzielnego systemu dla logistyki, a potrzeby
organów logistycznych zabezpieczone są w funkcjonującym stacjonarnym
systemie łączności SZ RP.

3031.

W okresie kryzysu i wojny rozwija się dodatkowo, siłami i środkami mobilnych
jednostek zabezpieczenia dowodzenia, węzły i linie łączności, zapewniające
funkcjonowanie mobilnych elementów dowodzenia i kierowania logistyką.
Powinno to zapewnić, przesyłanie (wymianę) informacji w relacjach zgodnych
z przyjętą strukturą kierowania i dowodzenia logistyką, a także właściwą
współpracę w układzie narodowym, sojuszniczym lub międzynarodowym.

60

3032.

Łączność na potrzeby logistyki organizowana jest na ogólnie obowiązujących
zasadach, a zorganizowany system teleinformatyczny powinien zapewnić następu-
jące rodzaje łączności:

a)

zautomatyzowaną wymianę informacji głosowych jawną i niejawną;

b)

zautomatyzowaną wymianę informacji tekstowych (graficznych), niejawnych
i jawnych przy wykorzystaniu technicznych środków przekazu;

c)

transmisję danych jawną w sieci MIL-WAN i INTER-MON,

d)

transmisję danych niejawną w sieci PL NS-NOAN i SEC-WAN;;

e)

wymianę korespondencji i przesyłek pocztowych za pomocą środków poczty
polowej i akcji kurierskich.

3033.

Do przekazywania informacji może być także wykorzystana ogólnodostępna sieć
komputerowa – INTERNET.

3.2.6. Relacje między planowaniem obronnym, a planowaniem
operacyjnym

3034.

Planowanie operacyjne jest elementem planowania obronnego, stanowiącym
podstawę do określenia minimalnych potrzeb operacyjnych sił zbrojnych,
niezbędnych do realizacji misji i zadań sprecyzowanych w narodowych i
sojuszniczych dokumentach doktrynalnych. Potrzeby sił zbrojnych określone
w procesie planowania operacyjnego stanowią z kolei podstawę dla określenia
założeń i kierunków rozwoju w bliższym i dalszym okresie czasu.

3035.

Cykl i procedury planowania rozwoju sił zbrojnych są skorelowane w całym cyklu
planowania obronnego, w tym planowaniem ich użycia. Złożoność planowania
rozwoju polega na poszukiwaniu wyboru między pełnym, a możliwym w
istniejących warunkach, zabezpieczeniem potrzeb sił zbrojnych, które stanowią
potencjał

bojowy

równoważący

zagrożenia

bezpieczeństwa

państwa

i umożliwiający realizację zadań czasu pokojowego.

3036.

Relacje między planowaniem użycia sił a planowaniem rozwoju sił zbrojnych są
bardzo ścisłe, gdyż planowanie rozwoju zgodnie z potrzebami operacyjnymi,
to wytyczanie celów i wskazywanie kierunków doskonalenia sił zbrojnych, w tym
określanie ich składu organizacyjnego, liczebności, struktur organizacyjnych, wy-
posażenia w UiSW, dyslokacji, prac badawczych oraz środków, terminów,
wykonawców i sposobów realizacji zamierzeń przewidzianych w planach
operacyjnych.

3037.

Wspólność planowania operacyjnego i planowania obronnego (rozwoju)
uwidacznia się szczególnie w procesie tzw. alokacji sił do misji i zadań sił
zbrojnych określonych przez państwo i sojusz oraz zadań wynikających z planów
operacyjnych, w tym reagowania kryzysowego i prowadzenia działań obronnych.

61

3.3. PLANOWANIE ZABEZPIECZENIA

LOGISTYCZNEGO W OPERACJACH

3.3.1. Zagadnienia ogólne

3038.

Efektywne zabezpieczenie logistyczne sił zbrojnych ma fundamentalne znaczenie
dla skuteczności operacji. Dlatego proces planowania logistycznego operacji
stanowi integralną część procesu planowania operacyjnego. Obowiązujące zasady
i procedury planowania strategicznego i operacyjnego stosuje się zarówno dla
operacji prowadzonych zgodnie z art. 5, jak i z poza art. 5.

3039.

Planowanie oraz realizacja zadań logistycznych we wszystkich typach operacji,
zarówno w czasie pokoju, kryzysu jak i wojny powinny odbywać się według tych
samych (co najmniej maksymalnie zbliżonych) procedur. Dotyczy to zarówno
funkcjonowania w układzie wielonarodowym, jak i narodowym na terytorium
własnego kraju.

3040.

Do zasadniczych czynników wpływających na planowanie logistyczne należą:

a)

normalizacja – w zakresie uzbrojenia i sprzętu, środków materiałowych oraz
usług wywiera ona bezpośredni wpływ na ciągłość zabezpieczenia oraz
efektywność bojową zabezpieczanych wojsk; minimalne wymagania w tym
względzie to kompatybilność głównego wyposażenia i sprzętu, zamienność
zaopatrzenia bojowego oraz jednolitość procedur;

b)

koncepcje – aby sprostać wymaganiom komponentów sił zbrojnych oraz
odpowiednim wariantom ich użycia, koncepcje i procedury zabezpieczenia
logistycznego muszą być dostosowane do ich potrzeb;

c)

przepływ informacji – operacje wielonarodowe wymagają łączności
pomiędzy narodowymi i wielonarodowymi strukturami logistycznymi; jej
zadaniem jest przekazywanie państwom uczestniczących w operacji,
określonych przez dowódcę sił sojuszniczych, priorytetów do realizacji zadań
i wsparcia logistycznego; łączność pomiędzy narodowymi i wielonarodowymi
strukturami musi występować na wszystkich szczeblach dowodzenia; państwo
ma obowiązek przygotowania, utrzymywania i wydzielania specjalistów do
wielonarodowych

struktur

kierowania

zabezpieczeniem

logistycznym,

włącznie z personelem łącznikowym na potrzeby logistyki;

d)

wsparcie przez państwo–gospodarza – planowanie HNS powinno być
integralną częścią planowania operacji;

e)

sprawozdawczość – procedury sprawozdawczości logistycznej powinny
zapewniać dostateczne i terminowe informacje w celu zapewnienia
odpowiedniego i ciągłego zabezpieczenia sojuszniczych sił połączonych;

f)

transport – planowanie transportu zapewnienia przemieszczeń personelu,
uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz środków bojowych i materiałowych.

62

3.3.2 Rola i zadania logistyki w planowaniu operacyjnym.

3041.

W celu realizacji procesu planowania logistycznego na szczeblu operacyjnym,
organizuje się na stanowisku dowodzenia Centrum Zabezpieczenia Działań,
w którym znajduje się Zespół Logistyki.

3042.

Centrum Zabezpieczenia Działań współpracuje z Centrum Planowania
Operacyjnego, dostarczając niezbędnych danych o sytuacji logistycznej i
współuczestnicząc w opracowywaniu zarządzenia przygotowawczego (Warning
Order), a następnie planu (OPLAN) i rozkazu (OPORD) operacyjnego dowódcy.

3043.

Zespół Logistyki składa się z podzespołów (specjalistów) ze wszystkich
podsystemów logistycznych. Najbardziej optymalna struktura takiego centrum
powinna zawierać następujące podzespoły:

a)

planowania logistycznego;

b)

materiałowo-techniczny;

c)

transportu i ruchu wojsk;

d)

medyczny;

e)

wsparcia państwa-gospodarza;

f)

infrastruktury.

3044.

W celu podniesienia skuteczności procesu wymiany i gromadzenia danych
z innymi dowództwami lub centrami, w strukturze Centrum może się znajdować
sekcja oficerów łącznikowych.

3045.

Zamierzenia realizowane przez Zespół Logistyki wynikają z cyklu planowania
operacyjnego i są one następujące:

a)

w etapie I – wprowadzenie operacyjne:

koordynacja pracy Centrum;

ustalenie zakresu odpowiedzialności;

udział w pracy centrum planowania operacyjnego;

ocena sytuacji logistycznej;

ocena możliwości państwa-gospodarza;

analiza istniejących porozumień w zakresie wsparcia logistycznego;

organizacja systemu utrzymania ciągłości zaopatrywania wojsk,

b)

w etapie II – orientowanie operacyjne:

analiza zagrożeń i występujących trudności;

przyjęcie założeń do planowania logistycznego;

analiza możliwości logistycznych na głównym wysiłku operacyjnym;

analiza otrzymanych zadań specyficznych dla logistyki;

udział w wstępnej analizie składu sił,

63

c)

w etapie III – wypracowanie decyzji:

analiza rozpatrywanych wariantów działania pod względem możliwości

logistycznych;

przedstawienie propozycji do wariantów i rekomendacja wyboru;

weryfikacja analizy składu sił;

udział w przygotowaniu odprawy decyzyjnej dowódcy;

udział w opracowywaniu koncepcji operacji,

d)

w etapie IV – opracowanie planu operacji:

zapewnienie właściwego poziomu sił logistycznych;

organizacja systemu transportu i ruchu wojsk;

opracowanie planu zabezpieczenia logistycznego wojsk w operacji;

określenie czynników decydujących o ciągłości zaopatrywania;

opracowanie punktu 4 oraz aneksów R i S do planu i rozkazu dowódcy

e)

w etapie V – aktualizacja planu:

przegląd i aktualizacja istniejących planów;

zapewnienie utrzymania aktualnej bazy danych;

stałą koordynację pracy Centrum,

3046.

Finalnym dokumentem pracy Zespołu Logistyki jest punkt 4 "Zabezpieczenie
logistyczne" rozkazu operacyjnego oraz aneksy R i S, a także załącznik do planu
operacji wykonany w formie graficznej "Plan zabezpieczenia logistycznego wojsk
w operacji". Dokumenty te posiadają usystematyzowany układ i formę. I tak:

a)

Punkt 4, "Zabezpieczenie logistyczne" zawiera następujące zagadnienia:

koncepcję zabezpieczenia logistycznego;

logistyczne standardy i potrzeby;

transport i ruch wojsk;

zabezpieczenie medyczne;

wsparcie przez państwo-gospodarza.

b)

Aneks R, "Logistyka" składa się z części ogólnologistycznej i co najmniej

z trzech Apendyksów poruszających aspekty:

Apendyks 1: utrzymania ciągłości zaopatrzenia;

Apendyks 2: zabezpieczenia medycznego;

Apendyks 3: wsparcia państwa-gospodarza.

c)

Aneks S, "Transport i Ruch Wojsk"

64

d)

Plan zabezpieczenia logistycznego wojsk w operacji - wykonany na mapie

i zawierający elementy logistyczne uczestniczące w operacji.

3047.

Rozdział 4 jest przeznaczony dla wszystkich komórek sztabu i stanowi zwięzłe
informacje potrzebne dowódcy do oceny sytuacji. Aneks R i S są już odpowiednio
rozbudowane i zawierają szczegółowy materiał wyjściowy dla zespołów
funkcyjnych logistyki niższych szczebli, do opracowywania własnych planów
zabezpieczenia logistycznego.

3.3.3. Dokumenty planistyczne zabezpieczenia logistycznego

3048.

Dokumenty stanowiące podstawę planowania logistycznego, wg hierarchii ich
ważności, to:

a)

dokumenty Komitetu Wojskowego NATO:

MC 317/1 formułuje wymagania w zakresie funkcjonalnym logistyki
i wraz z MC 319/2, 326, 327/1, 334 i 336 ustala zasady i politykę NATO
odpowiednio dla zabezpieczenia i wsparcia logistycznego, medycznego,
operacji pokojowych, wsparcia państwa-gospodarza, transportu i ruchu
wojsk;

MC 55/4 „Polityka NATO w zakresie gotowości i ciągłości zabezpieczenia
logistycznego” określa wymagania w zakresie utrzymania ciągłości
zaopatrzenia oraz poziomów zapasów;

b)

Doktryny NATO:

publikacje sojusznicze dotyczące działań połączonych (AJP - Allied Joint
Publication) – AJP-01 (B) „Doktryna Połączonych Operacji Sojuszu”,
rozdział 20 – Logistyka, określa zasady logistyczne i czynniki, wpływające
na planowanie wsparcia logistycznego, obowiązki i uprawnienia
w zakresie logistyki oraz daje wytyczne do koordynacji i współpracy
logistycznej;

sojusznicze publikacje logistyczne (ALP - Allied Logistics Publication) –

zawierają zasady dotyczące zabezpieczenia logistycznego rodzajów sił
zbrojnych; opisują koncepcje wsparcia logistycznego odpowiednio dla
marynarki wojennej (ALP-1), wojsk lądowych (ALP-2), sił powietrznych
(ALP-3);

c)

procedury:

dyrektywy dowództw strategicznych NATO (SC - Strategic Command),
zawierające praktyczne wytyczne do realizacji wsparcia logistycznego,
takie jak procedury i obowiązki w zakresie HNS, sprawozdawczości
logistycznej czy obsady wielonarodowych struktur dowodzenia i
kierowania;

standardy sił zbrojnych, ustalające jednolite, wojskowe standardy
gotowości, zdolności do działań i możliwości operacyjne rozszerzone w
stosunku do ustaleń zawartych w MC 317/1 i 55/4; określają wymagania
operacyjne i logistyczne oraz tam, gdzie to jest konieczne, kryteria
wykonawcze do planowania i szkolenia wojsk wydzielanych do NATO;

65

d)

dokumenty planowania:

Wytyczne Ministerialne państw NATO do planowania obronnego,
identyfikują główne wymagania do planowania strategii działań i ustalają
szczegóły

dla każdego pionu funkcjonalnego, z informacjami

uzupełniającymi na temat głównych przedsięwzięć planistycznych;

Przegląd Wymagań Obronnych (DRR – Defence Requirement Review) jest
początkową częścią Cyklu Planowania Sił Zbrojnych; w ramach Przeglądu
rozpatrywane są najaktualniejsze analizy wywiadu wojskowego, wytyczne
ministerialne i inne dokumenty, odnoszące się do formułowania,
wymaganego przez NATO, ogólnego poziomu sił zbrojnych będącego
podstawą do planowania zapasów, infrastruktury i sposobu realizacji
zabezpieczenia logistycznego;

Wytyczne Dowództw Strategicznych NATO do planowania operacyjnego,

zatwierdzane przez Komitet Wojskowy, zawierają wskazówki dla
dowódców NATO oraz krajów członkowskich, dotyczące uwarunkowań
strategicznych i wymaganej metodologii planowania;

Zasady Planowania Funkcjonalnego dla logistyki (FPGL - Functional

Planning Guigdance for Logistics) – zawierają wskazówki do
opracowywanych planów logistycznych, które muszą one też być
strukturalnie zgodne ze stosownymi aneksami (np. R dla logistyki).

Operacyjne Plany Wariantowe (COP - Contingency Operational Planning)

opracowane dla różnych sytuacji kryzysowych – są uzgodnionymi przez
państwa członkowskie planami opracowanymi na wypadek specyficznych
działań, szczegółowe zapisy, dotyczące logistyki oraz TiRW, zawierają
odpowiednio Aneksy R i S;

plany ogólne – są planami opracowanymi dla przewidywanych działań
w sytuacji, kiedy niektóre czynniki planowania jeszcze nie mogą być w
pełni zidentyfikowane lub z góry założone. Poszczególne Aneksy R i S
opisują odpowiednio sposób zabezpieczenia logistycznego oraz transportu
i ruchu wojsk.

3.4. LOGISTYCZNE KONFERENCJE PLANISTYCZNE

3049.

Logistyczne Konferencje Planistyczne są głównym narzędziem koordynującym
proces planowania.

3050.

Odpowiedzialność za proces planowania jest podzielona pomiędzy odpowiednie
komórki organizacyjne, dowództwa i sztaby oraz kraje członkowskie biorące
udział w planowanych przedsięwzięciach.

3051.

Czas i częstotliwość konferencji określa rodzaj planowania i charakter operacji.
W zależności od okoliczności i potrzeb, w celu doprecyzowania szczegółów
poszczególnych przedsięwzięć wskazanym jest organizowanie konferencji
specjalistycznych, w podsystemach logistycznych.

66

3.4.1. Cel i przeznaczenie logistycznych konferencji planistycznych

3052.

Głównym celem logistycznych konferencji planistycznych jest uzgodnienie
stanowiska w zakresie:

a)

organizacji systemu dowodzenia i kierowania logistyką;

b)

wyboru optymalnej metody zabezpieczenia logistycznego (pkt. 1013);

c)

uzgodnienie planów zabezpieczenia logistycznego na wszystkich szczeblach
dowodzenia;

d)

wyeliminowanie braków i niedostatków lub innych problemów zabezpieczenia
logistycznego.

3053.

Konferencje te organizowane są zarówno przez szczebel strategiczny jak i szczebel
operacyjny z udziałem państw sojuszniczych biorących udział w organizowanym
przedsięwzięciu. Zadaniem konferencji jest określenie i uzgodnienie wymagań dla
wszystkich uczestników biorących udział w procesie planowania.

3.4.2. Etapy organizacji i prowadzenia logistycznych konferencji
planistycznych

3054.

W procesie planowania logistycznego organizuje się następujące konferencje;

a)

Wstępna Konferencja Planowania Logistycznego (IPC-Initial Planning
Conference);

b)

Główna Konferencja Planowania Logistycznego (MPC-Main Planning
Conference);

c)

Konferencja Przeglądu Operacji i Wsparcia Logistycznego (Operation Review
and Logistic Support Conference);

d)

Końcowa Konferencja Planowania Logistycznego (FPC-Final Planning
Conference).

3055.

Wstępna Konferencja Planowania Logistycznego organizowana jest równolegle
wraz z opracowywaną koncepcją operacji. Celem konferencji jest:

a)

poinformowanie o zadaniu i koncepcji operacji;

b)

analiza i ocena wszystkich czynników wpływających na proces planowania
logistycznego;

c)

ustalenie zasad wsparcia logistycznego w operacji;

d)

szczegółowa analiza koncepcji wsparcia logistycznego;

e)

przegląd przyjętych do ćwiczenia struktur logistycznych.

Wynik tej konferencji umożliwi opracowanie aneksu logistycznego (aneks R) do
planu operacyjnego oraz dostarczenie informacji niezbędnych do rozpoczęcia
procesu planowania logistycznego.

3056.

Główna Konferencja Planowania Logistycznego odbywa się równolegle z
opracowaniem projektu planu operacyjnego oraz kiedy zostały sprecyzowane
wymagania w zakresie sił. Celem głównej konferencji jest:

a)

wyjaśnienie i dyskusja nad planem operacyjnym;

67

b)

identyfikacja wymagań logistycznych;

c)

identyfikacja wspólnych funkcji i procedur logistycznych, w tym HNS, zasad
finansowych oraz prawnych;

d)

rozpoczęcie procesu bilansowania sił logistycznych;

e)

rozwiązanie problemów zgłoszonych na konferencji.

Wyniki tej konferencji pozwalają na sfinalizowanie procesu opracowywania planu
operacyjnego i rozwinięcie szczegółowych wymagań sił, a jednocześnie pozwala
rozpocząć negocjacje w zakresie HNS oraz procedur finansowo-prawnych.

3057.

Końcowa Konferencja Planowania Logistycznego odbywa się po utworzeniu
struktury zaangażowanych sił, przed wydaniem rozkazu operacyjnego. Celem
konferencji jest:

a)

sfinalizowanie i potwierdzenie wyników planowania logistycznego;

b)

zoptymalizowanie ogólnego zabezpieczenia logistycznego operacji;

c)

potwierdzenie organizacji systemu dowodzenia i kierowania logistyką;

d)

rozwiązanie występujących trudności w zakresie zabezpieczenia logistycznego;

e)

zbilansowanie i zharmonizowanie planów zabezpieczenia logistycznego.

3.4.3. Meldunki i sprawozdania logistyczne

3058.

Biorąc pod uwagę warunki w jakich następuje proces generowania sił (np. dla
operacji z poza art.5), istotny jest skuteczny przepływ informacji, aby pozwolić
dowódcy NATO na dokładną ocenę możliwości i zdolności logistycznych
poszczególnych jednostek. Do tego celu wdrożony jest Program Oceny i Analiz
Logistycznych (LEAP – Logistics Evaluation and Analyzing Programme).

3059.

Program Oceny i Analiz Logistycznych jest podstawową częścią procesu
planowania zabezpieczenia logistycznego. Wymaga się, aby każde państwo
uczestniczące w operacji rozmieściło swoje siły wraz z wystarczającymi zasobami
logistycznymi, które zapewnią samowystarczalność. Dowództwa poszczególnych
szczebli organizacyjnych muszą posiadać informacje w zakresie możliwości, przed
użyciem sił w operacji.

3060.

Sposoby jakimi można uzyskać dane niezbędne do szacunków i ocen sytuacji to:

a)

sprawozdawczość, polegająca na terminowym dostarczaniu meldunków
logistycznych zawierających informacje dla celów planistycznych przez
wszystkie państwa uczestniczące w operacji;

b)

kluczowe informacje logistyczne – zgodnie z Dyrektywą Meldunkową (Bi-
SC Tom V), dowództwa są odpowiedzialne dla utworzenie i utrzymywanie
logistycznej bazy danych, zawierającej informacje na temat zapasów
określonego wyposażenia i środków materiałowych, utrzymywanych przez siły
narodowe wydzielone do NATO oraz wyposażenie i środki materiałowe
utrzymywane przez kraje dla zabezpieczenia tych sił; jest to realizowane
za pomocą meldunków, stanowiących uaktualnianie bazy danych państwa i
składanych raz w roku lub gdy zmiany w urzutowaniu zapasów przekroczą
10%;

68

c)

meldunki operacyjne – podczas planowania i prowadzenia operacji dowódca
musi posiadać pełną informację o stanie środków logistycznych znajdujących
się w jego obszarze odpowiedzialności;

d)

kontrole – utrzymywanie w dobrym stanie infrastruktury zadeklarowanej
przez państwo do NATO (wyposażenia, rejonów, lotnisk itd.) powinno być
regularnie kontrolowane;

e)

oceny – w zależności od rezultatu kontroli wymagane będzie dostarczanie
danych do prowadzenia ocen na utrzymywanie zapasów na ponadnarodowym
poziomie;

f)

rekonesanse - gdy wykorzystuje się rejony takie jak: Wysunięte Rejony
Wsparcia Logistycznego, Wysunięte Rejony Logistyczne, właściwy dowódca
prowadzi rekonesans, który na miejscu ustala przydatność tych miejsc do
organizowania zabezpieczenia logistycznego; w celu opracowania koniecznych
ekspertyz, pozwalających wyspecyfikować ewentualne potrzeby logistyczne,
wskazanym jest wykorzystanie personelu logistycznego.

69

70

Rozdział 4. POWIĄZANIA SYSTEMU LOGISTYCZNEGO SZ RP Z

OGNIWAMI GOSPODARCZO – OBRONNYMI UKŁADU POZAMILITARNEGO

4.1. ISTOTA I ZASADY PLANOWANIA ORAZ

GENEROWANIA POTRZEB SZ RP DO PROGRAMU

MOBILIZACJI GOSPODARKI ORAZ REZERW

PAŃSTWOWYCH, ZASTRZEŻONYCH DLA SZ RP

4001.

System pozamilitarny tworzą wszystkie, pozostające poza siłami zbrojnymi,
organy struktury państwowej, na które nakładane są lub, którym zlecane są zadania
obronne.

4002.

System ten jest przeznaczony do zapewnienia warunków niezbędnych do
przygotowania sił zbrojnych w czasie pokoju a w czasie kryzysu i wojny powinien
zachować możliwość realizacji dostaw materiałów i usług niezbędnych do
przetrwania narodu i pozostałych struktur państwa, w tym do zachowania
możliwości działania sił zbrojnych w określonym przedziale czasu oraz realizacji
przez nie zadań obronnych, włączając w to możliwość działania poza granicami
RP.

4.1.1 Istota i zasady planowania oraz generowania potrzeb SZ RP do
programu mobilizacji gospodarki

4003.

Do zadań na rzecz obronności państwa należą w szczególności przedsięwzięcia
w zakresie:

a)

mobilizacji gospodarki, obejmujące zadania wybranych działów gospodarki
w zakresie zabezpieczenia potrzeb obronnych państwa oraz na rzecz SZ RP
i wojsk sojuszniczych w czasie kryzysu i wojny;

b)

militaryzacji, obejmujące uzupełnienie potrzeb kadrowych i sprzętowych
wynikających

ze struktury jednostki zmilitaryzowanej oraz inne

przedsięwzięcia w zakresie przygotowań organizacyjno-mobilizacyjnych,
jeżeli na mocy odrębnych przepisów przedsiębiorstwo jest przewidziane do
militaryzacji.

4004.

Program mobilizacji gospodarki (PMG) to zespół wzajemnych powiązań
organizacyjnych gospodarki narodowej i podmiotowo adresowanych przedsięwzięć
gospodarczo – obronnych, ukierunkowanych na zaopatrywanie i zabezpieczenie sił
zbrojnych w czasie kryzysu i wojny.

4005.

Do najważniejszych zadań w obszarze przygotowania gospodarki narodowej
do realizowania zwiększonych zadań na rzecz obronności państwa w sytuacjach
związanych z zagrożeniem jego bezpieczeństwa należy zaliczyć m. in.:

a)

opracowywanie cyklicznych programów mobilizacyjnych gospodarki;

b)

utrzymywanie przemysłowego potencjału obronnego;

71

c)

gromadzenie i utrzymywanie rezerw państwowych.

4006.

SZ RP określają i zgłaszają swoje potrzeby do PMG w celu zabezpieczenia swoich
zwiększonych potrzeb związanych z mobilizacją, operacyjnym rozwinięciem
w czasie kryzysu i wojny.

4007.

Istotą planowania potrzeb SZ RP do PMG jest:

a)

zapewnienie uzupełnienia do stanów normatywnych, utrzymywanych w siłach
zbrojnych, zapasów wojennych do wielkości określonych w dokumentach
normatywnych oraz zabezpieczenie potrzeb w środki materiałowe, których
zapasy nie są utrzymywane w czasie pokoju;

b)

nałożenie w czasie pokoju na podmioty gospodarcze określonych zadań
obronnych (utrzymywanie rezerw materiałowych, linii produkcyjnych w
zakładach, świadczenie usług, realizacja inwestycji) w celu zapewnienia
ciągłości dowodzenia oraz zaopatrywania sił zbrojnych w czasie kryzysu i
wojny.

4008.

Przy określaniu i zgłaszaniu potrzeb SZ RP do PMG stosuje się następujące
zasady:

a)

w zgłaszanych potrzebach ujmuje się jedynie środki materiałowe oraz usługi,
które są niezbędne do realizacji zadań w czasie kryzysu i wojny;

b)

w potrzebach na środki materiałowe podaje się ich pełną nazwę oraz indeks
materiałowy;

c)

wielkość dostaw środków materiałowych określa się w skali roku z wyodrę-
bnieniem wielkości dostaw wyrobów i usług pierwszego miesiąca (dostawy
krótkoterminowe) oraz pierwszego kwartału roku planistycznego;

d)

wielkość potrzeb środków materiałowych określa się z uwzględnieniem stanów
osobowych na czas wojny, posiadanych w SZ RP zapasów, przyjętych norm
zużycia, oraz stosownych współczynników planistycznych;

e)

potrzeby wyrobów i usług ogólnie dostępnych, których zapasy nie są
utrzymywane w SZ RP w czasie pokoju zgłasza się jako dostawy pierwszego
miesiąca;

f)

w potrzebach inwestycyjnych ujmuje się zadania związane z Wojennym
Systemem Dowodzenia (WSyD) i Stanowiskami Kierowania Obroną Państwa
oraz inne, mające wpływ na obronność państwa;

g)

w potrzebach zgłaszanych w zakresie prac badawczo – rozwojowych
i wdrożeniowych uwzględnia się tylko te prace, których zakończenie nastąpi
w roku uruchomienia programu;

h)

w potrzebach nie ujmuje się:

dostaw UiSW w małych ilościach oraz nieperspektywicznego,
przewidzianego do wycofania z wyposażenia SZ RP;

dostaw środków bojowych wymagających badania partii próbnej przy
wznowieniu produkcji oraz do uzbrojenia przewidywanego do wycofania
z wyposażenia;

potrzeb remontowych UiSW, przewidywanego do wycofania z

eksploatacji, a także występującego w egzemplarzach jednostkowych.

72

4.1.2. Istota i zasady określania rezerw państwowych RP zastrzeżonych
dla SZ RP

4009.

W celu zapewnienia SZ RP samowystarczalności w zakresie żywności, produktów
naftowych oraz środków medycznych na czas określony w dokumentach
normatywnych, związanych z mobilizacją i operacyjnym rozwinięciem, w
rezerwach państwowych gospodarczych wyodrębnia się stany zastrzeżone dla SZ
RP.

4010.

Istotą ich wyodrębnienia jest zapewnienie SZ RP ciągłości i rytmiczności
zaopatrywania w ww. produkty, a tym samym ich uniezależnienie od mogących
wystąpić zakłóceń w dostawach rynkowych.

4011.

Stany zastrzeżone dla SZ RP w rezerwach państwowych gospodarczych obejmują:

a)

podstawowe artykuły spożywcze (zboża konsumpcyjne, mięso i jego
przetwory, cukier, groch, oleje roślinne, ryż, spirytus) oraz papierosy i zapałki;

b)

produkty naftowe (paliwa samochodowe i lotnicze, oleje napędowe, smary);

c)

medyczne środki materiałowe.

4012.

Podstawę do określania wielkości stanów zastrzeżonych stanowią przyjęte
normatywy ich dobowego zużycia, uwzględniające uwarunkowania operacyjne
oraz potrzeby pola walki, wynikające z przewidywanego rodzaju działań.

4013.

Przy określaniu miejsca przechowywania środków materiałowych, wchodzących
w skład stanów zastrzeżonych dla SZ RP, uwzględnia się warunki techniczne ich
przechowywania, możliwość wykorzystania oraz kierunki operacyjnego użycia SZ
RP.

4.2. ROLA I ZADANIA GOSPODARCZYCH OGNIW

OBRONNYCH UKŁADU POZAMILITARNEGO W

PROCESIE ZAPEWNIENIA CIĄGŁOŚCI

ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO SZ RP

4.2.1. Ogniwa obronne

4014.

W skład podsystemu pozamilitarnego wchodzą ogniwa:

a)

informacyjne – realizują zadania związane z ochroną i reprezentowaniem
polskich interesów na arenie międzynarodowej, informacyjnym osłabieniem
przeciwnika, umacnianiem woli, morale, determinacji obronnej i wytrwałości
własnego społeczeństwa w warunkach wojennych;

b)

ochronne – realizują zadania związane z zapewnieniem warunków
bezpiecznego funkcjonowania struktur państwa oraz ochroną ludności i
majątku narodowego przed skutkami oddziaływań kryzysowych i wojennych;
ogniwa ochronne będą przygotowane do realizowania, w ramach kryzysowego
i wojennego funkcjonowania systemu obronności, takich zadań jak: ochrona

73

granic, osób i obiektów, zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego,
w tym zapewnienie przestrzegania nadzwyczajnych rygorów prawa w
warunkach wojennych;

c)

gospodarcze – realizują zadania związane z tworzeniem warunków do
działania sił zbrojnych w każdym czasie; udział ten obejmuje wszelkie
obszary, w których występują potrzeby sił zbrojnych związane z realizacją
zadań obronnych; poziom przygotowania gospodarczych ogniw obronnych do
realizacji zadań logistycznych na rzecz sił zbrojnych jest jednym z
zasadniczych warunków determinujących możliwości działania tych sił tak w
kraju jak i poza granicami państwa; dotyczy to także ich użycia do działań
innych niż obrona państwa; w stosunku do sił zbrojnych spełniają one funkcje
pomocnicze i wspierające.

4015.

Gospodarcze ogniwa obronne tworzone są w czasie pokoju z przeznaczeniem
do wykorzystywania w czasie kryzysu i wojny. W określonych okolicznościach
mogą być także użyte w czasie klęsk żywiołowych w celu niesienia pomocy i
likwidacji ich skutków.

4.2.2. Rola gospodarczych ogniw obronnych

4016.

W skład gospodarczych ogniw obronnych wchodzą:

a)

przedsiębiorcy;

b)

rezerwy państwowe;

c)

logistyka obronna;

d)

infrastruktura obronna.

4017.

Rola gospodarczych ogniw obronnych zależy od:

a)

rodzaju i wielkości potrzeb generowanych przez siły zbrojne;

b)

możliwości

technicznych,

technologicznych,

demograficznych

i

organizacyjnych państwa w sprostaniu tym potrzebom;

c)

rozwiązań formalno-prawnych umożliwiających wykorzystywanie elementów
podsystemu pozamilitarnego, w tym gospodarczych ogniw obronnych, do
planowania i realizacji zadań logistycznych na rzecz sił zbrojnych;

d)

ustalonych więzi kooperacyjnych, tak krajowych jak i międzynarodowych.

4018.

Znaczący wpływ na rolę tych ogniw mają także zadania operacyjne przyjęte przez
siły zbrojne, szczególności w operacji poza granicami RP. Oddalenie miejsca
realizacji zadań przez siły zbrojne od gospodarczych ogniw obronnych powoduje
istotne zmiany sposobu realizacji takich zadań jak: dostawy środków
materiałowych, przemieszczanie (transport) wojsk, obsługi i remonty, usługi
medyczne (baza stacjonarna, formowanie nowych elementów, ewakuacja
medyczna),

świadczenie

innych

usług

(np.

telekomunikacyjnych

i

teleinformatycznych).

4019.

Przemysł obronny pełni istotną rolę w funkcjonowaniu gospodarczych ogniw
obronnych. Jego rola polega na wytwarzaniu i dostawach niezbędnego
wyposażenia dla sił zbrojnych. Utrzymanie, restrukturyzacja i modernizacja
narodowego przemysłu obronnego powinno być realizowane w zgodności z
kierunkami wyrażanymi przez siły zbrojne i uwzględniające potrzeby modernizacji
technicznej tych sił.

74

4020.

Rozwój przemysłowego potencjału obronnego Polski należy dokonywać
we współpracy i przy udziale przemysłu obronnego państw członków Sojuszu.

4.2.3. Struktura gospodarczych ogniw obronnych

4021.

Poszczególne gospodarcze ogniwa obronne obejmują:

a)

przedsiębiorcy - instytucje osobowe i prawne realizujące na zasadach
komercyjnych produkcję i usługi bezpośrednio na rzecz sił zbrojnych, jak też
na rzecz struktur logistyki obronnej nie wchodzącej w skład sił zbrojnych;

b)

rezerwy państwowe - wyspecjalizowane agencje, którym powierzono
zasadniczą rolę w tworzeniu rezerw państwowych i gospodarowaniu nimi
(przechowywanie, gospodarowanie, odtwarzanie, zwalnianie), a także ich
dystrybucja dla sił zbrojnych lub innych odbiorców realizujących zadania
logistyczne na rzecz tych sił, w sytuacji podwyższania gotowości obronnej
państwa); tworzeniem rezerw zajmują się Agencja Rezerw Materiałowych oraz
Agencja Rynku Rolnego; w tworzeniu rezerw państwowych i gospodarowaniu
nimi uczestniczą także ministrowie i wojewodowie;

c)

logistyka obronna - to przedsiębiorcy szczególnie ważni dla bezpieczeństwa
i obronności państwa którym powierzono określone zadania z zakresu logistyki
jako zadania obronne, w trybie decyzji administracyjnej); przedsiębiorcy ci
mogą być zobowiązani do: utrzymywania określonych zdolności
produkcyjnych na czas podwyższania gotowości obronnej państwa, wojny,
zmiany profilu produkcji, wznowienia produkcji, kooperacji, itp.;

d)

infrastruktura obronna - ta część infrastruktury państwa (kolejowa, drogowa,
teleinformatyczna, inna), która w trakcie jej tworzenia lub modernizacji została
przygotowana albo posiada zdolność do szybkiego przystosowania (plany
dostosowania, materiały i narzędzia do realizacji tych planów w sposób
określony przez siły zbrojne) do realizacji zadań logistycznych
na rzecz tych sił; do infrastruktury obronnej należy także zaliczać obiekty
przygotowywane

przez

organizację Traktatu

Północnoatlantyckiego,

przewidziane do wspólnego wykorzystania.

4.2.4. Zadania gospodarczych ogniw obronnych.

4022.

Zadania gospodarczych ogniw obronnych obejmują:

a)

produkcję uzbrojenia, sprzętu wojskowego, części zapasowych, materiałów
eksploatacyjnych, paliw, żywności i innych materiałów;

b)

usługi związane z odtwarzaniem uzbrojenia i sprzętu wojskowego, obsługi
gwarancyjne i okresowe, modernizacje sprzętu oraz szkolenia użytkowników;

c)

tworzenie rezerw państwowych na potrzeby sił zbrojnych;

d)

dostosowanie infrastruktury państwa do potrzeb sił zbrojnych wynikających
z ich mobilizacyjnego rozwijania, tak aby zapewnić sprawne dowodzenie,
uzupełnienie potrzeb osobowych i materiałowych, usług medycznych,
możliwość przemieszczania i transportu;

e)

tworzenie elementów logistyki państwa z uwzględnieniem wymagań
zgłaszanych przez siły zbrojne.

75

4023.

Przedsiębiorcy działający w ramach przemysłu obronnego mają kluczowe
znaczenie dla logistyki sił zbrojnych. Ich zadania powinny być precyzyjnie
ujmowane w stosownych umowach, tak pod względem ilościowym i jakościowym,
jak i pod względem organizacyjnym, co powinno zapewniać:

a)

ścisłe powiązanie zakupów uzbrojenia i sprzętu wojskowego na potrzeby sił
zbrojnych ze składaniem zamówień kompensacyjnych w polskim przemyśle,
także poza sektorem obronnym;

b)

wzmożenie wysiłków w zakresie prac badawczo-rozwojowych i
wdrożeniowych służących obronności państwa, zwłaszcza realizowanych w
ramach współpracy międzynarodowej z udziałem firm i instytucji badawczych
z państw NATO i Unii Europejskiej;

c)

utworzenie stabilnego systemu planowania i finansowania zakupów uzbrojenia
i sprzętu wojskowego na potrzeby sił zbrojnych.

4024.

Rezerwy państwowe służą do utrzymywania na ustalonym poziomie sił i środków
oraz gospodarowanie nimi. Wyodrębnia się:

a)

rezerwy mobilizacyjne, służące realizacji zadań związanych z obronnością
i bezpieczeństwem państwa, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb sił
zbrojnych oraz bezpieczeństwa publicznego, a także w czasie podwyższania
gotowości obronnej państwa;

b)

stany zastrzeżone dla celów mobilizacyjnych, których zasadniczym
przeznaczeniem jest utrzymanie ciągłości zaopatrywania w podstawowe
produkty rolne, produkty i półprodukty żywnościowe, produkty lecznicze i
wyroby medyczne.

4025.

Utrzymywanie rezerw obejmuje wyodrębnienie materiałów i środków na rezerwy
mobilizacyjne lub stany zastrzeżone, przechowywanie i gospodarowanie nimi oraz
dystrybucję.

4026.

Logistyka obronna zajmuje się przygotowaniem i użyciem środków i usług
będących w dyspozycji państwa na potrzeby obronne generowane przez siły
zbrojne, bądź też inne struktury w resorcie obrony narodowej. Zasadniczym jej
zadaniem jest wspieranie logistyki sił zbrojnych w obszarach, w których użycie
logistyki wojskowej może być niewystarczające lub ekonomicznie nieuzasadnione.

4027.

Infrastruktura obronna - podstawowym zadaniem tego elementu gospodarczych
ogniw obronnych są wszelkie przedsięwzięcia związane z pozyskiwaniem lub
budową obiektów, ich użytkowaniem, a także przystosowaniem do realizacji zadań
obronnych obiektów już istniejących, równolegle do ich zasadniczego
przeznaczenia.

4028.

Dzięki długofalowemu planowaniu oraz uwzględnianiu zadań obronnych
w planach zagospodarowania przestrzennego wykorzystuje się w czasie kryzysu
i wojny infrastrukturę państwa na potrzeby sił zbrojnych. Przedsięwzięcia z tym
związane, są szeroką funkcją logistyczną i wymagają znacznych nakładów.
Obejmują one m.in.:

a)

dostosowanie parametrów technicznych infrastruktury transportowej do
wymogów stawianych przez siły zbrojne (np. drogowe odcinki lotniskowe,
przystosowanie do przewozu wyposażenia o zwiększonych gabarytach lub
masie, zapasowe rejony budowy punktów przeprawowych, itp.);

76

b)

przystosowanie portów morskich i lotniczych do przyjęcia statków i
samolotów będących na wyposażeniu wojsk sojuszniczych (m.in. możliwości
techniczne przyjęcia, obsługi i uzupełnienia płynów eksploatacyjnych);

c)

zapewnienie wymaganych systemów łączności (np. łączność niejawna,
stabilność i dublowanie systemów);

d)

uwzględnienie obiektów wykorzystywanych przez wojska Sojuszu.

4.2.5. Zasady wykorzystania gospodarczych ogniw obronnych w realizacji
zadań logistycznych wykonywanych na rzecz SZ RP

4029.

W trakcie planowania wykorzystania gospodarczych ogniw obronnych w realizacji
zadań logistycznych na rzecz sił zbrojnych uwzględnia się:

a)

potrzeby sił zbrojnych – siły zbrojne określają swoje potrzeby na
poszczególnych poziomach strukturalnych uwzględniając lokalne możliwości
podsystemu pozamilitarnego (lokalne możliwości przemysłowe, rolnicze,
transportowe, itp.);

b)

możliwości państwa – możliwości uwarunkowane charakterystycznymi
cechami rejonu (rejon rolniczy, przemysłowy), jego potencjałem i lokalnymi
warunkami;

c)

ekonomiczność rozwiązań – w planowaniu i realizacji zadań na rzecz
obronności powinno odzwierciedlać się najbardziej efektywne i oszczędne
wykorzystanie dostępnych zasobów do zaspokojenia potrzeb zaopatrywania i
uzupełniania sił zbrojnych; zadania te realizuje się po zawarciu umowy
pomiędzy występującymi stronami i finansuje się z budżetu państwa;

d)

możliwości współpracy – współpraca pomiędzy organami administracji
publicznej wydającymi decyzję o nałożeniu zadań na rzecz obronności państwa
a przedsiębiorstwami, pozwala na efektywne wykorzystanie posiadanych
zasobów oraz uniknięcie tzw. „przymuszania” (przy braku „dobrej woli” ze
strony przedsiębiorcy); ciągła analiza zmieniających się warunków rynkowych
oraz uwzględnianie możliwości poszczególnych kooperantów przy zawieraniu
kontraktów sprzyja promowaniu partnerów skłonnych do współpracy w
zakresie obronności państwa, która nie jest tylko zdana na wykonujących
obowiązek nałożony decyzją administracyjną;

e)

możliwości koordynacji – koordynacja procesu planowania i realizacji zadań
na rzecz obronności pomiędzy gospodarką narodową a siłami zbrojnymi jest
niezbędna ze względu na efektywność i skuteczność działania oraz
konieczność uniknięcia współzawodnictwa o dostępne zasoby, zwłaszcza w
warunkach ich niedoboru.

77

Spis załączników:

– Załącznik A – Słownik terminów i definicji

– Załącznik B – Słownik skrótów

– Załącznik C – Dokumenty narodowe dotyczące logistyki wojskowej

– Załącznik D – Dokumenty NATO dotyczące logistyki wojskowej

– Załącznik E – Arkusz zmian.

A - 1

Załącznik A

SŁOWNIK TERMINÓW I DEFINICJI

Centralny Organ Logistyczny (COL) – instytucja wojskowa odpowiedzialna za
normowanie procesów eksploatacyjnych dla określonych rodzajów i typów UiSW,
prowadzenie zbiorczej ewidencji materiałowej i eksploatacyjnej dla tego UiSW za SZ RP,
współudział w formułowaniu wymagań techniczno-użytkowych dla nowych typów UiSW,
a także szkolenie specjalistów technicznych.

Ciągłość zabezpieczenia - zdolność wojsk do utrzymywania wymaganego poziomu
gotowości bojowej przez czas niezbędny do realizacji przydzielonych zadań. (AAP-6 &
MC 319/2).

Budżet obronny (budżet resortu obrony narodowej) - wyodrębniona, mająca swój
numer (30) część budżetu państwa o nazwie „Obrona narodowa”. (Decyzja Nr 89 /MON z
31.05.1999)

Doktryna - fundamentalne zasady, w oparciu o które siły zbrojne prowadzą swoje
działania zmierzające do osiągnięcia nałożonych celów. Są one autorytatywne, ale
wymagają odpowiedniej oceny w zastosowaniu. (AAP-6).

Doradca medyczny - oficer medyczny (lekarz) z szerokim doświadczeniem medycznym,
wojskowym i sztabowym, wydzielony do sztabu dowódcy w celu zapewnienia właściwej
konsultacji i rozpoznania wszystkich spraw wpływających na medyczne planowania
operacyjne i stan zdrowia wojsk. Doradca medyczny ma stały, bezpośredni dostęp do
dowódcy. Zobacz również Szef Służby Zdrowia Teatru Działań.

Dowodzenie/dowódca,
1. Są to uprawnienia przekazane członkowi sił zbrojnych do kierowania, koordynacji

i kontroli wojsk.

2. Rozkaz wydany przez dowódcę jest jego aktem woli wyrażonym w celu podjęcia

określonych działań.

3. Jednostka, jednostki, organizacja lub obszar pod dowództwem pojedynczej osoby.
4. Dominacja pod względem siły ognia lub poprzez obserwację z lepszej pozycji.
(AAP-6&MC 319/2).

Dowódca sił połączonych - termin ogólny odnoszący się do dowódcy uprawnionego
do wykonywania czynności dowodzenia lub kontroli operacyjnej nad siłami połączonymi.

Eksploatacja, remont:
1. Wszelkie działania podejmowane w celu utrzymania lub przywrócenia UiSW

określonego stanu. Obejmują one: ocenę techniczną, testowanie, obsługiwanie,
klasyfikowanie pod względem obsługowym, naprawczym, odtworzeniowym
i reklamacyjnym.

2. Wszystkie działania zaopatrzeniowe i naprawcze podejmowane w celu utrzymania

wojsk w stanie pozwalającym realizację przypisanych im zadań. (AAP-6).

A - 2

Etap ewakuacji - siły i środki służby zdrowia (punkty opatrunkowe) rozwinięte
w wyznaczonym rejonie, przeznaczone do przyjmowania, segregacji rannych i chorych,
udzielania pomocy medycznej oraz przygotowywania do dalszej ewakuacji.

Ewakuacja medyczna - zespalający element systemu leczenia etapowego zapewniający
dostarczenie rannych i chorych do odpowiednich etapów ewakuacji medycznej.

Główna Konferencja Planowania Logistycznego - jedna z konferencji logistycznych
organizowanych podczas planowania operacji. Odbywa się równolegle z opracowaniem
projektu planu operacyjnego oraz kiedy zostały sprecyzowane wymagania w zakresie sił.
Celem głównej konferencji jest:

1. wyjaśnienie i dyskusja nad planem operacyjnym;

2. identyfikacja wymagań logistycznych;

3. identyfikacja wspólnych funkcji i procedur logistycznych, w tym HNS, zasad

finansowych oraz prawnych;

4. rozpoczęcie procesu bilansowania sił logistycznych;

5. rozwiązanie problemów zgłoszonych na konferencji.

Wyniki tej konferencji pozwalają na sfinalizowanie procesu opracowywania planu
operacyjnego i rozwinięcie szczegółowych wymagań sił, a jednocześnie pozwala
rozpocząć negocjacje w zakresie HNS oraz procedur finansowo-prawnych.

Interoperacyjność – zdolność systemów, jednostek lub sił zbrojnych w zakresie
udostępniania i przyjmowania usług z innych systemów, jednostek lub sił zbrojnych do
wykorzystania ich w celu efektywniejszej współpracy. (AAP-6)

Kontrola ruchu, przemieszczenia – planowanie, kierowanie, określanie rozkładu oraz
kontrola przemieszczania personelu i ładunków po szlakach komunikacyjnych. (AAP-6 &
MC 319/2).

Kanał narodowy - powszechny termin stosowany do określenia narodowego wsparcia
logistycznego.

Konferencja Przeglądu Operacji i Wsparcia Logistycznego - jedna z konferencji
logistycznych organizowanych podczas planowania operacji. Jest organizowana tylko
w przypadku zmian w sytuacji operacyjnej, mającej istotny wpływ na podstawy planów
logistycznych lub, jeśli zidentyfikowane niedociągnięcia w zabezpieczeniu logistycznym
mogłyby narazić misję na niepowodzenie. Celem konferencji jest:

1. rozwiązanie

problemów

związanych

ze

zmianą

planów

operacyjnych

lub występującymi brakami logistycznymi;

2. przegląd i dostosowanie koncepcji zabezpieczenia logistycznego do planów

operacyjnych.

Wynikiem tej konferencji powinien być realny pod względem logistycznym plan
operacyjny.

A - 3

Końcowa Konferencja Planowania Logistycznego - jedna z konferencji logistycznych
organizowanych podczas planowania operacji. Odbywa się po otrzymaniu od krajów
oferty formalnego zaangażowania sił, przed wydaniem rozkazu operacyjnego. Celem
konferencji jest:

1. sfinalizowanie i potwierdzenie wyników planowania logistycznego;

2. zoptymalizowanie ogólnego wsparcia logistycznego operacji;

3. potwierdzenie organizacji systemu dowodzenia i kierowania logistyką;

4. rozwiązanie występujących trudności w zakresie zabezpieczenia logistycznego;

5. zbilansowanie i zharmonizowanie planów zabezpieczenia logistycznego.

Logistyka wojskowa – dyscyplina naukowa o planowaniu, przygotowaniu i użyciu
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, środków materiałowych, świadczeń i usług w celu
utrzymania wojsk w odpowiedniej gotowości bojowej w kraju oraz wsparcia logistycznego
wojsk poza jego granicami. W najbardziej zwięzłym znaczeniu są to te aspekty
działalności wojskowej, które dotyczą:

1. projektowania

i

rozwoju,

pozyskiwania,

przechowywania,

przemieszczenia,

dystrybucji, utrzymania i eksploatacji, ewakuacji i pozbywania się uzbrojenia i sprzętu
wojskowego oraz środków bojowych i materiałowych;

2. transportu stanów osobowych (transport osobowy);

3. pozyskiwania lub budowy, utrzymania, użytkowania i pozbywania się obiektów,

4. pozyskiwania i świadczenia usług;

5. zabezpieczenia medycznego.

Logistyka wielonarodowa - termin ogólny dotyczący różnego typu operacji wsparcia
logistycznego, w inny sposób niż czysto narodowy, takich jak Wielonarodowe
Zintegrowane Wsparcie Logistyczne, Wsparcie przez Państwo Specjalistę lub przez
Państwo Wiodące. (MC 319/2).

Mobilność strategiczna - zdolność do szybkiego i efektywnego przemieszczenia wojsk
i związanego z nimi wsparcia logistycznego na długich dystansach. Przemieszczenie to
może się odbywać pomiędzy teatrami, regionami lub poza obszar odpowiedzialności
NATO (MC 319/2).

Narodowe zabezpieczenie logistyczne - państwo ponosi pełną odpowiedzialność za
zaopatrywanie i zabezpieczenie wsparcia logistycznych dla swoich wojsk. Zabezpieczenie
to może być realizowane wyłącznie w oparciu własne narodowe możliwości i/lub poprzez
dwu- lub wielostronne porozumienia z innymi państwami, NATO lub z innymi
organizacjami według potrzeb. (MC 319/2).

Narodowe władze wojskowe - instytucje rządowe, takie jak ministerstwo obrony lub
dowództwo rodzaju sił zbrojnych, uprawnione do podejmowania decyzji w sprawach
militarnych w imieniu swojego państwa. Uprawnienie to może być delegowane na grupę
cywilną lub wojskową lub na indywidualną jednostkę na dowolnym poziomie właściwym
do współpracy z dowódcami sojuszniczymi lub ich podwładnymi. (AAP-6).

Narodowy Element Wsparcia (NSE) - organizacja narodowa lub działalność wspierająca
siły narodowe działające poza granicami kraju. NSE podlega władzom państwa

A - 4

wysyłającego. Ich zadaniem jest zapewnienie specyficznego, narodowego wsparcia dla
jednostek oraz wsparcie ogólne w części zastrzeżonej narodowo.

Odtwarzanie środków zaopatrzenia - działania polegające na uzupełnianiu zapasów
w celu utrzymania wymaganych poziomów środków zaopatrzeniowych. (AAP-6 & MC
319/2).

Państwo Wiodące - w przypadku logistyki, termin określający państwo przejmujące
odpowiedzialność za zaopatrywanie i zabezpieczenie szerokiego zakresu wsparcia
logistycznego dla wszystkich lub części sił wielonarodowych lub dowództw.
Rekompensata lub zwrot poniesionych nakładów będzie przedmiotem umów pomiędzy
zainteresowanymi stronami. Państwo wiodące może również przejąć odpowiedzialność za
koordynację logistyki innych państw w ramach ich funkcjonalnego lub regionalnego
obszaru odpowiedzialności. (MC 319/2).

Plan operacji - plan dla pojedynczego lub serii powiązanych działań realizowanych
równolegle lub w sposób sekwencyjny. Normalnie jest on oparty na przyjętych założeniach
i stanowi formę dyrektywy przyjętej przez wyższych przełożonych pozwalającej
podległym dowódcom na przygotowanie swoich planów i rozkazów. Oznaczenie „plan”
używane jest zazwyczaj zamiast terminu „rozkaz” w celu przygotowania do działań
z dużym wyprzedzeniem. Przygotowany plan może wejść w życie w określonym czasie
lub na sygnał, wtedy staje się rozkazem operacyjnym (AAP -6).

Państwo wysyłające - Państwo biorące udział w operacji poza granicami swojego
terytorium. Rozwijające swoje siły, materiały lub komponenty w siłach wielonarodowych
i wnioskujące o wsparcie państwa-gospodarza lub inne zabezpieczenie podczas
przegrupowania lub działania na terytorium państwa-gospodarza. (MC 319/2).

Przekazywanie - dostarczanie środków logistycznych, uznanych przez odpowiednie
dokumenty NATO za „możliwe do udostępniania” przez wojska jednego państwa dla
wojsk innego zgodnie z poleceniami właściwych władz wojskowych (AAP-6 & MC
319/1).

Rezerwy mobilizacyjne - ta część rezerw państwowych, która służy realizacji zadań
związanych z obronnością i bezpieczeństwem państwa, ze szczególnym uwzględnieniem
potrzeb sił zbrojnych oraz bezpieczeństwa publicznego, a także w czasie podwyższania
gotowości obronnej państwa.

Rozkaz operacyjny - dyrektywy, zazwyczaj formalne, wydawane przez dowódcę dla
podległych dowódców w celu spowodowania skoordynowanej realizacji działań. (AAP-6).

Rola państwa - specjalisty - jedno państwo ponosi odpowiedzialność za dostarczanie
środków w określonej klasie zaopatrzenia lub usług dla wszystkich lub części sił
wielonarodowych. Rekompensata oraz zwrot poniesionych kosztów jest kwestią do
uregulowania w ramach porozumień pomiędzy zainteresowanymi stronami. (MC 319/2).

Redystrybucja - wykorzystanie środków logistycznych po przekazaniu uprawnień (TOA),
niezbędne do realizacji zadania bojowego postawionego przez dowódcę. Zasoby logisty-
czne są wydzielane w czasie pokoju i przekazywane dowódcy NATO w czasie kryzysu
i wojny (MC 319/1).

A - 5

Ruch, przemieszczenie – jest to działanie związane ze zmianą lokalizacji sprzętu,
personelu lub zapasów, w ramach wojskowych działań operacyjnych. Przemieszczanie
zależy od czynników takich jak: mobilność, możliwość transportowania, infrastruktura
oraz funkcje kontroli i wsparcia przemieszczenia (MC 319/2).

Segregacja medyczna - podział rannych i chorych na grupy wymagające podobnej
pomocy medycznej w zależności od stanu ogólnego chorych i przebiegu choroby.

Siły przygotowawcze - narodowe i wielonarodowe wsparcie sił niezbędne do ułatwienia
przerzutu i wstępnego rozwinięcia jednostek bojowych.

Siły i środki służby zdrowia - pododdziały i inne struktury służby zdrowia występujące
na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojsk, przeznaczone do zabezpieczenia
medycznego wojsk.

Siły wielonarodowe - siły więcej niż jednego państwa pod dowództwem NATO lub
innym, w operacji prowadzonej przez NATO. (MC 319/2).

Sojusznicza operacja połączona - działania prowadzone przez wojska dwóch lub więcej
państw NATO z udziałem więcej niż jednego rodzaju sił zbrojnych.

STANAG - zapis porozumiewawczy pomiędzy państwami o zastosowaniu analogicznego
lub podobnego sprzętu wojskowego, amunicji, środków zaopatrzeniowych i zapasów;
procedur operacyjnych, logistycznych i administracyjnych. Akceptacja narodowa
publikacji sojuszniczych NATO wydawanych przez Wojskową Agencję Standaryzacyjną
(MAS) może być zapisana jako Porozumienie Standaryzacyjne (STANAG). (AAP-6).

Standaryzacja - opracowywanie i wdrażanie koncepcji, doktryn, procedur i rozwiązań
w celu osiągnięcia i utrzymania pożądanego poziomu kompatybilności, zamienności lub
powszechności w obszarach operacyjnym, procedur, materiałowo - technicznym
i administracyjnym, dla osiągnięcia interoperacyjności. Gradacja poziomów jest
następująca: kompatybilność, zamienność, powszechność.

Stany zastrzeżone dla celów mobilizacyjnych - ta część rezerw państwowych, których
zasadniczym przeznaczeniem jest utrzymanie ciągłości zaopatrywania w podstawowe
produkty rolne, produkty i półprodukty żywnościowe, produkty lecznicze i wyroby
medyczne.

System zabezpieczenia medycznego - zorganizowany zespół medycznych i nie
medycznych elementów składowych / podsystemów działających na rzecz utrzymania
właściwego stanu zdrowia i kondycji psychofizycznej żołnierzy i pracowników sił
zbrojnych oraz pracowników cywilnych wojska.

Szef służby zdrowia teatru działań - oficer medyczny wyznaczony jako Doradca
Medyczny dla Dowódcy Teatru. Ponadto, jako część zadań w ramach sprawowania funkcji
Doradcy Medycznego jest on odpowiedzialny za określanie polityki medycznej w operacji,
zapewnienie wkładu medycznego do planowania operacyjnego i logistycznego,
wydawanie poleceń technicznych dla MEDCC i nadzorowanie/koordynowanie zagadnień
medycznych na teatrze.

Teatr - obszar geograficzny, na którym zamierza się prowadzić działania militarne.
(AAP-6)

A - 6

Transport - środki przewozowe do przemieszczania wojsk, sprzętu, personelu i zapasów,
włącznie z niezbędnymi środkami przeładunkowymi. (MC 319/2).

Transport i ruch wojsk - wieloszczeblowy spójny układ sił i środków oraz całokształt
przedsięwzięć organizacyjno - technicznych związanych z przewozem i ruchem wojsk,
przygotowaniem

i osłoną techniczną sieci transportowej, a także pracami

przeładunkowymi w celu sprawnego i terminowego przemieszczania wojsk i ładunków.
W ujęciu strukturalnym stanowi on element systemu logistycznego SZ RP, jak również
część składową systemu transportowego państwa.

Usługi wzajemne - są to usługi świadczone przez jeden rodzaj sił zbrojnych lub element
narodowy dla innych rodzajów sił zbrojnych lub elementów narodowych, za co
świadczeniobiorca może być obciążony kosztami. (AAP-6).

Uprawnienie do koordynacji - uprawnienie przekazane dowódcy lub odpowiedzialność
przypisana jednostce, dotycząca koordynacji specyficznych funkcji lub działań
angażujących siły dwóch lub więcej państw lub dowództw, również dwóch lub więcej
rodzajów sił zbrojnych lub dwóch lub więcej sił z tego samego rodzaju sił zbrojnych. Daje
ono możliwość wymagania konsultacji pomiędzy zaangażowanymi stronami lub ich
przedstawicielami, ale nie pozwala na wymuszanie jakichkolwiek uzgodnień. W
przypadku braku porozumienia miedzy stronami, daje prawo wypracowania porozumienia
w drodze dyskusji. W przypadku niemożliwości uzyskania porozumienia uprawnienia
powinny być przekazane do właściwych władz. (AAP-6 & MC 319/2).

Wielonarodowe zintegrowane wsparcie logistyczne - dwa lub więcej państw godzą się
zapewnić środki logistyczne dla wielonarodowych sił logistycznych pod operacyjną
kontrolą dowódcy NATO, w celu wsparcia sił wielonarodowych. (MC 319/2).

Wielonarodowa Zintegrowana Jednostka Logistyczna (MILU) - Jednostka wojskowa
powstała, gdy dwa lub więcej państw zgodzi się zabezpieczać środki logistyczne dla
wielonarodowych sił logistycznych pod kontrolą operacyjną dowódcy NATO,
wspierających logistycznie wojska wielonarodowe.

Wsparcie - działania sił lub ich części, mające na celu pomoc, ochronę, uzupełnienie lub
podtrzymanie jakichkolwiek innych sił. (AAP-6).

Wielonarodowe Połączone Centrum Logistyczne (MJLC) - główny punkt koordynacji
narodowych zagadnień logistycznych właściwych dla szczebla dowodzenia, na którym
zostało ono utworzone. Centrum składa się z przedstawicieli sztabu logistycznego
dowódcy NATO wzmocnionego przez narodowych przedstawicieli logistyki (zarówno z
państw NATO, jak i innych wydzielających swoje siły do działań) oraz z władz
terytorialnych odpowiedniego szczebla dowodzenia.

Wielonarodowe działania o charakterze połączonym - działania prowadzone przez dwa
lub więcej rodzajów sił zbrojnych, z dwóch lub więcej państw Sojuszu realizowane w celu
osiągnięcia tego samego celu.

Wojskowe jednostki budżetowe (wjb) – jednostka wojskowa, której dowódca
(kierownik) posiada uprawnienia dysponenta środków budżetowych trzeciego stopnia.
(Decyzja Nr 89 /MON z 13.05.1999)

A - 7

Wsparcie przez państwo-gospodarza (HNS - Host Nation Support) - to cywilna
i wojskowa pomoc udzielana przez państwo-gospodarza w czasie pokoju, sytuacji
nadzwyczajnych, kryzysu lub konfliktu sojuszniczym siłom zbrojnym i organizacjom,
które są rozmieszczone, wykonują zadanie lub przemieszczają się przez terytorium
państwa-gospodarza. Podstawę takiej pomocy stanowią uzgodnienia zawarte pomiędzy
stosownymi władzami państwa-gospodarza i państwami wysyłającymi oraz/lub NATO.
(AAP-6 & MC 319/2).

Wstępna Konferencja Planowania Logistycznego - jedna z konferencji logistycznych
organizowanych podczas planowania operacji. Organizowana jest równolegle wraz z
opracowywaną koncepcją operacji. Celem konferencji jest:

1. poinformowanie o zadaniu i koncepcji operacji;

2. analiza i ocena wszystkich czynników wpływających na proces planowania

logistycznego;

3. ustalenie zasad wsparcia logistycznego w operacji;

4. szczegółowa analiza koncepcji wsparcia logistycznego;

5. przegląd przyjętych do ćwiczenia struktur logistycznych.

Wynik tej konferencji umożliwi opracowanie aneksu logistycznego (aneks R) do planu
operacyjnego oraz dostarczenie informacji niezbędnych do rozpoczęcia procesu
planowania logistycznego.

Zabezpieczenie inżynieryjne infrastruktury - budowa lub naprawa obiektów na
potrzeby wojsk.

Zabezpieczenie logistyczne - wsparcie zapewniane siłom bojowym, głównie w obszarze
logistyki i administracji. (AAP-6 & MC 319/1).

Zabezpieczenie materiałowe - zespół działań podsystemu materiałowego, którego celem
jest zaspokojenie potrzeb wojsk w wymagane asortymentowo ilości środków zaopatrzenia
oraz logistyczne usługi materiałowe, w miejscu i czasie umożliwiającym SZ RP właściwe
funkcjonowanie, w okresie pokoju, kryzysu i wojny.

Zabezpieczenie medyczne to siły, środki i urządzenia wojskowej służby zdrowia
zapewniające udzielanie świadczeń medycznych poprzez profilaktykę, leczenie
poszkodowanych, ich rehabilitację i powrót do służby. Obejmuje ono również osłonę
sanitarną, weterynaryjną, medyczną ochronę przed skutkami broni masowego rażenia,
ewakuację medyczną, logistykę medyczną, prowadzenie ewidencji i sprawozdawczości.

Zabezpieczenie techniczne UiSW – celowe działanie ze sprawnym lub niesprawnym
sprzętem, umożliwiające jego użytkowanie, którego celem jest stwarzanie takich
warunków organizacyjnych i technicznych, które umożliwiają wykorzystanie funkcji
użytkowych UiSW.

Zasoby osobowe - personel wojskowy i cywilny resortu obrony narodowej.

Zasoby rzeczowe - UiSW, zapasy środków bojowych i materiałowych oraz zasoby
infrastruktury.

B - 1

Załącznik B

SŁOWNIK SKRÓTÓW

Słownik ten obejmuje skróty wykorzystywane w tym dokumencie. Pełny wykaz skrótów

NATO ujęty jest w publikacji AAP - 15.

Skrót

Nazwa angielska

Nazwa polska

ADAMS

Allied Deployment and Movement
System

Sojuszniczy System
Przemieszczenia i Ruchu Wojsk

AJP

Allied Joint Publication

Sojusznicza Publikacja Połączona

ALP

Allied Logistics Publication

Sojusznicza Publikacja Logistyczna

AMCC

Allied Movement Coordination
Centre

Sojusznicze Centrum Koordynacji
Ruchu Wojsk

Bi-SC

Bi Strategic NATO Commands

Dowództwa Strategiczne NATO

CIMIC

Civil-Military Cooperation

Współpraca Cywilno-Wojskowa

DRR

Defence Requirements Review

Przegląd Wymagań Obronnych

FPC

Final Planning Conference

Ostateczna Konferencja
Planistyczna

FPGL

Functional Planning Guidelines for
Logistics

Zasady Planowania Funkcjonalnego
dla logistyki

GOP

Guidelines for Operational Planning

Wytyczne do planowania operacyjnego

HNS

Host Nation Support

Wsparcie państwa-gospodarza

HNSCC

Host Nation Support Coordination
Centre

Centrum Koordynacji HNS

IPC

Initial Planning Conference

Wstępna Konferencja Planistyczna

JHNSSC

Joint Host Nation Support Steering
Committee

Połączony Komitet Koordynacyjny
HNS

LEAP

Logistics Evaluation and
Analizying Programme

Program Ocen i Analiz
Logistycznych

LN

Lead Nation

Państwo Wiodące

A - 2

MC

Military Commitee

Komitet Wojskowy

MILU

Military Integrated Logistic Unit

Wielonarodowa Zintegrowana
Jednostka Logistyczna

MOU

Memorandum of Understanding

Porozumienie Ogólne

MPC

Main Planning Conference

Główna Konferencja Planistyczna

NAMSA

NATO Maintenance and Supply
Agency

Natowska Agencja ds. Eksploatacji
i Zaopatrywania

NAMSO

NATO Maintenance and Supply
Organisation

Natowska Organizacja ds.
Eksploatacji i Zaopatrywania

NSE

National Support Element

Narodowy Element Wsparcia

NSIP

NATO Security Investment
Programme

Natowski Program Inwestycji
Obronnych

PSO

Peace Support Operations

Operacje Wsparcia Pokoju

SN

Sending Nation

Państwo Wysyłające

SNLC

Senior NATO Logisticians
Conference

Główna Konferencja Logistyków
NATO

SOR

Statement of Requirements

Zestawienie Potrzeb

SPG

Stockpile Planning Guidance

Wytyczne do Planowania Zapasów

STANAG Standardization Agreement

Porozumienie Standaryzacyjne

TA

Technical Agreement

Uzgodnienia Techniczne

TOA

Transfer of Authority

Przekazanie Uprawnień

B

A - 3

Załącznik C

DOKUMENTY NARODOWE DOTYCZĄCE LOGISTYKI WOJSKOWEJ

1. Strategia bezpieczeństwa RP.

2. Strategia Wojskowa RP.

3. Doktryna Narodowa – Operacje Połączone – OP/01.

4. Regulamin Działań Wojsk Lądowych – sygn. DWLąd. 1/2003.

5. Regulamin Działań Taktycznych Sił Powietrznych – wyd. 1996.

6. Regulamin działań Marynarki Wojennej RP- sygn. Mar Woj. – 1266/2003.

7. Instrukcja Mobilizacyjna Sił Zbrojnych RP – sygn. Szt. Gen. 1511/99

8. Wzory dokumentów do instrukcji mobilizacyjnej Sił Zbrojnych RP – sygn. Szt. Gen.

1512/99

9. Dyrektywa Szefa Sztabu Generalnego WP o Gotowości Bojowej i Mobilizacyjnej SZ

RP – sygn. Szt. Gen. wewn. 13/2/2003

10. Zasady i Normy Zabezpieczenia w Środki Zaopatrywania Potrzeb Mobilizacyjnych

i Wojennych SZ RP (Decyzja MON Nr 080/Log/P-4 Z 3.09.2001 R., Rozkaz Szefa SG

WP Nr 388/Log/P-4 Z 5.10.2001r.)

11. Zasady i procedury planowania i realizacji w Siłach Zbrojnych RP zadań wsparcia

państwa-gospodarza DD/4.5.1. Sygn. Szt. Gen. 1558/2004

C - 1

A - 4

Załącznik D

DOKUMENTY NATO DOTYCZĄCE LOGISTYKI WOJSKOWEJ

1. Nowa Koncepcja Strategiczna Sojuszu.

2. Wojskowa Implementacja Strategii Sojuszu (MC-400/2).

3. Struktura Sił Zbrojnych NATO (MC-317/1).

4. Wielonarodowe Połączone Siły Zadaniowe (MC-389).

5. Polityka NATO w Zakresie Gotowości i Ciągłości Wsparcia (MC-55/4).

6. Zasady i Polityka NATO w Zakresie Logistyki (MC-319/2).

7. Zasady i Polityka NATO w Zakresie Zabezpieczenia Medycznego (MC-326).

8. Zasady i Polityka NATO w Zakresie HNS (MC-334/1).

9. Zasady i Polityka NATO w Zakresie Transportu Ruchu Wojsk (MC-336/2).

10. Polityka Wojskowa NATO w Zakresie Reagowania Kryzysowego (MC - 327/2).

11. Połączona Doktryna Operacyjna NATO (AJP – 01B).

12. Połączona Doktryna Logistyczna NATO (AJP – 4B).

13. Połączona Doktryna Transportu i Ruchu Wojsk NATO (AJP – 4.4).

14. Połączona Doktryna i Procedury Wsparcia Państwa Gospodarza (AJP – 4.5).

15. Doktryna Wielonarodowego Połączonego Centrum Logistyki MJLC (AJP – 4.6).

16. Doktryna – Sposoby Wielonarodowego Wsparcia Logistycznego (AJP – 4.9).

17. Połączona Doktryna Medyczna NATO (AJP – 4.10).

18. Podręcznik Logistyki NATO.

19. Wytyczne do planowania operacyjnego (GOP)

20. Zasady Planowania Funkcjonalnego dla logistyki (FPGL)

21. Poradnik Planowania Zapasów (SPG).

D - 1

A - 5

Załącznik E

ARKUSZ ZMIAN

Numer zmiany

Numer strony

Data wprowadzenia

Treść zmiany

E - 1